Qianlong Emperor

Qianlong Emperor
Nazwa klanu:	Aixin-Jueluo (愛新覺羅) Aisin-Gioro
Given name:	Hongli (弘曆) Hung Li
Data panowania:	18 października 1735 – 8 lutego 1796¹
Nazwa epoki:	Qiánlóng (乾隆; Ch’ien-lung) Abkai Wehiyehe
Daty panowania:	12 lutego, 1736-8 lutego, 1796
Nazwa świątyni:	Gaozong (高宗) Gaodzung
Nazwa pośmiertna: (krótkie)	Cesarz Chun (純皇帝) Yongkiyangga hūwangdi
Pośmiertne imię: (pełne)	Emperor Fatian Longyun Zhicheng Xianjue Tiyuan Liji Fuwen Fenwu Qinming Xiaoci Shensheng Chun 法天隆運至誠先覺體元立極敷文奮武欽明孝慈神聖純皇帝
Uwaga ogólna: Nazwiska podane w języku chińskim, następnie w języku Manchu (pełne nazwisko pośmiertne tylko w języku chińskim). — Uwaga ogólna: Daty podane tutaj są w kalendarzu gregoriańskim. — 1. Oficjalnie abdykował (ze skutkiem od 9 lutego 1796 r.) i otrzymał tytuł Taishang Huang (太上皇). W praktyce jednak rządził w zastępstwie swojego syna Jiaqinga aż do jego śmierci.

Cesarz Qianlong (乾隆帝) (ur. Hongli, 25 września 1711 – 7 lutego 1799) był piątym cesarzem dynastii Manchu Qing i czwartym cesarzem Qing, który rządził Chinami. Czwarty syn cesarza Yongzheng (雍正帝), panował oficjalnie od 18 października 1735 do 9 lutego 1796, w którym to momencie abdykował na rzecz swojego syna, cesarza Jiaqing (嘉慶帝 szósty cesarz), aby wypełnić synowską obietnicę, że nie będzie panował dłużej niż jego dziadek, znakomity cesarz Kangxi (康熙帝, drugi cesarz Qing). Pomimo przejścia na emeryturę, zachował ostateczną władzę aż do śmierci w 1799 r. Podczas panowania cesarza Qianlonga Chiny osiągnęły swój maksymalny zasięg terytorialny; Xinjiang na zachodzie został podbity, a Myanmar i Annam na południu zostały zmuszone do uznania chińskiego zwierzchnictwa. Handel nadal kwitł, rzemiosło dobrze prosperowało, a malarstwo, drukarstwo i produkcja porcelany rozkwitały. Qianlong zlecił sporządzenie katalogu wszystkich ważnych dzieł kultury chińskiej, Siku quanshu (四庫全書), zawierającego około 3450 kompletnych dzieł w 36 000 tomów; został on sporządzony częściowo w celu ocenzurowania obraźliwych odniesień do Mandżurów. Cesarz Qianlong jest pamiętany za zlekceważenie brytyjskiego ambasadora handlowego, George’a Macartneya, w 1793 roku. Mimo udanej ekspansji militarnej późniejsze lata panowania Qianlonga charakteryzowały się korupcją w rządzie, a koszty kampanii wojskowych, projektów budowlanych, podróży i osobistego luksusu sprawiły, że skarbiec narodowy został uszczuplony.

Kontekst

Dynastia Qing Manchu

Dynastia Manchu Qing ( Ch’ing) została po raz pierwszy ustanowiona w 1636 roku przez Mandżurów w celu określenia ich reżimu w Mandżurii i doszła do władzy po pokonaniu chińskiej dynastii Ming i zajęciu Pekinu w 1644 roku. Pierwszy cesarz Qing, Shunzhi Emperor (Fu-lin, nazwa panowania, Shun-chih), został osadzony na tronie w wieku pięciu lat i był kontrolowany przez swojego wuja i regenta, Dorgona, aż do śmierci Dorgona w 1650 roku. Za panowania jego następcy, cesarza Kangxi (cesarz K’ang-hsi; panował 1661-1722), zakończono ostatnią fazę militarnego podboju Chin i wzmocniono granice Azji Wewnętrznej przed Mongołami. W 1689 roku w Nerczyńsku zawarto traktat z Rosją ustalający północny zasięg granicy mandżurskiej na rzece Argun. W ciągu następnych 40 lat Dzungar Mongołowie zostali pokonani, a imperium zostało rozszerzone o Mongolię Zewnętrzną, Tybet, Dzungarię, Turkistan i Nepal.

