Wil je een chip onder de huid van je kind implanteren om te controleren waar het zich bevindt?
Microchippen kwam in het nieuws nadat Three Square Market, een Amerikaans computersoftwarebedrijf, plannen onthulde om zijn werknemers hi-tech apparaten aan te bieden.
Met de chips kunnen de werknemers in de pauzeruimte van het bedrijf betalen voor eten en drinken, deuren openen, inloggen op computers en gebruikmaken van de kopieermachine. Three Square Market benadrukt dat ze geen GPS-functies zullen hebben.
Tussen haakjes, Steven Northam, 33, heeft een chip, ongeveer zo groot als een rijstkorrel, tussen zijn duim en vinger laten implanteren waarmee hij zijn voordeur kan openen en zelfs zijn auto kan starten.
Hoewel er duidelijk vooruitgang wordt geboekt op dit gebied, waarschuwt Dino Burbidge, directeur Technologie en Innovatie bij reclamebureau WCRS, dat er een aantal praktische en ethische implicaties kleven aan het gebruik ervan bij kinderen.
“Ten eerste, laten we hier heel duidelijk zijn, er is een groot verschil tussen de bedrijven die de chips leveren en de bedrijven die hun personeel vragen om ze te laten implanteren,” vertelde Dino aan The Sun Online.
“De chips zijn bijna identiek aan de chips die worden gebruikt om huisdieren te identificeren. De kits bestaan om ze in te spuiten, dus ja, in termen van ‘hebben we de mogelijkheid’, die hebben we absoluut.”
Hij voegde eraan toe: “Maar hebben we de noodzaak of de morele rechten om chips in kinderen te implanteren, dat is iets heel anders. En ik zou zeggen dat het antwoord een dikke, vette, stevige nee is.”
Er zijn twee soorten microchips online te koop; de ene is iets langer dan een rijstkorrel en de andere is platter, flexibeler en heeft ongeveer de grootte van een vingernagel.
Dino zei: “Ze moeten vrij dicht op de huid worden geïmplanteerd, want ze kunnen slechts tot op een afstand van ongeveer 2 mm worden gescand. Als ze dieper zitten, zijn ze moeilijk te lezen.”
De beste plaats om ze in te brengen is de “knijpspier tussen de duim en de eerste vinger” – maar de procedure zou onaangenaam zijn.
“Stel dat de samenleving plotseling zou besluiten dat het aanvaardbaar is om een kind (of volwassenen) te chippen, dan zou je het zo goed als zelf moeten doen,” zei hij.
“Het zou gewoon een ‘injectie’ nodig hebben. De naald is ongeveer 3 mm breed en lijkt dus meer op een scherp wattenstaafje dan op een naald.
“Je laadt de capsule van 2 mm x 12 mm, geeft het gebied een plaatselijke verdoving en prikt de implantatienaald erin. Als je het eenmaal zo hebt gedraaid dat er een groot genoeg gat onder de huid is ontstaan, injecteer je de capsule, dweil je het bloed op en laat je het genezen.
“Het is op dit moment niet iets wat op een breder commercieel (of professioneel) niveau wordt gedaan.”
Elke chip zou worden geïnitialiseerd en geregistreerd op een netwerk, zodat hij later kan worden herkend.
WAT ZIJN DE JURIDISCHE GEVOLGEN?
Dino Burbidge, directeur Technologie en Innovatie bij WCRS, vertelde The Sun Online:
“Het is echt meer een kwestie van mensenrechten, vermengd met een flinke scheut gegevensbeveiliging en privacy,” zei hij.
“Zijn ouders ‘eigenaar’ van hun kinderen? Er is een levendige discussie in juridische kringen over waar de grenzen liggen van de ouderlijke invloed op kinderen.
“De laatste jaren is het duidelijker geworden – kinderen hebben net zoveel rechten op hun lichaam als jij op het jouwe. Voor mij is het duidelijk, geen ouders hebben het ultieme recht om hun kind te verminken, zelfs als ze denken dat het voor het beste is.”
Hij zei dat we ook moeten nadenken over de gegevens die op de chip zijn gecodeerd.
