Przedrukowano za pozwoleniem z biuletynu Inside Track Market Street Railway.
Jest to najbardziej znaczący rozwój dla tramwajów sprzed PCC od czasu Historycznych Festiwali Trolejbusowych w latach 80-tych, które doprowadziły do powstania stałej linii F. Spółka macierzysta Muni, SFMTA, przygotowuje specyfikacje do odrestaurowania siedmiu historycznych tramwajów dwuczłonowych i sześciu tramwajów Milan, doprowadzając je do poziomu wydajności i niezawodności umożliwiającego ich codzienne użytkowanie na liniach F i E.
„Od dziesięcioleci opowiadamy się za pełnym odrestaurowaniem historycznych tramwajów. To jest kulminacja naszych niekończących się wysiłków” – powiedział Rick Laubscher, prezes Market Street Railway. „Mocno wspieramy SFMTA w jego wysiłkach, aby zachować tak wiele historycznej tkanki tych tramwajów, jak to tylko możliwe, jednocześnie tworząc flotę, która może działać niezawodnie i regularnie.”
Potrzeba podwójnego końca
Aby odzyskać historyczną flotę tramwajów w San Francisco, Muni odrestaurowało już 32 opływowe tramwaje PCC zbudowane w latach 1946-1952, które zapewniają większość usług na linii F i wszystkie usługi na linii E. Odrestaurowali również flagowy okręt floty, swój pierwszy tramwaj, Miejski Wagon Kolejowy 1, zbudowany w 1912 roku.
Wyremontowane już wagony są jednostronne, z wyjątkiem Wozu 1 i tylko siedmiu z 32 PCC. Jednak linia E wymaga wagonów dwuczłonowych, ponieważ na jej obecnym południowym terminalu, przy ulicach Sixth i King, brakuje pętli lub trójkąta do obracania wagonów jednoczłonowych. Dodatkowo, wagony dwuczłonowe mogą dodać linii F potrzebnej elastyczności poprzez możliwość przełączania się z powrotem, jeśli jest to konieczne podczas blokady linii, na trzech istniejących zwrotnicach wzdłuż linii.
Elastyczność wagonów dwuczłonowych doprowadziła Muni do skupienia się na kolejnym kontrakcie na odbudowę tramwajów – prawdopodobnie ostatnim na długi czas – na siedmiu historycznych wagonach dwuczłonowych, plus sześć jednoczłonowych tramwajów „Peter Witt” z 1928 roku z włoskiego Mediolanu. Aby osiągnąć wymaganą codzienną niezawodność, Muni chce w jak największym stopniu ustandaryzować obsługę i konserwację tych wagonów, unikając sytuacji, w których konieczność wyprodukowania części zamiennych wyłączyłaby zabytkowy tramwaj z eksploatacji na długie miesiące, jak to miało miejsce w przeszłości.
Wiąże się to z poważnym wyzwaniem: wyważeniem historycznego wyglądu i charakteru tych przedwojennych wagonów z całego świata z potrzebą maksymalnej możliwej standaryzacji. Jest to wyzwanie, nad którym Market Street Railway ściśle współpracuje z pracownikami Muni, próbując osiągnąć konsensus.
Wozy objęte kontraktem
To siedem zabytkowych wagonów, które obecnie są przewidziane do pełnej renowacji. Możliwe, że jeden lub dwa z nich, znajdujące się na samym dole listy, mogą ulec zmianie, w zależności od dalszych badań pojazdów.
Gdy będzie to możliwe, wagony te (prawdopodobnie z wyjątkiem wagonu 130) zostaną przystosowane do obsługi przez jednego operatora. W ciągu ostatnich kilku lat prawie niemożliwe okazało się wprowadzenie do regularnej eksploatacji tramwajów wymagających dwóch operatorów, zarówno z powodu powtarzających się braków operatorów, jak i wymogów szkoleniowych.
Siedem zabytkowych wagonów dwuczłonowych wymieniono w kolejności ich znaczenia dla Market Street Railway, z punktu widzenia ich wartości historycznej dla San Francisco oraz ich przyszłej użyteczności we flocie.
