Teraz, gdy masz temat i/lub tezę roboczą, masz kilka opcji, jak zacząć pisać bardziej kompletny projekt.
Po prostu pisz. Masz już co najmniej jeden pomysł na skupienie się. Zacznij od tego. Co chcesz powiedzieć na ten temat? Jakie powiązania możesz z nim stworzyć? Jeśli masz tezę roboczą, jakie punkty możesz zrobić, które wspierają tę tezę?
Zrób konspekt. Zapisz swój temat lub tezę, a następnie zanotuj, jakie punkty możesz zrobić, aby rozwinąć ten temat lub poprzeć tezę. Nie muszą być one szczegółowe. W rzeczywistości, nie muszą to być nawet pełne zdania (jeszcze)!
Zacznij od badań. Jeśli jest to zadanie, które wymaga od Ciebie przeprowadzenia badań w celu poparcia Twoich argumentów lub dowiedzenia się więcej o Twoim temacie, przeprowadzenie tych badań jest ważnym początkowym krokiem (patrz sekcja „Znajdowanie tekstów wysokiej jakości” w rozdziale „Kompetencje informacyjne”). To może obejmować szereg rzeczy, takich jak prowadzenie wywiadu, tworzenie i administrowanie ankietą, lub lokalizowanie artykułów w Internecie i w bibliotecznych bazach danych.
Badania są świetnym wczesnym krokiem, ponieważ uczenie się, jakie informacje są dostępne z wiarygodnych źródeł na twój temat może czasami prowadzić do zmiany twojej tezy. Zachowanie badań na późniejszy etap procesu redakcyjnego może oznaczać dokonanie tej zmiany już po poświęceniu czasem znacznej ilości pracy na rzecz tezy, której istniejące wiarygodne badania nie potwierdzają. Badania są również użyteczne, ponieważ poznanie dostępnych informacji na twój temat może pomóc ci rozwinąć to, co chcesz powiedzieć na ten temat.
Struktura eseju
Możesz być już zaznajomiony z pięcioparagrafową strukturą eseju, w której spędzasz pierwszy paragraf wprowadzający twój temat, kończący się tezą, która ma trzy odrębne części. Po akapicie wprowadzającym następują trzy akapity, z których każdy szczegółowo omawia jedną z części tezy. Wreszcie, akapit podsumowujący podsumowuje główne idee omawiane w eseju i stwierdza tezę (lub lekko przerobioną wersję tezy) ponownie.
Ta struktura jest powszechnie nauczana w szkołach średnich, i ma pewne zalety i pewne wady.
Zalety
- Pomaga uporządkować myśli.
- Jest to dobre wprowadzenie do prostego sposobu konstruowania eseju, który pozwala uczniom skupić się na treści, zamiast zmagać się z bardziej złożoną strukturą.
- Zapoznaje uczniów z ogólnym kształtem i komponentami wielu esejów – szersza rozmowa wstępna dająca czytelnikom kontekst do tej dyskusji, po której następuje bardziej szczegółowa dyskusja wspierająca w ciele eseju, a kończąca się poczuciem podsumowania dyskusji i ponownego skupienia się na głównej idei.
- Jest to skuteczna struktura dla esejów w klasie lub egzaminów pisemnych w określonym czasie.
Konsekwencje
- Może być formalna – eseje zbudowane w ten sposób brzmią podobnie.
- Nie jest zbyt elastyczna – często, tematy nie nadają się łatwo do tej struktury.
- Nie zachęca do badań i dyskusji na poziomie college’u, o które zwykle prosi się w pracy. Często jeden akapit to po prostu za mało miejsca, aby przeprowadzić rozmowę na papierze, która jest wystarczająco dokładna, aby wesprzeć stanowisko przedstawione w tezie.
Więc, jeśli pięcioparagrafowy esej nie jest złotym biletem w pracy na uczelni, to co nim jest?
To jest trudniejsze pytanie! Nie ma tak naprawdę jednej zalecanej struktury, do której stosują się prace pisemne na poziomie college’u – publiczność, cel, długość i inne czynniki pomagają dyktować, jaka będzie ta struktura dla danego fragmentu pisania. Instead, this text offers you some guidelines and best practices.
