Als u hebt besloten dat het tijd is om naar een therapeut te gaan, dan hebt u het moeilijkste deel al gedaan: u hebt erkend dat u hulp kunt gebruiken bij uw geestelijke gezondheid of een emotioneel probleem, u hebt een geschikte arts of therapeut gevonden en een afspraak gemaakt. Maar wat gebeurt er eigenlijk als je eenmaal bij de praktijk bent en is er iets wat je van tevoren kunt doen om alles soepel te laten verlopen? Deze gids helpt u bij het begrijpen van het proces om met therapie te beginnen als u voor het eerst komt.
U voelt zich misschien onzeker om in therapie te gaan.
Ondanks alle vooruitgang die is geboekt, is het stigma tegen het zoeken van een behandeling in de geestelijke gezondheidszorg nog steeds reëel – en dat is ondanks het feit dat ongeveer de helft van ons op een bepaald moment te maken krijgt met een ernstig psychologisch probleem, zegt Marla Deibler, een gediplomeerd klinisch psycholoog en uitvoerend directeur van The Center for Emotional Health of Greater Philadelphia.
“We hebben allemaal onze eigen coping-bronnen en repertoire en soms gaan de stressfactoren in ons leven ons vermogen om ermee om te gaan te boven,” zegt ze. “Daar is geen oordeel in.” Je kunt nog steeds twijfelen aan je keuze om te gaan, zelfs als je de wachtkamer binnenkomt, maar dat is geen reden om het niet te proberen om te zien of je er baat bij hebt.
Het doen van wat huiswerk kan zich uitbetalen in je sessie.
Er is waarschijnlijk een reden waarom je de afspraak hebt gemaakt (of dat iemand anders je heeft aangemoedigd om dat te doen).” Als dat niet duidelijk voor je is, is het goed om te gaan zitten, misschien een beetje dagboeken, “zegt Adam Gonzalez, een gediplomeerd klinisch psycholoog en stichtend directeur van het Stony Brook University Mind-Body Clinical Research Center in New York. “Vraag jezelf eens af: Wat gebeurt er op dit moment in mijn leven, en hoe zou ik willen dat mijn leven eruitziet? Wat zijn enkele doelen die ik zou kunnen hebben?” Dat kan je helpen om te bepalen wat je uit de ervaring hoopt te halen.
Bedenk ook of je wel of niet openstaat voor het nemen van medicijnen. Als u een psychiater (een arts die gespecialiseerd is in geestelijke gezondheid) of een nurse practitioner bezoekt, is dat een optie; psychologen, counselors en maatschappelijk werkers kunnen u geen medicijnen voorschrijven, maar kunnen u wel doorverwijzen als dat een aanbevolen onderdeel van uw behandeling is.
Een beetje online onderzoek naar het soort zorgen dat u heeft en wat werkt om ze aan te pakken kan ook nuttig zijn. Kijk op de websites van belangenorganisaties zoals de Anxiety and Depression Association of America of de International OCD Foundation en let daarbij vooral op de behandelingen die op bewijs zijn gebaseerd, aldus Deibler. Dat gezegd hebbende, voel je niet gestrest door de noodzaak om je te verdiepen. Het belangrijkste om aan te komen is een open geest en de bereidheid om je uitdagingen en doelen te bespreken, zegt psychiater Dion Metzger uit Atlanta.
Je zult wat papierwerk moeten doorworstelen.
Je therapeut of het kantoorpersoneel zal waarschijnlijk zaken als de eigen bijdrage of de bezoekkosten vooraf afhandelen. Als u een verzekering hebt, kunt u van tevoren informeren wat uw voordelen dekken. Soms is het aantal sessies beperkt – als u zich hier zorgen over maakt, bespreek dit dan met uw therapeut. Samen kunt u vaak een vrijstelling aanvragen of andere opties verkennen die de therapie aanvullen, zoals groepssessies of stressmanagement- en ontspanningsprogramma’s, zegt Gonzalez.
U zult ook een aantal standaarddocumenten moeten ondertekenen waarin u toestemming geeft voor behandeling en waarin staat met wie uw gegevens mogen worden gedeeld, en waarschijnlijk vragenlijsten moeten invullen over uw symptomen en medische geschiedenis. Als u medicijnen gebruikt, zelfs om niet-psychiatrische redenen, neem die dan mee of kom met informatie over de medicijnen en de doseringen. Dit geeft uw therapeut een duidelijk beeld van uw algehele gezondheid (per slot van rekening kunnen sommige lichamelijke aandoeningen of behandelingen psychologische bijwerkingen hebben).
Dan is het tijd om te gaan praten.
Als u eenmaal in het kantoor bent, kunt u al dan niet de stereotiepe bank en klembord zien-Metzger heeft beide, hoewel ze opmerkt dat u niet achterover hoeft te leunen, tenzij u dat wilt. Haar doel is gewoon om patiënten zich thuis te laten voelen. (Als het klembord hen nerveus maakt, zal ze proberen het gebruik ervan te minimaliseren.) Zodra je lekker op je gemak bent, zal je therapeut je begeleiden door een gesprek over wie je bent en waarom je therapie zoekt.
“Ik begin altijd met te zeggen: ‘Dit gaat er gewoon om dat ik je leer kennen. Dit zullen geen heftige, brandende vragen zijn,” zegt Metzger. “Mensen komen heel terughoudend binnen, nerveus over hoe dit zal zijn. Zodra ik dat zeg, zie ik ze letterlijk opgelucht ademhalen. Ze hebben zoiets van: ‘Oké, ik kan praten; ik kan een gesprek voeren.'”
