Sformułowanie „punk rock” (od „punk”, co oznacza początkujący lub nowicjusz), został pierwotnie zastosowany do niewykształconej gitary i wokalu opartego rock and roll z United States zespołów połowy lat 60-tych, takich jak The Standells, The Sonics, i The Seeds, zespołów, które teraz są częściej klasyfikowane jako „garage rock”. Najwcześniejszym znanym przykładem dziennikarza rockowego używającego tego terminu był Greg Shaw, który użył go do opisania muzyki The Guess Who w kwietniowym numerze Rolling Stone z 1971 roku, którą określił jako „dobry, niezbyt wymyślny, punk rock and roll”. Dave Marsh również użył tego terminu w majowym numerze Creem z 1971 roku w odniesieniu do muzyki zespołu ? and the Mysterians. Termin ten był głównie używany przez dziennikarzy muzyki rockowej na początku lat 70-tych do opisania zespołów garażowych z lat 60-tych i bardziej współczesnych aktów pod ich wpływem.W liner notes antologii albumu Nuggets z 1972 roku, krytyk i gitarzysta Lenny Kaye używa terminu „punk-rock” w odniesieniu do grup garażowych z połowy lat 60-tych, a także niektórych ciemniejszych i bardziej prymitywnych praktyków rocka psychodelicznego z lat 60-tych.
Następny krok we wczesnym rozwoju punka, retroaktywnie nazwany protopunkiem, powstał w północno-wschodnich Stanach Zjednoczonych w miastach takich jak Detroit, Boston i Nowy Jork. Zespoły takie jak Velvet Underground, the Stooges, MC5 i The Dictators, w połączeniu z grupami grającymi rock szokowy jak Alice Cooper, położyły podwaliny pod punk w USA. Nowojorska społeczność transwestytów zainspirowała New York Dolls, którzy stali na czele ruchu glam punk, który rozwinął się z szerszego ruchu glam rocka. Subkultura narkotykowa Manhattanu, zwłaszcza narkomani, stanowiła płodową fazę nowojorskiej sceny punkowej. Art punk, którego przykładem jest Television, wyrósł z nowojorskiego podziemia narkomanów i artystów wkrótce po pojawieniu się glam punku.
Wkrótce po powstaniu tych notatek Lenny Kaye (który napisał notki do Nuggets) założył zespół z awangardową poetką Patti Smith. Grupa Smith i jej pierwszy album, Horses, wydany w 1975 roku, bezpośrednio zainspirowały wielu punkrockowców z połowy lat 70-tych, więc sugeruje to jedną z dróg, którymi termin ten migrował do muzyki, którą obecnie znamy jako punk. Jest też pewna kontrowersja, o której się nie wspomina. Termin punk został użyty do określenia rodzącego się ruchu, kiedy plakaty z napisem „PUNK IS COMING! WATCH OUT!” były rozwieszane w całym Nowym Jorku. Również Punk Magazine użyłby tego terminu i pomógłby go spopularyzować. Od tego momentu, punk wyłoniłby się jako oddzielna i odrębna subkultura z własną tożsamością, ideologią i poczuciem stylu.
Recesja gospodarcza, w tym strajk śmieci, zaszczepiła wiele niezadowolenia z życia wśród młodzieży przemysłowej Wielkiej Brytanii. Punk rock w Wielkiej Brytanii zbiegł się z końcem ery powojennej polityki konsensusu, która poprzedziła powstanie Thatcheryzmu, a prawie wszystkie brytyjskie zespoły punkowe wyrażały postawę gniewnej alienacji społecznej. Los Angeles również przeżywało ciężkie czasy ekonomiczne. Zbiór studentów szkół artystycznych i kwitnące podziemie narkotykowe spowodowało, że Los Angeles rozwinęło jedną z najwcześniejszych scen punkowych.
Pierwotna subkultura punkowa składała się z luźnej afiliacji kilku grup, które pojawiły się w różnych czasach i okolicznościach. Nie było znaczne zapylenie krzyżowe między tymi subkulturami, a niektóre były pochodną innych. Większość z tych subkultur nadal istnieje, podczas gdy inne już wymarły. Te subkultury oddziaływały na różne sposoby, tworząc oryginalną subkulturę mainline punk, która różniła się znacznie w zależności od regionu.
Nowy JorkEdit
Wikinews ma powiązane wiadomości:
Pierwsza trwająca scena muzyczna, której przypisano etykietę „punk” pojawiła się w Nowym Jorku w latach 1974-1976 skupiona wokół zespołów, które grały regularnie w klubach Max’s Kansas City i CBGB. Poprzedziła ją mini undergroundowa scena rockowa w Mercer Arts Center, powstała po upadku Velvet Underground, która rozpoczęła się w 1971 roku i w której występowały New York Dolls i Suicide, co pomogło utorować drogę, ale zakończyła się gwałtownie w 1973 roku, kiedy budynek się zawalił. Scena CBGB i Max’s obejmowała The Ramones, Television, Blondie, Patti Smith, Johnny Thunders (była New York Doll) i The Heartbreakers, Richard Hell and the Voidoids oraz Talking Heads. Tytuł „punk” został zastosowany do tych grup na początku 1976 roku, kiedy Punk Magazine po raz pierwszy pojawił się, przedstawiając te zespoły wraz z artykułami na temat niektórych z bezpośrednich wzorców dla nowych grup, takich jak Lou Reed, który był na okładce pierwszego numeru Punk, i Patti Smith, temat okładki w drugim numerze.
