Polyester en onze gezondheid

Polyester is een zeer populaire stofkeuze – het is in feite de meest populaire van alle synthetische stoffen. Omdat het vaak synthetisch aanvoelt, wordt het vaak gemengd met natuurlijke vezels, om het voordeel te krijgen van natuurlijke vezels die ademen en goed aanvoelen op de huid, in combinatie met de duurzaamheid, waterafstotendheid en kreukbestendigheid van polyester. De meeste lakens die in de Verenigde Staten worden verkocht, zijn bijvoorbeeld katoen/poly-mengsels.

Het wordt ook gebruikt bij de vervaardiging van allerlei soorten kleding en sportkleding – om nog maar te zwijgen van luiers, maandverband, matrassen, stoffering, gordijnen en tapijt. Als u op de etiketten kijkt, zult u misschien verbaasd zijn hoeveel producten in uw leven van polyestervezels zijn gemaakt.

Dus wat is dit polyester waar we elke dag intiem mee leven?

Op dit punt denk ik dat het goed zou zijn om een basisprimeur over polyesterproductie te hebben, en ik heb ongegeneerd een geweldige discussie van Marc Pehkonen en Lori Taylor gelicht, schrijvend op hun website diaperpin.com:

Basispolymeerchemie is niet al te ingewikkeld, maar voor de meeste mensen is de fabricage van de kunststoffen die ons omringen een mysterie, wat de chemische producenten ongetwijfeld goed uitkomt. Een praktische kennis van de beginselen die hier een rol spelen zal ons beter geïnformeerde gebruikers maken.

Polyester is slechts één verbinding in een klasse van uit aardolie afgeleide stoffen die bekend staan als polymeren. Zo begint polyester (net als de meeste polymeren) zijn leven in onze tijd als ruwe olie. Ruwe aardolie is een cocktail van componenten die door industriële distillatie kunnen worden afgescheiden. Benzine is een van deze componenten, en de voorlopers van polymeren zoals polyethyleen zijn ook aanwezig.

Polymeren worden gemaakt door een heleboel kleine moleculen chemisch met elkaar te laten reageren om één lange molecule te maken, zoals een sliert kralen. De kleine moleculen worden monomeren genoemd en de lange moleculen worden polymeren genoemd.

O + O + O + . . . maakt OOOOOOOOOOOOO

Afhankelijk van welk polymeer nodig is, worden verschillende monomeren gekozen. Ethyleen, het monomeer voor polyethyleen, wordt rechtstreeks verkregen uit de destillatie van ruwe olie; andere monomeren moeten worden gesynthetiseerd uit complexere aardoliederivaten, en de weg naar deze monomeren kan verscheidene stappen lang zijn. De weg naar polyester, dat wordt gemaakt door ethyleenglycol en tereftaalzuur te laten reageren, is hieronder weergegeven. De belangrijkste eigenschappen van de tussenproducten worden ook getoond.

De polymeren zelf zijn theoretisch vrij onreactief en dus niet bijzonder schadelijk, maar dit geldt zeker niet voor de monomeren. Chemische bedrijven maken er meestal een punt van hoe stabiel en niet-reactief de polymeren zijn, maar dat is niet waar we in geïnteresseerd moeten zijn. We moeten ons afvragen, hoe zit het met de monomeren? Hoe onreactief zijn die?

We moeten deze vragen stellen omdat een klein deel van het monomeer nooit zal worden omgezet in polymeer. Het komt vast te zitten tussen de polymeerketens, zoals erwten in spaghetti. Na verloop van tijd kan dit niet-gereageerde monomeer ontsnappen, hetzij door gasvorming in de atmosfeer als de oorspronkelijke monomeren vluchtig waren, hetzij door oplossing in water als de monomeren oplosbaar waren. Omdat deze monomeren zo giftig zijn, zijn er zeer kleine hoeveelheden nodig om schadelijk te zijn voor de mens, zodat het belangrijk is de monomeren te kennen voordat u de polymeren op uw huid of in uw huis legt. Aangezien uw huid gewoonlijk vochtig is,
komen in water oplosbare monomeren gemakkelijk in uw lichaam terecht.

