Deel II in een serie artikelen waarin getracht wordt meer inzicht te geven in de waarheden die in onze geschiedenisboeken worden vermeden.
De overwinning van de Indianen bij Little Bighorn , op 25 juni 1876, dwong de V.S. om hun cavalerie op de vlakten te verdubbelen. De Lakota, Cheyenne, en Arapaho krijgers werden geconfronteerd met onoverkomelijke kansen in de jaren na hun Overwinningsdag bij Greasy Grass. Hun overwinning werd verpletterd door de massale inspanning van de V.S. om de Lakota en hun bondgenoten te verslaan. De Grote Sioux Oorlog verhevigde toen het Amerikaanse leger de Indianen opjoeg en hen dwong om op ongewenste reservaten te gaan wonen.
Het Little Bighorn Slagveld is nu een nationaal monument. De voormalige opzichter van het Nationaal Park Gerard Baker (1990-1998) was een Mandan Hidatsa-indiaan uit Noord-Dakota, die zijn ambtstermijn heeft gebruikt om de plaats van de “Last Stand” betekenisvoller en spiritueler te maken voor de Indianen.
“‘Dit vertegenwoordigt het einde van de manier van leven voor de Indiaanse bevolking,’ zei de opzichter, Gerard Baker, terwijl hij gebaarde naar het slagveld in de glooiende heuvels van zuidelijk Montana, dat druk werd bezocht door toeristen…’Als Indiaanse mensen hier komen, huilen ze en worden ze kwaad om het verlies van die manier van leven, die vrijheid. Het is iets wat we nooit meer terugkrijgen. Dat is waar deze plek voor is.””
“Verlies van die manier van leven”
Vóór de Slag bij Greasy Grass in 1874 werd goud ontdekt in de Zwarte Heuvels van South Dakota, zo’n 330 mijl ten zuidoosten. Custer maakte aanspraak op de ontdekking. Dit bracht mijnwerkers en goudzoekers naar het gebied. De Amerikaanse regering legde wegen en spoorwegen aan in de Grote Sioux Natie, waardoor het Verdrag van Fort Laramie van 1868 werd geschonden – deze schending leidde tot verschillende conflicten met Custer en de Amerikaanse Cavalerie.
Toen de Sioux en hun bondgenoten Custer en leden van de 7e Cavalerie versloegen, was er een roep om snelle vergelding. Twee maanden later, in augustus 1876, voerden de VS “Verkopen of verhongeren” in, waarbij beloofde voedselrantsoenen werden onthouden aan de stammen die Custer en zijn mannen hadden verslagen. De VS wilden de Zwarte Heuvels, het goud en andere rijkdommen. Na te hebben geleden en te zijn uitgehongerd, deden de Lakota afstand van hun aanspraak op hun heilige land: de Zwarte Heuvels. De wet van 1877 was een andere schending van het Fort Laramie Verdrag van 1868. Een wet van het Congres dwong de Indianen naar reservaten te verhuizen en de federale regering van de VS werd eigenaar van de Zwarte Heuvels.
In de daaropvolgende jaren werden de Lakota en naburige stammen geconfronteerd met de genocide van hun cultuur, tradities en land – alles was verdwenen. Heilige plaatsen zoals Wind Cave, Devil’s Tower, Black Elk Peak, en Six Grandfathers Mountain (nu Mount Rushmore – genoemd naar een rijke advocaat uit New York in 1885) waren nu in handen van de Euro-Amerikanen. Dit was verwoestend.
Het verhaal achter Mt. Rushmore
De Six Grandfathers (Tȟuŋkášila Šákpe) werd door Lakota medicijnman Nicolas Black Elk genoemd na een visioen. “Het visioen ging over de zes heilige richtingen: west, oost, noord, zuid, boven, en onder. Er werd gezegd dat de richtingen vriendelijkheid en liefde vertegenwoordigden, vol jaren en wijsheid, zoals menselijke grootvaders.” De granieten bluf die boven de heuvels uittorende, bleef alleen door de wind en de regen gebeeldhouwd tot 1927, toen Gutzon Borglum zijn aanval op de berg begon.
