W The Number Ones, przeglądam każdy pojedynczy singiel #1 w historii Billboard Hot 100, zaczynając od początku listy przebojów, w 1958 roku, i pracując w górę do teraźniejszości.
„Leaving On A Jet Plane” nie był piosenką o wojnie w Wietnamie. John Denver, stosunkowo mało znany muzyk na scenie folkowej w Los Angeles, napisał tę piosenkę na lotnisku w 1966 roku, a z tekstu dość jasno wynika, że chodzi o niewiernego podróżującego muzyka: „There’s so many times I’ve let you down / So many times I’ve played around / I tell you now, they don’t mean a thing.”
Ale w muzyce pop, autorski zamiar nie ma tak naprawdę znaczenia. Liczy się to, co piosenki robią, kiedy idą w świat – znaczenie, jakie te piosenki nabierają, kiedy wkraczają w życie milionów na milionach obcych ludzi. Peter, Paul & Mary nagrali „Leaving On A Jet Plane” w 1967 roku i umieścili go na Albumie 1700, LP, który wydali w tym samym roku. Ale nie stał się singlem aż do 1969 roku, kiedy wojna w Wietnamie była blisko szczytu, zarówno jako konflikt zbrojny, jak i jako wydarzenie definiujące całe pokolenie. I tak „Leaving On A Jet Plane” stało się piosenką o wojnie w Wietnamie.
Peter, Paul & Mary istniał od 1961 roku, kiedy to menedżer Albert Grossman przesłuchał i zebrał trzech dzieciaków ze sceny folkowej Greenwich Village i złożył ich razem jako grupę wokalną. Możemy myśleć o Peter, Paul & Mary jako o idealistycznych i pełnych gwiazd dzieciakach, i może nimi byli, ale byli także próbą Grossmana, by wykorzystać muzyczny moment. (Rok po stworzeniu Peter, Paul & Mary, Grossman podpisał kontrakt jako menadżer Boba Dylana. Więc jeśli spojrzeć na to z pewnego punktu widzenia, przebojowy cover „Blowin’ In The Wind” zespołu Peter, Paul & Mary, wersja, która przyniosła muzykę Dylana masom, była zręcznie wykonanym kawałkiem cross-promocji).
Prawie od momentu, w którym się pojawili, Peter, Paul & Mary byli przedsięwzięciem odnoszącym ogromny sukces. Więc to trochę szokujące, że „Leaving On A Jet Plane” był jedynym singlem trio z numerem #1, choć byli blisko wiele razy. Peter, Paul And Mary w latach 60-tych zdobyli sześć singli z pierwszej dziesiątki, a także dwa albumy z #1. Dwa razy udało im się dotrzeć do #2. Raz była to ich piękna wersja „Blowin’ In The Wind” z 1963 roku, która mogła być punktem odniesienia dla całego pokolenia, nawet zanim zaśpiewali ją na Marszu na Waszyngtonie Matina Luthera Kinga Jr. (Dałbym temu 9.) Zrobili to również wcześniej tego samego roku z „Puff (The Magic Dragon)”, oryginalną piosenką, której współautorem był członek grupy Peter Yarrow. (Nie mam pojęcia jaką ocenę dałbym „Puff (The Magic Dragon)”. Byłoby to jak ocena tortu urodzinowego, reklamy splotu włosów Pana Raya, albo smaku moich własnych glutów. Pewne rzeczy są mi wszczepione zbyt głęboko, żeby nabrać do nich dystansu :).
„Leaving On A Jet Plane” jest na swój sposób najbardziej efektywnym rodzajem protest songu: Rodzaj, który nigdy nie zapowiada się jako protest song. To prosty i wdzięczny moment domowy, przypadek wydarzeń geopolitycznych, które rozdzierają ludzi i powodują nieobliczalne, nieodwracalne szkody w ich życiu. Nawet ten fragment o tym, że piosenkarka wiele razy grała w kółko, działa w kontekście kulturowym. W końcu zbliżający się okres służby wojskowej może sprawić, że młody człowiek będzie próbował nagle i rozpaczliwie uporządkować swoje priorytety, mając nadzieję na naprawienie błędów, które już popełnił w swoim zbyt krótkim życiu. Śpiewając z perspektywy tego młodego człowieka, Mary Travers śpiewa: „When I come home, I’ll wear your wedding ring”, wiedząc doskonale, że narrator może nie zdążyć wrócić.
Polityczny rezonans na bok, „Leaving On A Jet Plane” to także utwór tak cudowny, że może zawrócić ci w głowie. Peter, Paul & Mary śpiewali bujne, ładne harmonie przez lata przed „Leaving On A Jet Plane”, i można usłyszeć w aranżacji piosenki, że wiedzieli, jak śpiewać wokół siebie, aby wspierać się nawzajem. Uwielbiam sposób, w jaki mężczyźni lekko powtarzają słowa Travers na końcu niektórych wersów, albo sposób, w jaki bez słów nucą ciche kontr-melodie pod jej centralną. A kiedy wszyscy łączą się w refrenie, wzbiera w nich szalona burza emocji. Piosenka jest zadumą nad żalem, ale jest też dynamiczna. Zmienia sposób, w jaki uczucia mogą się zmieniać – sposób, w jaki bolesne uczucie może się rozszerzać i kurczyć, raz po raz, gdy siedzisz tam i robisz wszystko, co w twojej mocy, aby nadać mu sens.
„Leaving On A Jet Plane” byłby ostatnim wielkim hitem dla Petera, Paula & Mary. Jak wiele ikonicznych grup z lat 60-tych, rozpadli się w 1970 roku, choć wrócili do siebie w 1978 roku i spędzili kolejne 31 lat na koncertowaniu. Również w 1970 roku, Peter Yarrow został skazany za niestosowne zaloty do 14-letniej dziewczynki. Odsiedział kilka miesięcy w więzieniu, a Jimmy Carter ułaskawił go w 1981 roku. To ten facet, który śpiewał i współtworzył „Puff (Magiczny Smok)”. Przepraszam, jeśli to spierdoliło ci dzień tak, jak spierdoliło mój. Przynajmniej zawsze będziemy mieć smak własnych glutów.
GRADE: 9/10
BONUS BEATS: W 1989 roku John Denver pozwał New Order za ich oszałamiający singiel „Run 2”, twierdząc, z pewnym uzasadnieniem, że jego linia gitarowa zgrała się z „Leaving On A Jet Plane”. Ugoda została zawarta poza sądem, a częścią porozumienia było to, że New Order nigdy nie wyda ponownie „Run 2” w jego oryginalnej formie. Oto jego oryginalna forma:
BONUS BONUS BEATS: The Firm – krótko działająca nowojorska supergrupa rapowa Nas, Foxy Brown, AZ i Nature – interpolowała „Leaving On A Jet Plane” w swoim collabie Noreaga „I’m Leaving” z 1997 roku. Oto, że:
BONUS BONUS BONUS BEATS: Pop-punk novelty-cover institution Me First And The Gimme Gimmes, zespół, który prawdopodobnie pojawi się wiele razy w tej kolumnie, pokrył „Leaving On A Jet Plane” na ich 1997 albumie Have A Ball. Oto to:
.
