Zmiany koloru

Hypochromazja

Hypochromazja wskazuje, że czerwone krwinki mają mniej hemoglobiny niż normalnie i termin, hipochromazja, jest używany w dwóch kontekstach:

1. Jako opis czerwonych krwinek na rozmazie krwi: Tutaj odnosi się do wyglądu czerwonych krwinek z cienką obwódką cytoplazmy (z powodu mniejszej ilości hemoglobiny), co skutkuje zwiększoną bladością centralną.
2. Dla oznaczenia średniego stężenia hemaglobiny w organizmie (MCHC) poniżej przedziału referencyjnego. Hipochromazja lub hipochromiczne wskaźniki krwinek czerwonych w tym znaczeniu niekoniecznie korelują z występowaniem cieńszych brzegów hemoglobiny (zwiększona bladość centralna) w rozmazie. W rozwijającej się niedokrwistości z niedoboru żelaza, pojawienie się hipochromazji w rozmazie poprzedza subnormalny MCHC.

Hypochromazja jest spowodowana przez dwa główne mechanizmy:

• Wadliwa produkcja hemoglobiny:
  

  Rozwój niedokrwistości z niedoboru żelaza

  • Wada dziedziczna: Wrodzone wady w produkcji hemoglobiny są spowodowane mutacjami genetycznymi, które powodują nieprawidłową produkcję globiny w łańcuchach (aminokwasowych). Występuje to u ludzi i nazywane jest talasemiami (α-talasemia z defektami w łańcuchu α hemoglobiny i β-talasemia z defektami w łańcuchu β hemoglobiny), ale nie zostało opisane u zwierząt. Co ciekawe, porfirie (wrodzone defekty w syntezie pierścienia protoporfirynowego hemoglobiny) nie powodują niedokrwistości hipochromicznej u dotkniętych nimi zwierząt.
  • Niedobór żelaza: Ponieważ żelazo jest niezbędnym składnikiem grupy hemowej (pierścień porfirynowy + żelazo), niedobór żelaza powoduje zmniejszenie produkcji hemoglobiny. Niedobór żelaza jest najczęściej spowodowane przez przewlekłą zewnętrzną utratę krwi z przewodu pokarmowego, gdzie powolny przerywany krwotok (który nie jest łatwo zauważalny przez właściciela) wyczerpuje zapasy żelaza, co ogranicza erytropoezę i powoduje produkcję czerwonych krwinek, które mają mniej hemoglobiny i są mniejsze niż normalnie („prawidłowa” zawartość hemoglobiny jest sygnałem dla czerwonej krwinki, aby zatrzymać podział; gdy hemoglobina jest niewystarczająca, czerwona krwinka nadal się dzieli, a każdy podział powoduje kolejne mniejsze komórki). W zaawansowanym stadium prowadzi to do niedokrwistości z niedoboru żelaza, w której czerwone krwinki są mikrocytarne (niska średnia objętość komórek) i hipochromiczne (niski MCHC), a w rozmazie krwi są wyraźnie hipochromiczne. Niedokrwistości z niedoboru żelaza występują częściej u młodych zwierząt, które mają niskie zapasy żelaza (mleko jest ubogie w żelazo, noworodki nie otrzymują żelaza przez łożysko i szybko rosną), tak więc każde źródło utraty krwi (np. ostra infestacja pcheł) może spowodować niedobór żelaza. Niedokrwistość z niedoboru żelaza może również wynikać z żywieniowego niedoboru żelaza (lub niedoboru miedzi, patrz poniżej), ale jest to rzadkie u zwierząt domowych na komercyjnej karmy dla zwierząt domowych lub mięsa diety (które są bogate w żelazo). Młode prosięta często cierpiały na niedokrwistość z niedoboru żelaza, ponieważ nie miały dostępu do żelaza w glebie (w przypadku intensywnego chowu). Jest to przezwyciężone przez podawanie im domięśniowych zastrzyków żelaza.
  • Niedobór miedzi: Miedź jest wymagana do utylizacji żelaza. Miedź jest niezbędnym kofaktorem dla enzymów, które umożliwiają uwalnianie żelaza z magazynów z makrofagów i wchłanianie żelaza z przewodu pokarmowego. Niedobór miedzi może objawiać się jako niedokrwistość z niedoboru żelaza. Chociaż poziom miedzi w osoczu/surowicy może być mierzony (patrz powiązane linki poniżej), diagnoza niedoboru miedzi wymaga pomiaru zapasów miedzi w wątrobie, ponieważ poziom miedzi w osoczu nie zawsze koreluje z całkowitymi zapasami w organizmie. Widzieliśmy mikrocytarnej niedokrwistości hipochromicznej w Musk Ox z diety niedoboru miedzi. U przeżuwaczy, miedź może być niedobór w diecie lub nadmiar cynku lub molibdenu może upośledzać wchłanianie lub dostępność miedzi, co powoduje wtórny niedobór miedzi.
  • Inne braki: Pirydoksal lub witamina B6 jest niezbędnym kofaktorem dla enzymu dehydrogenazy kwasu δ-aminolewulinowego (ALAD), który katalizuje pierwszy etap szlaku syntezy hemu, tj. konwersję kwasu δ-aminolewulinowego do porfobilinogenu. Niedobory witaminy B6 mogą powodować niedokrwistość mikrocytarną u świń, ale niedokrwistość ta nie jest zwykle hipochromiczna.
• Zahamowanie wytwarzania hemoglobiny: Zahamowanie syntezy hemu może powodować niedokrwistość z niedoboru żelaza, szczególnie jeśli zahamowanie jest przewlekłe. Najczęstszą przyczyną zahamowania syntezy hemu jest zatrucie ołowiem. Ołów wiąże się z grupami sulfhydrylowymi enzymów i hamuje aktywność następujących enzymów biorących udział w syntezie hemu: ALAD i ferrochetolazy (która katalizuje powstawanie hemu przez przyłączenie grupy żelaza do protoporfiryny IX). Ponieważ żelazo nie jest wykorzystywane do syntezy hemu, gromadzi się w rozwijających się krwinkach czerwonych, tworząc siderocyty. W przewlekłym zatruciu ołowiem może dojść do „względnego” niedoboru żelaza (względnego, bo żelazo jest w organizmie, tylko nie może być wykorzystane), co skutkuje mikrocytarną niedokrwistością hipochromiczną. Jednak klasyczne zatrucie ołowiem zwykle powoduje normocytarną niedokrwistość normochromową.