„Lucky 130”
Ten oryginalny tramwaj Muni z 1914 roku otrzymał swój przydomek, ponieważ został uratowany przed złomowaniem w 1958 roku przez legendarnego historyka tranzytu w San Francisco i brygadzistę Muni Charlesa Smallwooda, który schował go z tyłu Geneva Car House, wierząc, że będzie potrzebny jako wagon roboczy do holowania zepsutych PCC na liniach J, K, L, M i N. Miał rację. Przechowywał nawet siedzenia pasażerskie w piwnicy swojego domu w Richmond District, mając nadzieję, że kiedyś zostanie przywrócony do obsługi pasażerów, co miało miejsce podczas pierwszego Festiwalu Trolejbusowego w 1983 roku.
Wagon 130 nigdy nie opuścił torów Muni w ciągu 103 lat, a teraz jest tak samo zardzewiały i zużyty jak wagon 1 przed jego przywróceniem na stulecie Muni. Ponieważ wagon 130 ma wspólne podzespoły Westinghouse z odrestaurowanym wagonem 1 oraz z jego bliźniakiem, wagonem 162 (o którym więcej poniżej), w którym Muni przeprowadziło już znaczną renowację, Market Street Railway jest zdania, że wagon 130 powinien zostać odrestaurowany tak, aby pasował do wagonów 1 i 162, zachowując tę niezastąpioną część historii Muni z podzespołami wspólnymi dla wszystkich trzech wagonów. Zalecamy i pomożemy Muni zdobyć zapasowe komponenty, które mogłyby być użyte we wszystkich trzech oryginalnych tramwajach.
Więcej informacji: streetcar.org/streetcars/130
The Sole Survivor
Wóz 798 jest jedynym z 250 tramwajów zbudowanych przez pracowników z San Francisco w warsztatach naszego imiennika, Market Street Railway Company. Liderzy naszej organizacji non-profit uratowali go przed planowanym zniszczeniem na przedgórzu Sierra w 1984 roku i przywieźli do San Francisco. Prawie 20 lat temu Muni wydało około 300 000 dolarów na odrestaurowanie jego karoserii, ale nigdy nie dokończyło tej pracy. Wolontariusze Market Street Railway również poświęcili wiele setek godzin na odnowienie karoserii w ciągu ostatnich 30 lat.
Wagon 798, zbudowany w 1924 roku w Elkton Shops (obecnie Muni’s Green Light Rail Division) jest jedynym zachowanym tramwajem pasażerskim Market Street Railway z czasów, gdy zmarła pisarka Maya Angelou pracowała jako pierwsza afroamerykańska konduktorka tramwajowa w mieście podczas II wojny światowej. Proponujemy poświęcić ten tramwaj jej pamięci.
Wagon ten jest świetnym kandydatem do standardowego systemu napędowego, jeśli obudowa sterowania i inne widoczne elementy zachowają historyczny wygląd.
Więcej informacji: streetcar.org/streetcars/798
Nasze własne pragnienie
Ponieważ Muni nigdy nie nabyło tytułu prawnego do nowoorleańskiego wagonu 952, klasycznego produktu Perleya Thomasa z 1932 roku, który obsługiwał wiele linii nowoorleańskich w czasach linii tramwajowej „Desire”, Market Street Railway pomogło Muni nabyć jego identycznego bliźniaka, wagon 913, z Orange Empire Railway Museum w Południowej Kalifornii w 2005 roku. Jeżdżąc po płaskim Nowym Orleanie, wagony te potrzebowały tylko dwóch silników, ale to czyni ten wagon bardzo powolnym, zwłaszcza jadąc do swojej przyszłej stodoły, Cameron Beach Yard, na końcu pagórkowatej linii J-Church. Nowoczesny układ napędowy, z czterema silnikami, zostałby zamontowany w wagonie 913. Jeśli chodzi o 952, jego przyszłość jest niepewna, ale nadal jest własnością New Orleans Regional Transit (NORTA).
