Pacquiao vs Marquez IV: A History of Violence

Na początku tego miesiąca boks obchodził ośmioletnią rocznicę jednej z najbardziej brzemiennych w skutkach walk wieczoru ostatnich czasów, czwartej walki pomiędzy legendarnymi mistrzami Juanem Manuelem Marquezem i Mannym Pacquiao. Z dumą prezentujemy więc ponownie refleksje Rafaela Garcii na temat tego pojedynku i jego szokującego zakończenia. W tamtym czasie fani walki oczekiwali piątego rozdziału w sadze Pacquiao vs Marquez, ale niestety nie doszło do niego. Ale może to i dobrze. Jakie są szanse, że „Dinamita” i „PacMan” dorównają fajerwerkom ich ostatniej porywającej wojny? Z drugiej strony, jeśli kolejne spotkanie oznacza kolejny świetny esej Garcii, to nie pozostaje nam nic innego, jak żałować, że nie doszło do piątego starcia w największej rywalizacji tej ery. Zobaczcie:

Polimat Nassim Taleb twierdzi, że system, w którym zmienność jest stłumiona, jest idealnym katalizatorem dla chaosu. Takie ustawienie będzie zachowywać się jak tykająca bomba, z tą zasadniczą różnicą, że potencjał zniszczenia wzrasta wykładniczo w czasie. Im bardziej stłumiony system, tym bardziej wzrasta jego nieodłączne napięcie. Takie napięcie nieuchronnie, prędzej czy później, znajdzie sposób na eksplozję w nieprzewidywalny i często niebezpieczny sposób.

Rywalizacja Pacquiao vs Marquez rozpoczęła się z hukiem dzięki brutalnemu przedstawieniu sprawności fizycznej oferowanej przez filipińską ikonę w pierwszej rundzie ich tetralogii, rundzie, w której Marquez trzykrotnie odwiedził płótno. Ale po tym, większość rund do i włącznie z tymi z walki III można zdefiniować jako konkurs między pragnieniem Manny’ego, aby eksplodować i determinacją Márqueza, aby go powstrzymać.

W ciągu trzech niezwykle wyrównanych walk Pacquiao atakował, podczas gdy Márquez kontrował, południowiec raz po raz próbował podpalić ring, podczas gdy Juan Manuel szybko gasił płomienie mądrymi kontrpunchami. Momentum zmieniało się tam i z powrotem, ale tarcza nigdy nie zawiodła, aby powrócić do martwego centrum, pozostawiając tych z nas, którzy oglądali, aby nazwać tę parę jedną z najbardziej wyrównanych w historii boksu.

Z tego powodu reakcja fanów i mediów zarówno, gdy ich czwarte spotkanie zostało ogłoszone była prawie jednomyślna: długie westchnienie, po którym nastąpiło smutne „Dlaczego?”. Zarówno zawodowi, jak i amatorscy klawiszowcy wielokrotnie przypominali nam starą sentencję, że szaleństwo to powtarzanie w kółko tej samej czynności z oczekiwaniem innego rezultatu. Czy świat boksu oszalał? Pacquiao vs Márquez IV nie miał sensu; oglądaliśmy go już trzy razy i wciąż otrzymywaliśmy ten sam rezultat.

Ale większość, która podzielała tę opinię, nie brała pod uwagę napięcia narastającego w rywalizacji przez trzydzieści sześć rund o niejednoznacznych wynikach. Wielki filipiński wieloryb nie potrafił w pełni zaangażować się w swój atak, utrzymywany w uczciwości przez Dinamitę, który umiejętnie zarządzał gwałtownymi instynktami Pacquiao. Gorycz Márqueza fermentowała aż do obrzydzenia po tym, co uznał za trzy niesprawiedliwe werdykty punktowe. Pacquiao jest zadowolony z siebie tylko wtedy, gdy udaje mu się zadowolić tych, którzy go otaczają. Jeśli zamknięcie jest tym, czego reszta z nas chciała, Pacquiao i Márquez potrzebowali go najbardziej.