Pod koniec XVII i na początku XVIII wieku, Qing uchwalił polityki, aby zdobyć przychylność chińskich urzędników i uczonych. System egzaminacyjny służby cywilnej i konfucjański program nauczania zostały przywrócone. Cesarze Qing (Ch’ing) uczyli się chińskiego i zwracali się do swoich poddanych używając konfucjańskiej retoryki, tak jak ich poprzednicy. Ponad połowa ważnych stanowisk rządowych była obsadzona przez Mandżurów i członków Ośmiu Sztandarów, ale stopniowo duża liczba chińskich urzędników Han otrzymała władzę i autorytet w administracji Manchu. Za czasów Qing chińskie imperium potroiło swoje rozmiary, a liczba ludności wzrosła ze 150 000 000 do 450 000 000. Wiele nie-chińskich mniejszości w imperium zostało zsinizowanych, a zintegrowana gospodarka narodowa została ustanowiona.

Wczesne lata

Cesarz Qianlong urodził się jako Hongli, 25 września 1711 roku. Niektóre mity i legendy twierdzą, że Hongli był w rzeczywistości Han, a nie z pochodzenia Manchu, inni mówią, że był w połowie Manchu i pół Han Chińczyków. Z zapisów historycznych wynika, że Hongli był kochany zarówno przez swojego dziadka, cesarza Kangxi, jak i ojca, cesarza Yongzheng. Niektórzy historycy twierdzą, że cesarz Kangxi wyznaczył Yongzhenga na swojego następcę tronu z powodu Qianlonga, który był jego ulubionym wnukiem; czuł, że maniery i charakter Hongli były bardzo podobne do jego własnych.

Jako nastolatek, Hongli był uzdolniony w sztukach walki i posiadał znaczne zdolności literackie. Po sukcesji ojca na tronie w 1722 roku, Hongli został księciem Bao (宝亲王/寶親王). Jak wielu jego wujów, Hongli wdał się w walkę o sukcesję ze swoim starszym przyrodnim bratem Hongshi, który miał poparcie dużej frakcji urzędników dworskich, a także z Yinsi, księciem Lian. Przez wiele lat cesarz Yongzheng nie popierał stanowiska księcia koronnego, ale wielu spekulowało, że faworyzował Hongli jako swojego następcę. Hongli był wysyłany na wycieczki inspekcyjne na południe i był znany jako zdolny negocjator i egzekutor. Hongli był także wybierany na głównego regenta, gdy jego ojciec przebywał poza stolicą.

Wstąpienie na tron

Nawet zanim testament Yongzhenga został odczytany zgromadzonemu dworowi, powszechnie wiedziano, że Hongli będzie nowym cesarzem. Młody Hongli był ulubieńcem swojego dziadka, Kangxi, i ojca, a Yongzheng powierzył mu wiele ważnych zadań rytualnych, gdy Hongli był jeszcze księciem, i włączył go do ważnych dworskich dyskusji na temat strategii wojskowej. Chcąc uniknąć powtórzenia się kryzysu sukcesyjnego, który splamił jego własne wstąpienie na tron, kazał umieścić imię swego następcy w zapieczętowanej skrzyni zabezpieczonej za tablicą nad tronem w Pałacu Niebiańskiej Czystości (Qianqing Gong; 乾清宫). Nazwisko w pudełku miało być ujawnione innym członkom rodziny cesarskiej w obecności wszystkich starszych ministrów dopiero po śmierci cesarza. Gdy Yongzheng zmarł nagle w 1735 r., testament został wyjęty i odczytany na głos przed całym dworem Qing; Hongli został czwartym cesarzem Chin z dynastii Manchu. Przyjął tytuł panowania Qianlong (乾隆), co oznacza silny/niebo (qian); dostatni (long), lub razem wzięte, Era Silnego Dobrobytu.

Wojny Graniczne

Cesarz Qianlong w zbroi na koniu, przez włoskiego jezuitę Giuseppe Castiglione (1688-1766 C.E.).

