W kwietniu 2001 roku, autor piosenek, John Ondrasik (aka Five for Fighting), wydał piosenkę „Superman (It’s Not Easy)”, która uzyskała certyfikat złota w USA. Piosenka, która osiągnęła szczyt nr 14 na U.S. Billboard Hot 100, regularnie pojawiała się w stacjach radiowych pop i MTV.
Ale utwór miał drugie życie po tragicznych atakach z 11 września, kiedy to stał się hymnem uzdrowienia w całym kraju. „Superman” grał na cześć pierwszych respondentów, strażaków, policji i wielu innych przez pozornie ćmy na końcu. Spotkaliśmy się z autorem tej przełomowej piosenki, aby zapytać Ondrasika o jego pierwsze kroki w muzyce i pisaniu piosenek, jak napisał ten utwór (i jak długo mu to zajęło!), jaki wpływ ta piosenka miała na jego karierę i wiele więcej.
Jak trafiłeś do muzyki jako młoda osoba? Wierzę, że urodziłeś się w Los Angeles w muzycznej rodzinie, ale jak muzyka naprawdę weszła w Twój świat?
Moja mama była nauczycielką gry na pianinie, więc dorastałem z pianinem i zaczęła mnie bardzo młodo, w wieku około trzech lat, po prostu grając. To dało mi podstawy, a potem wysłała mnie do kogoś innego, żebym brał lekcje, bo trudno jest uczyć własne dziecko. Ale ona była mądra. Kiedy miałem 13 czy 14 lat i chciałem robić inne rzeczy, pozwoliła mi odejść. Ale do tego czasu miałem już podstawy. Moja siostra dostała gitarę na swoje 15 urodziny, więc wziąłem ją do ręki. Miałem po prostu zamiłowanie do pisania piosenek. Prawdopodobnie napisałem swoją pierwszą piosenkę w wieku 15 lat i przekonałem tatę, żeby kupił mi półcalowy magnetofon szpulowy Tascam 38 i zacząłem robić małe demówki w moim pokoju. Po prostu zakochałem się w pisaniu piosenek. To była moja pasja. Byłem bardzo błogosławiony, że udało mi się z tego wyżyć.
Czy w tamtym czasie pisałeś piosenki myśląc, że to może być kariera, czy głównie kopałeś, bo to była zabawa? Może równowaga obu tych rzeczy?
Naprawdę chciałem to robić. Szczególnie w szkole średniej. Miałem nauczyciela angielskiego, który był basistą i analizowaliśmy teksty Steely Danly. Więc, naprawdę chciałem to zrobić. Wiedziałem, że szanse są duże, więc upewniłem się, że mam jakiś plan B. Ale w każdej wolnej chwili, jaką miałem w późnych latach nastoletnich i dwudziestych, nagrywałem, pisałem, śpiewałem lub coś robiłem. To naprawdę była moja pasja. Moja kariera jest w pewnym sensie przypadkowa. „Superman”, miałem, Jezu, zobaczmy, byłem po trzydziestce, kiedy ta piosenka się ukazała, co jest niespotykane, żeby ktoś miał swój pierwszy przebój w takim wieku. Więc to był swego rodzaju cud. Ale myślę, że jest to przykład wytrwałości. Czasami, gdy jesteś wytrwały, gwiazdy zapalają się.
Jak wyglądał pierwszy szkic do „Superman,” i jak udoskonaliłeś piosenkę?
Wiesz, to brzmi szalenie i nie zdarza się często, ale dosłownie napisałem „Superman,” z wyjątkiem podwojenia drugiego pre-hooka, napisałem całość w mniej niż godzinę.
Wow!
To był fuks. Chciałbym móc tak powiedzieć o innych piosenkach, ale to się nie zdarza – patrzę na to jak na dar. Ale tak, usiadłem tak, jak siadałem 1000 razy i ta piosenka przyszła bardzo szybko.Początkowo nawet nie myślałem, że jest dla mnie. Wyobrażałem sobie siebie jako rockera i rockowego faceta, a tu była taka ballada. Pomyślałem, że to fajna piosenka, ale mój producent, kiedy tworzyliśmy AmericaTown ciągle powtarzał: „Musimy nagrać 'Superman’.” Ku mojej dozgonnej wdzięczności, wziąłem go na to!
Więc, piosenka wyszła po kilku akordach, tekst po prostu wypłynął?
