Niewiele postaci szekspirowskich wywołało tyle niepewności, co Gertruda, piękna królowa Danii. Sztuka zdaje się rodzić więcej pytań na temat Gertrudy niż odpowiedzi, w tym: Czy była związana z Klaudiuszem przed śmiercią swojego męża? Czy kochała swojego męża? Czy wiedziała o planie popełnienia morderstwa przez Klaudiusza? Czy kochała Klaudiusza, czy też wyszła za niego tylko po to, by zachować wysokie stanowisko w Danii? Czy wierzy Hamletowi, gdy ten upiera się, że nie jest szalony, czy też udaje, że mu wierzy tylko po to, by chronić siebie? Czy ona celowo zdradza Hamleta Klaudiuszowi, czy też wierzy, że chroni sekret swojego syna?
Na te pytania można odpowiedzieć na wiele sposobów, w zależności od tego, jak ktoś czyta sztukę. Gertruda, która wyłania się wyraźnie w Hamlecie, jest kobietą zdefiniowaną przez jej pragnienie stacji i uczucia, jak również przez jej tendencję do wykorzystywania mężczyzn do spełnienia jej instynkt samozachowawczy – co, oczywiście, czyni ją niezwykle zależną od mężczyzn w jej życiu. Najsłynniejsza wypowiedź Hamleta na temat Gertrudy jest jego wściekłym potępieniem kobiet w ogóle: „Kruchość, twoje imię jest kobieta!” (I.ii.146). Komentarz ten jest tak samo wskazujący na udręczony stan umysłu Hamleta, jak i na cokolwiek innego, ale w dużym stopniu Gertruda wydaje się moralnie słaba. Ona nigdy nie wykazuje zdolności do krytycznego myślenia o swojej sytuacji, ale wydaje się jedynie instynktownie poruszać w kierunku pozornie bezpiecznych wyborów, jak wtedy, gdy natychmiast biegnie do Klaudiusza po jej konfrontacji z Hamletem. Najlepiej czuje się w sytuacjach towarzyskich (I.ii i V.ii), kiedy jej naturalny wdzięk i urok zdają się wskazywać na bogatą, ukształtowaną osobowość. Czasami wydaje się, że jej wdzięk i urok są jej jedynymi cechami, a jej zależność od mężczyzn wydaje się być jej jedynym sposobem na wykorzystanie swoich zdolności.
