Joey Jordison Biografia

Kim jest Joey Jordison?

Joey Jordison ustanowił siebie jako punkt odniesienia w świecie perkusji, szczególnie na scenie perkusji heavy metalowej, w ciągu 15 plus lat, w których bębnił dla metalowego zespołu „Slipknot”. On jest prawdopodobnie jednym z najszybszych perkusistów na świecie, pokazując niesamowitą szybkość i kontrolę nad jego rąk i stóp.

Urodzony Nathan Jonas Jordison w Des Moines’ Mercy Hospital, Iowa w 26 kwietnia 1975 roku, Joey Jordison dorastał z rodzicami i jego dwie młodsze siostry – Katie i Annie Jordison – w wiejskiej okolicy poza Waukee, Iowa. Jego rodzice bardzo wcześnie zetknęli Joey’a Jordisona z muzyką. W jego domu zawsze była muzyka, więc zamiast sadzać Joey’a przed telewizorem, aby go uspokoić, sadzali go przed stereo, zmuszając go do słuchania muzyki. Joey Jordison słuchał „Led Zeppelin”, „The Who”, „The Kinks”, „The Rolling Stones”, i „KISS”.

Jego miłość do perkusji zaczęła się kształtować, gdy miał 5 lat. Joey Jordison znalazł pełny 5-częściowy zestaw perkusyjny zapakowany w pudełku w małym pokoju w domu swojego dziadka. Jego dziadek ustawił zestaw perkusyjny, aby Joey mógł się nim bawić. Po tym wydarzeniu Joey wiedział, co chce robić w swoim życiu. Zmotywowany przez perkusistów zespołów, których słuchał – John Bohnam („Led Zeppelin”), Peter Criss (KISS) i jego ulubiony perkusista wszech czasów Keith Moon („The Who”) – Joey Jordison ćwiczył i grał w garnkach i patelniach, które ustawiała dla niego mama. To właśnie w tym czasie w jego życiu pojawiła się oryginalna biała maska w stylu kabuki, której Joey używał w zespole Slipknot. Jego mama założyła tę maskę na Halloween, strasząc i traumatyzując Joey’a jej pozbawionym emocji wyglądem. Ten moment został z nim do końca życia, i był tym, co napędzało go do korzystania z tej maski z „Slipknot”.

Kiedy miał około 6 lat, Joey Jordison zaczął uczyć się grać na gitarze, nawet zanim zaczął uczyć się grać na perkusji. Podobnie jak z tym, co stało się z perkusji, dziadek Joey był kluczowy we wprowadzaniu Joey do gry na gitarze, pozwalając mu grać na gitarze, którą miał w domu. Joey Jordison nigdy nie brał żadnych formalnych lekcji i nauczył się grać na gitarze, przyswajając sobie kilka chwytów „Rolling Stonesów” i skalę bluesową. Zawsze pokazywał wielką łatwość w łapaniu rytmów piosenek, zamykając się dość łatwo z groove.

W 1982 roku Joey Jordison oglądał wiadomości, w których podano, że Ozzy Osbourne, gwiazda heavy metalu, odgryzł głowę nietoperzowi poprzedniej nocy. Joey natychmiast wskoczył na bandwagon Ozzy’ego Osborne’a. Wkrótce potem kupił pierwszy album Ozzy’ego – „Blizzard of Oz” – i miłość Joey’a do muzyki heavy metalowej nabrała rozpędu.

Po grze na gitarze w kilku zespołach ze szkoły podstawowej, Joey Jordison dostał swój pierwszy zestaw perkusyjny, gdy miał 8 lat. Zestaw ten był prezentem niespodzianką od jego rodziców. Poprosili go, aby poszedł do piwnicy w poszukiwaniu taśmy Eltona Johna. Gdy tylko Joey postawił stopę w piwnicy, znalazł tam w pełni skonfigurowany zestaw perkusyjny. W tym czasie, oprócz gitary, Joey uczył się także gry na pianinie i instrumencie, którego zaczął się uczyć w 4 klasie – ksylofonie.