Więcej informacji: streetcar.org/streetcars/952
Małe miasto do wielkiego miasta
Johnstown w Pensylwanii eksploatowało zarówno tradycyjne tramwaje, jak i PCC aż do lat 60-tych, dzięki czemu kilka z klasycznych wagonów z podwójnym dachem z 1926 roku zachowało się w muzeach. Market Street Railway pozyskał wagon Johnstown 351 od prywatnej osoby z wiejskiego hrabstwa Sonoma, która nigdy nie zrealizowała swojego marzenia o zbudowaniu torów, po których mógłby jeździć. Przez dziesięciolecia mieliśmy nadzieję, że uda się odrestaurować ten wagon z przezroczystymi panelami, które pozwolą pasażerom zobaczyć niektóre z jego tradycyjnych elementów, takich jak skomplikowane sterowniki krzywkowe „K” używane przez operatorów, z setkami ręcznie obrabianych części. Jednak Muni bardzo zależy na zminimalizowaniu liczby elementów, do których części nie są już łatwo dostępne. Ten wagon, pełnowymiarowy, dwuczłonowy i łatwy do obsługi przez jednego członka załogi, powinien być łatwy do odtworzenia przy użyciu standardowych, nowoczesnych komponentów. Rozejrzymy się za alternatywnymi sposobami nauczania tradycyjnych technologii tramwajów elektrycznych dla zainteresowanych osób.
Więcej informacji: streetcar.org/streetcars/351
Współczesne Melbourne
Tramwaj z Melbourne w Australii z 1929 roku, wagon 496 klasy W2, jest solidną częścią naszej floty od 1984 roku. Sześć lat temu firma Market Street Railway pomogła Muni nabyć późniejszą wersję tego kultowego tramwaju, wagon 916 klasy SW6 z 1946 roku. Melbourne przez lata wprowadzało stopniowe ulepszenia do tramwajów klasy W, w tym drzwi na poprzednio otwartej środkowej platformie. Dzięki temu 916 jest bardziej odpowiedni niż 496 do jazdy w każdych warunkach pogodowych, a także oferuje perspektywę obsługi przez jedną osobę, tak jak robi to obecnie samo Melbourne ze swoimi zabytkowymi tramwajami na linii City Circle.
Więcej informacji: streetcar.org/streetcars/916
Sister City Tram
Muni posiada dwa tramwaje z Japonii, oba zbudowane w 1927 roku i podobne w wyglądzie. Jeden z nich, 578(J), kursował najpierw w Kobe, a następnie, po ataku bombą A, w Hiroszimie. Kursował tu przez kilka sezonów Trolley Festival, ale nie od tamtej pory, ponieważ nie został zmodernizowany tak, aby spełniał wymogi Americans With Disabilities Act. Drugi, 151, kursował w mieście siostrzanym San Francisco w Osace, ale przybył zbyt późno na Festiwale Trolejbusowe i nie przewoził tu pasażerów.
Ten 151 ma jednak dużą zaletę: ma troje drzwi po każdej stronie – przednie, środkowe i tylne – podczas gdy drzwi 578(J) są środkowe i tylne, gdy kursuje po prawej stronie ulicy, tak jak w USA (Japonia jeździ po lewej). Komitet Miast Siostrzanych Osaka-San Francisco zwrócił się do burmistrza Eda Lee z prośbą o przywrócenie tego tramwaju jako znaku wieloletniej przyjaźni obu miast. Przyszłość wagonu 578 nie została ostatecznie ustalona, ale jeśli nie zostanie on zatrzymany przez Muni, to zostanie zaoferowany muzeom.
Więcej informacji: streetcar.org/streetcars/151
Nasza nagroda z Porto
Podobnie jak Osaka 151, portugalski tramwaj 189 z Porto wniósłby więcej międzynarodowego smaku do zabytkowych tramwajów w San Francisco. Podobnie jak samochód z Osaki, tramwaj z Porto cieszy się poparciem swojego kraju, w tym przypadku Konsulatu Generalnego Portugalii w San Francisco, który poprosił burmistrza Lee o jego przywrócenie.
