Kabuki-za została pierwotnie otwarta przez dziennikarza z epoki Meiji, Fukuchi Gen’ichirō. Fukuchi pisał dramaty kabuki, w których występowali Ichikawa Danjūrō IX i inni; po śmierci Danjūrō w 1903 roku, Fukuchi wycofał się z zarządzania teatrem. Teatr jest obecnie prowadzony przez Shochiku Corporation, która przejęła go w 1914 roku.
Pierwotna Kabuki-za była drewnianą konstrukcją, zbudowaną w 1889 roku na ziemi, która była albo tokijską rezydencją klanu Hosokawa z Kumamoto, albo klanu Matsudaira z Izu.
Budynek został zniszczony 30 października 1921 roku przez pożar elektryczny. Rekonstrukcja, która rozpoczęła się w 1922 roku, została zaprojektowana tak, aby „być ognioodpornym, ale nosić tradycyjne japońskie style architektoniczne”, przy użyciu zachodnich materiałów budowlanych i sprzętu oświetleniowego. Rekonstrukcja nie została ukończona, gdy ponownie spłonęła podczas wielkiego trzęsienia ziemi w Kantō w 1923 roku. Odbudowa została ostatecznie zakończona w 1924 roku.
Teatr został zniszczony po raz kolejny przez bombardowania alianckie podczas II wojny światowej. Został odrestaurowany w 1950 roku zachowując styl rekonstrukcji z 1924 roku i do niedawna był jednym z bardziej dramatycznych i tradycyjnych budynków Tokio.
Struktura z 1950 roku została zburzona wiosną 2010 roku i odbudowana w ciągu następnych trzech lat. Jako powód przebudowy podano obawy dotyczące zdolności budynku do przetrwania trzęsień ziemi, a także kwestie dostępności. Seria pożegnalnych przedstawień, zatytułowanych Kabuki-za Sayonara Kōen (歌舞伎座さよなら公演, „Kabuki-za Farewell Performances”) odbyła się od stycznia do kwietnia 2010 roku, po czym przedstawienia kabuki odbywały się w pobliskim Shinbashi Enbujō i innych miejscach aż do otwarcia nowego kompleksu teatralnego, które miało miejsce 28 marca 2013 roku.
