Jan. 30, 2004 — TV-kijkers kennen haar als de charmante en grappige co-host van ABC’s The View, die vaak grappen maakt over haar man, die het publiek nog nooit heeft gezien.Maar achter de schermen is Meredith Vieira’s leven heel anders dan haar TV wereld van beroemdheden interviews en beauty makeovers.
Al 30 jaar leeft haar man, Richard Cohen, een gerespecteerd nieuwsproducer en schrijver, met multiple sclerose. Nu heeft hij een inspirerend verslag van die strijd geschreven in zijn nieuwe boek, Blindsided.
“Ik heb hem de hele tijd behoorlijk voor de gek gehouden,” zegt ze. “Want dat is het soort relatie dat we hebben. Het boek is een brutaal eerlijk en rauw portret van de weigering van hun familie om toe te geven aan de verwoestingen van chronische ziekte. Bovenal is het een liefdesverhaal over overleven, en het ontstijgen van angst en woede.
MS heeft zijn tol geëist van Cohen. Hij is wettelijk blind en de ziekte heeft ook zijn stembanden, armen en benen aangetast.Mysterieus en onvoorspelbaar, MS is een neurologische ziekte die naar schatting 400.000 Amerikanen treft, zelden dodelijk is, maar het verwoest het centrale zenuwstelsel van het lichaam en kan blindheid, verlies van evenwicht, onduidelijke spraak, tremoren en verlamming veroorzaken. Er is geen genezing en patiënten weten nooit waar de volgende keer zal toeslaan.
Cohen’s eerste glimp van de storm die voor hem lag, kwam toen hij 19 jaar oud was. Zijn vader, een arts, onthulde hem het familiegeheim dat hij en Cohen’s grootmoeder MS hadden. Een paar jaar later werkte Cohen als nieuwsonderzoeker toen hij plotseling gedesoriënteerd raakte, koffie morste, op straat uitgleed en zijn been gevoelloos werd.Toen hij 25 was, hoorde hij dat hij MS had.
“Er is een uitdrukking “diagnose en adios,” en “tot ziens” omdat er eigenlijk geen enkele behandeling bestond,” zegt Cohen.Jarenlang werkte hij als producent bij CBS en hield zijn diagnose geheim. “Ik loog om de baan te krijgen,” zegt hij. Ik deed alsof ik door het bedrijfsonderzoek kwam… Ik was doodsbang omdat ik inmiddels aan beide ogen een beetje blind was. “
Uiteindelijk vertelde hij het zijn bazen en ging verder met het verslaan van oorlogen en politiek. Het datingfront was een ander verhaal. Hij zegt dat sommige vrouwen naar de dichtstbijzijnde uitgang vluchtten toen hij hen zijn geheim vertelde. Maar niet Meredith Vieira.
Toen hij Vieira ontmoette in de vroege jaren ’80, was Cohen’s MS nauwelijks merkbaar, behalve zijn gezichtsvermogen. Hij was nog jong en atletisch. Op hun tweede afspraakje vertelde hij Vieira over zijn aandoening.
“Hij vroeg me ‘Wat betekent MS voor jou?” Zegt Vieira. “En ik zei: ‘Het is een tijdschrift. MS magazine. Het ergste wat ik dacht was dat hij zijn zicht kon verliezen. En daar had ik vrede mee.”
Het stel trouwde en toen ze besloten kinderen te krijgen, ondergingen ze genetische tests en werden ze ervan verzekerd dat Cohens aandoening niet erfelijk was. “Soms is het een sprong in het duister, zegt Vieira. “Ik werd verliefd op deze man met MS … Deze man is een ongelooflijke kerel. Dus iedereen die ik met hem produceer, denk ik dat behoorlijk cool zou zijn. Dat was mijn gevoel.”
‘I Felt Like a Fourth Child’
Toen Vieira zwanger werd van hun tweede zoon Gabe werd het nog erger. CBS eiste dat ze voltijds zou werken. In plaats daarvan verliet ze 60 Minutes. Het was een kruispunt. En Vieira verkoos haar gezin boven haar carrière. In het begin van de jaren ’90 verhuisden de Cohens met hun drie kinderen Ben, Gabe en Lily, naar de buitenwijken van New York. Daar, toen zijn MS begon te verergeren, zei Cohen dat hij zich hulpeloos voelde, als een vierde kind.
“Ik speelde altijd met de bal, touch football, of schoot basketbal. Mijn kinderen hebben me dat nooit zien doen? Ze kennen me alleen als iemand met beperkingen,” zegt Cohen. “Ik ga naar Ben’s voetbalwedstrijden. En hij staat er waarschijnlijk niet eens bij stil dat ik hem geen doelpunt zie maken. Maar weet je wat? Ik denk dat kinderen het nodig hebben dat je er voor ze bent. “
Op een afschuwelijke dag in 1992, doodde Cohen’s ziekte bijna zijn zoon Ben, toen 4, terwijl de twee op een treinplatform stonden. Toen de trein aankwam, stapten vader en zoon aan boord. Toen zei Ben tegen zijn vader je hebt je ID-kaart op het perron laten vallen en toen Cohen die ging oprapen volgde zijn zoon hem de trein uit.
Hij beschrijft de dag.” Dit gebeurde in een oogwenk. Ik reikte omhoog, in de, in een soort universele taal van niet doen.Ik denk dat ik hem per ongeluk terugduwde, zonder het te beseffen, En, tot mijn schrik, Hij ging naar beneden, tussen de trein en het perron op de sporen.”