Polyester is het eindproduct in een keten van zeer reactieve en giftige precursors. De meeste zijn kankerverwekkend; ze zijn allemaal giftig. En zelfs als geen van deze chemicaliën in de uiteindelijke polyesterstructuur achterblijft (wat zeer waarschijnlijk wel het geval zal zijn), worden de werknemers en ons milieu tijdens het fabricageproces blootgesteld aan sommige of alle chemicaliën die in het bovenstaande stroomschema zijn aangegeven. Het lijdt geen twijfel dat de fabricage van polyester een belasting voor het milieu en de volksgezondheid vormt
waar we beter af zouden zijn zonder.

Wat betekent dat allemaal voor onze gezondheid? Alleen al door naar één soort kanker te kijken, kunnen we zien hoe ons leven wordt veranderd door plasticgebruik:

• Het verband tussen plastic en borstkanker werd voor het eerst ontdekt in 1987 aan de Tufts Medical School in Boston door
  onderzoekswetenschappers Dr. Ana Soto en Dr. Carlos Sonnenschein. Tijdens hun experimenten met de groei van kankercellen lekten hormoonontregelende chemicaliën uit plastic reageerbuisjes in het laboratoriumexperiment van de onderzoekers, waardoor de borstkankercellen zich ongebreideld vermenigvuldigden. Hun bevindingen werden gepubliceerd in Environmental Health Perspectives (1991).
• Spaanse onderzoekers, Fatima en Nicolas Olea, testten metalen conservenblikken die met plastic waren bekleed. De blikken bleken in 50% van de geteste blikken hormoonontregelende chemicaliën uit te lekken. De verontreinigingsniveaus waren zevenentwintig keer hoger dan de hoeveelheid die volgens een Stanford-team voldoende was om borstkankercellen te doen woekeren. Naar verluidt zijn 85% van de conservenblikken in de Verenigde Staten bekleed met plastic. De Oleas rapporteerden hun bevindingen in Environmental Health Perspectives (1995).
• In een commentaar dat in april 2010 in Environmental Health Perspectives werd gepubliceerd, werd gesuggereerd dat PET bij normaal gebruik hormoonontregelende stoffen zou kunnen opleveren en werd onderzoek naar dit onderwerp aanbevolen.

Deze studies ondersteunen beweringen dat kunststoffen gewoon niet goed voor ons zijn – vóór 1940 was borstkanker relatief zeldzaam; tegenwoordig treft het 1 op de 11 vrouwen. We zeggen niet dat kunststoffen alleen verantwoordelijk zijn voor deze toename, maar denken dat ze er niet aan bijdragen is, denken wij, moedwillige ontkenning. Per slot van rekening bestond de zwaartekracht al voordat Newtons vader de appelboom plantte en was de wereld net zo rond voordat Columbus werd geboren.

Polyesterstof is zacht, glad, soepel – en toch nog steeds een kunststof. Het draagt bij aan de belasting van ons lichaam op manieren die we nog maar net beginnen te begrijpen. En omdat polyester zeer brandbaar is, wordt het vaak behandeld met een brandvertrager, waardoor de giftige belasting nog groter wordt. Dus als u denkt dat u al zo lang aan deze chemicaliën wordt blootgesteld en geen problemen hebt gehad, bedenk dan dat het menselijk lichaam maar een beperkte hoeveelheid giftige stoffen kan verdragen – en dat de hormoonontregelende chemicaliën waar u geen last van lijkt te hebben, wel degelijk gevolgen kunnen hebben voor de komende generaties.

Agin, dit is een blog dat geacht wordt onderwerpen op het gebied van textiel te behandelen: polyester is verreweg de meest populaire stof in de Verenigde Staten. Zelfs als het gemaakt is van gerecyclede garens, zijn de giftige monomeren nog steeds de bouwstenen van de vezels. En er wordt nooit melding gemaakt van de chemicaliën die worden gebruikt om de polyesterstoffen te verven en af te werken, die zoals we weten enkele van de chemicaliën bevatten die het schadelijkst zijn voor de menselijke gezondheid.

Waarom besluit een bestekschrijver polyester – of een andere synthetische stof – te gebruiken als alle gegevens erop wijzen dat deze vezel schadelijk is voor de gezondheid en het welzijn van de inzittenden? Waarom is er geen gezamenlijke roep om op zijn minst veilige verwerkingschemicaliën?