Dla fanów, bliskie rundy i kontrowersyjne sędziowanie były w najgorszym razie uciążliwością, która wskazywała na to, jak dobrze dopasowani byli Filipińczyk i Meksykanin. Jednak dla dwóch zawodników, którzy w ringu narażali swoje życie na niebezpieczeństwo, brak jasności był psychologicznym ciężarem, który ciągnął ich w dół. Podczas gdy Márquez czuł się zlekceważony przez sędziów, którzy nie docenili jego kunsztu, Manny coraz bardziej odczuwał potrzebę pokonania Meksykanina w przekonujący sposób, aby zadowolić nie tylko swoich fanów i kraj, ale także ukochanego trenera i – co nie mniej ważne – walczącą bestię w sobie.

Wydarzeniem wyzwalającym, które uwolniło nagromadzone napięcie ośmiu lat rywalizacji, był kolosalny prawy sierpowy Juana Manuela Márqueza, który powalił Pacquiao w trzeciej rundzie. Manny zaznaczył swoją siłę przez pierwsze dwie rundy – na tyle, by wygrać te epizody – a także przez ułamek trzeciej. Ale przez cały czas Márquez studiował swojego przeciwnika. Użył słabego jaba, by przykuć uwagę Filipińczyka, odwracając jego uwagę od prawego, który tym razem Márquez rzucił nie prosto w rurę, jak to ma w zwyczaju, ale po łuku, cios nabrał rozpędu w powietrzu, w końcu uderzył w lewą stronę głowy Pacquiao i powalił go, rozrywając w ułamku sekundy aurę niezwyciężoności, która tak długo otaczała Pacmana.

Manny natychmiast podniósł się i kontynuował walkę, szybko dochodząc do siebie. Kontynuując wdrażanie swojego planu gry, który polegał na ciągłej agresji i nieustannym ruchu, Márquez powstrzymał się od wymiany ognia z ogniem. Jego kontrpunchy nie były tak efektywne jak w poprzednich walkach, a kombinacje ciosów wielokrotnych były nieobecne, ale i tak zrobił swoje. Wciąż był czas, by zwinąć wielkiego wieloryba w nadchodzących rundach.

Pacquiao dominował przez większość rundy piątej i szóstej. W piątej zaliczył knockdown sztywnym, mocnym lewym, i tak naprawdę większość obrażeń, które zadał Márquezowi, włączając w to, ale nie ograniczając się do złamanego nosa, została spowodowana przez ten niezawodny pocisk, który nazywa swoją lewą ręką. Cios ten lądował często i skutecznie, czy to jako pierwszy strzał, czy jako następstwo prawego prostego, czy też jako część kombinacji. Pod koniec piątej rundy twarz Meksykanina była w makabrycznym nieładzie, z krwią swobodnie płynącą z nozdrzy, co utrudniało mu oddychanie, podobnie jak pod koniec niesławnej pierwszej rundy osiem lat temu.

Było jasne, że IV runda stała się już najbardziej konsekwentnie brutalnym spotkaniem pomiędzy tymi dwoma pięściarzami. Márquez był na wojnie podobnej do tej, w której znalazł się przeciwko Juanowi „Baby Bull” Diazowi, z tą różnicą, że ciosy Pacquiao są o kilka rzędów wielkości bardziej bolesne w odbiorze niż Diaza. W tym samym czasie Pacquiao był na dobrej drodze do kolejnego występu w swoim stylu, na tym samym poziomie, co jego nokauty z Erikiem Moralesem i ostatnio z Miguelem Cotto. Z powodzeniem pchał akcję, celnie lądował strzały i systematycznie rozbijał przeciwnika.

