WHAT IF THE whole way we thought about life was wrong?
Często myślimy, że najważniejszymi momentami w życiu są wielkie wydarzenia, ale co by było, gdyby to właśnie te małe, nudne, prawie niezauważalne chwile miały największe znaczenie?
Jak każdy, zawsze szukałem narracji, na której mógłbym oprzeć swoje poczucie „ja”. Wydarzenia takie jak bliska śmierć mojego ojca, bycie świadkiem strasznej zbrodni, czy poważne zagrożenie mojego życia, to wszystko rzeczy na które patrzę i myślę „tak, to był punkt zwrotny w moim życiu, a po tym wszystko było inne.”
Ale czy to faktycznie prawda?
(Dla tych z was, którzy nie przeszli mojego Kursu Randkowania – odpowiedź brzmi 'nie’.Lubimy patrzeć na wydarzenia, które mają dla nas znaczenie – koniec związku, strata kogoś, kogo kochamy – jako wydarzenia, które tworzą to, kim jesteśmy, i podobnie, patrzymy w przyszłość na wydarzenia – osiągnięcie naszych marzeń, znalezienie prawdziwej miłości – które podobnie zdefiniują nasze życie, i z kolei sprawią, że warto będzie żyć.
Pomysł, że ważne wydarzenia definiują znaczenie, kierunek i jakość życia jest kluczowy dla przyjętej idei rozwoju osobistego. Ale nawet więcej niż to, jest to centralne dla sposobu, w jaki wszyscy zwyczajowo myślimy o życiu nas samych i innych.
Ale dla dwóch największych autorów, którzy kiedykolwiek żyli, był to dokładnie niewłaściwy sposób patrzenia na życie.
I okazuje się, że mieli rację.
MOMENTY W ŻYCIU WE WSZYSTKICH ZŁYCH MIEJSCACH
Gdy patrzymy na życie jako na serię ważnych wydarzeń, mierzymy je za pomocą bardzo konkretnych, ograniczonych punktów pomiarowych. Życie staje się o tych wydarzeniach, i staje się o jakości i intensywności tych wydarzeń.
Związki stają się o pasji i ekscytacji, cele życiowe stają się o sukcesie i pokonywaniu ekstremalnych wyzwań, a sens życia staje się pewnego rodzaju podróżą bohaterów. Podróż, w którą my, jako jedyna najważniejsza osoba, wyruszamy i osiągamy wielkie, ważne rzeczy.
Problemy z tym są takie, że podczas gdy te wydarzenia wydają się ważne z chęci połączenia narracji, w rzeczywistości nie są one tak znaczące lub ważne jak byśmy myśleli.
Czy szukamy sposobu, aby stać się lepszymi w byciu singlem, skopać tyłek naszemu niepokojowi, czy po prostu zmienić nasze życie tak, abyśmy byli trochę szczęśliwsi – okazuje się, że odpowiedź nie jest tam, gdzie kazano nam szukać, ale jest tam, gdzie zawsze była.
Tuż przed naszymi oczami.
Ale aby to wyjaśnić, będę musiał przeprowadzić krótką lekcję na temat klasycznej literatury. Która, obiecuję, nie jest tak nudna, jak się wydaje.
Krótka lekcja o literaturze klasycznej, która jest tak nudna, jak się wydaje
„Bryullóv (malarz) pewnego dnia poprawiał gabinet ucznia. Uczeń, rzuciwszy okiem na zmieniony rysunek, wykrzyknął: „Dlaczego, dotknąłeś go tylko odrobinę, ale to jest zupełnie inna rzecz”. Bryullóv odpowiedział: „Sztuka zaczyna się tam, gdzie zaczyna się mały kawałek.”
To powiedzenie jest uderzająco prawdziwe nie tylko w odniesieniu do sztuki, ale do całego życia. Można powiedzieć, że prawdziwe życie zaczyna się tam, gdzie zaczyna się maleńki kawałek – tam, gdzie dokonują się zmiany, które wydają się nam drobne i nieskończenie małe. Prawdziwe życie nie toczy się tam, gdzie zachodzą wielkie zewnętrzne zmiany – gdzie ludzie przemieszczają się, ścierają, walczą i zabijają się nawzajem – ono toczy się tylko tam, gdzie zachodzą te maleńkie, drobne, nieskończenie małe zmiany.” – Tołstoj – Why Do Men Stupefy Themselves
Leo Tołstoj i Fiodor Dostojewski byli dwoma największymi pisarzami wszech czasów.