W tym samym czasie w Ohio pojawiła się mniej znana, ale mimo to bardzo wpływowa scena, w tym The Electric Eels, Devo i Rocket from the Tombs, którzy w 1975 roku podzielili się na Pere Ubu i The Dead Boys. Malcolm McLaren, ówczesny menadżer New York Dolls, zauważył Richarda Hell’a i postanowił sprowadzić jego wygląd do Wielkiej Brytanii.
LondonEdit
Pomimo, że londyńskie zespoły mogły odegrać stosunkowo niewielką rolę w określeniu wczesnego brzmienia punka, londyńska scena punkowa miała zdefiniować i uosabiać buntowniczą kulturę punk. Po krótkim okresie zarządzania New York Dolls u schyłku ich kariery w USA, Anglik Malcolm McLaren powrócił do Londynu w maju 1975 roku. Wraz z Vivienne Westwood założył sklep odzieżowy o nazwie SEX, który odegrał kluczową rolę w tworzeniu radykalnego stylu ubierania się punków. Zaczął również zarządzać zespołem The Swankers, który wkrótce miał stać się zespołem Sex Pistols. Sex Pistols wkrótce stworzyli silną kultową grupę w Londynie, skupioną wokół kliki znanej jako Bromley Contingent (nazwanej tak na cześć przedmieścia, gdzie wielu z nich dorastało), która podążała za nimi po całym kraju.
Często przywoływanym momentem w historii punk rocka jest koncert Ramones 4 lipca 1976 r. w Roundhouse w Londynie (The Stranglers również byli na rachunku). Wielu z przyszłych liderów brytyjskiej sceny punk rockowej zostało zainspirowanych tym występem i niemal natychmiast po nim, brytyjska scena punk nabrała rozpędu. Do końca 1976 roku wielu fanów Sex Pistols założyło swoje własne zespoły, w tym The Clash, Siouxsie and the Banshees, The Adverts, Generation X, The Slits i X-Ray Spex. Inne brytyjskie zespoły, aby pojawić się w tym środowisku zawarte The Damned (pierwszy wydać singiel, klasyczny „New Rose”), The Jam, The Vibrators, Buzzcocks i odpowiednio nazwany London.
W grudniu 1976 roku, Sex Pistols, The Clash, The Damned i Johnny Thunders & The Heartbreakers zjednoczeni na Anarchy Tour, seria koncertów w całej Wielkiej Brytanii. Wiele z koncertów zostały odwołane przez właścicieli lokali, po tabloidów gazet i innych mediów chwycił na sensacyjne historie dotyczące wybryków zarówno zespołów i ich fanów. Rozgłos punk rocka w Wielkiej Brytanii został wzmocniony przez telewizyjny incydent, który został szeroko nagłośniony w prasie tabloidowej; występując w londyńskim programie telewizyjnym o nazwie Thames Today, gitarzysta Steve Jones z Sex Pistols został sprowokowany do słownej utarczki przez gospodarza, Billa Grundy’ego, który przeklinał go w telewizji na żywo, naruszając ówczesne normy przyzwoitości.
Jedna z pierwszych książek o punk rocku – The Boy Looked at Johnny Julie Burchill i Tony Parsons (grudzień 1977) – ogłosiła, że ruch punk już się skończył: podtytuł brzmiał The Obituary of Rock and Roll. Tytuł stanowił echo liryki z tytułowego utworu albumu Horses Patti Smith z 1975 roku.
ElsewhereEdit
W tym samym okresie zespoły, które później zostałyby uznane za „punkowe”, powstawały niezależnie w innych miejscach, takich jak The Saints w Brisbane w Australii, The Modern Lovers w Bostonie oraz The Stranglers i the Sex Pistols w Londynie. Te wczesne zespoły również działały w ramach małych „scen”, często wspieranych przez entuzjastycznych impresariów, którzy albo prowadzili lokale, takie jak kluby, albo organizowali tymczasowe miejsca. W innych przypadkach zespoły lub ich menadżerowie improwizowali swoje własne miejsca, jak na przykład dom zamieszkiwany przez The Saints na przedmieściach Brisbane. Lokale te stanowiły wizytówkę i miejsce spotkań dla wschodzących muzyków (100 Club w Londynie, CBGB w Nowym Jorku i The Masque w Hollywood to jedne z najbardziej znanych wczesnych klubów punkowych).