Jakiś czas później, jego rodzice rozwiedli się i Joey i jego siostry zaczęły mieszkać z matką – Jackie Jordison. Z braku ojca, Joey Jordison czuł się odpowiedzialny za bycie człowiekiem w domu. Stwierdził, że ta odpowiedzialność zmieniła go w bardziej dojrzałą osobę w młodym wieku. Jackie wyszła później za mąż za Michaela Aldricha, właściciela i dyrektora zakładu pogrzebowego „Fisher-Aldrich Funeral Homes” w Iowa. Michael był utalentowanym klarnecistą i jednym z członków-założycieli „Maple Street Jazz Band”. Joey Jordison będzie okazjonalnie pomóc w domach pogrzebowych.

Czas spędzony w szkole nie był najbardziej przyjemny dla Joey Jordison. Był naprawdę introwertyczny i nie miał wielu przyjaciół, spędzając większość czasu przy swojej szafce ze słuchawkami na głowie. Dostawał przyzwoite oceny, ale i tak cierpiały one z powodu czasu, który spędzał na graniu muzyki. Podczas nauki w szkole średniej, Joey Jordison był w szkolnym zespole jazzowym i spotykał się ze swoim kuzynem Stevem Allanem White. To bardzo pomogło mu poprawić swoje umiejętności perkusyjne w tamtym czasie. Brał udział w konkursach jazzowych i podróżował po całym Środkowym Zachodzie – obszarze 5 stanów – zdobywając wiele nagród z zespołem jazzowym. Z czasem zaczął opuszczać próby, co w końcu doprowadziło do wyrzucenia go z zespołu. W pierwszym konkursie bez Joey’a, zespół zajął ostatnie miejsce. Joey Jordison zaczął opuszczać treningi zespołu jazzowego, ponieważ grał w zespołach punkowych i trashowych, co sprawiło, że jego uwaga zaczęła się przesuwać. To było mniej więcej w tym czasie, że muzyka naprawdę zaczął stać się życie Joey.

Despite jest zaangażowany w wielu projektach, Joey Jordison nie miał swój pierwszy poważny zespół aż do 15 roku życia. Założył zespół „Modifidious”, speed-metalowy trash outfit, w którym grał na perkusji. Joey był najmłodszym członkiem zespołu, mając kolegów w wieku 24, 25 lat. Zespół odniósł umiarkowany sukces i pomógł Joey’owi przebić się przez nowe tereny, grając dla tłumów na żywo jako support lokalnych zespołów takich jak „Atomic Opera” z przyszłym gitarzystą „Slipknota” Jimem Rootem (#4 – „The Jester”), oraz „Heads On the Wall” z przyszłym perkusistą „Slipknota” Shawnem Crahanem (#6 – „Clown”). „Modifidious” z Joey’em na perkusji, wydał w 1993 roku dwa dema – „Visceral” i „Mud Fuchia”. Nagrania te miały miejsce po wielu zmianach w składzie. Josh Brainard (były gitarzysta „Slipknot”), oraz obecny sampler/klawiszowiec „Slipknot” Craig Jones (#5 – „133”) byli jednymi z poprzednich gitarzystów „Modifidious”.

Po ukończeniu szkoły średniej, Joey został zatrudniony w lokalnym sklepie muzycznym o nazwie „Musicland”. W marcu 1994 roku Joey Jordison dostał pracę w warsztacie samochodowym w Sinclair. Jordison pracował na nocną zmianę, którą preferował, ponieważ dzięki temu miał wolne weekendy i mógł spędzać czas z przyjaciółmi i słuchać muzyki podczas pracy. Na początku 1995 roku „Modifidious” rozwiązał się. Następnie Joey Jordison dołączył jako gitarzysta do lokalnego zespołu „The Rejects”, z którym zagrał tylko kilka koncertów. Zespół ten później stał się znany jako „Murderdolls”. Joey Jordison był również zaangażowany w zespół z nieżyjącym już basistą „Slipknota” Paulem Grayem (#2 – „The Pig”). Zespół nazywał się „Anal Blast” i został założony głównie jako żart.

