Planowanie
Proces odnowy rozpoczyna się od oceny zdegradowanego miejsca. Należy dokładnie zbadać obecne warunki w celu określenia potrzeby rekultywacji i wszelkich potencjalnych działań wymaganych do przywrócenia stanu pierwotnego. Osoby zajmujące się rekultywacją powinny rozważyć przyczyny degradacji, prawdopodobieństwo, że degradacja może być odwrócona lub zmniejszona, oraz sposoby, w jakie rekultywacja może być przeprowadzona. Na wczesnym etapie procesu planowania, konserwatorzy powinni zidentyfikować niezbędne zasoby (takie jak fundusze, praca, sprzęt, materiały roślinne i wiedza techniczna), które bezpośrednio wpływają na wykonalność projektu. Wsparcie i udział społeczności lokalnych i instytucji rządowych na wczesnym etapie procesu planowania i w trakcie realizacji może być nieocenione.
Krytycznym krokiem w planowaniu renaturyzacji jest ustalenie realistycznych celów. Warunki sprzed zaburzeń, często reprezentowane przez pobliskie „miejsca referencyjne”, są powszechnymi celami restytucji, chociaż rzeczywiste cele są dostosowane do lokalnych warunków ekologicznych, społecznych, prawnych i ekonomicznych. Ponadto, zapobieganie dalszej utracie chronionych populacji lub siedlisk jest częstym motywem restytucji. Inne cele mogą obejmować kontrolę erozji, produkcję paszy, ochronę siedlisk dzikich zwierząt i zachowanie krajobrazów kulturowych. Coraz ważniejsze staje się planowanie z uwzględnieniem zmian klimatycznych. Po określeniu celów projektu renaturyzacji, następnym krokiem jest określenie celów i miar sukcesu. Jasno sformułowane cele i regularna ocena wymiernych postępów w realizacji tych celów dostarczają informacji o trajektorii i sukcesie projektu, w tym o tym, jak i kiedy należy modyfikować działania renaturyzacyjne.
