Podczas hematopoezy u ludzi, komórki linii mieloidalnej wywodzą się ze wspólnego progenitora mieloidalnego (CMP) w szpiku kostnym. Linia ta – która obejmuje monocyty, granulocyty, erytrocyty i płytki krwi – jest podstawowym składnikiem wrodzonego układu odpornościowego i służy jako pierwsza linia obrony przed infekcjami.
Do tej pory scharakteryzowano aż 25 różnych komórek linii mieloidalnej, z których każda pełni unikalną rolę w montażu odpowiedzi immunologicznej. Zdolność do zidentyfikowania i określenia ilościowego każdego z podtypów komórek linii mieloidalnej jest niezbędna do zrozumienia, dlaczego różne populacje są aktywowane w odpowiedzi na pewne patogeny i jak przyczyniają się one do rozwiązania problemu immunologicznego.
CMP dają początek oszałamiającemu wachlarzowi końcowo zróżnicowanych typów komórek mieloidalnych. Główne gałęzie linii wywodzące się z CMP obejmują genezę:
- Megakariocytów, które produkują płytki krwi niezbędne do prawidłowego krzepnięcia krwi
- Erytrocytów (krwinek czerwonych), odpowiedzialnych za przenoszenie tlenu do tkanek
- Komórek tucznych, najbardziej znanych z udziału w odpowiedzi alergicznej poprzez uwalnianie histaminy
- Myeloblastów, które dają początek szeregowi granulocytów – w tym bazofilom, neutrofilom i eozynofilom
- Monoblasty, które służą jako progenitory dla monocytów, makrofagów i komórek dendrytycznych
Każdy typ komórek efektorowych – produkt końcowy każdej gałęzi linii mieloidalnej – uczestniczy w odpowiedzi immunologicznej w unikalny sposób. Na przykład bazofile działają w wielu reakcjach zapalnych i wydzielają antykoagulant heparynę, aby spowolnić tworzenie się skrzepów krwi. Eozynofile są dobrze znane ze swojej roli w zwalczaniu infekcji pasożytniczych i wirusowych poprzez uwalnianie głównego białka podstawowego i rybonukleaz. Neutrofile, najbardziej obfity granulocyt, odpowiadają na pierwszej linii frontu w miejscach zapalenia i infekcji i są w stanie atakować i usuwać inwazyjne mikroorganizmy poprzez fagocytozę. Makrofagi są obecne w większości tkanek i rozpoznają obce antygeny oraz uszkodzone komórki w celu ich natychmiastowego zniszczenia poprzez fagocytozę, proces, który może również prowadzić do prezentacji antygenów i aktywacji innych komórek odpornościowych. Po uszkodzeniu tkanki lub zakażeniu patogenem, monocyty we krwi są rekrutowane do uszkodzonej tkanki i różnicują się w makrofagi. Komórki dendrytyczne mają zdolność pochłaniania komórek i obcego materiału w procesie fagocytozy, który jest następnie przetwarzany w celu prezentacji antygenów komórkom T. Jako takie, komórki dendrytyczne służą do przekazywania informacji o patogenach pomiędzy wrodzonym i adaptacyjnym układem odpornościowym.
Różnicowanie pomiędzy każdym z typów komórek w obrębie linii mieloidalnej może być dokonane za pomocą różnych metod. Po pierwsze, podzbiory komórek mieloidalnych mogą być scharakteryzowane w oparciu o ich morfologię i dystrybucję w tkankach lub samej krwi. Jednakże, drobnoziarnista klasyfikacja różnych klas komórek wymaga immunofenotypowania, które wykorzystuje ekspresję odrębnych cząsteczek powierzchni komórek, które mogą być rozpoznawane przez przeciwciała i wizualizowane przez immunohistochemię lub cytometrię przepływową. Grupy przeciwciał z reaktywnością do tych cząsteczek powierzchniowych komórek na różnych etapach różnicowania są wykorzystywane do identyfikacji antygenów „klastra różnicowania” (CD). Wzory immunoreaktywności antygenów CD, oprócz immunofenotypowania, mogą być wykorzystywane do wykrywania i ilościowego określania obecności specyficznych komórek odpornościowych w heterogenicznej populacji. Przykłady markerów linii mieloidalnej obejmują marker pan-myeloidalny CD11b, CD206 dla makrofagów typu M2, CD68 i CD15 dla neutrofili. Podczas gdy niektóre markery są unikalne dla każdej klasy komórek, często kombinatoryczna analiza wielu markerów jest wymagana do oceny prawdziwego fenotypu linii komórek mieloidalnych.
.