W 1995 roku, po tym jak nie udało mu się przekonać Joey’a Jordisona do dołączenia do niego w zespole „Body Pit”, Paul Gray spotkał się z Joey’em w Sinclair’s. Zaprosił Joey’a, aby obejrzał jego najnowszy projekt – „The Pale Ones” – na próbie w piwnicy Andersa Colsefni (wokalisty „The Pale Ones”). Oprócz Andersa i Paula, w skład zespołu wchodzili także Shawn Crahan na perkusji i Donnie Steele na gitarze. Joey niechętnie się zgodził, w końcu udało mu się zejść do piwnicy, by obejrzeć sesję treningową. Pierwsza piosenka, którą Joey usłyszał, jak grali, nosiła tytuł „Slipknot” (było to pierwsze wcielenie piosenki „sic”).

Od momentu, gdy Joey Jordison usłyszał ich muzykę, od razu wiedział, że chce być częścią zespołu. Stwierdził, że zachował pokerową twarz podczas sesji, więc nie wyglądał, jakby chciał dołączyć do zespołu. Następnie poprosił o możliwość zagrania z nimi. Nauczył się jedynych 4 piosenek, jakie zespół miał w tamtym czasie, i tak po prostu je zagrał i dołączył do zespołu jako perkusista, spychając Shawna na perkusję. Wiele z wczesnych etapów rozwoju „Slipknota” zostało przedyskutowanych przez członków zespołu, kiedy Jordison pracował na nocne zmiany w garażu Sinclaira. Wkrótce zespół zdecydował się na nowy tytuł dla siebie, a w 1995 roku narodził się „Slipknot”.

Podczas jednej z sesji treningowych „Slipknota” Shawn Crahan pojawił się w masce klauna, którą miał w posiadaniu od 14 roku życia. Shawn spędził całą sesję treningową w masce i nie chciał jej zdjąć. Pozostali członkowie zespołu czuli się zaniepokojeni maską, ponieważ nie mogli zobaczyć, jaka jest mimika Shawna. Widzieli tylko uśmiechniętą twarz klauna przez cały czas. Dziwność tego wszystkiego była motywacją dla członków „Slipknot”, aby zacząć nosić maski. To właśnie w tym czasie Joey zdecydował się na użycie maski w stylu Kabuki, którą straumatyzowała go matka, gdy miał 5 lat.

„To jest otwarte i ma tak wiele różnych znaczeń, że nie możesz po prostu wskazać, stereotypu lub zaszufladkować. To może być miłość, piękno, nienawiść, obrzydzenie – to wszystko w jednym!” – Joey Jordison o tym, co symbolizuje jego maska.

„Slipknot’s” demo album „Mate. Feed. Kill. Repeat” został wydany w Halloween, 31 października 1996 roku. „Slipknot” otrzymał niewielką ilość audycji w lokalnych stacjach radiowych. Demo nie przyniosło jednak żadnego zainteresowania ze strony wytwórni płytowych, więc zespół powrócił do studia, aby opracować nowy materiał. Na początku 1998 roku „Slipknot” wyprodukował drugie demo, zawierające pięć utworów, przeznaczone wyłącznie dla wytwórni płytowych. Zespół zaczął otrzymywać uwagę, której szukał i pod koniec czerwca 1998 roku „Slipknot” otrzymał ofertę od „Roadrunner Records”, którą przyjął, a reszta to już historia.

Joey Jordison wymyślił niektóre z najbardziej znanych symboli „Slipknota”. To on po raz pierwszy określił fanów mianem „maggots”. Był odpowiedzialny za stworzenie loga „SlipKnoT”, które zostało zainspirowane logiem jednego z jego ulubionych zespołów – „KoRn”. Wymyślił również plemienny symbol „S” zespołu „Slipknot”, który ma narysowany na całej swojej perkusji i talerzach.