Meer van Tonic:
Ze stelt patiënten ook gerust dat ze niets hoeven te bespreken waar ze zich ongemakkelijk bij voelen. Therapie werkt het beste als je open en eerlijk bent. Maar zelfs als je met een geestelijke gezondheidswerker praat, is het normaal dat je eerst wat vertrouwen wilt opbouwen voordat je alles vertelt. “We willen dat je je op je gemak voelt en het kan een proces zijn,” zegt Metzger. “Ik heb patiënten die pas na zes maanden dingen aan me onthullen.”
Terwijl je praat, leer je je therapeut ook kennen. U kunt vragen stellen over hun opleiding, ervaring met het soort problemen waar u mee kampt, en typische benaderingen. Sommigen richten zich meer op vaardigheden – copingstrategieën die u kunt gebruiken om met emoties om te gaan – terwijl anderen meer op inzicht gericht zijn en u helpen bij het zoeken naar en begrijpen van de onderliggende oorzaken van uw negatieve gevoelens. Er is niet per se een goede of foute aanpak, maar tijdens dit bezoek kunt u een gevoel krijgen voor wat bij u zou kunnen aanslaan. “Niet elke therapeut past bij iedereen, dus probeer een gevoel te krijgen van hoe het kan voelen om in de kamer te zijn met die therapeut,” zegt Gonzalez.
Wat u zegt is vertrouwelijk.
Alles wat u besluit te onthullen, blijft strikt tussen u en uw therapeut, met een paar opmerkelijke uitzonderingen, zegt Gonzalez. Als uw therapeut vreest dat u uzelf of anderen pijn zult doen, kan hij of zij ingrijpen. Ze zijn wettelijk verplicht om huiselijk geweld en misbruik of verwaarlozing van kinderen, ouderen of gehandicapten te melden. En als ze een gerechtelijk bevel krijgen om uw dossiers vrij te geven, zullen ze dat moeten doen.
U kunt een breed scala aan gevoelens krijgen, waaronder verdriet en troost.
Zelfs als u niet te diep gaat, kunt u merken dat alleen al het openen van de doos over gevoelens en onderwerpen die u niet eerder openlijk hebt besproken, tot krachtige reacties leidt. “Soms zijn mensen verrast door hoe emotioneel suggestief het kan zijn,” zegt Deibler. Als je het moeilijk hebt, doe je vaak meer moeite dan je je realiseert om dingen bij elkaar te houden; er is niet veel voor nodig om ze los te trekken. Ik vertel ze meestal dat ik psycholoog ben. Als mensen niet huilen in mijn kantoor, doe ik mijn werk niet goed.”
Hoewel dit soms ongemakkelijk kan zijn, melden Metzgers eerste patiënten vooral een gevoel van opluchting. “Ze hebben het gevoel dat ze het hebben ontladen, en echt nog voordat we begonnen te werken aan onze therapeutische technieken, is er iets heel heilzaams aan gewoon in staat zijn om te praten over wat je hebt meegemaakt,” zegt ze.
Je vertrekt met een idee van wat er nu komt.
Hoewel je je misschien al beter voelt, verwacht geen snelle oplossing voor al je problemen: “Er zijn niet veel één-sessie kuren,” zegt Gonzalez. Therapie werkt ook niet als een antibioticum, waarbij je een pil slikt en resultaat ziet. Uw therapeut zal observaties en begeleiding bieden, maar u zult moeite moeten doen om uw gedachten en gedrag te veranderen, zegt Metzger.
Aan het einde van uw eerste bezoek zal uw therapeut waarschijnlijk doornemen wat u hebt behandeld, enkele gedachten aanbieden en een plan voorstellen voor hoe u samen zult werken. Dit kan al dan niet een diagnose inhouden – soms zijn daar een paar bezoeken voor nodig – maar u zou op zijn minst een idee moeten hebben van wat uw therapeut voorstelt om aan te werken en van de logistiek hoe u dat gaat doen. Dat omvat meestal welke technieken je zult proberen, hoeveel sessies je nodig hebt en wat je tussendoor zelf moet doen.
En, een idee of je terug wilt gaan.
Sommige therapeuten zijn gewoon niet zo geweldig, en zelfs goede zijn niet geschikt voor elke patiënt. Soms kun je meteen zien dat het niet klikt tussen jullie. Als je te snel een diagnose lijkt te krijgen – al binnen een paar minuten – of als je je veroordeeld voelt, is dat een rode vlag die aangeeft dat het waarschijnlijk niet goed zal gaan, zegt Metzger. Als u niet zeker bent, kunt u uw ongemak met de manier waarop de dingen gaan, ter sprake brengen bij uw therapeut. “Vertel me wat voor jou niet prettig aanvoelt en misschien kunnen we uitzoeken waarom dat zo is – dat kan iets zijn om aan te werken,” zegt Deibler. “Misschien heb je moeite met het delen van privézaken omdat het beschamend voelt. Het is niet noodzakelijkerwijs een weerspiegeling van die therapeut, maar van sommige dingen die moeilijk voor je zijn.”
Na een tijdje, als dingen echt niet vooruitgaan, zou je meer kunnen halen uit het veranderen van therapeuten of behandelingsbenaderingen. Goede therapeuten zullen dit begrijpen als je het hen vertelt of gewoon geen nieuwe afspraak plant, zegt Deibler.
Als je eerste poging niet lukt, maar je denkt nog steeds dat je hulp kunt gebruiken, geef het dan niet op. “Een slechte ervaring kan helaas iemands volledige visie op wat therapie is, echt verzuren”, zegt Metzger. Haar advies? Doe wat onderzoek naar therapeuten, gewapend met je pas ontdekte kennis over wat niet werkt voor jou, en probeer het opnieuw. “Therapie kan levensveranderend zijn.”
Teken in op Coping, de wekelijkse nieuwsbrief van Tonic over angst, depressie en omgaan met dit alles.