In de jaren twintig van de vorige eeuw zag staatshistoricus Doane Robinson van South Dakota de Six Grandfathers als een kans voor de staat SD om het toerisme in het Black Hills-gebied te vergroten. De controversiële beeldhouwer Gutzon Borglum werd ingehuurd om een beeld te maken “ter ere van de grootste helden van het Westen, zowel inheemse Amerikanen als pioniers.” Borglum wilde een monument van nationaal belang en overtuigde de staatshistoricus van SD om de gezichten van opmerkelijke Amerikaanse presidenten te gebruiken.
Veertien jaar lang heeft Borglum de gezichten van George Washington, Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt en Abraham Lincoln in de granieten rotswand gestraald, gebeiteld en gevijld. Voor de Lakota was dit de zoveelste schending van de kolonisatie. Hoewel deze presidenten leiders waren van de Verenigde Staten, elk met een opmerkelijke historische betekenis, was hun gezicht op een heilige berg een laatste daad van verovering. Washington en Jefferson bezaten slaven. Roosevelt bedacht de zin: “De enige goede indiaan is een dode indiaan.” Terwijl Lincoln, op de dag nadat hij de Emancipatie Proclamatie had ondertekend, de executie beval van de Dakota 38+2 in Fort Snelling in Minnesota.
Onnodig te zeggen dat Mount Rushmore bekend staat als een heiligdom voor de democratie. Het beeld van Mount Rushmore is synoniem met vrijheid en patriottisme, maar de keerzijde van het verhaal toont het gebrek aan begrip en respect voor de inheemse bevolking die generaties lang Paha Sapa bewoonde voordat de Europeanen er kwamen.
Het delen van een nieuw verhaal bij Mount Rushmore
Gerard Baker werd in 2004 de eerste inheemse Amerikaanse opzichter van Mount Rushmore (2004-2010). In zijn aanvaardingstoespraak bij het monument legde Baker uit dat de keuze om het roer bij Mount Rushmore over te nemen een uitdaging was. Hij haalde aan dat het verhaal van de National Park Service alleen de eerste eeuwen van Amerika en de vier presidenten schetste.
“En dit is een uitdaging voor mij omdat ik geloof dat we terug moeten gaan naar vóór die tijd. Ik wil laten zien hoe het leven was voordat George Custer goud vond in de Black Hills, voordat (Gutzon) Borglum hier kwam en de beelden begon uit te snijden,” zei hij.
Dat is precies wat Baker heeft gedaan. Hij bouwde een tipi bij het monument. Op een dag zag hij 20-30 bezoekers rond de tipi staan – velen stelden elkaar vragen over het bouwwerk en het doel ervan op Mount Rushmore. Gerald zag dit als een uitnodiging om de groep te onderwijzen. Hij sprak over de geschiedenis van het land en de mensen, en al snel groeide de groep uit tot bijna 200 mensen. De eenvoudige plaatsing van de tipi vormde het begin van wat nu het Heritage Village is, waar de tradities en gewoonten van de inheemse bevolking worden belicht.
“Het is hier niet alleen een tipi,” zegt Baker. “We promoten alle culturen van Amerika. Dat is wat deze plek is. Dit is Mount Rushmore! Het is Amerika! Iedereen is hier iets anders; we zijn allemaal verschillend. En misschien brengt dat ons weer aan het praten als mensen, als Amerikanen.”
Als we uitkijken naar het weekend van Onafhankelijkheidsdag, laten we dan eens stilstaan bij het onvertelde verhaal van de inheemse Amerikanen. We moeten de ware geschiedenis van deze grote natie begrijpen om samen verder te kunnen gaan als een natie van mannen en vrouwen die gelijk zijn geschapen.