Career Highlights &Projekty muzyczne

Joey Jordison nagrał 5 albumów jako perkusista „Slipknota”. W 1999 roku wydali swój własny album, który uzyskał certyfikat platyny w takich krajach jak Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Australia i Kanada. Dwa lata później ukazał się album „Iowa”, który uzyskał certyfikat platyny w Stanach Zjednoczonych, Australii i Kanadzie. Po krótkiej przerwie, „Slipknot” wydał „Vol.3 – Subliminal Verses” w 2004 roku. Album ten uzyskał certyfikat platyny w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie, a także certyfikat złota w Wielkiej Brytanii, Niemczech i Australii. W 2005 roku Joey Jordison wyprodukował pierwszy koncertowy album „Slipknota” – „9.0: Live”, który uzyskał złoty certyfikat w Stanach Zjednoczonych. W 2008 roku „Slipknot” wydał album „All Hope is Gone”, który sprzedał się w ponad 14 milionach egzemplarzy na całym świecie. Joey Jordison grał na perkusji na albumie demo „Slipknota” wydanym w 1996 roku zatytułowanym „Mate.Kill.Feed.Repeat.”, a także miksował ten album.

Z każdym albumem studyjnym „Slipknot” wydawał album wideo w formacie DVD. „Welcome to Our Neighborhood” było pierwszym z nich, wydanym w 1999 roku. Po tym DVD ukazały się „Disasterpieces” w 2002 roku, „Voliminal: Inside the Nine” w 2006 roku i „(sic)nesses” w 2010 roku. Wszystkie te DVD osiągnęły platynowy certyfikat.

Joey Jordison wraz ze „Slipknotem”, został nominowany łącznie do 43 nagród – Echo Awards (1), Grammy Awards (7), MTV Europe Music Awards (1), MTV Europe Music Awards (1), NME Awards (3), Fuse Awards (2), Kerrang! (20), Metal Hammer Golden God Awards (4), Revolver Golden Gods Awards (2) i Total Guitar Readers Awards (2) – z których zdobyli 16 nagród – Grammy Awards (1), Kerrang! Awards (8), Metal Hammer Golden God Awards (3), Revolver Golden Gods Awards (2) i Total Guitar Readers Awards (2).

Joey Jordison występował ze „Slipknotem” w programach telewizyjnych takich jak „Late Show with David Letterman”, „Jimmy Kimmel Live!”, „The Tonight Show with Jay Leno”, „Late Night with Conan O’ Brien” oraz na wielu głośnych festiwalach muzycznych, takich jak „Download Festival”, „Sonisphere”, „Rock in Rio Lisboa (Lizbona)” i „Ozzfest”.

Podczas trasy „Ozzfest” w 2001 roku, której częścią byli „Slipknot”, Joey Jordison spotkał Trippa Eisena, ówczesnego gitarzystę Static-X. Joey zaprosił Eisena do zreformowania „The Rejects”, byłego zespołu Joey’a. Eisen przyjął zaproszenie i w ten sposób, podczas pierwszej przerwy w działalności Slipknota – od połowy 2002 do połowy 2003 roku – zreformował „The Rejects” z Joey’em na gitarze i oryginalnym wokalistą zespołu Dizzym Draztikiem. Dizzy zapoznał Joey’a Jordisona z muzyką „Frankenstein Drag Queens From Planet 13”, horror punkowego zespołu, którego liderem był wokalista „Wednesday 13”. Eisen przekonał zespół do zaproszenia „Wednesday 13” do grania z „The Rejects”. „Wednesday 13” ostatecznie dołączył do zespołu jako basista w listopadzie 2001 roku. W 2002 roku został już głównym wokalistą, po tym jak Dizzy został usunięty z projektu. Nazwa zespołu została następnie zmieniona z „The Rejects” na „Murderdolls”.

Joey Jordison nagrał i wyprodukował 2 albumy i 1 EP z „Murderdolls”. Pierwszy album ukazał się w 2002 roku i nosił nazwę „Beyond the Valley of the Murderdolls”. EPka „Right to Remain Violent” została wydana w celu promocji pierwszego albumu. Po 6-letniej przerwie, zespół ponownie zebrał się w 2010 roku, aby nagrać i wydać swój drugi album – „Women and Children Last”. Na tym albumie Joey nagrał wszystkie ścieżki perkusyjne, perkusję, a także bas, gitarę i wokal. Jest również odpowiedzialny za stworzenie okładki albumu.