Dla wszystkich praktycznych celów, prawdziwa hipochromazja u wspólnych gatunków zwierząt domowych występuje tylko w kontekście zaawansowanej niedokrwistości z niedoboru żelaza.

Jest rozpoznawana najczęściej u psów i wielbłądowatych. U obu gatunków, niedobór żelaza jest przypisywany przewlekłemu krwotokowi z przewodu pokarmowego. U psa częstą przyczyną niedokrwistości z niedoboru żelaza jest krwotok z ektazji naczyniowej jelita grubego oraz krwawiące wrzody (np. po leczeniu kortykosteroidami lub niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi) lub guzy przewodu pokarmowego. U wielbłąda, niedokrwistość z niedoboru żelaza została przypisana do żołądkowo-jelitowej utraty krwi związanej z krwiopijnym pasożytem strongyle, Haemonchus contortus (robak „słupek fryzjerski”). Hipochromazji w zaawansowanym niedoborze żelaza towarzyszą nieprawidłowości kształtu erytrocytów sugerujące fragmentację (schistocyty, keratocyty, akantocyty) u psa. Może to wynikać z mniejszej odkształcalności komórek z niedoborem żelaza, ponieważ uważa się, że są one bardziej sztywne niż normalnie (mechanicznie kruche). W wielbłądów, fusiform (acuminocytes) i łzawiące w kształcie kropli (dacryocytes) krwinek czerwonych są wspólne ustalenia równoczesne w niedokrwistości z niedoborem żelaza (patrz obrazek powyżej), jednak mechanizm powstawania tych poikilocytów jest nieznany.

Hypochromiczne krwinki czerwone muszą być odróżniane od torocytów, artefaktycznej zmiany krwinek czerwonych, która naśladuje hipochromazję. Torocyty nie mają żadnego diagnostycznego znaczenia, innego niż , że oni mogliby być błędnie zidentyfikowani jak hipochromiczne czerwone krwinki, prowadząc do błędnej diagnozy niedoboru żelaza.