Ten wesoły, zbudowany przez rzemieślników z Porto w 1929 roku według projektu z początku 1900 roku autorstwa Brilla, amerykańskiego producenta tramwajów, był jednym z najpopularniejszych samochodów na festiwalach trolejbusowych w latach 80-tych. Piętnaście lat temu Muni zaczęło go restaurować, całkowicie przebudowując ramę i przywracając silniki i sterowniki, zanim prace zostały wstrzymane. Wagon jest teraz zdemontowany, ale kompletny, a jego wspaniała stolarka wewnętrzna czeka, by znów zabłysnąć. Nowy napęd może być trudny do zamontowania na pojedynczym wozie tego wagonu, zadanie to zostanie ocenione.
Więcej informacji: streetcar.org/streetcars/189
Tramwaje Milan
Dokładna liczba sześciu wagonów Milan, które zostaną odrestaurowane, zostanie określona na podstawie dokładnego zbadania stanu ich nadwozia, a w szczególności ramy. Prawdopodobnie każdy z trzech tradycyjnych kolorów Mediolanu – żółty, zielony i pomarańczowy – zostanie zastosowany do dwóch wagonów. Przyszłość pozostałych pięciu tramwajów Milan należących do Muni nie została jeszcze ustalona, choć dwa z nich są od dawna wycofane z eksploatacji po wypadkach i mogą zostać zutylizowane. Jeden lub więcej z pozostałych zostałoby zatrzymanych w celu ewentualnej przyszłej renowacji.
Więcej informacji: streetcar.org/streetcars/1895
Co z pozostałymi?
Jak już wspomnieliśmy, zestaw wagonów w nadchodzącym kontrakcie ma na celu zmaksymalizowanie liczby wagonów dwuczłonowych we flocie operacyjnej. Oto zestawienie pozostałych wagonów w historycznej flocie tramwajowej:
- Własny wagon 162 z 1914 roku (bliźniak 130, ale pomalowany w późniejszą, pochodzącą z lat 50-tych, malaturę „Wings”) jest obecnie naprawiany i powinien wrócić do eksploatacji na początku 2018 roku. Będzie on utrzymywany w obecnej konfiguracji. Więcej o 162 w „Short Turns”, str. 15.
- Dwa otwarte „tramwaje łodziowe” z 1934 roku z Blackpool, Anglia są w stanie operacyjnym i będą utrzymywane w takim stanie. Modyfikacje dokonane na łodziach w celu spełnienia wymogów Amerykańskiej Ustawy o Niepełnosprawności (Americans With Disabilities Act) sprawiły, że są one jednoprzestrzenne w służbie pasażerskiej i wymagają dwuosobowej załogi. Niemniej jednak, Market Street Railway będzie nadal agresywnie dążyć do tego, aby te wagony, o numerach 228 i 233, były częściej wykorzystywane w regularnej służbie.
- 1929 Melbourne W2-klasa 496 jest sprawny i będzie utrzymywany tak jak jest. Chociaż jest to wagon dwuczłonowy, jego otwarta platforma środkowa sprawia, że jest mniej funkcjonalny niż jego młodsze rodzeństwo 916, znajdujące się na liście do odrestaurowania. Jego bliźniak, 1930 W2-klasa 586, który został głównie nabyte na części i nigdy nie uruchomił w San Francisco, będzie utrzymywany w tym charakterze.
- 1952 Bruksela PCC 737 (pomalowany na cześć siostrzanego miasta Zurychu, Szwajcaria) jest sprawny i zostanie zachowany. Mimo, że dzieli niektóre elementy PCC, ma wiele niestandardowych części i wymaga indywidualnego szkolenia operatorów. To sprawiło, że przez ostatnie kilka lat stał on na „tyłach stodoły”. Zachęcaliśmy Muni do częstszego korzystania z niego.