Poza graniem z „Murderdolls” i „Slipknot”, Joey Jordison pracował również jako muzyk objazdowy i współpracował z innymi zespołami i artystami w ich muzyce. W 2001 roku Joey Jordison pracował nad remiksem utworu „The Fight Song” Marilyna Mansona i pojawił się w teledysku do coveru „Tainted Love” Mansona. W tym samym roku Joey wykonał kilka utworów na gitarę, które nie znalazły się na albumie „The Golden Age of Grotesque” Marilyn Manson. W 2004 roku Joey Jordison zajął się perkusją w 6 utworach na albumie „House of Secrets” zespołu OTEP. W tym samym roku Joey i Dave Lombardo – perkusista „Slayera” – uratowali występ „Metalliki” na „Download Festival” zastępując Larsa Ulricha, który rozchorował się tuż przed występem. Po gorączkowej próbie przed występem, obaj perkusiści wyszli na scenę z zespołem, tworząc niezapomniany moment w historii muzyki. Dave zagrał pierwsze 2 utwory, Lars na perkusji „Fade to Black”, a Joey zagrał pozostałe 9 utworów. To wydarzenie stało się znane jako noc, w której Joey Jordison uratował „Download Festival”.

Później w tym samym roku, Joey Jordison wystąpił z norweskim zespołem black metalowym „Satyricon”, kiedy ich perkusista nie został wpuszczony do Stanów Zjednoczonych, aby odbyć trasę koncertową z zespołem. W 2006 roku Joey dołączył do „Ministry” na ich „MasterBaTour 2006”, która składała się z 60 dat w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. „Korn” zatrudnił Joey’a Jordisona w 2007 roku, aby dołączył do nich w trasie, kiedy perkusista David Silveria przeszedł na przerwę od zespołu. Podczas trasy z Kornem, Joey ustanowił rekord stając się pierwszym muzykiem, który wystąpił 5 razy na „Download Festival”. W 2008 roku, Jordison pojawił się na albumie „Puscifer” „V is for Viagra: The Vagina Remixes”, z remixem utworu „Drunk With Power”. W 2010 roku Joey Jordison nagrał 4 dodatkowe utwory na reedycję ostatniego albumu „Rob Zombie” „Hellbilly Deluxe 2”, oraz odbył trasę koncertową jako jego perkusista na „Rockstar Energy Mayhem Festival”.

Muzyka jest pasją Joey’a i jedyną rzeczą, którą robi poza graniem w gry wideo. Więc to było naturalne, że znalazł w produkcji muzycznej kolejne świetne ujście dla swojej kreatywności. Po wyprodukowaniu pierwszego albumu „Murderdolls” w 2002 roku, w sierpniu 2004 roku Joey Jordison został wybrany jako jeden z 4 „kapitanów zespołu” odpowiedzialnych za napisanie i wyprodukowanie muzyki do albumu „Roadrunner United”, celebracji 25-lecia „Roadrunner Records”.

„Pomyślałem, że to świetny pomysł i byłem tym naprawdę podekscytowany, ponieważ była to szansa na pracę z wieloma artystami, których naprawdę szanowałem, kiedy dorastałem.” – Joey Jordison o produkcji muzyki dla „Roadrunner United”.

Joey Jordison jest fanem zespołu „3 Inches of Blood”. Tak więc, kiedy w 2007 roku usłyszał, że „Roadrunner” chce, aby zespół wyprodukował kilka demówek, od razu się na to zdecydował. Z wyprodukowanych przez niego demówek, wytwórnia zamówiła płytę. Joey Jordison został następnie zaproszony przez „3 Inches of Blood” do dalszej współpracy nad ich albumem – „Fire Up the Blades”.

„Pearl” i „Pro-Mark” wydały produkty sygnowane przez Joeya Jordisona – Pearl „Joey Jordison Signature Snare Drum” i „Pro-Mark’s” „Joey Jordison 515 Hickory Autograph Series Stick” i „Joey Jordison 515 Oak Autograph Series Stick”.