Things to Keep in Mind about Structure in College-Level Writing
Avoid the Three-Point Structure
Aim for thesis that addresses a single issue rather than the three-point structure. Spójrz na nasz przykład z poprzedniej sekcji, „Znajdowanie tezy”:
„Katniss Everdeen, bohaterka Głodowych Igrzysk, stwarza tyle samo niebezpieczeństw dla siebie, co dla innych w trakcie trwania filmu.”
Teza ta pozwala Ci objąć pojedynczy, wąski temat bardziej dogłębnie, więc możesz zbadać wiele stron pojedynczego kąta tematu, zamiast szybko i krótko odnosić się do szerszej głównej idei.
There’s No „Right” Number of Supporting Points
Nie ma zalecanej liczby punktów wspierających. Nie musisz mieć trzech! Może masz dwa bardzo szczegółowe, a może cztery, które badają ten jeden element pod najistotniejszymi kątami. W zależności od długości twojej pracy, możesz mieć nawet więcej niż to.
There’s More than One Good Spot for a Thesis
W zależności od celów zadania, twoja teza może już nie siedzieć na końcu pierwszego akapitu, więc przedyskutujmy kilka miejsc, w których można ją powszechnie znaleźć w pisaniu na studiach.
To może skończyć się na końcu informacji wstępnej-po tym jak wprowadziłeś swój temat, dał czytelnikom jakiś rozsądny kontekst wokół niego, i zawęził swoją uwagę do jednego obszaru tego tematu. To może umieścić swoją tezę w przewidywalnym miejscu na końcu pierwszego akapitu, ale może również umieścić tę tezę kilka akapitów do papieru
Niektóre prace w college’u, szczególnie te, które proszą o rozważenie wielu stron problemu w pełni, nadają się dobrze do tezy na końcu papieru (czasami nazywanej „opóźnioną tezą”). Ta teza często pojawia się akapit lub tak przed konkluzją, co pozwala ci mieć dokładną dyskusję na temat wielu stron pytania i niech ta dyskusja prowadzi cię do stanowiska, zamiast spędzać papier broniąc stanowiska, które już stwierdziłeś.
To są niektóre wspólne miejsca, w których możesz znaleźć swoją tezę lądując w swoim papierze, ale teza naprawdę może być wszędzie w tekście.
Początki pisania
Początki mają kilka zadań. Będą one zależeć nieco od celu pisania, ale oto niektóre z rzeczy, które pierwsze kilka akapitów zrobić dla tekstu:
- Ustalają ton i podstawowych odbiorców tekstu-jest to swobodne? Akademicki? Skierowany do profesjonalnej publiczności, która jest już zaznajomiona z tematem? Zainteresowana publiczność, która nie wie jeszcze zbyt wiele na ten temat?
- Wprowadzają publiczność do tematu.
- Dają Ci możliwość zapewnienia kontekstu wokół tego tematu-jakie bieżące rozmowy toczą się wokół niego? Dlaczego jest on ważny? Jeśli jest to temat, o którym twoi słuchacze prawdopodobnie nie wiedzą zbyt wiele, może się okazać, że będziesz musiał zdefiniować, czym jest sam temat.
- Pozwalają ci pokazać słuchaczom, z jakim fragmentem tego większego tematu będziesz pracował w tym tekście i jak będziesz z nim pracował.
- Mogą wprowadzić narrację, jeśli jest to właściwe, lub powiązaną historię, która dostarcza przykładu omawianego tematu.
Przyjrzyjrzyj się raz jeszcze tezie o Katniss. Istnieje wiele dyskusji, które mógłbyś przeprowadzić na temat tego filmu, i prawie tyle samo, które mógłbyś przeprowadzić na temat tego filmu i jego przecięć z koncepcją niebezpieczeństwa (takich jak korupcja w rządzie, niebezpieczeństwo władzy, ryzyko miłości lub innych osobistych przywiązań, itp.) Twoje wprowadzenie zmierzające w kierunku tej tezy przeniesie naszą uwagę na przewagę samonarzucającego się niebezpieczeństwa w tym filmie, co zawęzi uwagę czytelnika w sposób, który przygotuje nas do Twojej tezy.
