John Laurens, (ur. 28 października 1754, Charleston, Karolina Południowa – zm. 27 sierpnia 1782, Combahee River, na południe od Charleston), oficer amerykańskiej wojny rewolucyjnej, który służył jako adiutant generała Jerzego Waszyngtona.
John był synem Henry’ego Laurensa, amerykańskiego męża stanu, który wcześnie przyłączył się do sprawy patriotów. John kształcił się w Anglii, a po powrocie do Ameryki w 1777 roku dołączył do „wojskowej rodziny” Waszyngtona obok Aleksandra Hamiltona i markiza de Lafayette. W tym czasie starszy Laurens pełnił funkcję przewodniczącego Kongresu Kontynentalnego, a Johnowi powierzono delikatny obowiązek służenia jako poufny sekretarz Waszyngtona, z którego to zadania wywiązywał się z wielkim taktem i umiejętnościami. Był obecny we wszystkich najważniejszych bitwach Waszyngtona, od Brandywine po Yorktown, a jego osobista odwaga – która czasami graniczyła z pochopnością – została zauważona zarówno przez jego ludzi, jak i kolegów oficerów. O zachowaniu Laurensa w bitwie pod Brandywine, Lafayette napisał: „To nie jego wina, że nie został zabity lub ranny; zrobił wszystko, co było konieczne, aby zdobyć jedno lub drugie.”
Ognisty temperament Laurensa był w pełni widoczny podczas jego publicznego sporu z gen. Charlesem Lee. Niekompetencja Lee w bitwie pod Monmouth (28 czerwca 1778 r.) doprowadziła do sądu wojennego, a zarówno Laurens, jak i Hamilton zeznawali przeciwko Lee podczas tego procesu. Lee został uznany za winnego wszystkich trzech zarzucanych mu czynów, ale pomimo niezwykle łagodnego wyroku – zawieszenia w prawach członka armii na jeden rok, a nie perspektywy rozstrzelania – wściekł się na swoich oskarżycieli. W osobistych listach i w prasie lekceważył Waszyngtona, a także osobiście obrażał Hamiltona i Laurensa, nazywając ich „tymi brudnymi uszakami, które wiecznie będą się insynuować w pobliżu osób na wysokich stanowiskach”. Laurens wyzwał Lee na pojedynek i 23 grudnia 1778 roku, gdy Hamilton służył mu jako sekundant, Laurens spotkał się z Lee. Lee zaproponował odstępstwo od standardowej praktyki pojedynków. Zamiast chodzić w odległości 10 kroków od siebie, obracać się i strzelać, zaproponował, by obaj mężczyźni stanęli naprzeciw siebie i ruszyli naprzód, strzelając w odległości, którą każdy z nich uznał za właściwą. Zgodnie z tym protokołem, w odległości mniej więcej sześciu kroków, obaj mężczyźni oddali strzały. Strzał Lee był niecelny, ale strzał Laurensa trafił Lee w bok. Lee i Laurens początkowo opowiadali się za oddaniem kolejnego strzału, ale Hamilton i mjr Evan Edwards, sekundant Lee, przekonali parę, że honor został zaspokojony i że powinni zakończyć sprawę.
Jak brytyjska kampania na południu nabrała rozpędu na początku 1779 roku, Laurens powrócił do Karoliny Południowej, aby pomóc w obronie swojego rodzinnego stanu. Tam kontynuował nacisk na sprawę, która miała stać się jedną z jego życiowych pasji – manumisję, w tym przypadku jako nagrodę za służbę niewolników w Armii Kontynentalnej. W marcu 1779 roku Kongres Kontynentalny zezwolił na wypłacenie posiadaczom niewolników z Georgii i Karoliny Południowej do 1000 dolarów za każdego niewolnika, który się zaciągnął, i obiecał emancypację tych niewolników, którzy służyli do końca wojny. Propozycja Laurensa – aby „czarne bataliony” były tworzone i dowodzone przez białych oficerów – antycypowała rozwój armii Unii podczas amerykańskiej wojny secesyjnej ponad 80 lat później, ale w tamtym czasie znalazła niewielkie poparcie.
Centrum Historii Wojskowej Armii Stanów Zjednoczonych
Został schwytany przez Anglików podczas upadku Charleston w maju 1780 roku, ale w listopadzie tego samego roku został przekazany Amerykanom w ramach wymiany jeńców. Po uwolnieniu został wybrany przez Waszyngtona, aby służyć jako specjalny wysłannik do króla Francji Ludwika XVI. Laurens zaapelował o zaopatrzenie dla amerykańskich armii. Aktywniejsza współpraca floty francuskiej z siłami lądowymi w Wirginii, która była jednym z efektów jego misji, przyniosła klęskę brytyjskiego gen. Charlesa Cornwallisa pod Yorktown. Laurens powrócił do armii i pod Yorktown stanął wraz z Hamiltonem na czele amerykańskiej grupy szturmowej, która zdobyła Redutę 10. Został wyznaczony, wraz z Louisem-Marie, wicehrabią de Noailles, do ustalenia warunków kapitulacji, która praktycznie zakończyła wojnę. W potyczce 27 sierpnia 1782 r. nad rzeką Combahee w Karolinie Południowej, przed formalnym zawarciem pokoju, Laurens zginął w brytyjskiej zasadzce.
