Pierwsze marsze Dumy, na zdjęciach | Historia

Pierwsza iteracja Dumy miała ścisły zbiór zasad: Chodzić w równej linii, nosić profesjonalny strój i nie okazywać uczuć partnerowi tej samej płci. Odbywające się w Filadelfii i Waszyngtonie każdego czwartego lipca, począwszy od 1965 roku, marsze przypominające – nazwane tak ze względu na potrzebę „przypominania” społeczeństwu o ucisku, z jakim boryka się społeczność gejowska – miały na celu zapewnienie akceptacji poprzez pokazanie, jak niezagrażające dla reszty społeczeństwa są osoby LGBT.

Jednak w 1969 roku 4 lipca nadszedł zaledwie tydzień po tym, jak nowojorska policja aresztowała gości nowojorskiego lokalu Stonewall Inn. Marsz Przypomnienia nosił pierwsze oznaki rozłamu, ponieważ niektórzy uczestnicy marszu nie ubierali się zgodnie z kodeksem. Nie szli razem, trzymali się za ręce ze swoimi partnerami, co oburzyło liderów grupy. W następstwie Stonewall, bardziej radykalna energia rozprzestrzeniała się w całym kraju.

Jeden rok później, w 1970 roku, aktywiści tacy jak Brenda Howard przeprowadzili burzę mózgów na temat alternatywnego zestawu marszów, które objęłyby nowy etos wyzwolenia gejów. Ich rozwiązaniem był Christopher Street Liberation Day – uroczystość, która upamiętniała rocznicę Stonewall każdego 28 czerwca. Dokumenty planistyczne dotyczące tego marszu, według książki „Pride Parades” Katherine McFarland Bruce, podkreślały, że w przeciwieństwie do marszów przypominających, „na tej demonstracji nie będą obowiązywały żadne przepisy dotyczące ubioru czy wieku”. Marsze te miały mieć również zasięg ogólnokrajowy – jako zapowiedź dzisiejszych obchodów Pride, chciano „ogólnokrajowego pokazu poparcia” dla praw gejów.

Nowa taktyka okazała się sukcesem. Podczas pierwszego Christopher Liberation Day w 1970 roku, pojawiło się tak wielu uczestników, że nowojorska wersja marszu rozciągnęła się na 15 przecznic, jak podaje współczesny raport z The New York Times. Chicago i San Francisco zorganizowały własne marsze wyzwolenia, podobnie jak Los Angeles, gdzie aktywiści otrzymali prawo do zgromadzenia się dopiero po tym, jak ACLU walczyło z ostatnią próbą zablokowania parady przez miasto.

Ta pierwsza generacja marszów Pride była bardziej inkluzywna niż jakakolwiek wcześniej. Uczestnicy nosili wielkie peruki i całowali swoich partnerów. Podczas gdy osoby transgenderowe były wykluczone z marszów przypominających, Rewolucjoniści Akcji Transwestytyzmu Ulicznego (STAR), wczesna organizacja transgenderowa założona przez protestujące w Stonewall Sylvię Riverę i Marshę P. Johnson, utworzyli znaczący kontyngent na Christopher Street Liberation Day. Rozpoczęła się nowa era.