Aan mijn kleine kindermeisje,
Je bent 6 weken oud en ik kan me niet voorstellen dat je ooit anders zou zijn dan hoe je nu bent. Je bent magisch en ik hou onvoorwaardelijk van je.
Maar, eerlijk gezegd? Ik ben uitgeput.
Ik zal het missen dat je zo draagbaar bent. Ik kan je overal mee naar toe nemen en hoef me nooit zorgen te maken dat je honger hebt of dorstig of verdrietig bent, want we hebben alles bij ons wat we nodig hebben – mijn borsten voor moedermelk.
Ik zal het missen om een excuus te hebben om je de hele tijd te knuffelen. Om de chaos van het huis om me heen te negeren als je rustig wordt in mijn armen terwijl je borstvoeding geeft. Ik zal de roes van euforie missen die ik voel als ik erin slaag je te helpen ontspannen en in slaap te vallen.
Ik zal het missen je kleine lijfje tegen het mijne te voelen. Je warme, perfecte, ongeschonden huid tegen mijn handpalm als ik je tegen mijn borst hou. Ik zal het gevoel missen van je kleine handje op mijn borst, in plaats van in mijn gezicht te krabben, aan mijn haar te trekken of aan mijn juwelen te scheuren – al die vreugde komt later! Maar al snel zal ik dat ook missen. Ik zal de vingernagels op mijn gezicht missen als je me verzorgt. De experimentele maar ondraaglijke knabbels als je tanden doorkomen. 
Op een dag zul je je laatste slok drinken en ik zal me niet realiseren dat het de laatste is. Misschien maak ik de borstvoedingsronde wel af omdat het al laat is en ik me klaar moet maken voor het werk. Misschien ben ik ongeduldig of raak ik gefrustreerd omdat je me bijt of aan mijn haar trekt. Misschien is het gewoon een normaal, onbewogen moment. Maar de volgende dag, bied ik je mijn borst aan, en zeg je nee. De dag daarna zeg je weer nee. En zo is onze borstvoedingsreis voorbij. Geen simpele oplossingen meer. Geen onmiddellijke troost meer als je je inentingen krijgt. Ik nam je 18-maanden oude zusje mee naar de dokter gisteren en voelde me hulpeloos toen ze huilde tegen mijn borst, de borst waar ze zichzelf van ontspeende de dag voordat je geboren werd. Ik wenste dat ze nog steeds borstvoeding gaf zodat ik haar pijn en stress kon wegnemen.
Geen borstvoeding meer om in slaap te vallen, borstvoeding langs een verstopte neus, borstvoeding in een vliegtuig tijdens het opstijgen en landen.
Ik zal blij zijn dat je opgroeit, net zoals ik blij ben met je zusje. Ik zal blij zijn dat je zolang hebt kunnen zogen als je wilde, en dat we samen die band hebben kunnen delen. Maar voor nu, laat me niet vergeten te houden van elke keer dat je je hoofd op en neer buigt op papa’s borst, totdat hij gedwongen is je aan mij over te dragen.
Laat me genieten van het gewicht van je slapende lichaam in de holte van mijn arm, na de voeding. Laat me genieten van de uren die ik doorbreng onder je kronkelende lichaam, doordrenkt van zweet en melk als je ligt te woelen. Laat me de schoonheid zien in alle rommel, verveling en uitputting die borstvoeding met zich meebrengt.
Omdat op een dag alles weg zal zijn en ik me zal afvragen hoe ik me er ooit ook maar een moment aan heb kunnen ergeren.
Je vindt het misschien ook leuk:
- Dear husband: Op een dag zullen we dit allemaal missen
- 25 dingen die ik wil dat borstvoedende mama’s weten
- Nieuwe mama: Het is oké om te zeggen dat borstvoeding geven moeilijk is
- Borstvoeding geven aan een pasgeborene: De eerste week van borstvoeding – Moederlijk ‘
