Żywienie i dieta
Tarantule australijskie rzadko zjadają ptaki, mimo że często nazywane są „ptakożernymi pająkami”. Sporadycznie z gniazd na ziemi mogą zostać zabrane pisklęta, jednak pająki te żywią się głównie owadami, jaszczurkami, żabami i innymi pająkami.
Inne zachowania i przystosowania
Selenocosmia stirlingi, podobnie jak inne pająki terafozydowe, czasami buduje kołyskę lub hamak z pajęczyny, na którym pająk leży podczas linienia. Wylinka odbywa się u pająka leżącego na plecach i może trwać od niecałej godziny u młodych pająków do kilku godzin u dużych, dojrzałych samic. Wzrost zależy od dostępności pożywienia i wilgoci, przy czym gatunki tropikalne osiągają dojrzałość szybciej i w mniejszej liczbie etapów niż gatunki o mniej niezawodnych zasobach pożywienia i wody. Samice kontynuują pierzenie, gdy dojrzeją płciowo, podczas gdy samce nie będą pierzyć się ponownie po osiągnięciu dojrzałości. Samce można odróżnić po ich spuchniętych palpach (para przednich narządów czuciowych/ godowych).
Komunikacja
Tarantule australijskie są często znane jako gwiżdżące lub szczekające pająki ze względu na dźwięki, które większość gatunków może wytwarzać przez pocieranie rzędów zmodyfikowanych kolców na bazalnych segmentach palpów (przednia para kończynopodobnych narządów czuciowych/ godowych) o przeciwstawne kolce na podstawach szczęk (narząd stridulacyjny). Gwiżdżący lub szumiący dźwięk jest najłatwiejszy do wytworzenia, gdy pająk jest niepokojony i przyjmuje groźną postawę obronną – może to działać odstraszająco na drapieżniki.
Cykl życiowy
Samica składa około 50 jaj do woreczka o średnicy 30 mm, który jest przechowywany w norze i chroniony przez twardą osłonę z jedwabiu. Pająki wyliniają się raz w woreczku jajowym, po czym opuszczają go przez pojedynczy otwór. Pierzą się ponownie, zanim opuszczą gniazdo matki jako osobniki żyjące na wolności. Spiderlings zostały zaobserwowane karmienia na owady dostarczone przez matkę, wskazując pewien stopień opieki macierzyńskiej w tym gatunku.
Kobiety mogą żyć do dwunastu lat, ale mężczyźni zazwyczaj umierają po kryciu w wieku około pięciu lat. Samice są zwykle większe od samców.
Zachowania rozrodcze
Samica tarantuli australijskiej spędza większość życia w swojej norze. Wiosną i wczesnym latem samce podchodzą do nor samic, kusząc je, aby kopulować przy wejściu. Samiec musi zasygnalizować samicy, że nie jest potencjalną ofiarą, bębniąc palcami (narządy godowe) o ziemię i pancerz samicy (twarde zewnętrzne pokrycie ciała). Ona będzie się cofać w agresywnej postawie, podczas gdy samiec posuwa się naprzód, popychając ją dalej do tyłu. Następnie wkłada swoje palce jeden po drugim do otworu genitalnego samicy, po czym wycofuje się. Ataki na samce nie zostały zaobserwowane, a samce Selenocosmia stirlingi nie posiadają ostróg, które zabezpieczałyby kły samicy podczas godów (jak to ma miejsce u innych gatunków tarantuli i niepowiązanych grup, takich jak pająki lejkowate).
Stan zachowania
Rosną obawy, że zbieranie tych pająków do handlu domowego może mieć negatywny wpływ na populacje tarantul australijskich w północnym Queensland. Usuwając duże osobniki dorosłe z małych lokalnych populacji, kolekcjonerzy mogą nieumyślnie zagrażać gatunkom, które nie zostały jeszcze właściwie zbadane lub opisane i które mogą mieć ograniczone rozmieszczenie. Kilku handlarzy rozwija programy hodowlane w niewoli w celu zaopatrzenia rynku zoologicznego. Należy zachęcać do takich działań w interesie zachowania tych fascynujących pająków.
Zagrożenie dla ludzi
Pomimo że duże, tarantule australijskie nie są zwykle agresywne, ale jeśli zostaną sprowokowane, „podnoszą się” i wydają się raczej groźne. Ugryzienie jest bolesne, ponieważ kły są duże i tak długie jak u wielu węży. Czasami dochodzi do ciężkich chorób, a po ukąszeniu odnotowano mdłości i wymioty trwające od sześciu do ośmiu godzin. Niewykluczone, że rosnąca popularność trzymania tych pająków jako zwierząt domowych przyczynia się do wzrostu liczby odnotowanych ukąszeń. Osoby, które trzymają tarantule australijskie jako zwierzęta domowe nie mogą próbować się z nimi obchodzić i powinny być bardzo ostrożne podczas czyszczenia ich pojemników.
Szukać pomocy medycznej, jeśli objawy nie ustępują. Zebrać pająka w celu pozytywnej identyfikacji.
- Barbara York Main (1976) Spiders. The Australian Naturalist Library, Collins, Sydney.
- Bert Simon-Brunet (1994) The Silken Web: a natural history of Australian spiders. Reed Books.
- Queensland Museum Brush-footed Trapdoor Spiders leaflet, search & discoverinformation folder
- Mandy Kotzman (1986) 'Aspects of the biology of Selenocosmia stirlingi Hogg (Araneae, Theraphosidae)’. Phd Thesis, Monash University.
.