Cesarz Qianlong był odnoszącym sukcesy przywódcą wojskowym, przewodniczącym konsolidacji ekspansywnego terytorium kontrolowanego przez dynastię Qing. Było to możliwe nie tylko dzięki chińskiej sile militarnej, ale także dzięki malejącej sile i rozłamowi wśród ludów Azji Wewnętrznej. Pod rządami Qianlonga chiński Turkiestan został włączony pod panowanie dynastii Qing i przemianowany na Xinjiang, podczas gdy na zachodzie Ili zostało podbite i obsadzone garnizonami. Qing również zdominował Mongolię Zewnętrzną po zadaniu ostatecznej porażki zachodnim Mongołom. Przez cały ten okres były ciągłe interwencje Mongołów w Tybecie i wzajemne rozprzestrzenianie się buddyzmu tybetańskiego w Mongolii.

Qianlong wysłał armie do Tybetu i mocno ustanowił Dalajlamę jako władcę, z Qing rezydenta i garnizon, aby zachować chińskie suzerainty. Dalej w terenie, kampanie wojskowe przeciwko Birmańczykom, Nepalczykom i Gurkhom zmusiły te ludy do poddania się i wysyłania daniny.

W 1787 ostatni król Le uciekł przed buntem chłopskim w Wietnamie i formalnie poprosił o chińską pomoc, aby przywrócić go na tron w Thanglong (Hanoi). Cesarz Qianlong zgodził się i wysłał dużą armię do Wietnamu, aby usunąć chłopskich rebeliantów Tay Son, którzy zdobyli cały Wietnam. Stolica, Thanglong, została zdobyta w 1788 r., ale kilka miesięcy później chińska armia została pokonana w niespodziewanym ataku podczas Tet przez Nguyen Hue, drugiego i najzdolniejszego z trzech braci Tay Son. Chiński rząd dał formalną ochronę cesarzowi Le i jego rodzinie, ale nie interweniował w Wietnamie przez kolejne 90 lat.

Ekspansja wojskowa cesarza Qianlong zdobyła miliony mil kwadratowych i wprowadziła do chińskiego imperium ludy nie-Han-Chinese, takie jak Ujgurowie, Kazachowie, Kirgizi, Evenks i Mongołowie, którzy byli potencjalnie wrogo nastawieni. Było to również bardzo kosztowne przedsięwzięcie; fundusze w cesarskim skarbcu zostały prawie wyczerpane z powodu wypraw wojskowych.

Chociaż wojny były ogólnym sukcesem, nie przyniosły całkowitego zwycięstwa. Wielkość armii zmniejszyła się zauważalnie, a Qing napotkał poważne trudności z kilkoma wrogami. Kampania, aby zdominować obszar Jin Chuan trwała trzy lata; armia Qing poniosła ciężkie straty, zanim Yue Zhongqi w końcu dostał górną rękę. Kampania przeciwko Dzungarom zadała ciężkie straty po obu stronach.

Osiągnięcia artystyczne

Cesarz Qianlong był głównym mecenasem sztuki. Najważniejszym z jego zamówień był katalog wszystkich ważnych dzieł dotyczących kultury chińskiej, Siku quanshu (四庫全書). Dzieło to, wydane w 36.000 tomów, zawierające około 3.450 kompletnych dzieł i zatrudniające aż 15.000 kopistów, trwało około dwudziestu lat. Zachowała wiele książek, ale miała również na celu wyłapywanie i tłumienie tych, które uznano za obraźliwe dla rządzących Mandżurów. Około 2300 dzieł zostało umieszczonych na liście do całkowitego zniszczenia, a kolejne 350 do częściowego zniszczenia. Celem było zniszczenie pism, które były anty-Qing lub buntownicze, które obrażały poprzednie barbarzyńskie dynastie, lub które zajmowały się problemami granic lub obrony.

Qianlong był płodnym poetą i kolekcjonerem ceramiki, sztuki, która rozkwitła za jego panowania; znaczna część jego kolekcji znajduje się w Fundacji Percival David w Londynie.

Architektonicznie, Qianlong wziął osobiste zainteresowanie w ekspansji Starego Pałacu Letniego i nadzorował budowę Xiyanglou lub „Western Mansion”. W latach pięćdziesiątych XVIII wieku Qianlong zlecił włoskiemu jezuicie Giuseppe Castiglione zaprojektowanie serii rozplanowanych w czasie wodociągów i fontann wraz z podziemnymi maszynami i rurami dla rozrywki rodziny cesarskiej.

