De eerste keer dat ik me hyperbewust werd van mijn anders-zijn daar beneden, was in het zevende jaar in de schoolbus naar huis. Een ouderejaars student leunde naar me toe en vroeg: “Zo…zoals, past het tapijt echt bij de gordijnen?!”. Al haar klasgenoten lachten mee. Ik had echt geen idee waar ze het over had.
De gang van zaken leek me allemaal heel logisch. Ik was ervan uitgegaan dat iedereen de kleuren van de pijpen en het hoofdhaar op elkaar had afgestemd. Maar na een aantal jaren van dit soort opmerkingen – Fanta Pants en Carrot Crotch waren enkele van de favorieten – en niet te vergeten de jaarlijkse komst van ‘Sorry Ranga Day’, werd ik me langzaam maar zeker bewust van mijn verschil. Dit alles bracht een zeer stille en private schaamte met zich mee.
Dus, op de zeer rijpe leeftijd van 18, begon ik aan het zeer dure, zeer pijnlijke ritueel van het harsen van alles. Dit alles om de mogelijkheid van vernedering te voorkomen als en wanneer ik ervoor koos naakt te zijn met iemand anders. Gooi dit in de soep van prestatieangst, lichaamsnegativiteit en al dat andere afval dat rond onze jongvolwassen buiken slingert – $ 60 om de 6 weken leek een lonende uitgave te zijn.
Bovenaan, echter, heb ik een hoofd van dik donker kastanjebruin haar dat, voor het grootste deel, behoorlijk gevierd is door de mensen rondom mij. Een dikke shout-out naar de ouderen die een vrij consistente cheer-team voor de gember agenda zijn. Soms heb ik het gevoel dat ik een heilige kruidenplantage aan het aanleggen ben op mijn hoofdhuid (en blijkbaar ook op mijn borsten) en dat ik iedereen een plezier doe door het daar te houden. Dit is allemaal heel frustrerend als je er stilletjes van droomt om de queer-babe-buzz-cut van je dromen te krijgen… maar uit angst voor de nooit eindigende klaagzang over mijn gemberlokken.
Het accepteren van een lichaam met rossig schaamhaar kan een langzaam proces zijn. Op dezelfde manier als de woorden van anderen me vertelden om deze stille schaamte te dragen, vertelden ze me om er stukken van neer te leggen en weg te lopen. Ik ben die mensen erg dankbaar. Deze dagen, laat ik het gemberhaar zich over mijn hele lichaam ontplooien. Oksels, schaamhaar, benen. Een langzame en persoonlijke afrekening met de manier waarop mijn lichaam wil groeien. En weet je wat, het blijkt dat ik drie tinten rood in één keer kan laten groeien. Gewoon stilletjes, ik denk dat is vrij dope.
Aan al diegenen die deze tijden hebben doorstaan: Ik zie jullie. Vertrouwen hebben in je eigen lichaam is al moeilijk genoeg. Dit proces moeilijker maken voor iemand, omwille van een paar lachsalvo’s van je vrienden, is gewoon niet cool. Lichamen zijn al moeilijk genoeg, en pubers zijn raar. Aan mijn mede rooien, ga langzaam en geduldig met jullie lichamen. Vooral met die vurige schaamlippen.
En de volgende keer dat iemand je vraagt of het tapijt bij de gordijnen past, probeer deze eens:
“…Yeah mate, And co-ordinated upholstery is fk*n dope