Tak, w pewnym sensie tak wyszło. Wiesz, jestem zwolennikiem pisania wielu piosenek. Nie jestem cudownym autorem piosenek, więc dla mnie im więcej razy weźmiesz zamach, tym więcej masz szans na połączenie. Tak więc, kiedy miałem 20 lat, pisałem 150-200 piosenek rocznie. Teraz niekoniecznie bym je wszystkie demo. Ale przynajmniej zaczynałem je, miałem poczucie, czym są i umieszczałem je w katalogu. Myślę, że w moim rozwoju jako autora piosenek, to było kluczowe. Pisałem też różne gatunki – pop, rock, nawet trochę R&B, nawet trochę country. Więc jak dla mnie, brzmi to imponująco. Tak, napisałem „Supermana” w godzinę. Ale jeśli spojrzysz na tysiące piosenek przedtem, że większość z nich była naprawdę zła, a potem dziesiątki tysięcy godzin spędzonych na pisaniu piosenek, wiesz, to też musisz wziąć pod uwagę. Tak się nie stało, powiedzmy, z piosenką „100 Years”. Oczywiście, ta piosenka nie powstała w godzinę. Powstała w ciągu czterech miesięcy i 150 linijek, aby uzyskać te 30, które słyszysz. To jest bardziej typowe dla mnie.
Możesz spojrzeć na to albo jak na „Supermana”, którego napisanie zajęło godzinę, albo jak na całe twoje życie.
Tak, to prawda. To zajmuje całe twoje życie, aby tam dotrzeć, aby mieć pewność siebie i czuć się komfortowo z czymś tak prostym. „Superman” jest tak prostą piosenką i czasami jest to trudne – najlepsze piosenki brzmią bardzo prosto, ale nie są tak łatwe do napisania. Ale mieć pewność siebie, by zrobić coś prostego i słodkiego, a przy tym mieć pomysł, to wymaga pewnej dojrzałości jako autor piosenek. Musisz napisać – przynajmniej w moim przypadku – wiele piosenek, aby znaleźć się w tej przestrzeni.
Całkowicie. I mieć doświadczenie, żeby wiedzieć, kiedy coś porzucić. Jeśli myślałeś, że „Superman” był prosty, musiałeś również być w stanie pozwolić mu żyć na własną rękę i nie manipulować nim, jeśli to ma sens.
Tak, to prawda. To jest, dla mnie, jedna z najtrudniejszych rzeczy w zakładaniu czapki redaktora lub krytyka, jak również czapki twórcy.A kiedy przestajesz? Nie będziemy dzisiaj rozmawiać o „The Riddle”, ale to była jedna z moich innych piosenek, która była popularna. Nad tą piosenką pracowałem w zasadzie przez rok. I nadal nie sądzę, że udało mi się ją dobrze wykonać. Ale w pewnym momencie musisz rzucić ręcznik. Ale tak, wiedzieć kiedy przestać, kiedy nie jest dobrze, kiedy wrócić do deski kreślarskiej – to jest umiejętność. Czasami masz wokół siebie ludzi, którym ufasz i którzy mogą dać ci wgląd w sytuację. Ale na koniec dnia, to twoja piosenka. Wiedza o tym, kiedy pozwolić jej być, a kiedy kontynuować szlifowanie, to część tworzenia piosenek.
Jak piosenka przeszła od tego początkowego jednogodzinnego szkicu do MTV i do stania się tak ważną piosenką po 9/11?
Znowu, tak wiele z tego jest po prostu losem i szczęściem. „Superman” nie był pierwszym singlem America Town.To była piosenka o nazwie, „Easy Tonight.” Była to piosenka numer jeden na liście AAA, ale nie sprzedała żadnej płyty. Więc myślę, że sprzedaliśmy tylko 10,000 płyt. „Easy Tonight” był na tyle udany, że dostaliśmy kolejną szansę, kolejny singiel. I pamiętam, że wytwórnia płytowa powiedziała: „W porządku, damy ci jeszcze jeden. Ale to w zasadzie wszystko. Jeśli to nie będzie hit, to koniec!”. Więc musiałem się zastanowić, „Jeśli jest jedna piosenka, przy której pójdę w ogień, co to będzie?” Ostrzegali mnie: „Superman to fajna piosenka”, ale to były lata 2000, późne lata 90. i w radiu nie było pianina. Billie i Elton nie byli już w radiu. To był grunge, Lilith Fair, boysbandy. I powiedziałem: „Jeśli mam iść na dno, to pójdę na dno z 'Supermanem'”. Początkowo radio było bardzo sceptyczne, mówiąc, że to zbyt wolne, z pianinem, zbyt sentymentalne i oni tak naprawdę nie chcieli tego grać. Miałem kilku mistrzów, ale doszliśmy do punktu, w którym piosenka się skończyła. To była jedna z tych rzeczy, które zaczęły działać w kilku stacjach, a potem, ponieważ była inna, stała się przebojem. A po 9/11 nabrała innego znaczenia – nawet nie wiem, jakie jest to słowo, 20 lat później wciąż próbuję je wymyślić. Tak, pewną rangę w kraju. Ale najdziwniejsze było to – pamiętam, że kiedy „Superman” miał problemy z radiem, zadzwonili do mnie i powiedzieli: „Twoja piosenka „Superman” jest numerem jeden w Singapurze!” A potem stała się numerem jeden na Filipinach. Więc mieliśmy poczucie, że ta piosenka może być wielką piosenką, ponieważ w niektórych z tych krajów była numerem jeden! Więc to dało nam trochę pewności siebie, żeby przy niej pozostać. Ale to była długa droga. Myślę, że jednym z powodów, dla których stała się ona standardem, było to, że w tamtym czasie nie było nic podobnego w radiu. To było inne. Potem nagle pianino zaczęło wracać, niekoniecznie tylko z powodu mojej piosenki. Ale z pewnością 11 września i to, że była to jedna z piosenek, która oddawała hołd strażakom, koncertowi dla Nowego Jorku i tym wszystkim innym rzeczom, zakorzeniło „Supermana” w sposób, jakiego żaden autor piosenek nigdy nie mógł sobie wyobrazić. I cieszę się, że ta piosenka tam była, cieszę się, że inne takie piosenki tam były. Ale, tak, to jest dzikie i szalone.