SFR JugosławiaEdit
Była Socjalistyczna Federacyjna Republika Jugosławii nie była członkiem bloku wschodniego, ale członkiem-założycielem Ruchu Państw Niezaangażowanych. Utrzymując bardziej liberalny system komunistyczny, czasami określany jako titoizm, Jugosławia była bardziej otwarta na wpływy zachodnie w porównaniu z innymi państwami komunistycznymi. W związku z tym, począwszy od lat 50-tych, dobrze rozwinięta jugosłowiańska scena rockowa była w stanie wyłonić wszystkie swoje gatunki i podgatunki muzyczne, w tym punk rock, heavy metal i tak dalej. Jugosłowiańskie zespoły punkowe były pierwszymi zespołami punkrockowymi, jakie kiedykolwiek powstały w kraju komunistycznym.
Do godnych uwagi artystów należeli: pionierzy Pankrti, Paraf i Pekinška patka (dwa pierwsze powstały w 1977 r., ostatni w 1978 r.), zespoły hardcore punkowe z lat 80: KUD Idijoti, Niet, KBO! i wielu innych. Wiele zespołów z pierwszego pokolenia podpisało kontrakty płytowe z dużymi wytwórniami, takimi jak Jugoton, Suzy Records i ZKP RTL i często pojawiały się w telewizji i czasopismach, jednak niektóre wolały niezależne wytwórnie i etos DIY. Z punk rocka wyłoniła się nowa fala, a niektóre zespoły, takie jak Prljavo kazalište i Električni orgazam postanowiły się z nią związać, stając się czołowymi aktami jugosłowiańskiej sceny nowej fali. Jugosłowiańska muzyka punkowa zawierała również komentarze społeczne, które były ogólnie tolerowane, jednak zdarzały się przypadki cenzury, a niektórzy punkowcy mieli okazjonalne problemy z władzami.
Scena przestała istnieć wraz z wojnami jugosłowiańskimi w latach 90-tych, a jej byli artyści kontynuowali swoją działalność w niezależnych krajach, które powstały po rozpadzie Jugosławii, gdzie wielu z nich było zaangażowanych w działalność antywojenną i często ścierało się z rodzimymi szowinistami. Po zakończeniu wojen i odejściu nacjonalistycznych przywódców, sceny muzyczne w krajach byłej Jugosławii ponownie nawiązały dawną współpracę. Jugosłowiański punk jest uważany za ważną część byłej kultury jugosłowiańskiej, nie tylko dlatego, że wpłynął na kształtowanie się niegdyś żywej jugosłowiańskiej sceny nowofalowej, ale także dał inspirację niektórym autentycznym ruchom krajowym, takim jak New Primitives i inne.
HiszpaniaEdit
W Hiszpanii scena punk rockowa pojawiła się w 1978 roku, kiedy kraj właśnie wyszedł z czterdziestoletniej dyktatury faszystowskiej pod rządami generała Franco, państwa, które „połączyło represje państwowe z fundamentalistyczną moralnością katolicką”. Nawet po śmierci Franco w 1975 roku, kraj przeszedł przez „niestabilny okres polityczny”, w którym kraj musiał spróbować na nowo nauczyć się wartości demokratycznych i ustanowić konstytucję. Kiedy pojawił się punk, „nie przyjął socjalizmu jako swojego celu”; zamiast tego przyjął „nihilizm” i skupił się na utrzymaniu pamięci o przeszłych nadużyciach i oskarżeniu całego hiszpańskiego społeczeństwa o kolaborację z faszystowskim reżimem.
Wczesna scena punkowa obejmowała szereg zmarginalizowanych i wyrzuconych ludzi, w tym robotników, bezrobotnych, lewicowców, anarchistów, królowe, lesby, pozerów, sknerusów i drobnych przestępców. Sceny różniły się w zależności od miasta. W Madrycie, który był centrum władzy partii Falangistów Franco, scena punkowa była jak „zawór upustowy” dla wcześniej represjonowanej młodzieży. W Barcelonie, mieście, które miało szczególnie „marginalizowany status pod Franco”, ponieważ tłumił obszar „kataloński język i kulturę”, młodzież czuła „wykluczenie z głównego nurtu społeczeństwa”, który umożliwił im zebrać się i stworzyć subkulturę punk.
Pierwszy niezależnie wydany hiszpański punk płyta była 45 RPM płyta przez Almen TNT w 1979 roku. Piosenka, która brzmiała jak amerykański zespół The Stooges stwierdził, że nikt nie wierzył w rewolucji już, i to krytykował pojawiające się kultury konsumpcyjnej w Hiszpanii, jak ludzie flocked do nowych domów towarowych. Wczesne hiszpańskie płyty punk, z których większość pojawiła się w eksplozji punka w 1978 roku, często sięga do „staromodny rocknroll 50s do glam do wczesnego metalu do twardego Detroit proto-punk”, tworząc agresywną mieszankę fuzz gitara, poszarpane dźwięki i surowe hiszpańskie teksty slang.
.