Późniejsze lata

Świątynia Putuo Zongcheng w Chengde, zbudowana w XVIII wieku za panowania cesarza Qianlonga.

W późniejszych latach Qianlong rozczarował się swoją władzą i zaczął w dużym stopniu polegać na Heshenie, swoim najwyższym rangą i najbardziej lubianym ministrze. Codzienne zarządzanie krajem pozostawiono w rękach Heshena, podczas gdy sam Qianlong oddawał się luksusom i swojej ulubionej rozrywce, jaką było polowanie. Historycy powszechnie zauważają, że Heshen położył fundamenty pod przyszły upadek i korupcję dynastii Qing. W końcu niemożliwe stało się odwrócenie szkód, które zostały wyrządzone na każdym szczeblu władzy. Gdy Heshen został zabity, odkryto, że ilość jego osobistego bogactwa przewyższała uszczuplony skarbiec kraju.

Qianlong rozpoczął swoje panowanie w 1735 roku z około 30 000 000 taeli odziedziczonych z okresu panowania Yongzhenga. Około 1775 r. Qianlong osiągnął szczyt dobrobytu dynastii Qing z około 73 900 000 taeli w skarbcu, co było rekordem nieporównywalnym z okresem panowania Kangxi czy Yongzheng. Jednak masowa korupcja na wszystkich szczeblach, wraz z dużymi wydatkami w wysokości ponad 150 200 000 taeli na wyprawy wojskowe, budowę kolejnych pałaców, sześć osobistych podróży do Jiangnan, stłumienie rebelii Białego Lotosu i luksusowe wydatki, niemal doszczętnie uszczupliły niegdyś dobrze prosperujący skarbiec. Pod koniec panowania Qianlonga w 1796 r. skarbiec był prawie pusty, co stanowiło poważny problem dla jego następcy, Jiaqinga.

Ambasada Macartneya

Moneta z czasów panowania cesarza Qianlonga.

W połowie XVIII w. Qianlong zaczął zmagać się z poważnymi naciskami z Zachodu, aby zwiększyć handel zagraniczny. Brak Ministerstwa Spraw Zagranicznych w Chinach wzmocnił przekonanie wśród Chińczyków, że Chiny były „centralnym królestwem” świata. Proponowana wymiana kulturalna między Imperium Brytyjskim a Imperium Qing załamała się, gdy Heshen zachęcił Qianlonga do utrzymania przekonania, że Imperium Qing jest centrum świata i nie musi zwracać uwagi na brytyjską propozycję handlu i wymiany kulturalnej. Brytyjski ambasador handlowy w tym czasie, George Macartney, został upokorzony, gdy w końcu uzyskał audiencję u cesarza Qianlonga i przybył, by znaleźć tylko edykt cesarski umieszczony na Smoczym Tronie. Edykt ten informował go, że Imperium Qing nie potrzebuje żadnych towarów i usług, które Brytyjczycy mogliby dostarczyć, i że Brytyjczycy powinni uznać, że Imperium Qing jest znacznie większe niż Imperium Brytyjskie. Edykt Qianlonga w sprawie handlu z Wielką Brytanią odnosił się do Macartneya i jego ambasady jako „barbarzyńców”, odzwierciedlając chińską ideę, że wszystkie kraje były „peryferyjne” w porównaniu z Chinami.

Nieustanne żądania Heshen i dworu Qing, że brytyjscy ambasadorowie handlowi powinni uklęknąć i ukłonić się przed pustym smoczym tronem, pogorszyły sprawę. The Brytyjczyk odrzucać te żądanie i nalegać tylko na jeden kolano i kłaniać się the Smoczy tron tak jak zrobić ich swój monarcha. To wywołało wrzawę. Brytyjscy ambasadorzy handlowi zostali zdymisjonowani i kazano im natychmiast opuścić Chiny. Zostali poinformowani, że Imperium Qing nie ma szczególnego interesu w handlu z nimi, i że surowe rozkazy zostały wydane do wszystkich lokalnych gubernatorów, aby nie pozwolić Brytyjczykom prowadzić żadnego handlu lub działalności gospodarczej w Chinach.

Następnego roku, w 1795, Isaac Titsingh, wysłannik z Holandii i Holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej nie odmówił kowtow; on i jego koledzy byli traktowani ciepło przez Chińczyków z powodu tego, co było interpretowane jako ich pozornej zgodności z konwencjonalnej etykiety dworskiej.