Polichromazja

Polichromazja jest cechą niedojrzałych erytrocytów anukleatowych (które są również zbiorczymi retikulocytami) we krwi. Niedojrzałe RBC są niebieskie, ponieważ zawierają umiarkowane lub duże ilości RNA (rybosomy, polirybosomy), które równoważą czerwień hemoglobiny, nadając komórkom purpurowe zabarwienie. U wielu gatunków, gdy komórka osiągnie stadium retikulocytu, pozostaje w szpiku kostnym przez około 2 dni, a następnie jest uwalniana w celu dokończenia dojrzewania poprzez utratę RNA i części błony powierzchniowej podczas krążenia. Zwykle odbywa się to w śledzionie. W związku z tym u zdrowych psów obserwuje się niską liczbę polichromatofili (< 1,5% retikulocytów). Niedojrzałe, jądrzaste RBC z RNA nie są uwalniane ze szpiku u zdrowych koni i przeżuwaczy. U wszystkich gatunków, poza koniem, stopień polichromazji w rozmazie krwi jest dobrą wskazówką, czy szpik kostny reaguje (poprzez uwalnianie niedojrzałych anukleatowych RBC) na niedokrwistość, tj. niedokrwistość ma charakter regeneracyjny, jeśli obecna jest wystarczająca ilość polichromatofili. Koń (i inne koniowate) stanowi wyjątek, ponieważ zazwyczaj nie uwalniają one polichromatofili w odpowiedzi na niedokrwistość (uwalniają komórki większe niż normalnie, zwane makrocytami). U psów i kotów, liczba retikulocytów może być określona jako procent lub liczba bezwzględna.

Często występuje zamieszanie co do znaczenia terminów, retikulocyty i polichromatofile (polichromatofilne RBC).

Retikulocyty

Retikulocyty są niedojrzałymi erytrocytami bezjądrowymi zawierającymi RNA, które barwią się na niebiesko barwnikiem nie będącym barwnikiem błękitu metylenowego (NMB).błękitem metylenowym (NMB) lub fluoryzują barwnikami wiążącymi się z RNA (np. oksazą).np. oksazą). Jeśli zawierają umiarkowaną lub dużą ilość RNA, nazywane są retikulocytami agregatowymi i barwią się na fioletowo w barwieniu metodą Wrighta lub Diff-quicka, ale jeśli zawierają tylko niewielką ilość RNA, nazywane są retikulocytami punkcikowatymi, nie barwią się na fioletowo i są czerwone. Tak więc, zawsze jest więcej retikulocytów niż polichromatofili (polichromatofile są tylko retikulocytami agregatowymi i nie są retikulocytami punkcikowymi). To rozróżnienie ma znaczenie u kotów, gdzie tylko zagregowane retikulocyty (lub polichromatofile) są liczone jako część odpowiedzi regeneracyjnej.

Polichromatofile

Polichromatofile są retikulocytami, które zawierają wystarczającą ilość RNA, aby zabarwić się na niebiesko-purpurowo barwnikiem Wrighta. Składają się one z najbardziej niedojrzałych retikulocytów (tj. retikulocytów agregatowych), ponieważ zawierają najwięcej RNA. Wszystkie polichromatofile są retikulocytami, jednak nie wszystkie retikulocyty są polichromatofilami na rozmazie krwi barwionym metodą Wrighta, jak wspomniano powyżej)

Ocena retikulocytów pomaga określić, czy pacjent z anemią ma zdrową odpowiedź szpiku na niedokrwistość, na co wskazywałaby zwiększona liczba młodych krwinek czerwonych produkowanych w celu zastąpienia utraconych krwinek czerwonych. Interpretacja liczby retikulocytów różni się w zależności od gatunku.

Duchy krwinek czerwonych

Duchy krwinek czerwonych reprezentują komórki, które uległy rozerwaniu w krążeniu, tracąc hemoglobinę. Pozostałe błony komórkowe krwinek czerwonych są wtedy widoczne jako „duchy”. Duchy czerwonych krwinek reprezentują rozpad czerwonych krwinek (hemolizę). Może to być prawdziwy wynik badania in vivo lub artefakt in vitro.

