Na „pocztę” układu endokrynnego składają się hormony. Te wiadomości chemiczne są uwalniane przez wyspecjalizowane komórki endokrynne i podróżują we krwi do różnych części ciała, aby wywołać określoną reakcję. Podczas gdy układ nerwowy jest najlepszy do spraw, które wymagają błyskawicznego działania, jak np. zdjęcie ręki z gorącej kuchenki, układ dokrewny zajmuje się procesami zachodzącymi w organizmie, które wymagają czasu, jak wzrost, dojrzewanie, ciąża, laktacja, zmiany nastroju i metabolizm. Zaburzenia endokrynologiczne mogą wynikać, gdy poziom hormonów jest zbyt wysoki lub zbyt niski, lub gdy organizm nie reaguje na hormony.
Ciało ma osiem gruczołów endokrynnych. Komórki trzustki, które sprawiają, że insulina – wysepki Langerhansa – są gruczoły dokrewne, tak są podwzgórza, jajników i jąder, i tarczycy, jak również nadnerczy, przytarczyc, szyszynki i przysadki mózgowej. Ponadto, komórki endokrynne w żołądku i jelicie uwolnienia hormonów, too.
Hormony, które są wysyłane do organizmu z gruczołów i komórek endokrynnych są z dwóch podstawowych odmian: rozpuszczalne w tłuszczach i rozpuszczalne w wodzie. Hormony steroidowe, jak estrogen i testosteron, są rozpuszczalne w tłuszczach (są one syntetyzowane z cholesterolu), a zatem może prześlizgnąć się przez błony komórkowe, aby bezpośrednio spowodować zmiany wewnątrz komórki. Hormony rozpuszczalne w wodzie, takie jak białko insulina, są wykonane z materiałów, które nie mogą przebić się przez błony. Dostarczają swoje wiadomości do wnętrza komórek poprzez dokowanie z receptorami, które znajdują się na zewnętrznej powierzchni komórek.
Zarządzanie glukozą
Hormonalne kontrole i równowagi w układzie dokrewnym regulują zdolność organizmu do utrzymania stabilnych warunków wewnętrznych, co nazywane jest homeostazą. Poziom glukozy we krwi podlega kontroli homeostatycznej; kilka hormonów współpracuje ze sobą, aby utrzymać stężenie glukozy w ściśle określonym zakresie. Kiedy ten system się psuje, stężenie glukozy we krwi może być zbyt wysokie, co prowadzi do cukrzycy.
Stabilność glukozy we krwi jest utrzymywana za pomocą dwóch rodzajów hormonów: tych, które promują magazynowanie energii i tych, które promują wykorzystanie energii. Po strawieniu posiłku, glukoza z pożywienia dostaje się do krwi. Kiedy organizm funkcjonuje prawidłowo, komórki endokrynne w trzustce wyczuwają wzrost glukozy we krwi i interpretują to jako oznakę, że organizm jest dobrze odżywiony. W odpowiedzi komórki te uwalniają insulinę, hormon prozapasowy, który przemieszcza się po całym organizmie, nakazując komórkom mięśniowym, tłuszczowym i wątrobowym wchłonięcie i zmagazynowanie glukozy z krwi.
Jeśli, z drugiej strony, osoba nie jadła przez jakiś czas lub ćwiczy bardzo intensywnie i poziom glukozy we krwi zaczyna spadać, trzustka wyczuwa, że organizmowi brakuje energii i że nadszedł czas, aby wykorzystać niektóre zapasy energii. Trzustka uwalnia glukagon, hormon, który ma prawie odwrotne działanie niż insulina. Glukagon przemieszcza się do wątroby, gdzie wyzwala uwalnianie zapasów glukozy do krwi i promuje budowę dodatkowej glukozy z innych źródeł energii, takich jak białko, w celu utrzymania homeostazy.
Niedobór insuliny prowadzi do cukrzycy, ponieważ poziom glukozy we krwi rośnie bez kontroli. Dlatego właśnie odkrycie insuliny doprowadziło do pierwszego skutecznego leczenia cukrzycy, ponieważ insulina w odpowiednich dawkach może przywrócić organizmowi homeostazę glukozy we krwi. Jest ona nadal niezastąpionym lekiem dla osób z cukrzycą typu 1 oraz dla niektórych osób z cukrzycą typu 2. Leki na cukrzycę typu 2 inne niż insulina działają albo poprzez zwiększenie wydzielania insuliny przez trzustkę, albo poprzez uwrażliwienie organizmu na działanie insuliny. Te metody leczenia uratowały życie wielu osobom chorym na cukrzycę. Jednak jednym ze skutków ubocznych stosowania niektórych leków przeciwcukrzycowych, w tym insuliny, jest przekroczenie ilości insuliny potrzebnej organizmowi do utrzymania homeostazy, co powoduje zbyt niski poziom glukozy we krwi (hipoglikemia).
Inne hormony, wszystkie stanowiące część układu hormonalnego, mogą również wpływać na poziom glukozy we krwi. Kortyzol jest hormonem steroidowym, który jest uwalniany pod wpływem stresu fizycznego lub psychologicznego; zwiększa on poziom glukozy we krwi, aby zapewnić dodatkową energię. (Stosowanie leków sterydowych może również podnosić poziom glukozy we krwi). Inkretyny, hormony uwalniane z jelit w odpowiedzi na jedzenie, rozpoczynają przepływ insuliny z trzustki jeszcze przed wzrostem poziomu glukozy we krwi, co pomaga zapobiegać zbyt wysokiemu poziomowi glukozy po posiłku. Osoby z cukrzycą typu 2 mają niski poziom inkretyn, dlatego niektóre leki przeciwcukrzycowe, takie jak eksenatyd (Byetta) i sitagliptyna (Januvia), próbują regulować poziom glukozy we krwi poprzez naśladowanie lub wspomaganie inkretyn w organizmie.
Dla osób z cukrzycą, to zazwyczaj hormony, które regulują homeostazę glukozy we krwi, które są poza równowagą, ale mogą istnieć powiązania między cukrzycą i innymi rodzajami hormonów, jak również. Na przykład kobiety z zespołem policystycznych jajników (PCOS) i mężczyźni z hipogonadyzmem – zaburzeniami endokrynologicznymi związanymi z brakiem równowagi hormonów płciowych – częściej chorują na cukrzycę.
Szybkie dostarczenie przesyłki pocztowej do właściwego miejsca nie jest oczywiście łatwe. A układ hormonalny ma trudne zadanie zaaranżowania dostarczania niezliczonych wiadomości hormonalnych do określonych komórek ciała. Cukrzyca pojawia się, gdy te linie komunikacyjne zostają przerwane z powodu niezdolności do produkcji insuliny lub braku reakcji na komunikat insuliny o obniżeniu poziomu glukozy we krwi. Na szczęście, starannie dobrane leki mogą przywrócić dialog, który jest możliwy dzięki układowi hormonalnemu i przywrócić organizm do równowagi.
.