List cesarza Qian Longa do Jerzego III, 1793

Ty, o Królu, żyjesz poza granicami wielu mórz, niemniej jednak, powodowany pokornym pragnieniem skorzystania z dobrodziejstw naszej cywilizacji, wysłałeś misję z szacunkiem niosącą Twój memoriał. Twój wysłannik przemierzył morza i złożył wyrazy szacunku na moim dworze w rocznicę moich urodzin. Aby pokazać swoje oddanie, wysłałeś również ofiary z produktów swojego kraju.
Przeczytałem Twój memoriał: szczere słowa, w których jest zawarty, ujawniają pełną szacunku pokorę z Twojej strony, która jest godna pochwały. Biorąc pod uwagę fakt, że Wasz Ambasador i jego zastępca przebyli długą drogę z Waszym memoriałem i hołdem, okazałem im wielką przychylność i pozwoliłem na wprowadzenie ich do mojej obecności. Aby zamanifestować moją pobłażliwość, ugościłem ich na bankiecie i złożyłem im liczne dary. Spowodowałem również, że prezenty zostały przekazane Dowódcy Marynarki Wojennej i sześciuset jego oficerom i ludziom, chociaż nie przybyli oni do Pekinu, tak aby oni również mogli mieć udział w mojej wszechogarniającej dobroci.

Co do waszego błagania o wysłanie jednego z waszych obywateli, który byłby akredytowany na moim Niebiańskim Dworze i kontrolowałby handel waszego kraju z Chinami, to prośba ta jest sprzeczna z wszelkimi zwyczajami mojej dynastii i nie może być ewentualnie przyjęta. Prawdą jest, że Europejczykom, w służbie dynastii, pozwolono mieszkać w Pekinie, ale są oni zmuszeni do przyjęcia chińskiego stroju, są ściśle ograniczeni do swoich granic i nigdy nie wolno im wracać do domu. Przypuszczalnie jest Pan zaznajomiony z naszymi przepisami dynastycznymi. Pański proponowany wysłannik na mój dwór nie mógłby być umieszczony w pozycji podobnej do tej, w jakiej znajdują się europejscy urzędnicy w Pekinie, którzy mają zakaz opuszczania Chin, ani też nie mógłby on, z drugiej strony, otrzymać swobody poruszania się i przywileju korespondencji ze swoim własnym krajem; tak więc nic by Pan nie zyskał na jego rezydencji w naszym środku…. Przemierzając szeroki świat, mam na uwadze tylko jeden cel, a mianowicie utrzymanie doskonałych rządów i wypełnianie obowiązków państwa: dziwne i kosztowne przedmioty mnie nie interesują. Jeśli nakazałem, że daniny wysłane przez ciebie, o królu, mają być przyjęte, to wyłącznie w uznaniu ducha, który skłonił cię do wysłania ich z daleka. Majestatyczna cnota naszej dynastii przeniknęła do każdego kraju pod niebem, a królowie wszystkich narodów składali kosztowne daniny drogą lądową i morską. Jak Wasz Ambasador może się sam przekonać, posiadamy wszystko. Nie przywiązuję wagi do przedmiotów dziwnych lub pomysłowych i nie mam żadnego pożytku z wyrobów waszego kraju. Jest to więc moja odpowiedź na waszą prośbę o wyznaczenie przedstawiciela na moim dworze, prośbę sprzeczną z naszym dynastycznym zwyczajem, która spowodowałaby jedynie niedogodności dla was. Wyjaśniłem moje życzenia w szczegółach i nakazałem twoim hołdownikom odejść w pokoju w ich podróż powrotną do domu. Powinniście, o królu, uszanować moje uczucia i wykazać się w przyszłości jeszcze większym oddaniem i lojalnością, abyście przez wieczyste poddanie się naszemu tronowi zapewnili waszemu krajowi pokój i dobrobyt. Oprócz podarunków (których spis załączam) dla każdego członka Twojej Misji, przekazuję Ci, o Królu, cenne prezenty, przekraczające liczbę, którą zwykle obdarowuje się przy takich okazjach, w tym jedwabie i osobliwości – ich lista jest również załączona. Przyjmijcie je z szacunkiem i zwróćcie uwagę na moją czułą życzliwość wobec was! Specjalny mandat.