W sierpniu 2010 roku, Joey Jordison został ogłoszony najlepszym perkusistą ostatnich 25 lat przez „Rhythm Magazine”. Decyzja ta została podjęta w drodze plebiscytu na stronie internetowej magazynu, w którym oddano około 100.000 głosów. Joey pokonał takich perkusistów, jak Dave Grohl, Travis Barker, Steve Gadd, Mike Portnoy, Gavin Harrison, Dave Weckl, Vinnie Colaiuta, Neil Peart, Stewart Copeland i Thomas Lang, by wymienić tylko kilku.

„Jestem w stracie słów. To jest ponad niewiarygodne. Coś takiego przypomina mi każdego dnia, dlaczego nadal to robię.” – Joey Jordison o zdobyciu bieguna „Rhythm Magazine’s”.

Czego możemy się nauczyć od Joey’a Jordisona?

Muzyka heavy metalowa może być źle postrzegana przez ludzi zrażonych do tego stylu. Perkusiści, którzy grają tę muzykę nie są nawet uważani za muzyków przez niektórych, którzy twierdzą, że brakuje im dynamicznej gry, groove i wyczucia, będąc w stanie grać tylko z mocą i szybkością. Jednak, aby dokonać uczciwej oceny tego, co ci perkusiści grają, musisz wyjść poza partie zestawu perkusyjnego i spojrzeć na muzykę jako całość. W ten sposób lepiej zrozumiesz, jak to, co grają, wpływa na muzykalność utworów, ich feeling i groove. Patrząc na muzykę „Slipknot”, z Joey Jordison za zestawem perkusyjnym, pokaże dokładnie, jak niesamowicie zagrany i techniczny heavy metal może być.

Większość ciężkich stylów muzycznych jest szalona w naturze. Muzyka jest intensywny, szybki, wściekły, i naprawdę potężny i energiczny. Tak więc, pierwsze rekwizyty perkusista musi być w stanie grać ciężką muzykę metalową jest szybkość i wytrzymałość. Spójrzmy prawdzie w oczy, możesz być najszybszym perkusistą na świecie, ale jeśli potrafisz wykorzystać swoją szybkość tylko przez 10 sekund, nie będziesz tak bardzo przydatny dla heavy metalowego zespołu, który chce grać koncerty trwające dłużej niż godzinę. Joey Jordison jest niezwykle szybkim perkusistą, ale ważniejsza od jego szybkości jest jego wytrzymałość i zdolność do pozostania w czasie, bez zwalniania i pośpiechu. Więc jak widzisz, prędkość jest koniecznością, po prostu dlatego, że jest to wymagane przez styl muzyki.

Ponieważ wysoki poziom prędkości i mocy perkusista musi wstrzyknąć do muzyki, aby utrzymać ją grooving, trudno jest dodać jakikolwiek rodzaj dynamicznych zawiłości do partii perkusyjnych. Joey Jordison stosuje w tym celu kilka bardzo fajnych sztuczek. Zamiast grać stęchłe rytmy na talerzach na wszystkich ćwierćnutach lub ósemkach przez cały utwór, Joey lubi dodać do tego trochę synkopy, rozkładając swoje uderzenia na różne talerze. Dobry przykład tego można usłyszeć w utworze „Gematria (The Killing Name)” z płyty „All Hope is Gone”. W ostatnim refrenie utworu Joey gra hity 1, 2 i 4 na pierwszym takcie za pomocą chiny i dodaje uderzenie unisono pomiędzy crash’em a werblem, aby zaakcentować partię gitary na hicie 3. W drugim takcie zmienia całkowicie charakter refrenu grając coś, co wydaje się być off-beatowym china groove. Jednakże, w rzeczywistości gra on hrabiów 1 i 3 na crashu i hrabiów 2 i 4 na porcelanie. Pół-czas, który gra jest tym, co daje wrażenie off-beatu do rytmu china. Inny fajny przykład jego sposobu na tworzenie różnorodności poprzez użycie różnych talerzy można usłyszeć w utworze „Left Behind” z albumu „Iowa”. W sekcji bridge Joey Jordison gra bardzo fajny synkopowany groove pomiędzy zamkniętym hi-hatem, otwartym hi-hatem i talerzami splash. Jest również fanem używania szybkich talerzy i dzwonków, aby dodać różne tekstury do swoich grooves i fills.

