Soms vraag ik me af hoe het zo ver heeft kunnen komen, hoe ik de persoon ben geworden die over naakt schrijft, die naakt poseerde voor een nationaal tijdschrift en die af en toe zelfs naaktfoto’s van zichzelf twittert. Dan realiseer ik me, terwijl ik dit schrijf, dat ik van waar ik zit in mijn ouderlijk huis, waar ik me afzonder, drie kunstwerken met naakte vrouwen kan zien. Er is er nog een net buiten mijn gezichtsveld achter me boven de open haard – twee als je het Matisse koffietafelboek met het naakt op de omslag meetelt. Mijn relatie met naaktheid is nooit moeizaam geweest; ik ben opgegroeid in een huis met weinig bescheidenheid en nog minder oordeel. Mijn moeder kocht mijn eerste doos condooms en kwam naar mijn eerste afspraak bij de gynaecoloog, en mijn zus en ik groeiden op in een huis vol kunstwerken waarin de vrouwelijke vorm in alle vormen en maten werd gevierd.
En dus, als ik er zo over nadenk, is het eigenlijk geen grote verrassing dat ik op dit terrein terecht ben gekomen. Dat gezegd hebbende, was mijn relatie met mijn eigen naakten – en bij uitbreiding mijn eigen lichaam (of omgekeerd, neem ik aan), net als die van de meeste mensen – niet lineair. Ik denk dat het op dit punt nuttig is om te zeggen dat we niet strikt definiërend hoeven en zullen zijn met het woord “naakt”. Een naaktfoto kan een gedeeltelijk geklede foto zijn die bedoeld is om op te winden. Het kan een foto in lingerie zijn. Of het kan een volledig naaktfoto zijn. Het kan ook alles zijn wat daar tussenin zit. Het kan een foto zijn of een video of welk visueel medium dan ook dat je erotisch en versterkend vindt.
De eerste keer dat ik een naakt stuurde, was op de universiteit, terloops sextend met de jongen die achter me zat in mijn omroepjournalistiekklas. Hij was 6’4, had een enorme lul en zou me nog een tijdje stalken na onze zeer gedramatiseerde scheiding, wat niet helemaal relevant is, maar vreemd voelt om weg te laten. We stuurden elkaar foto’s via Snapchat, die meestal bestonden uit pik foto’s van zijn kant en gedeeltelijk geklede foto’s van mijn kant. Hij zou klaarkomen en ik zou liegen en zeggen dat ik ook was klaargekomen, maar ik was even onervaren als geil, dus het was desondanks een kick. Mijn volgende ervaring met naaktfoto’s was met een oudere man die ik via het werk had leren kennen, en als ik zeg via het werk, dan bedoel ik dat ik een stagiair was en hij een personeelslid, en achteraf gezien, ja, zie ik de uitbuitende aard daarvan wel in. Ruwweg 10 jaar jonger dan hem, was ik verrukt door het idee dat deze oudere professionele man mij wilde. Het begon met wat sexting en een suggestie van hem om me te laten zien wat ik beschreef. Wat volgde was een pijnlijk eenzijdige affaire waarin ik hem massa’s masturbatiemateriaal verschafte en ik één wazige foto zonder shirt terugkreeg die ik van hem moest verwijderen (geen liefde verloren).
Een handvol mannen later begon ik rechten te studeren en kreeg ik in hetzelfde jaar de diagnose endometriose – een chronische reproductieve gezondheidstoestand. Dat is eerlijk gezegd geen combinatie die ik zou aanraden. Mijn seksleven brokkelde af, samen met mijn geestelijke gezondheid en elke schijn van eigenliefde die ik op dat moment had ontwikkeld. Ik was een mollig kind, en zoals veel mollige kinderen die van hun dokters te horen krijgen dat ze moeten afvallen, ontwikkelde ik op de universiteit ongeordende eetgewoonten waardoor ik rond mijn maatje 2 bleef zweven. Maar toen ik ziek werd, veranderde mijn lichaam en daarmee ook mijn vermogen om mezelf als begeerlijk te zien. Vreemd genoeg, is dit het moment dat mijn relatie met naakten vorm kreeg. Ik begon mannen van heinde en verre te sexting als een manier om mijn seksualiteit terug te winnen. Horen dat ik lekker was en dat ik iemand opwond vulde een ruimte in mijn bewustzijn die leeggezogen werd door mijn lichamelijke gezondheid, en of deze externe bevestigingen een gezond vat waren voor die bevestiging doet er eigenlijk niet toe, want het voelde goed en dat was het enige dat telde. Het was ook de eerste keer dat ik zelf in de hand had waarom ik naaktfoto’s stuurde. Zeker, ze bestonden om iemand anders klaar te krijgen, maar meer en meer begon ik te genieten van het proces om ze te nemen – het ritueel van het uitzoeken van lingerie en het vinden van de juiste hoeken en van het bewonderen van hen na, van het zien van mijn eigen lichaam op een manier die los stond van hoe het voelde: goed.