• Artefakt in vitro: Niska liczba czerwonych krwinek widm może być widoczna w każdym rozmazie, jeśli komórki zostaną rozerwane podczas przygotowywania rozmazu. Próbki lipemiczne (np. zwierzęta, które nie były na czczo przed pobraniem próbki lub zwierzęta z hiperlipidemią) są bardziej podatne na lizę RBC. Jeżeli próbki są pobierane lub traktowane w niewłaściwy sposób (np. zamrożone), czerwone krwinki mogą ulec lizie w probówce, w wyniku czego powstaje wiele krwinek widmowych. Należy to odróżnić od prawdziwej hemolizy in vivo, która ma znaczenie patologiczne. Można to osiągnąć poprzez ocenę zwierzęcia pod kątem przyczyny hemolizy wewnątrznaczyniowej (patrz poniżej) lub udokumentowanie hemoglobinurii (która powinna towarzyszyć prawdziwej hemolizie wewnątrznaczyniowej). Hemoglobina z pękniętych komórek (czy to z hemolizy in vitro czy in vivo) jest głównym czynnikiem zakłócającym, wpływającym na wyniki wielu klinicznych badań patologicznych i mylącym interpretację.
• Hemoliza wewnątrznaczyniowa in vivo: Istnieją różne przyczyny hemolizy wewnątrznaczyniowej u zwierząt, w tym uraz oksydacyjny i erytropasożyty. Mogą one powodować rozpad krwinek czerwonych w krążeniu, co prowadzi do hemoglobinemii i hemoglobinurii. Ponieważ hemoglobina może powodować uszkodzenie kanalików nerkowych (bezpośrednia cytotoksyczność lub poprzez wiązanie tlenku azotu, powodując martwicę kanalików związaną z hipoksją), hemoglobinemia i hemoglobinuria mają poważne konsekwencje patologiczne, w tym ostrą niewydolność nerek. Dlatego rozróżnienie między hemolizą artefaktową (w probówce) a rzeczywistą hemolizą wewnątrznaczyniową in vivo jest kluczowe. Wymaga to oceny pacjenta (pod kątem przyczyny hemolizy wewnątrznaczyniowej), wiedzy na temat pobierania próbek (trudne pobieranie ze ścinaniem krwi może spowodować hemolizę krwinek czerwonych) i obchodzenia się z nimi (oddawanie próbek w środku zimy bez ochrony przed zimnem) oraz udokumentowania hemoglobinurii (musi być odróżniona od krwiomoczu), która wystąpi tylko w przypadku hemolizy in vivo. Należy zauważyć, że niektóre zwierzęta z ostrą hemolizą wewnątrznaczyniową mogą mieć prawidłowe hematokryty, dlatego nie należy polegać na obecności lub braku niedokrwistości w celu odróżnienia prawdziwej hemolizy in vivo od artefaktu. Przyczyny hemolizy wewnątrznaczyniowej obejmują:
  • 

    Komórki duchowe u konia z uszkodzeniem oksydacyjnym spowodowanym toksycznym działaniem liści klonu czerwonego.

    Oksydanty: Cynkowe grosze u psów, cebula u psów i kotów (pokarm dla niemowląt na bazie cebuli), naftalenowe kulki na mole (psy), piżmo skunksa (psy, pandy), liście czerwonego klonu (konie), zatrucie miedzią (owce). Eccentrocyty i ciałka Heinza przemawiają za obecnością uszkodzenia oksydacyjnego RBC w tym otoczeniu. Ciała Heinza mogą być łatwo zidentyfikowane w widmowych RBC.

  • Pasożyty: Babesia species.
  • Bakterie: Toksyny Clostridial, Leptospira.
  • Jady: Jady węży, użądlenia pszczół (mellitin).
  • Stany metaboliczne: Ostra niewydolność wątroby (konie), hipofosfatemia (psy, koty, bydło)
  • Leki: DMSO, odwary fenotiazynowe (konie), witamina K (psy), propofol (psy).

Powiązane linki

• Testy na obecność żelaza i erytropasożytów (badanie rozmazu krwi) oferowane przez Laboratorium Patologii Klinicznej w Animal Health Diagnostic Center na Cornell University, w tym żelazo, całkowita zdolność wiązania żelaza i procentowe wysycenie transferyny.

.