Harilal urodził się 23 sierpnia 1888 roku, tuż przed wyjazdem ojca na studia wyższe do Anglii. Harilal pozostał w Indiach ze swoją matką.
Harilal był zaangażowany w indyjski ruch niepodległościowy i był więziony jako satyagrahi sześć razy w latach 1908-1911. Jego gotowość do znoszenia tych wyroków przyniosła mu przydomek „Chhote (Little) Gandhi”.
On też chciał wyjechać do Anglii na wyższe studia, mając nadzieję, że zostanie adwokatem, jak jego ojciec był kiedyś. Jego ojciec jednak stanowczo się temu sprzeciwił, uważając, że wykształcenie w stylu zachodnim nie będzie pomocne w walce z brytyjskim panowaniem nad Indiami, co doprowadziło do napięć między ojcem a synem. Ostatecznie zbuntował się przeciwko decyzji ojca, w 1911 roku Harilal wyrzekł się wszystkich więzi rodzinnych.
W 1906 roku poślubił Gulab Gandhi, z którą miał pięcioro dzieci: dwie córki, Rani i Manu; i trzech synów, Kantilal, Rasiklal i Shantilal. Rasiklal i Shantilal zmarli w młodym wieku. Miał czworo wnuków (Anushrya, Prabodh, Neelam Solanki, i Navmalika) przez Rani, dwoje (Shanti i Pradeep) przez Kantilala, i jednego (Urmi) przez Manu. Po tym jak Gulab zmarł podczas pandemii grypy w 1918 roku, Harilal stał się oderwany od swoich dzieci. Rozważał poślubienie siostry swojej żony, Kumi Adalaja, która była wdową po dziecku, jednak nie doszło to do skutku. To doprowadziło do dalszego upadku Harilala, który stopniowo zaczął się staczać i stał się alkoholikiem. Pozostawał w kontakcie z ojcem sporadycznie przez lata, czasami poprzez powszechnie znanych ludzi, aż do 1947 roku.
Harilal pojawił się na pogrzebie ojca w tak opłakanym stanie, że niewielu go rozpoznało.
Neelam Parikh, córka Ranibehn, najstarszego z dzieci Harilala, napisała później jego biografię, zatytułowaną Zaginiony klejnot Gandhidżiego: Harilal Gandhi.
.