Podczas gdy Pacquiao dawał upust swojej frustracji z powodu bycia trzymanym w niewoli przez styl Márqueza w poprzednich walkach, Juan Manuel był w widocznych tarapatach, ale mentalnie wciąż był bardzo zaangażowany w walkę. Otrzymywał ciosy i obrażenia, ale doskonale wiedział, co się dzieje, i wiedział, że choć czas działa na jego niekorzyść, wciąż będzie szansa, by Pacquiao zapłacił za swoją zachłanną agresję. Obaj obiecywali sobie nokaut, Manny zaczął go szukać w momencie, gdy podniósł się z płótna w trzeciej rundzie, ale Márquez wiedział, że to działa na jego korzyść. Dinamita nie musiałby nawet szukać swojego nokautu; zamiast tego Pacquiao stworzyłby okoliczności dla Márqueza, aby go zaliczyć.

Ten moment nastąpił w ostatnich sekundach szóstej rundy. Nadgorliwy Pacquiao beztrosko rzucił się na Márqueza po kolejnym trzyminutowym pokazie mocnych ciosów. Po uderzeniu, po którym bez wątpienia zamierzał wyprowadzić lewą bombę, nagle znalazł się poza pozycją i rzucił się twarzą w twarz na prawą pięść Márqueza. Cios był krótki i sztywny, ale idealnie wymierzony i umiejscowiony, przez co Filipińczyk padł jak deska na podłogę, a wszystkie światła w jego głowie zostały wyłączone. Liczenie do dziesięciu byłoby perwersyjnym ćwiczeniem w sarkazmie po tym strzale.

I w ten sposób Márquez zdobył najbardziej znaczące i najsłodsze zwycięstwo w swojej karierze, wysyłając ludzi w jego rodzinnym mieście Meksyk z ich domów i na ulice, aby świętować na Angel de la Independencia, praktyka zwykle zarezerwowana dla ważnych zwycięstw narodowej drużyny piłkarskiej. Márquez przekroczył granice sportu w Meksyku, a jego ostatnie osiągnięcie bez wątpienia zapoczątkuje debatę na temat tego, czy należy go traktować wyżej niż meksykańskich wielkich z przeszłości, takich jak Salvador Sánchez czy nawet Julio César Chávez. Nie ulega jednak wątpliwości, że Juan Manuel Márquez byłby bardziej niż szczęśliwy, gdyby mógł zamknąć ten rozdział swojej kariery, a może nawet całą książkę o swojej karierze, tym zwycięstwem. Jak może przebić kolekcjonowanie, w tak dobitny i rozstrzygający sposób, skalpu przeciwnika, którego ścigał i obsesyjnie traktował przez tyle lat?

Obóz Pacquiao szybko wyraził pragnienie Filipińczyka, aby walczyć dalej, przynajmniej jeszcze kilka razy, zanim przejdzie na emeryturę na dobre. Przecież taki wynik nie musi być wynikiem procesu starzenia się czy obniżenia jakości walki, ale może wynikać z chęci Pacquiao, by znów być Mannym z dawnych lat. Zachowywał się bardziej agresywnie niż w pierwszych trzech minutach rywalizacji, z chwilowym sukcesem, aż uległ pokusie tej ostatniej, lekkomyślnej, kończącej szarży.

Wolność i zarządzanie nią odegrały dużą rolę w kształtowaniu rywalizacji Pacquiao vs Márquez, i – co jest właściwe – odegrały rolę w zakończeniu czwartego konkursu. Poziom aktywności Manny’ego i intensywność jego ataku przywołały wspomnienia maszyny demolującej, która wykańczała większych przeciwników i demontowała wszystko, co stało na jej drodze. Niestety dla niego i jego rzeszy fanów, reakcja, jaką wywołało to zamieszanie w Dinamicie była równa, a wyczucie czasu i umiejętności ringowe Márqueza były niezbędnymi składnikami tego, co z pewnością można uznać za nokaut roku. W sobotnią noc, kiedy niepowstrzymana siła zwana Manny Pacquiao starła się z nieruchomym obiektem zwanym Juan Manuel Márquez, zwyciężył Meksykanin.

Czy wynik byłby taki sam, gdyby zmaterializowała się piąta walka?

Czy to szaleństwo chcieć się tego dowiedzieć?

-Rafael Garcia

.