Ten pierwszy był hrabią, ziemianinem, chrześcijaninem anarchistą i powieściopisarzem, który pisał ogromne, zawiłe powieści zawsze starając się udowodnić co jest prawdą i prawidłowością w życiu człowieka.
Ten drugi był byłym skazańcem, hazardzistą, ortodoksyjnym chrześcijaninem i powieściopisarzem, który pisał ogromne, zawiłe powieści zawsze próbując udowodnić, że istnieje ciemny cień ludzkich idei i motywacji.
Na pozór może się wydawać, że ci dwaj autorzy byli nadzwyczaj różni. I gdybyś czytał je bez zwracania bacznej uwagi, mogłoby się wydawać, że tak właśnie jest.
Ale byłbyś w błędzie.
Mimo że pozornie się różnią, obaj pisarze działali w oparciu o bardzo podobne rozumienie życia; że wszystko zależy od nieskończonej ilości małych chwil.
Bez wątpienia byłaby to ich ulubiona piosenka.
Uważana za powieść tragiczną, Anna Karenina Tołstoja jest w rzeczywistości potępieniem romantycznej miłości, narcyzmu i zła, które Tołstoj uosabia w głównej bohaterce Annie.
Tołstoj opowiada historię kobiety, której namiętna miłość wyobcowuje ją z osądzającego społeczeństwa, a złe wybory w kluczowych momentach skazują ją na straszliwy i tragiczny koniec. Czyni to w sposób tak mistrzowski, że czujemy do niej wielkie współczucie.
Gdybyśmy mieli oceniać powieść na podstawie jej wielkich momentów, byłaby ona w istocie tragiczna. Ale za tymi wielkimi momentami Tołstoj opowiada inną, bardziej złowrogą historię.
Przez całą powieść przewijają się małe, prawie niezauważalne spostrzeżenia na temat myśli, motywacji i psychologii Anny, które są ukryte w gęstych akapitach lub różnych innych szczegółach. Przez cały czas dowiadujemy się, że Anna wierzy, iż podlega przeznaczeniu, że konsekwentnie zaniedbuje opiekę nad dziećmi, że nieustannie patrzy na swój wygląd, że pragnie przede wszystkim całkowitego oddania ze strony kochanka, że jej życie jest pozbawione jakiegokolwiek znaczenia, ponieważ wypełnia je drobiazgami, że bez tego nie uważa życia za warte przeżycia, a w rzeczywistości wierzy, że jest skazana przez omen na śmierć.
Wszystkie te maleńkie, drobne chwile zdarzają się tak często i tak niepostrzeżenie, że choć wydaje się, iż życie Anny zmienia się w wielkich chwilach, to w rzeczywistości jej życie i decyzje zostały podjęte i przeżyte dużo wcześniej, w tych wszystkich chwilach, których ona i my nie zauważyliśmy.
W tysiącach momentów w całej książce Anna zaniedbuje odpowiedzialność i coraz bardziej pogrąża się w narcyzmie.*
Tołstoj czyni to tak trudnym do zauważenia, jak nasze własne zachowanie, zagłuszając te drobne szczegóły w ogromnych, dramatycznych momentach. I to jest właśnie to, co Tołstoj chce nam powiedzieć – że jeśli postrzegamy życie tylko w wielkich momentach, to nie rozumiemy, co decyduje o tych wielkich momentach, a w konsekwencji o samym życiu. Nie dostrzegamy diabła w szczegółach.
To jest coś, co wielki krytyk literacki Gary Saul Morson nazywa prozaiką. W istocie, pisanie ze zrozumienia, że życie jest żywy w drobnych szczegółach, a nie big ones.
Dostojewski robi dokładnie to samo w prawie wszystkich swoich książek, ale zwłaszcza Zbrodnia 1498> Kara i Bracia Karamazow.
W Zbrodni & Kara, główny bohater Raskolnikov popełnia dwa przerażające morderstwa, dla których powód nigdy nie jest odkryte. Jednak w całej powieści Dostojewski nawiązuje do faktu, że straszne zło istnieje w sercach każdego człowieka, i pokazuje nam w drobnych szczegółach, jak Raskolnikow konsekwentnie myśli o zabijaniu i konsekwentnie ucieka przed swoim sumieniem – najbardziej wymownie poprzez picie alkoholu, spanie lub świadome wybieranie myślenia o czymś innym. Podczas gdy bohater i różne inne postacie omawiają wszystkie sposoby ideologii i teorii, które usprawiedliwiają lub wyjaśniają jego działanie – jego rzeczywista decyzja o zabiciu jest podejmowana w głębi jego umysłu, gdy idzie o swoim życiu, robiąc codzienne nudne rzeczy.
