Maya Angelou, urodzona 4 kwietnia 1928 roku jako Marguerite Johnson w St. Louis, wychowała się w segregowanym wiejskim Arkansas. Była poetką, historykiem, autorką, aktorką, dramaturgiem, działaczką na rzecz praw obywatelskich, producentem i reżyserem. Wykładała w Stanach Zjednoczonych i za granicą, a od 1981 roku była profesorem Reynoldsa na Uniwersytecie Wake Forest w Północnej Karolinie. Opublikowała dziesięć najlepiej sprzedających się książek i liczne artykuły do czasopism, za które otrzymała nominacje do Nagrody Pulitzera i National Book Award. Na prośbę prezydenta Clintona napisała i wygłosiła wiersz podczas jego inauguracji prezydenckiej w 1993 roku.
Maya Angelou, która mówiła po francusku, hiszpańsku, włosku i zachodnioafrykańsku Fanti, rozpoczęła swoją karierę w dramacie i tańcu. Wyszła za mąż za południowoafrykańskiego bojownika o wolność i zamieszkała w Kairze, gdzie była redaktorem The Arab Observer, jedynego anglojęzycznego tygodnika informacyjnego na Bliskim Wschodzie. W Ghanie była redaktorką The African Review i wykładała na Uniwersytecie Ghany. W latach 60-tych, na prośbę Dr. Martina Luthera Kinga, Jr, Pani Angelou została północnym koordynatorem Southern Christian Leadership Conference. Została powołana przez prezydenta Geralda Forda do Komisji Dwustulecia i przez prezydenta Jimmy’ego Cartera do Narodowej Komisji ds. Obserwacji Międzynarodowego Roku Kobiet.
Maya Angelou, poetka, była jedną z pierwszych afroamerykańskich kobiet, które trafiły na listy bestsellerów z jej „Wiem, dlaczego ptak w klatce śpiewa”, trzymała publiczność Wielkiej Sali oczarowaną opowieściami z własnego dzieciństwa. Przechodziła od opowieści do wiersza, piosenki i z powrotem, a jej tematem przewodnim była miłość i uniwersalność wszystkich istnień. „Honorowym obowiązkiem istoty ludzkiej jest kochać” – powiedziała Angelou. Mówiła o swojej wczesnej miłości do dzieł Williama Szekspira i zaproponowała publiczności fragmenty wierszy kilku Afroamerykanów, w tym Jamesa Weldona Johnsona i Paula Lawrence’a Dunbara. Ale zawsze wracała do miłości – i człowieczeństwa. „Jestem człowiekiem”, powiedziała Angelou, cytując z własnej pracy, „i nic, co ludzkie, nie może być mi obce.”
W latach sześćdziesiątych, na prośbę dr Martina Luthera Kinga, Jr, została północnym koordynatorem Southern Christian Leadership Conference, a w 1975 roku otrzymała nagrodę Ladies Home Journal Woman of the Year Award w dziedzinie komunikacji. Otrzymała liczne tytuły honorowe i została powołana przez prezydenta Jimmy’ego Cartera do Narodowej Komisji ds. Obchodów Międzynarodowego Roku Kobiet oraz przez prezydenta Forda do Rady Doradczej ds. Dwustulecia Rewolucji Amerykańskiej. Zasiada w zarządzie Amerykańskiego Instytutu Filmowego i jest jedną z niewielu kobiet należących do Gildii Reżyserów.
W przemyśle filmowym, dzięki swojej pracy scenopisarskiej i reżyserskiej, Maya Angelou była pionierem dla czarnych kobiet. W telewizji, wystąpiła w setkach występów. Jej bestsellerowa autobiograficzna relacja z młodości, „I Know Why the Cage Bird Sings”, zdobyła uznanie krytyków w 1970 roku i była dwugodzinnym specjalnym programem telewizyjnym w CBS. Jest autorką i producentką kilku nagradzanych filmów dokumentalnych, w tym „Afro-Americans in the Arts”, za który otrzymała Golden Eagle Award. Była również nominowana do nagrody Emmy za kreację aktorską w filmie „Korzenie”, a jej scenariusz „Georgia, Georgia” był pierwszym sfilmowanym filmem autorstwa czarnoskórej kobiety. W teatrze wyprodukowała, wyreżyserowała i wystąpiła w „Cabaret for Freedom” we współpracy z Godfreyem Cambridge w nowojorskim Village Gate; zagrała w „The Blacks” Geneta w St Mark’s Playhouse; zaadaptowała „Ajaxa” Sofoklesa, którego premiera odbyła się w Los Angeles w 1974 roku. Jest autorką oryginalnego scenariusza do filmu „Georgia, Georgia” oraz autorką i producentką dziesięcioodcinkowego serialu telewizyjnego o afrykańskich tradycjach w życiu Amerykanów. Maya Angelou była profesorem Reynolds na Wake Forest University w Winston-Salem w Północnej Karolinie. Zmarła w swoim domu w Winston-Salem 28 maja 2014 r.
.