Czy ta piosenka ewoluowała w twoim własnym umyśle przez lata, czy też słyszałeś od fanów po drodze, którzy wyrażali, jak ta piosenka coś dla nich znaczyła na różne sposoby?
Oh, yeah! To jest jedna z cudownych rzeczy w posiadaniu piosenki, która robi różnicę w życiu ludzi. Z muzyką jest też tak, że ludzie biorą piosenki i robią z nich swoje własne i stosują je w swoim życiu i w jaki sposób ich potrzebują lub chcą – tak jak ja to robię z moimi ulubionymi piosenkami. „Superman” został wykorzystany w tak wielu akcjach na rzecz autyzmu i organizacji charytatywnych dla dzieci. Interesująca rzecz z „Supermanem” – to zabawna historia – kiedy piosenka stała się popularna, wytwórnia płytowa zadzwoniła do mnie i powiedziała: „Coś bardzo dziwnego dzieje się z tą płytą”. A ja na to, „Co masz na myśli?” Powiedzieli, „Starzy ludzie kupują twoją płytę.” A ja na to, „Jak to starzy ludzie kupują płytę?” A oni na to, „Tak, ludzie w wieku 30 i 40 lat kupują twoją płytę.” Co jest teraz zabawne, bo mam 55 lat. Wszyscy jesteśmy staruszkami. Ale chodziło im o to, że nastolatkowie kupują płyty, to oni napędzają płyty. Ale dlaczego dorośli kupowali moją płytę? Odkryłem, że przez ostatnie 20 lat, robiąc wykłady, koncerty, spotkania i spotkania, tak wielu dorosłych naprawdę odnosiło się do „Supermana”, ponieważ ludzie, którzy są w zasadzie odpowiedzialni za rodziny, rozumieją, że trudno jest być rockiem przez cały czas. Nie możesz być wszystkim dla wszystkich. Nie możesz być Supermanem dla wszystkich. Myślę, że ta piosenka miała wyjątkowy oddźwięk wśród dorosłych – i dzieci też ją lubiły – którego nie miały inne popowe piosenki. Myślę, że to jeden z powodów, dla których miała pewne miejsce i prawdopodobnie dlatego jest nadal aktualna w pewien sposób dzisiaj.
Gdy myślisz teraz o „Supermanie”, czy jest coś, co szczególnie kochasz w tej piosence?
Po prostu patrzę na nią jak na dar. Już nawet nie czuję, że to ja napisałem tę piosenkę. Ponieważ przyszła tak szybko i nie spędziłam tych miesięcy na wyrywaniu sobie włosów, żeby ją dobrze wykonać, patrzę na nią jak na dar. Fakt, że to naprawdę nie powinno było się wydarzyć i ledwo dostałem szansę, żeby ją wydać, a kiedy już się wydarzyła – tak wiele gwiazd musiało się ułożyć, żeby ta piosenka dotarła do ludzi. Jako autor piosenek chcesz tylko jednej rzeczy: chcesz mieć możliwość bycia usłyszanym. Jeśli ludzie cię polubią, świetnie. Jeśli cię nie polubią – świetnie. Ale chcesz po prostu mieć szansę, by cię usłyszano. I jestem bardzo wdzięczna, że miałam tę szansę, by mnie usłyszano dzięki tej piosence. To zawsze będzie mój pierworodny. Szczerze mówiąc, nie mógłbym jej dziś napisać. To nie jest piosenka, którą mogłabym napisać dzisiaj, ponieważ „nie jest łatwo być mną”, kiedy zmagasz się z trudnościami w wieku 20 lat i czujesz, że świat jest przeciwko tobie i nikt cię nie słucha, możesz napisać tę piosenkę. Ale dzięki „Supermanowi” poznałem ludzi z prawdziwymi wyzwaniami – naszych żołnierzy, chorych na ALS, dzieci z autyzmem. To naprawdę mnie upokorzyło. Nie mógłbym napisać „Supermana” dzisiaj. Odkryłem, że tak naprawdę dość łatwo jest być sobą, ale cieszę się, że ta piosenka jest tam dla świata. Dla mnie to już nawet nie jest moja piosenka. Jest dla tych, którzy ją przyjęli.