Podobnie w Bracie Karamazow, młody, idealistyczny Alosza rozwiązuje swoją wiarę nie w pojedynczym momencie epifanii, ale moment, który dawno temu został zdecydowany, i składa się z niezliczonych połączonych momentów i wyborów, które już przeżył.
Dostojewski, poprzez te małe momenty, próbuje nam pokazać, jak dobre i złe wybory istnieją w nas przez cały czas i to nasza uwaga (lub jej brak) na wiele małych momentów, w których istnieją, które prowadzą nas w kierunku potencjalnych dobrych lub złych wyników.
CODZIENNE ISTNIENIE NAJWAŻNIEJSZYCH MOMENTÓW
„Jak nie jedna jaskółka czy piękny dzień czyni wiosnę, tak nie jeden dzień czy krótki czas czyni człowieka błogosławionym i szczęśliwym.” – Arystoteles
Punkt, do którego zmierzają obaj autorzy jest następujący:
Czy to dobro, zło, miłość, znaczenie, niepokoje, lęki, sukces, porażka czy kierunek naszego życia – wszystko to decyduje się w codziennych, nudnych chwilach, na które zwracamy zerową uwagę.
To nie są rozstania, śmierci i przyjęcia, ale zamiast tego rzeczy, których nie zauważamy, tykające w naszych umysłach, gdy tarzamy się w łóżku, chodzimy o naszym dniu i wykonujemy nasze nudne, codzienne obowiązki.
To jest dużo głębsza wersja cytatu Willa Duranta: „Jesteśmy tym, co wielokrotnie robimy. Doskonałość nie jest więc aktem, lecz nawykiem. „*
Według Gary’ego Saula Morsona, prozaiczne dobro i zło naszego życia zależy od tego, na co zwracamy uwagę i na co nie zwracamy uwagi.
Na przykład, bohaterką Anny Kareniny, która żyje najsłuszniej, jest postać zwana Dolly, która zwraca uwagę na swoje życie, swoje szczęście i potrzeby tych, którzy ją otaczają, zwłaszcza jej dzieci. Szczęście dla niej jest w małych „nudnych” codziennych chwilach.
Natomiast postaciami z Anny Kareniny, które są najbardziej złe, są Anna i jej brat Stiwa, którzy nieustannie odwracają się od „nudnego”, codziennego życia, uchylają się od obowiązków wobec ludzi, którzy najbardziej ich potrzebują, i nieustannie dążą do życia, bez którego, jak uważają, „nie dałoby się” żyć. Szczęście dla nich jest w przyjemnościach, drobiazgach, ekscytacji i zaniedbaniu.
Co to oznacza dla nas to, że wszystko czego chcemy lub nie chcemy dzieje się nie w momencie, w którym myślimy, że to nastąpi, ale właśnie teraz.
Kiedy zdradzasz swojego partnera, nie robisz tego w momencie, w którym zdradzasz, ale w tysiącach razy, kiedy rozmyślasz o tym lub zaniedbujesz swoją uwagę na intymność. Nie zdradzasz, kiedy wskakujesz z kimś do łóżka, zdradzasz w tych małych momentach, kiedy oglądasz pornografię, przewijasz Instagram, patrząc na dziewczyny, zamiast zwracać uwagę na to, co już masz. I.e ten „nudny”, codzienny partner, który masz obok siebie.
Kiedy jesteś singlem, ale doświadczasz niepokoju, który powstrzymuje cię przed podejściem do dziewczyny, to nie dzieje się w tym momencie, ale w rzeczywistości zostało stworzone tysiące razy wcześniej, w małych momentach, w których zdecydowałeś się nie być społecznie wychodzącym, nie rozmawiałeś z tym przypadkowym kasjerem, unikałeś patrzenia na ludzi w metrze, i nie wypowiadałeś się w klasie, mimo że miałeś swoje zdanie. Nie mówiąc już o tych ciągłych myślach, które mówiły: „nie możesz podejść.”
Kiedy masz marzenia o rozpoczęciu działalności gospodarczej, ale wszystkie twoje próby rozpoczęcia kończą się prokrastynacją, to nie dzieje się, gdy otwierasz telefon i zaczynasz przeglądać internet, gubisz się w youtube, lub nagle dostajesz sprężynę z pragnieniem zrobienia czegokolwiek innego, ale to, co musisz zrobić. Dzieje się to w tych małych momentach, kiedy leżąc lub robiąc coś zupełnie innego, ciągle myślisz sobie „jak ciężki będzie ten dzień” i jak bardzo „nie chcesz tego robić.”