Vieira, die niet op het treinstation was, kwam er later achter wat er met haar zoon was gebeurd. “Ik wist niet wat er gebeurd was. Richard stapt uit de auto en ik kan zijn schouders zien, hij huilt. En ik ga naar hem toe en zeg: ‘Wat… Wat is er gebeurd? Wat is er gebeurd? “Hij zei: ‘We waren Ben bijna kwijt. Ik had Ben bijna vermoord. “
Cohen zegt dat vanaf die dag de vreugde om bij zijn kinderen te zijn, getemperd werd door angst. “Ik was bang,” zegt hij. “Ik was doodsbang, heel vaak.”
Ze hielden MS geheim voor hun kinderen … Tot de nacht dat Cohen van de trap viel en Ben, de oudste zoon, vragen begon te stellen.
“Hij zei: ‘Gaat het met mij gebeuren?'” zegt Cohen. “En ik zei: ‘Ik weet het niet. Ik was niet van plan om daar te zitten en tegen hem te liegen … maar natuurlijk zou het hem kunnen overkomen. “
De Cohens zijn een open familie waar alles op tafel ligt. Drie generaties zeggen dat ze in het reine zijn gekomen met MS als een feit van het leven, met inbegrip van de kinderen en hun grootvader Dr. Ben Cohen die al 65 jaar met MS leeft.
“Ik kan niet boos zijn,” zegt Dr. Cohen. “Ik heb het mezelf niet aangedaan. Het is er en de wereld gaat door. “
Hoewel de kinderen gezond zijn, kan Vieira het niet helpen zich zorgen over hen te maken. “Je weet dat als ze groter worden, als een van mijn kinderen struikelt, ik er aan denk,” zegt ze. “En als er iets met een van de kinderen zou gebeuren, weet ik niet hoe ik me zou voelen nadat ik ze op de wereld heb gezet, hoe kun je dat niet doen?”
Dag van vandaag, zelfs met zijn progressief verslechterende MS, is Cohen, op 55-jarige leeftijd, een vechter. Bijna dagelijks traint hij in de sportschool. Om de voortgang van zijn ziekte te vertragen, geeft hij zichzelf regelmatig injecties met interferon. Elke ochtend brengen hij en Meredith de kinderen naar school; zij op weg naar The View, hij naar zijn kantoor.
En hij staat erop om metro’s te nemen in plaats van taxi’s, trappen in plaats van liften, wat Vieira zorgen baart. “Ik haat het… Ik denk dat hij soms zijn leven in gevaar brengt en dat baart me zorgen.” En hoewel ze het niet leuk vindt, kan ze begrijpen waarom haar man deze risico’s neemt.
‘Ontkenning kan je op de been houden’
“Het geeft hem het gevoel van ‘Ik ben normaal’, weet je, ‘Ik ben net als iedereen.’ “
Cohen sluit zich daarbij aan: “Laat me je iets vertellen. Ontkenning wordt weinig begrepen. Ontkenning is munitie om door te gaan.”
Maar toen kwam de dag dat ontkenning niet genoeg was. Bovenop zijn MS, werd bij Cohen in 1999 darmkanker geconstateerd. Verschillende operaties volgden en hij ging in remissie. Maar de kanker kwam terug, deze keer met ernstige gevolgen. Cohen moest tijdelijk een ileostomie of zakje laten aanleggen om zijn lichaamsafval binnen te houden.
“Hij ging in zichzelf op zoals ik nog nooit heb gezien,” herinnert Vieira zich. “Ik denk dat hij een veel bozer man was. Die tweede operatie bracht achteraf een hoop met zich mee, de herstelperiode. Hij moest een zak hebben … Hij voelde zich vernederd.”
“Meredith zei uiteindelijk, je bent een monster aan het worden,'” herinnert Cohen zich.
De kinderen maakten ook duidelijk hoe ze zich voelden en het was niet mooi. Ben vertelde zijn vader dat hij hem wilde schoppen en bij hem weg wilde. “En het was alsof ik met een honkbalknuppel in de zonnevlecht werd geslagen,” zegt hij. Maar ik heb het echt ter harte genomen.”
Cohen ging weer in remissie, maar hij zegt dat hij deze keer ten goede veranderde. Hij werd actiever, woonde evenementen bij, gaf lezingen voor studenten journalistiek aan de Columbia University, werkte voor de MS Society en schreef zeer persoonlijke artikelen in de New York Times over het omgaan met MS en kanker.
Vieira en Cohen zeggen dat zelfs na zoveel ontberingen hun huwelijk solide blijft. Ze zeggen dat hun vermogen om dingen met een gevoel voor humor te bekijken hen geaard houdt. “Humor is essentieel, zegt ze. “Zelfs in het ergste geval, vlak na de tweede darmkanker, vonden we altijd wel iets om over te lachen. Ik hield hem voor de gek over. Toen jij in het ziekenhuis lag, heb ik een zwarte jurk gekocht, voor het geval dat… We maakten gewoon grapjes. En dat doen we nog steeds. Het is wat je er doorheen sleept.”
Vieira zegt dat het moeilijkste deel van de ziekte van haar man is dat ze niet weet wat er nu gaat gebeuren. “Dat is best moeilijk,” zegt ze. “Het is een beetje een rot deal, veel ervan. En dan ook nog twee keer darmkanker krijgen. Hij is een pijn in de nek,” lacht ze.
Voor de Cohens is ziekte “een familieaangelegenheid.” Maar Meredith zegt dat de gratie en humor van haar man in het aangezicht van tegenspoed hun kinderen diepgaande lessen over het leven heeft geleerd. “Ik denk dat hij de beste leraar is die ze ooit zullen hebben,” verwondert ze zich. “Als ze het nog niet weten, zullen ze het wel weten. Hij leert hen medeleven en kracht en waardigheid, moed. “