- 1954 jednoczłonowy tramwaj hamburski 3557, pierwszy międzynarodowy tramwaj, który przybył do San Francisco (sprowadzony w 1979 roku przez Maurice’a Klebolta, bez wiedzy i zgody Muni) nie jest sprawny i stoi przed wyzwaniem zmodyfikowania go tak, aby spełniał wymagania ADA. Jego unikalny system operacyjny wymagałby indywidualnego szkolenia dla operatorów i konserwatorów, chyba że można by go jakoś ustandaryzować.
- 1912 Moskwa-Orel, Rosja, jednowagonowy 106. Wagon ten, nazwany „tramwajem zwanym pożądaniem pokoju”, gdy Maurice Klebolt kierował jego zakupem w 1986 roku, stoi przed największymi wyzwaniami spośród wszystkich wagonów floty historycznej. Jest bardzo mały, jednoczłonowy, obecnie wymaga dwóch członków załogi, nie można go łatwo zmodyfikować tak, aby spełniał wymagania ADA, a ponadto ma unikalny pojedynczy wózek na zawiasach i system napędowy, do którego nie ma dostępnych części. Market Street Railway i Muni zbadają wszystkie opcje, które mogłyby doprowadzić do zachowania tego wagonu, albo lokalnie, albo być może nawet w jego ojczyźnie.
- Dwa pozostałe zabytkowe wagony robocze Muni, C-1 z 1916 r. i 0304 z 1900 r., zostaną zachowane.
- „Rezerwowa flota” nie odrestaurowanych wagonów PCC Muni została obszernie omówiona w ostatnim numerze Inside Track, a w następnym numerze będziemy mieli aktualizację. Plan zakłada, że połowa floty – około 12 wagonów w najgorszym stanie – zostanie sprzedana za darmo (z wyjątkiem kosztów transportu) zainteresowanym muzeom. (Upoważnieni przedstawiciele muzeów zainteresowanych jednym z tych PCC mogą otrzymać więcej informacji wysyłając notę na adres [email protected].)
GOING FORWARD
Jak zawsze w przypadku tego ogromnego wysiłku ochrony zabytkowego tranzytu w San Francisco, diabeł tkwi w szczegółach.
Jeśli nowoczesne systemy napędowe tramwajów są warunkiem przywrócenia tych unikalnych wagonów z całego świata i z historii naszego miasta, Market Street Railway chce, aby wygląd i działanie wagonów były jak najbardziej zbliżone do normalnych.
Oznacza to obudowy dla sterowników operatora, które są w przybliżeniu tego samego kształtu i rozmiaru, co tradycyjne sterowniki „K” w wagonach, które je posiadały, inne nowoczesne komponenty umieszczone poza zasięgiem wzroku pasażerów i gapiów (z wyjątkiem wymaganych elementów, takich jak znaki żądania zatrzymania, kamery bezpieczeństwa i tym podobne) oraz ciężarówki, które ściśle przypominają – lub faktycznie są – oryginały dla danego tramwaju.
Jak wspomniano, równowaga pomiędzy łatwością utrzymania i eksploatacji a zachowaniem zabytków będzie trudna do osiągnięcia, ale wierzymy, że dążenie do tej równowagi jest najlepszym sposobem na przywrócenie tych tramwajów do ruchu. Bez pewności, że te wagony mogą działać niezawodnie w codziennej służbie, kierownictwo Muni najprawdopodobniej będzie je odstawiać na boczny tor i eksploatować rzadko, jeśli w ogóle. To nie służy niczyjemu interesowi.
Prezes MSR, Rick Laubscher, jest ściśle skoncentrowany na osiągnięciu jak najlepszego wyniku z nadchodzącej umowy i będzie poświęcał większość swojego czasu na jej sformułowanie i zatwierdzenie, w pełni szanując rolę Muni jako właściciela i operatora zabytkowego taboru tramwajowego, ale także w pełni świadomy obowiązku MSR wobec historii. Rick z zadowoleniem przyjmuje komentarze i opinie członków w tej ważnej sprawie i może być dostępny pod adresem [email protected].
.