Kiedy nie udaje ci się być szczęśliwym, to dlatego, że nie udaje ci się podjąć właściwej decyzji na długo przed tym, jak faktycznie „musiałeś”. Z drugiej strony, kiedy jesteś szczęśliwy, to zazwyczaj dlatego, że ciągle podejmujesz właściwą decyzję, nawet jej nie zauważając.”
Moja rodzina często mówi, że kiedy mój tata prawie umarł, wszyscy pracowaliśmy razem „w tym momencie” i że od tego czasu „mamy silniejszą więź”.
Ale w rzeczywistości to kompletna bzdura.
Zamiast pracować razem w jednym momencie, tak naprawdę pracowaliśmy razem z powodu tysięcy wcześniejszych momentów, na które nie zwracaliśmy uwagi (i często uważaliśmy je za nudne). Wspólne obiady w gronie rodzinnym, zachęcanie do otwartej komunikacji, otwartość w konfrontacji. Wszystkie te codzienne czynności oznaczały, że kiedy w końcu nadszedł ten wielki moment, decyzja została już podjęta – nasze drobne wybory już stworzyły „silniejszą” więź, która pozwoliła nam przetrwać.
To właśnie te proste chwile, które były tuż przed nami, uczyniły nas najszczęśliwszymi.
To jest prawda nie tylko o życiu rodzinnym, ale o wszystkim. Czym jest przyjemność z seksu w porównaniu z prawdziwą intymnością z drugą osobą? Czym jest ekscytacja na przyjęciu w porównaniu z docenieniem towarzystwa dobrego przyjaciela? Czym jest duma z sukcesu w porównaniu z prostą przyjemnością z wielu dni ciężkiej pracy?
Najważniejsze części życia są przypadkowo tymi, którymi cieszymy się najbardziej. Tylko ciągle nie zauważamy, że są tuż przed naszymi oczami.
ROZWÓJ OSOBISTY 101 – SWEAT THE SHIT OUT OF THE SMALL STUFF
Teraz pewnie myślisz – to brzmi jak dużo do myślenia przez cały czas.
Ale tak nie jest.
To nie jest kwestia absolutnej kontroli, to kwestia uwagi. Jak wiele jej mamy i gdzie jest skierowana.
Rozwiązanie tego problemu znajduje się w innej książce Tołstoja. Gargantuiczna Wojna i pokój.*
W połowie bitwy grupa generałów omawia strategię na nadchodzący dzień. Decydent wśród nich nie zwraca uwagi na strategię, a na koniec zaleca wszystkim dobry nocny odpoczynek.
Jest to dość komiczny moment, który łatwo przeoczyć, ale Tołstoj czyni celowy punkt. Ponieważ całe życie składa się z nieskończenie wielu małych momentów, wojna, jak każda działalność z udziałem ludzi, jest po prostu zbyt złożona, aby można było zastosować jakąkolwiek strategię. Jest warunkowa w każdym momencie.*
Najlepszym rozwiązaniem, jakie mamy, jest dobry odpoczynek w nocy, tak abyśmy następnego dnia byli wystarczająco czujni, aby zwrócić uwagę na małe możliwości, które się pojawiają i zareagować na nie korzystnie.
Istnieje pięć technik, które możemy zastosować, aby wykorzystać te zalety w naszym własnym życiu i zwracać uwagę nie tylko na małe momenty, ale także na myśli, które nam towarzyszą.
- Dużo śpij (nie wystarczająco dużo, nie trochę, dużo).
- Medytuj.
- Pomyśl o tym, jak mało potrzebujesz.
- Pomyśl o tym co już masz.
- Zwróć uwagę na rodzaj myśli, które myślisz.
Kiedy się wysypiamy, dajemy naszemu umysłowi czujność. Kiedy medytujemy, sprowadzamy nasz mózg z powrotem do tu i teraz. Kiedy myślimy o tym, jak mało potrzebujemy, kierujemy naszą uwagę tylko na to, czego naprawdę potrzebujemy i na to, co już mamy. Pozwalać sobie budować głębszą, bardziej satysfakcjonującą relację z każdym. Kiedy zwracamy uwagę na rodzaj myśli, które myślimy, przenosimy naszą uwagę na życie, które rozwija się w nas w każdej chwili.
Bo to jest sztuka rozwoju osobistego.
Nie tylko ten sposób myślenia pomoże nam zdobyć to, czego pragniemy. Pomoże nam być szczęśliwszymi z mniejszą ilością, a z kolei przestaniemy gonić za szczęściem w pierwszej kolejności.
.