Z E. Backhouse i J. O. P. Bland, Annals and Memoirs of the Court of Peking. (Boston: Houghton Mifflin, 1914), 322-331, 1793.

Abdykacja

W październiku 1795 r., po 60 latach panowania, Qianlong oficjalnie ogłosił, że wiosną następnego roku dobrowolnie abdykuje z tronu i przekaże koronę synowi. Mówiono, że Qianlong złożył obietnicę w roku swego wstąpienia na tron, że nie będzie rządził dłużej niż jego dziadek, cesarz Kangxi (康熙帝 drugi cesarz Qing). Pomimo przejścia na emeryturę, jednak zachował ostateczną władzę aż do śmierci w 1799 roku.

W oczekiwaniu na abdykację, Qianlong postanowił wyprowadzić się z Hall of Mental Cultivation w Zakazanym Mieście, rezydencji przeznaczonej tylko dla panującego suwerena, i nakazał budowę swojej rezydencji w innej części Zakazanego Miasta; jednak Qianlong nigdy nie wyprowadził się z Hall of Mental Cultivation.

Legendy

Legenda głosi, że Qianlong był synem Chen Yuanlonga z Haining. Kiedy cesarz Kangxi wybierał następcę tronu, brał pod uwagę nie tylko zdolność swojego syna do rządzenia Imperium, ale także zdolności i charakter swojego wnuka, aby zapewnić wieczne panowanie Mandżurów nad krajem. Własny syn Yongzhenga był słabeuszem, więc ukradkiem zaaranżował zamianę swojej córki na syna Chen Yuanlonga, który stał się oczkiem w głowie Kangxi. W ten sposób Yongzheng zasiadł na tronie, a jego „syn”, Hongli, został cesarzem Qianlongiem. Później Qianlong czterokrotnie udawał się do południowej części kraju i zatrzymywał się w domu Chena w Haining, pozostawiając po sobie swoje kaligrafie; często wydawał też dekrety cesarskie czyniące i utrzymujące Haining państwem wolnym od podatków.

Opowieści o Qianlongu odwiedzającym obszar Jiangnan w celu przeprowadzenia inspekcji w przebraniu zwykłego człowieka były popularnym tematem przez wiele pokoleń. W sumie Qianlong odbył osiem podróży inspekcyjnych do Jiang Nan; cesarz Kangxi przeprowadził sześć inspekcji.

Rodzina

Cesarz Qian Long w podeszłym wieku

• Ojciec: Cesarz Yong Zheng (którego był czwartym synem)

• Matka: Cesarzowa Xiao Sheng Xian (1692-1777) z klanu Niuhuru (chiński: 孝聖憲皇后; Manchu: Hiyoošungga Enduringge Temgetulehe Hūwanghu)

Konsorcjantki

• Cesarzowa Xiao Xian Chun
• Zdymisjonowana cesarzowa Ulanara, cesarzowa bez tytułu
• Cesarzowa Xiao Yi Chun
• Cesarski Szlachetny Konsort Hui Xian
• Cesarski Szlachetny Konsort Chun Hui
• Cesarski Szlachetny Konsort Shu Jia
• Cesarski Szlachetny Konsort Qing Gong
• Cesarski Szlachetny Konsort Zhe Min
• Szlachetny Konsort Ying
• Szlachetny Konsort Wan
• Szlachetny Konsort Xun
• Szlachetny Konsort Xin
• Szlachetny Konsort Yu
• Konsort Dun
• Szlachetny Konsort Shing
• Konsort Shu
• Konsort Rong
• Wartościowa Pani Shun

Dzieci

Synowie

• Najstarszy syn: Książę Yong Huang (1728 – 1750), syn cesarskiej szlachetnej konsorcjantki Che Min
• 2: Książę Yong Lian (1730 – 1738), 1. książę koronny, syn cesarzowej Xiao Xian Chun
• 5: Książę Yong Qi (1741-1766), nosił tytuł Książę Rong krwi (榮親王)
• 7: Książę Yong Zhong (1746 – 1748), 2. książę koronny, syn cesarzowej Xiao Xian Chun
• 8: Książę Yong Xuan , syn cesarskiej szlachetnej konsorcjantki Shu Jia
• 11: Książę Yong Xin , syn Cesarskiej Szlachetnej Konsorty Shu Jia
• 12: Książę Yong Ji, syn zdegradowanej Cesarzowej Ulanary, Cesarzowej Stepowej bez tytułu
• 15: Książę Yong Yan the (Jia Qing Emperor), syn cesarzowej Xiao Yi Chun. W 1789 roku został księciem Jia I rangi (嘉親王).
• 17: Książę Yong Lin , otrzymał tytuł jako 1. książę Qing Yong Lin. Jego wnuk to książę Yi Kuang, nosił tytuł księcia Qing (luty 1836 – styczeń 1918).
• 18: Prince ?

