Als ik terugkijk op mijn leven, heb ik een paar spijtbetuigingen. Als ik een ster kon wensen, wat zou ik dan nu wensen? Ik zou terug in de tijd willen gaan en meer tijd met mijn kleinkinderen willen doorbrengen tijdens alle vakanties. Helaas zijn we van elkaar gescheiden door kilometers, staten, en soms landen en, niet te vergeten, complicaties.
Zo ver weg
Onze familie heeft nooit het genoegen gehad dicht bij elkaar te wonen. Ik heb nooit het genoegen gehad een eindje te rijden of met mijn hondje naar een van de huizen van mijn kleinkinderen te lopen om ze mee te nemen naar Dairy Queen of een spijkerbroek voor ze te kopen. Waarom? Ze zijn allemaal verhuisd. Op dit moment wonen ze in New York, Texas, buitenwijken van Illinois, Arizona, Californië, en Indiana.
Wanneer ik wilde dat we ‘familie’ waren, leek het erop dat er altijd interferenties van de een of andere soort waren. Wanneer een familielid kon komen, kon een ander dat niet: Sommigen waren op reis, sommigen konden niet reizen, en sommigen wilden niet reizen. Sommigen gingen naar het huis van een ander familielid, sommigen gingen naar het huis van een vriend, iemand was ziek, en iemand praatte niet met iemand anders. Je snapt de essentie.
De wens van een oma
Ik wou dat ik meer herinneringen had om vast te houden. En ik wou dat mijn kleinkinderen ook meer blijvende herinneringen hadden, want herinneringen vertellen het verhaal van de relatie tussen twee mensen: Grootmoeder en kleinkind. Het is een band van liefde en respect die hen voor eeuwig aan elkaar bindt. Ik weet dat elke grootmoeder een geschenk is. Ze moet gekoesterd worden. Ze is kostbaar… helaas in veel families, van ver.
Gisteravond, op onze 15 uur durende vlucht van LAX naar Singapore, Indonesië, dacht ik aan mijn kleinzonen. Ze waren allemaal in mijn gedachten, deels omdat ik, terwijl ik aan het pakken was en door de luchthavens racete om een vlucht te halen, aan Hanukkah dacht en wilde dat elk van hen wist dat ik aan hen dacht. Dus stuurde ik sms’jes, natuurlijk. Zij stuurden sms’jes terug waarin ze mijn ultieme conciërge en mij ook een Gelukkig Chanoeka wensten.
Mijn bekentenis met tranen
Na het opstijgen, toen de duisternis inviel, kreeg ik tranen in mijn ogen toen ik dacht aan het verlies van zoveel speciale momenten die we misten, meestal veroorzaakt door de afstand: Zondagavond diners, geïmproviseerde ijsjes, lange gesprekken rond de open haard. De opwinding, de trots en het geluk om hen prijzen te zien winnen, te zien sporten of te zien spelen in een toneelstuk. Misschien gewoon samen wandelen met onze hondjes. (Al mijn kleinzoons zijn dierenliefhebbers, schatjes.) De waarde van face-to-face, geheime gesprekken en hulp van oma.
Ik weet dat velen van jullie grootmoeders zich kunnen inleven in mijn gevoelens en gedachten. Liefde wordt niet minder door afstand, maar toch is het moeilijk om van veraf lief te hebben.
De herinneringen aan mijn grootmoeders
Met mijn betraande bekentenis achter de rug, begon ik na te denken over mijn relatie met mijn grootmoeder. Ik vond hoop in de herinnering aan de invloed die zij op mijn leven had, ook al was ook zij ver weg.
De ouders van mijn moeder woonden in Chicago. Ik groeide op in Kankakee by the Sea. Ik woonde 60 mijl van mijn grootmoeder vandaan. Hoe vaak zag ik haar? Niet vaak, maar ze liet haar sporen na.
Ik heb mijn herinneringen aan onze relatie, onze hechte band. Ik heb verhalen in mijn hoofd van onze tijd samen. De lessen, door haar gegeven, zijn opgeslagen in mijn hoofd. Tot op de dag van vandaag zorg ik ervoor dat ik een ‘snufje suiker’ in de pan met kokend water doe bij de verse maiskolf. Ze heeft een zoetheid die ik nu nog kan voelen. En een diepe, oneindige liefde voor mij die onmiskenbaar was van dichtbij of van veraf. Ik bid dat mijn kleinzonen dat soort herinneringen aan mij hebben. Ik weet dat jullie die ook hebben.
Mijn andere grootmoeder woonde in Kankakee by the Sea, maar bracht de wintermaanden in Florida door en reisde vaak. Het maakte niet uit. Ik aanbad haar. Ze was suiker en specerijen en alles wat leuk was en, niet mijn biologische grootmoeder. Maar kon het me wat schelen? Helemaal niet. Ze verdiende mijn adoratie door haar liefdevolle manier van doen en hoe ze omging met haar rol in een gemengde familie. Ze had 14 kleinkinderen die biologisch niet van haar waren! Ik was een van de 14. We hielden allemaal van haar. Ze was evenzeer een deel van ons als ze geweest zou zijn als haar bloed door ons stroomde.
Twee grootmoeders, één liefde
Twee grootmoeders. De ene woonde ver weg. De andere was niet biologisch. Beiden zijn vaak in mijn gedachten, en beiden zullen altijd een speciale plaats in mijn hart innemen.
Het is laat. Het geluid van de ronkende motor brengt me in slaap. Ik zeg adieu voor nu. Mijn laatste gedachte, terwijl ik hier zit te mijmeren, is dat ik hoop dat mijn kleinzoons over mij denken zoals ik over mijn grootmoeders denk.
Ik wou dat ik mijn beide grootmoeders op dit moment kon vertellen hoeveel ik van ze hou, hoeveel ze me hebben geleerd, hoeveel ik ze respecteer.
Ik zou ze vertellen hoe hoog de lat ligt die ze hebben gelegd en hoe ik elke dag, op elke manier, probeer net zo hartelijk, aardig, liefdevol en invloedrijk te zijn als zij waren. Ik kan niet meer bij hen terecht voor advies, maar ik zal altijd wijsheid vinden in de erfenissen en herinneringen die zij hebben achtergelaten.
Als je van dit verhaal hebt genoten, schrijf je dan in op mijn e-maillijst. U krijgt dan één keer per dag een nieuw verhaal in uw inbox. SCHRIJF U HIER IN.
