satellieten in een baan om de aarde.
getty
Een groep deskundigen heeft een lijst opgesteld van de volgens hen gevaarlijkste stukken ruimteafval in een lage baan om de aarde, waarbij wordt opgemerkt dat inspanningen moeten worden ondernomen om deze zo spoedig mogelijk te verwijderen voordat zich een ramp voordoet.
In een document dat volgende maand op het Internationale Astronautische Congres (IAC) zal worden gepresenteerd, hebben 11 afzonderlijke teams uit landen, waaronder de V.S, Rusland, China, Japan en Europa duizenden stukken groot ruimtepuin geanalyseerd die momenteel in een baan om de aarde draaien.
Het doel was om gezamenlijk te bepalen welke objecten het grootste risico vormden om grote hoeveelheden ruimteafval te creëren als ze zouden botsen. Objecten werden beoordeeld op hun kans op botsing met andere objecten, samen met hun massa, hoogte, en diverse andere factoren.
Elke groep voerde hun eigen beoordeling uit om te komen tot wat zij dachten dat de meest gevaarlijke objecten waren, voordat de lijsten werden gecorreleerd in een gezamenlijke top 50.
“Wat nog nooit eerder is gedaan, is om 11 verschillende teams uit 13 verschillende landen en organisaties het eens te laten worden over wat de top is,” zegt Darren McKnight van het Amerikaanse bedrijf Centauri, de hoofdauteur van de paper.
Het is te hopen dat het alarmeren over een aantal van deze objecten regeringen en de industrie kan aanzetten tot actie om ruimteafval aan te pakken. Dit puin, dat vandaag de dag 3.000 dode satellieten, 15.000 kleinere stukken traceerbaar puin, en 150.000 stukken dodelijke niet-traceerbaar puin omvat, vormt een aanzienlijke bedreiging voor satellieten zowel nu als in de toekomst.
Sovjet-herkomst.
McKnight et al
De eerste 20 objecten op de lijst zijn alle grote raketaanjagers die tussen 1987 en 2007 door Rusland en de Sovjet-Unie (aangeduid als het Gemenebest van Onafhankelijke Staten, of GOS) zijn gelanceerd. Deze SL-16 R/B boosters wegen elk 9.000 kilogram en draaien in een baan om de aarde op een hoogte van meer dan 800 kilometer. Als twee van deze boosters op elkaar zouden botsen, zou het puin dat als gevolg daarvan wordt geproduceerd catastrofaal kunnen zijn.
“Twee objecten van 9.000 kilogram die op elkaar botsen, zouden in één geval de puinpopulatie in een lage baan om de aarde verdubbelen,” zegt McKnight. “Je zou 15.000 traceerbare objecten maken. Dat is de meest ingrijpende gebeurtenis die mogelijk is. Maar het is geen kans van één op een miljoen, het is één op een duizend per jaar.”
Deze boosters draaien ook samen in clusters, wat betekent dat ze op vergelijkbare baanpaden blijven ten opzichte van elkaar. “En deze clusters worden al tientallen jaren gevormd,” zegt McKnight. “God gooit elk jaar met de dobbelstenen. En de cumulatieve waarschijnlijkheid neemt toe.”
De lijst bevat ook verschillende satellieten, waarbij de ter ziele gegane ENVISAT-satelliet van de Europese Ruimtevaartorganisatie, gelanceerd in 2002 – met een gewicht van 7.800 kilo en een baan op 765 kilometer hoogte – als het hoogste risico wordt beschouwd. Ook hoog scoorde de Russische Meteor 3M satelliet, gelanceerd in 2001, en de Japanse ADEOS I en II satellieten, gelanceerd in 1996 en 2002.
De rest van de lijst is bijna geheel samengesteld uit Russische raketaanjagers en satellieten, samen met twee Japanse raketaanjagers, een Chinese raketaanjager, en een Franse raketaanjager. In totaal zijn 43 objecten op de lijst van Russische makelij, waaronder 35 raketaanjagers en acht satellieten.
Zenit-raketten (lancering in 2009 getoond).
Steve Jurvetson/CC BY 2.0
Het doel van dit artikel is aan te geven op welke objecten we ons het eerst moeten richten bij onze inspanningen om ruimteafval uit de baan om de aarde op te ruimen. De afgelopen jaren zijn verschillende voorstellen gedaan om dit te doen, zoals door het Japanse bedrijf Astroscale en het Britse RemoveDEBRIS-project, dat dode objecten zou grijpen en ze in de atmosfeer zou trekken.
Het artikel merkt echter op “dat 37 objecten van de top 50-lijst een massa van meer dan 2000 kilogram hebben,” met name de grote Russische raketraketten die in een baan om de aarde zijn achtergebleven. Om met deze grotere objecten om te gaan, kan het nodig zijn om manieren te bedenken om ervoor te zorgen dat ze niet botsen in plaats van te proberen ze uit hun baan te verwijderen, omdat hun terugkeer een aanzienlijk risico zou vormen.
“Just-in-time botsingvermijding , lange-termijn puinbeheer, en nanotugs zijn drie verschillende benaderingen,” zegt McKnight. “Het idee is dat als je een botsing ziet aankomen, je een van de objecten een duwtje kunt geven om een botsing te voorkomen.”
Momenteel hebben de Verenigde Naties weliswaar een losse richtlijn voor bedrijven en landen om hun eigen ruimtepuin binnen 25 jaar te verwijderen, maar deze richtlijnen worden niet gehandhaafd. Velen willen dat regeringen krachtiger optreden bij het opruimen van ruimteafval, en ervoor zorgen dat toekomstige generaties dezelfde toegang tot de ruimte hebben als wij vandaag.
McKnight en zijn collega’s hopen dat hun paper mensen bewust zal maken van het enorme gevaar dat ruimteafval in een baan om de aarde vormt, en de dringende noodzaak om het probleem aan te pakken. Maar terwijl de meeste mensen denken aan de film Gravity, en hoe die een bedreiging afschilderde die bekend staat als het syndroom van Kessler – een kettingreactie van botsingen – is zo’n scenario waarschijnlijk nog eeuwen weg.
“Onze zorg in de komende tien jaar is niet het syndroom van Kessler,” zegt McKnight. “Het is het feit dat operationele satellieten niet echt zullen functioneren door het grote aantal dodelijke niet-traceerbare brokstukken. Dat is een impact op de wereldeconomie, connectiviteit, remote-sensing, rampenbestrijding en financiële transacties.
“Het is niet zo glamoureus als de zwaartekracht, maar het is veel waarschijnlijker, en het zal een veel groter effect hebben op mensen.”
Volg mij op Twitter. Bekijk mijn website.