Daughters

• 1st: Księżniczka ? (1728 – 1729), córka cesarzowej Xiao Xian Chun
• 3: Księżniczka He Jing (1731 – 1792), córka cesarzowej Xiao Xian Chun
• 4: Księżniczka He Jia (1745 – 1767), córka Cesarskiego Szlachetnego Konsorta Chun Hui
• 5: Księżniczka ?, córka zdegradowanej Cesarzowej Ulanary, Cesarzowa Stepowa bez tytułu
• 7: Księżniczka He Jing (1756 – 1775), córka cesarzowej Xiao Yi Chun
• 10: Księżniczka He Xiao (synowa He Shen) została oszczędzona egzekucji, gdy cesarz Jia Qing ścigał Heshen w 1799 roku. Ona dać niektóre He Shen’s majątek.

Zobacz także

• Jean Joseph Marie Amiot
• Giuseppe Castiglione
• Manwen Laodang
• Canton System
• Xi Yang Lou
• Długi Korytarz

Notatki

• Backhouse, E. and J. O. P. Bland. Annals and Memoirs of the Court of Peking. (Boston: Houghton Mifflin, 1914.
• Elliott, Mark. The Qianlong Emperor. 2007. Londyn: Longman Pub Group. ISBN 9780321084446
• Feng, Erkang. 1985. 雍正传. Yongzheng zhuan. Zhongguo li dai di wang zhuan ji. Beijing: Ren min chu ban she. ISBN 701000482X
• Hevia, James L. Cherishing Men from Afar: Qing Guest Ritual and the Macartney Embassy of 1793.(Durham: Duke University Press, 1995.
• Ho, Chuimei, and Bennet Bronson. 2004. Splendors of China’s Forbidden City the glorious reign of Emperor Qianlong. London: Merrell. ISBN 1858942586
• Kahn, Harold L. 1971. Monarchia w oczach cesarza; obraz i rzeczywistość w panowaniu Chíen-lunga. (Harvard East Asian series, 59.) Cambridge, MA: Harvard University Press. ISBN 0674582306
• Millward, James A. 2004. Nowa historia imperialna Qing tworzenie wewnętrznego imperium azjatyckiego w Qing Chengde. London: Routledge. ISBN 0415320062
• Morton, W. Scott, and Charlton M. Lewis. 2005. Chiny: ich historia i kultura. New York: McGraw-Hill. ISBN 0071412794
• Peterson, William J. 2002. The Cambridge History of China. Cambridge University Press.
• Peyrefitte, Alain The Immobile Empire, translated by Jon Rotschild. New York: Knopf: Distributed by Random House, 1992.
• Têng, Ssu-yü, and John King Fairbank, eds., China’s Response to the West: A Documentary Survey, 1839-1923. Cambridge, MA: Harvard University Press, 1979.
• Van Braam, A. E. 1795. Voyage de l’ambassade de la Compagnie des Indes Orientales hollandaises, vers l’empereur de la Chine, dans les années 1794 & 1795. Philadelphia: M. L. E. Moreau de Saint-Mery (w języku francuskim) ; zob. też 2. wydanie w języku angielskim: An authentic account of the embassy of the Dutch East-India company to the court of the emperor of China in the years 1794-1795. London: Phillips, 1798.
• Wu, Silas H. L. 1979. Passage to Power: Kʻang-Hsi and His Heir Apparent, 1661-1722, (Harvard East Asian series, 91.) Cambridge, MA: Harvard University Press. ISBN 9780674656253

All links retrieved June 17, 2019.

• Steven D. Owyoung. A Story of the Qianlong Emperor and Jade Spring, First Spring Under Heaven, CHA DAO, Wednesday, March 21, 2007.

.