Starożytne tarcze rzymskie: Scutum było łacińskim słowem oznaczającym „tarczę”, pomimo tego, że kojarzone jest konkretnie z prostokątną, półcylindryczną tarczą korpusu, nadal noszone jest przez rzymskich legionistów w czasach nowożytnych.
Starożytne tarcze rzymskie
W czasach starożytnego Rzymu żołnierze rzymscy często nosili okrągłe tarcze zwane przez Greków bokami, na modłę greckich hoplitów. Owalne scutum zostało przedstawione na ołtarzu Domitiusa Ahenobarbusa w Rzymie, na pomniku Aemiliusa Paullusa w Delfach, a także istnieje rzeczywisty przykład znaleziony w Kasr el-Harit w Egipcie.
Gradualnie scutum ewoluowało w prostokątny lub sub-prostokątny typ podczas wczesnego Imperium Rzymskiego znany jako cesarskie scutum omówione poniżej.
Cesarskie Scutum
To prostokątne scutum stopniowo zastąpiło owalne scutum. Curved, prostokątne scuta zostały zbudowane w dużej mierze z pasów zachodzących na siebie drewna giętego, prawdopodobnie ustawione w miejscu przez parowanie nad zakrzywioną formą w bardzo podobny sposób, jak współczesne krzesło ze sklejki jest wykonane, chociaż nie ma bezpośrednich dowodów przetrwał, aby to udowodnić.
To oznaczało, że tarcza była silna, ale w tym samym czasie wystarczająco lekkie, aby być przenoszone na duże odległości. Najlepszy zachowany przykład, z Dura-Europos w Syrii, miał 1,06 m (42 cale) wysokości, cięciwę 0,66 m lub 26 cali, odległość wokół łuku 0,86 m lub 34 cale i grubość od 5 mm do 6 mm.
Zakrzywiony kształt tarczy pozwalał jej na absorbowanie ciężkich ciosów, podczas gdy boki odchylały się od obrońcy, pozwalając strzałom i wrogim ciosom odbijać się bez przenoszenia pełnej siły uderzenia na kryjącego się za nią legionistę.
Szczyt w centrum tarczy, który jest umbo, wykonany ze stopu miedzi, mosiądzu, brązu lub żelaza, był wykorzystywany ofensywnie, będąc wystarczająco ciężkim i gęstym, by ogłuszyć lub okiełznać przeciwnika, a tym samym ułatwić legioniście kolejne uderzenie gladiusem.
Tarcze rzymskie fakty
Pod koniec III wieku uważano jednak, że prostokątne scutum zniknęło. Znaleziska archeologiczne z IV wieku, szczególnie z twierdzy Dura-Europos, wskazywały na późniejsze użycie owalnych lub okrągłych tarcz, które nie były półcylindryczne,
ale były albo w kształcie zbliżonym do misy albo płaskie. Rzymskie dzieła sztuki od końca III wieku do końca starożytności przedstawiały żołnierzy władających owalnymi lub okrągłymi tarczami.
Rzymskie Scutum
Słowo „scutum” przetrwało stare Imperium Rzymskie i weszło do słownictwa wojskowego Cesarstwa Bizantyjskiego. Nawet w XI wieku Bizantyjczycy nazywali swych opancerzonych żołnierzy „Skutatoi.”
Panoplia rzymska składała się przede wszystkim z tarczy lub scutum, której wypukła powierzchnia mierzyła dwie i pół stopy szerokości i cztery stopy długości, a grubość przy krawędzi była równa szerokości dłoni. Była ona wykonana z dwóch sklejonych ze sobą desek, a jej zewnętrzna powierzchnia została pokryta najpierw płótnem, a następnie cielęcą skórą.
Jej górne i dolne brzegi były wzmocnione żelaznym obrzeżem, które chroniło ją przed opadającymi ciosami i przed obrażeniami, gdy spoczywała na ziemi. Do tarczy przymocowany był również żelazny uchwyt lub umbo, który odpierał najgroźniejsze ciosy kamieni, szczupaków i innych ciężkich pocisków.
Legioniści zazwyczaj posuwali się naprzód na przemian z częściowo podniesionym scutum, osaczając i blokując przeciwnika, a następnie z gladiusem. Krawędzie tarczy były również oprawiane w mosiądz lub surową skórę, aby je wzmocnić i chronić, i mogły być również używane ofensywnie.
Dlaczego rzymskie tarcze są czerwone
Scuta wczesnego imperium była popularnie przedstawiana jako czerwona, choć nie ma wielu dowodów na to, że wszystkie scuta były malowane na czerwono. Jednak jeden wspaniale zachowany prostokątny scutum znaleziony w Dura-Europos był pomalowany na czerwono i ozdobiony wzorami geometrycznymi, skrzydlatymi postaciami i motywami zwierzęcymi.
Podobnie, jest również niewiele dowodów na wzory malowane na scuta, chociaż przedstawienia z Kolumny Trajana sugerują, że motywy orlich skrzydeł i piorunów były używane.