Hij voegde eraan toe: “Wie is er de eigenaar van? En als je het niet meer wilt, zijn de gegevens dan gevoelig en moet je ze teruggeven? Heb je enige garantie dat je gegevens niet worden gebruikt voor iets waar je geen toestemming voor hebt gegeven? Je hebt toch alle voorwaarden gelezen voordat je ze tekende?
“Tot slot, als je je chip gebruikt als een ‘gateway’ tracker, zijn deze bewegingsgegevens zowel aantrekkelijk voor commercieel gebruik (zoals reclame of marktonderzoek) als voor misdaadbestrijding of migratiecontroles.
“Mensenrechten kunnen erg wazig worden als je een tracker hebt maar niet gevolgd wilt worden.”
Dino zegt dat de chips momenteel “vrij dom” zijn en alleen “een ID-nummer en een klein beetje gegevens” kunnen bevatten. Ze zijn nog niet in staat om kinderen te traceren.
“Het grootste misverstand over deze ‘microchips’ is dat ze niet echt iets kunnen traceren, althans niet hoe wij denken,” zei hij.
“Stel je ze voor als een streepjescode op een blik bonen. Als een winkel de streepjescode voor een scanner houdt, weten ze nu waar de bonen zijn… ze zijn waar de winkel zich bevindt.
“Als je de bonen nu mee naar huis neemt en ze in je kast zet, kan de winkel nu op geen enkele manier weten waar de bonen zijn. Ze hebben de scanner nodig om de bonen op hun nieuwe locatie te ‘ontdekken’. Dat is hoe deze chips werken.”
Hij voegde eraan toe: “Het is alleen mogelijk om ze te ’traceren’ als je een scanner hebt of een beveiligingspoortje met een scanner erin. De scanners werken alleen op een afstand van ongeveer 2 cm, net als het gebruik van een kaart in het openbaar vervoer.”
Dino zei dat mensen vaak “in de war raken” omdat ze zich “die grote satelliettrackers” voorstellen die wetenschappers aan olifanten of migrerende walvissen bevestigen.
Hij voegde eraan toe: “Ze hebben enorm grote batterijen en antennes die uitsteken. Die kun je zeker op grote afstand volgen, zelfs vanuit de ruimte, maar ik weet ook zeker dat je kind de plastic doos van 2 kilo om zijn nek niet op prijs zou stellen.”
Dino gelooft dat er op dit moment vrijwel geen voordeel zit in het microchippen van je kinderen, en betwijfelt of het potentiële ontvoerders zou afschrikken.
“De microchips werken alleen als je ze actief scant. Het enige wat de kidnapper hoeft te doen, is RFID-scanners ontwijken, wat vrij eenvoudig is,” zei hij.
“Zelfs als de kidnapper (of honden-napper) een chip zou ontdekken, kan hij met een sterke magneet de gevoelige radiofrequentiespoelen die erin zitten, uitschakelen.
“Dat is hoe de veiligheidslabels in winkels werken. Eenmaal gemagnetiseerd, is de chip nutteloos. Het is niet eens de moeite waard om je er druk over te maken.”
Maar er is een eenvoudigere manier om je kinderen in de gaten te houden.
“Je telefoon is verreweg het beste ding om iemand te volgen, laat staan een van je kinderen,” zei hij.
“Om iets echt te ‘volgen’, heb je iets nodig met een behoorlijke hoeveelheid energie (een batterij), zodat het regelmatig zijn locatie kan pingen. Dat is wat een telefoon al is.
“Hij kan volgen via GPS als hij de lucht kan zien, via zendmasten voor mobiele telefonie en via lokale Wifi-signalen.
“Kortom, je telefoon is een geavanceerde volgmachine die zo’n beetje alles in de buurt kan gebruiken om je te lokaliseren. Het is ook het ding dat de meeste kinderen van de middelbare schoolleeftijd niet zonder verlaten.
“Als het de keuze is tussen een coole slimme telefoon of een lompe, domme chip in je hand, krijgt de telefoon elke keer de stem.”