Veel van mijn vrienden melden soortgelijke bevestigende ervaringen met naakten. Mijn vriendin Elizabeth*, 29, lijdt ook aan chronische bekkenpijn en zegt dat het nemen van naakten, voor haar, zelfzorg is. “Sommige mensen mediteren als ze zich angstig voelen, sommigen vinden tv ontspannend, maar voor mij? Ik neem naaktfoto’s.” Mijn vriendin Katie*, 24, zegt dat naakten haar hielpen haar seksualiteit terug te vinden nadat ze opgroeide in een religieuze omgeving. “Ik werd opgevoed in de evangelische kerk met alleen onthoudingsleer, zuiverheidsringen en schaamte in het algemeen rond seksualiteit. (Ik tekende zelfs een contract waarin stond dat ik geen seks zou hebben voor het huwelijk!) Dus het nemen van naakten helpt me om ‘fuck off’ te zeggen tegen dat deel van mijn hersenen wanneer het echt moeilijk is om uit mijn hoofd te komen en plezier te omarmen omwille van mijn eigen plezier.”
De vraag voor wie mijn naakten zijn, is ook geëvolueerd. Sommige dagen stuur ik ze naar iemand en andere dagen post ik ze op Instagram of twitter. Soms zullen ze hetzelfde zijn, soms zullen ze anders zijn. Ik heb dingen die ik privé naar mensen stuur die ik nooit in het openbaar zou delen – video’s en foto’s van delen van mijn lichaam die ik graag in een erotische privécontext wil houden. Maar met wie ze ook gedeeld worden, en waar ze ook gedeeld worden, ze zijn altijd eerst en vooral voor mij.
Mijn vriendin Maria*, die 34 is en getrouwd en kinderen heeft, zegt dat ze vroeger vaker naaktfoto’s maakte voordat ze met haar partner samenwoonde, maar dat het nemen van naaktfoto’s tegenwoordig een verrijkend onderdeel is van haar ervaringen na de bevalling. “Het is een verfrissende en persoonlijke manier om mijn lichaam te eren tijdens de radicale veranderingen van de zwangerschap, borstvoeding en de kraamtijd, en het terug te winnen van het nut van het opgroeien en verzorgen van baby’s,” zegt ze.
Elizabeth* zegt dat ze naaktfoto’s zowel persoonlijk als specifiek voor haar partner maakt, en ook voor sociale media. Nadat ze jarenlang met iemand uitging die haar beschaamde voor het pronken met haar lichaam in het openbaar, zegt ze dat het enige verschil tussen de naakten die ze in het openbaar deelt en die ze met haar partner deelt, is dat de laatste een boodschap van liefde zijn, alleen voor hem. “Ik denk dat het idee dat je lichaam alleen voor je partner(s) bedoeld is, echt schadelijk kan zijn.” Voor mij persoonlijk zit er ook kracht en plezier in het delen van naakten op sociale media; soms is het voor iemand met wie ik sext – ik zal ze verborgen taggen in een pikante Instagram story, of een foto plaatsen die alleen voor hen is gemaakt als een soort van exhibitionisme op afstand. Meestal is het echter om te pronken met een lichaam waar ik maar moeilijk van heb leren houden; het is om te genieten van de aandacht (ja, ik ben een Leeuw) en van de bevestiging dat mijn lichaam goed en begeerlijk is. En nee, natuurlijk moet ons gevoel van eigenwaarde niet voortkomen uit meningen van buitenaf, maar als de goede dingen die we over onszelf denken versterkt worden door mensen om wie we geven, wat is daar dan erg aan?
En er zijn momenten dat ik nog steeds in paniek ben dat ik fouten maak of me zorgen maak dat het beeld dat ik de wereld in slinger niet waardig of respectabel is; dat het op de een of andere manier niet strookt met mijn professionele leven. Maar om het duidelijk te zeggen, dat is gewoon onzin. Er is geen werkelijke dissonantie tussen mijn naakt-liefhebbende persona en, laten we zeggen, mijn JD van een top rechtenfaculteit; een dergelijke notie die anders suggereert is uitgevonden door een samenleving die probeert de seksualiteit van vrouwen te bewapenen en te beschamen als een middel tot controle en degradatie.
Maar ziek worden leerde me de waarde van het hebben van enige schijn van controle over mijn lichaam en hoe vluchtig en precair die controle kan zijn. Het radicaliseerde mijn gevoel van agency. Sinds mijn diagnose is er vier jaar verstreken en er is veel veranderd aan mijn lichaam en mijn seksleven en de manier waarop ik met beide omga, maar wat blijft is dat mijn relatie met naakt en naaktheid nog steeds fundamenteel is voor mijn gevoel van eigenwaarde. Deze dagen staan er meer dan 2000 foto’s in mijn verborgen map. Ik heb vandaag naakten genomen en ik zal ze waarschijnlijk morgen ook nemen. Ik neem ze als ik me ziek voel om me te helpen me beter te voelen, en ik neem ze als ik me geweldig voel om die momenten te vieren. Ik neem ze voor iemand anders, en ik post ze op Instagram. Ik neem ze omdat mijn lichaam van mij is en dat betekent dat ik het kan.