Inny sposób Joey Jordison znajduje, aby dodać różnorodność do jego gry pochodzi z kompilacji jego kolegów rytmy z kontrabasu biegnie, akcenty na talerzach, i wzory na tomach. On nie gra szybkiego kontrabasu tylko dla samego faktu. Wykorzystuje tę umiejętność w niezwykły sposób, tworząc różne odczucia i rytmy, które lepiej pasują do danego utworu. Patrząc na „The Blister Exists” z „Vol.3 – The Subliminal Verses” mamy tego przykłady. W intro utworu można usłyszeć Joey’a grającego trzy różne grooves, które sprawiają, że utwór przechodzi do sekcji wersów z coraz większą intensywnością. Zaczyna od kompilacji partii gitary z rzadkimi uderzeniami talerzy i tomów, z dwoma innymi perkusistami w zespole grającymi figury unisono, które tworzą gęstsze brzmienie. Po tej sekwencji, gra on kilka przebiegów na kontrabasie, które doskonale uzupełniają rytmy na gitarze. Pojawia się również otwarty hi-hat, który nadaje groove’owi ruch do przodu. W ostatniej fazie intro Joey gra mieszankę dwóch pierwszych groove’ów. Riffy gitarowe są kompilowane na bębnie basowym, a główne akcenty grane na gitarze towarzyszą na toms.

Ta piosenka jest również bardzo dobrym przykładem tego, jak techniczne i kreatywne Joey Jordison może być. Jeśli chodzi o technikę, w drugim wersie piosenki możemy posłuchać Joey’a grającego ten niesamowicie szybki i czysty kontrabas. To pokazuje, dlaczego Joey jest jednym z najszybszych kontrabasistów na świecie. W sekcji breakdown utworu, Joey Jordison gra małe, kreatywne solo z bardzo fajnym wzorem werbla, w połączeniu z kilkoma uderzeniami talerzy, tomów i bębnów basowych. To jest bardzo twórczy wzór.

Joey’s wykorzystanie blast beats jest również bardzo twórczy. Utwór „Three Nil” z „Vol.3 – The Subliminal Verses” ma dziwne intro. Joey Jordison gra w tej sekcji szybki blast beat, który sprawia wrażenie, że nie powinien być tam zagrany. Tworzy to bardzo schizofreniczne odczucie z granymi partiami gitary. Poprzez użycie bardzo powszechnego w muzyce heavy metalowej rodzaju bitu w inny sposób, Joey stworzył uczucie niepokoju w utworze. Kolejny kreatywny sposób podejścia do tworzenia piosenek i recyklingu bardzo powszechnych grooves, które już znamy.

Jak widać z tych przykładów, muzykalność może być osiągnięta na wiele różnych sposobów, nawet w muzyce heavy metalowej. Możliwe jest bardzo szybkie i czyste granie z ciekawymi figurami rytmicznymi i orkiestracjami. Joey jest bardzo muzykalnym i kreatywnym graczem, jeśli chodzi o ten styl muzyki. Jest dowodem na to, że heavy metalowa perkusja może być muzykalna, dynamiczna i naprawdę ekspresyjna. Sposób w jaki gra w połączeniu ze sposobem w jaki żyje muzyką na scenie uczynił go jednym z najbardziej popularnych perkusistów na świecie. Ten człowiek żyje i oddycha swoją muzyką na scenie, waląc głową jak maniak podczas gry w niesamowitych i wymagających prędkościach.

• Mohammad mówi:

  Bardzo dobry post. I’ve found your blog via Yahoo and I’m ralley happy about the information you provide in your posts. Btw twój blogs layout is ralley broken on the Kmelon browser. Byłoby fajnie, gdybyś mógł to naprawić. Anyhow keep up the great work!

• Narimene says:

  Congrats on your Anniversary! to jest coś spiaecl kochać człowieka, którego poślubiłeś bardziej teraz niż wtedy. Mam nadzieję, że jesteście w stanie świętować w spiaecl sposób, uznając przeszłość i przygotowując się na przyszłość.

.