Najważniejszą rzeczą w tym momencie procesu redagowania jest po prostu zacząć, ale kiedy będziesz gotowy, jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o formułach i metodach pisania wstępów, zobacz „Pisanie wstępów”, przedstawione w dalszej części tego rozdziału tekstu.
Pisanie Śródtytułów
Śródtytuły mają zazwyczaj bardziej przejrzyste zadanie – dostarczają mięsa dyskusji! Oto kilka sposobów, w jaki może się to zdarzyć:
- Jeśli podasz tezę na początku pracy, środek pracy prawdopodobnie zapewni wsparcie dla tej tezy.
- Środek może zbadać wiele stron problemu.
- Może przyjrzeć się przeciwstawnym poglądom – innym niż ten, który popierasz – i przedyskutować, dlaczego te nie odnoszą się do problemu tak dobrze, jak pogląd, który popierasz.
Pomyślmy o podejściu „wielu stron problemu” do budowania poparcia w naszym przykładzie Głodowych Igrzysk. Być może Katniss nie postrzega konkretnej niebezpiecznej sytuacji, w której się znalazła, jako stworzonej przez siebie, ale inna postać lub widzowie mogą się z tym nie zgodzić. Może warto zbadać obie wersje tego konkretnego niebezpieczeństwa, aby dać najbardziej kompletną, zrównoważoną dyskusję na poparcie twojej tezy.
Pisanie zakończeń
Zakończenia, podobnie jak początki, mają więcej niż jedno zadanie. Oto kilka rzeczy, które często muszą zrobić, aby tekst był kompletny:
- Połączenie z główną myślą/tezą. Zauważ jednak, że jest to coś innego niż proste skopiowanie/wklejenie tezy z wcześniejszej części tekstu. Prawdopodobnie odbyliśmy już całą rozmowę w tekście od momentu, gdy po raz pierwszy zetknęliśmy się z tą tezą. Zwykłe powtórzenie jej, lub nawet zastąpienie kilku kluczowych słów synonimami, nie potwierdza tej większej rozmowy. Zamiast tego, spróbuj skierować nas z powrotem do głównej idei w nowy sposób.
- Zwiąż luźne końce. Jeśli rozpocząłeś tekst od początku historii, aby pokazać, jak temat odnosi się do przeciętnego codziennego życia, koniec tekstu jest dobrym momentem, aby podzielić się z czytelnikami zakończeniem tej historii. Jeśli kilka pomysłów w tekście łączy się ze sobą w odpowiedni sposób, który nie pasował do oryginalnej dyskusji na temat tych pomysłów, koniec może być odpowiednim miejscem, aby to zrobić.
- Utrzymaj jasny punkt ciężkości – to twoja ostatnia szansa, aby pozostawić wrażenie na czytelniku. Co chcesz, aby opuścili ten tekst myśląc o tym? Jakie działanie chcesz, aby podjął? To często dobry pomysł, aby być bezpośredni o tym w końcowym akapicie(ach).
Jak moglibyśmy ponownie połączyć się z główną myślą w naszym przykładzie Hunger Games? Moglibyśmy powiedzieć coś w stylu: „Na wiele sposobów, Katniss Everdeen jest swoją własną największą przeszkodą na drodze do bezpiecznego i spokojnego życia, którego wydaje się pragnąć.” To echo, mocno, oryginalnej tezy, ale także bierze pod uwagę bardziej solidną eksplorację, która miała miejsce w środkowych częściach pracy.
Jak wspomniano o pisaniu wstępów powyżej, najważniejszą rzeczą w tym momencie procesu redagowania jest po prostu zacząć (lub w tym przypadku, zacząć konkluzję), ale kiedy będziesz gotowy, jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o formułach i metodach pisania konkluzji, zobacz „Pisanie konkluzji,” przedstawionych w dalszej części tego rozdziału tekstu.
.
