Kocie karłowatość jest stanem spowodowanym przez anomalie genetyczne, które prowadzą do zahamowania wzrostu i zaburzeń proporcji ciała kotów. W przeciwieństwie do innych wariantów małych kotów, kocie karły są często związane z licznymi problemami zdrowotnymi. Podczas gdy karłowatość u kotów może być wynikiem wypadków genetycznych, istnieje kilka ras kotów hodowanych selektywnie w celu promowania tego stanu. Czytaj dalej, aby zapoznać się z podstawową wiedzą na temat tej potencjalnie szkodliwej wady genetycznej.
Co to jest karłowatość kotów?
Istnieją trzy, subtelnie różne odmiany małych kotów: koty karłowate, koty miniaturowe i koty teacup. Karłowatość u kotów jest rzadką wadą genetyczną prowadzącą do rozwoju nieproporcjonalnych i niewymiarowych kotów dorosłych. Wada ta jest często źle rozumiana i mylona z kotami miniaturowymi i teacupami, które czasami błędnie klasyfikowane są jako karły. Jednak koty miniaturowe i teacup, choć niewymiarowe, są kotami o normalnych kocich proporcjach.
Prawdziwe koty karłowate cierpią na achondroplazję, najczęstszy typ osteochondrodysplazji. Achondroplazja jest genetycznym zaburzeniem kości i chrząstek, które powoduje, że kot ma pełnowymiarowe ciało, ale nieproporcjonalnie krótkie i grube nogi oraz dużą głowę. U ludzi, mutacja w genie FGFR3 jest związana z karłowatością dziedziczoną u ludzi. Mutacja ta powoduje, że odpowiednie białko jest nadmiernie aktywne, co zaburza rozwój kośćca. Jednakże, nadal istnieje wiele nierozwiązanych zagadek dotyczących karłowatości u ludzi, a wiele faktów dotyczących karłowatości u kotów pozostaje równie nieznanych.
Dalsze trudności związane z karłowatością u kotów
Inne objawy achondroplazji obejmują niewymiarową szczękę, grube stawy, zakrzywiony kręgosłup i koślawą postawę. Koty karłowate mogą czasami doświadczać takich trudności, jak problemy z sercem lub płucami, trudności w poruszaniu się oraz problemy neurologiczne. Należy pamiętać, że wszystkie koty karłowate mają skłonność do otyłości, a ze względu na powagę diagnozy, utrzymanie ich wagi pod kontrolą jest niezwykle istotne. Koty te wymagają specjalnej opieki i ścisłego nadzoru. Skrajne przypadki karłowatości kotów są czasami określane jako perma-kocięta. Perma-kocięta, w skrócie kocięta trwałe, to przypadki karłowatości kotów, którym zazwyczaj towarzyszą poważne problemy zdrowotne. Słynne internetowe sensacje, Lil Bub i Grumpy cat, są perma-kociętami, które pomagają podnieść świadomość tego poważnego zaburzenia.
Rasy związane z karłowatością
Etyka selektywnej hodowli, która potencjalnie promuje karłowatość, jest przedmiotem gorących dyskusji na całym świecie. Kot Munchkin jest często wymieniany jako oryginalna rasa karłowata. Dzieje się tak, ponieważ początkowo sądzono, że naturalnie występująca mutacja powodująca krótkie nogi u tej rasy jest przyczyną achondroplazji. Jednakże achondroplazja wiąże się z powiększoną głową i krótkimi nogami – kombinacja tych cech nie jest obserwowana u kotów Munchkin. Zamiast tego, stan obserwowany u kotów Munchkin określany jest jako pseudoachondroplazja. Podobnie jak achondroplazja, pseudoachondroplazja jest również zaburzeniem wzrostu kości, ale bez charakterystycznych rysów twarzy.
Ponieważ wiele osób obawia się, że ta deformacja może spowodować poważne problemy u kotów Munchkin, istnieje wiele kontrowersji związanych z tą rasą od momentu uznania jej przez TICA w 1995 roku. Chociaż nie ma dowodów na to, że rasa cierpi na problemy ze stawami lub kośćmi, według raportu z 2008 roku, istnieją dwa schorzenia o prawdopodobnie zwiększonej częstości występowania w tej rasie: lordoza (nadmierna krzywizna kręgosłupa) i pectus excavatum (wydrążona klatka piersiowa) (Wedderbum, 2008). Inne rasy spokrewnione z Munchkin to Napoleon (perski x Munchkin), Skookum (LaPerm x Munchkin) oraz Bambino i Minskin (odrębne rasy, które powstały w wyniku krzyżowania Sfinksa i Munchkin).
Kocie karłowatość jest bardzo złożonym i niezrozumiałym aspektem kociego zdrowia i opieki. Podczas gdy wiele tajemnic pozostaje do rozwikłania, mamy nadzieję, że przyczynimy się do lepszej opieki nad wszystkimi kotami, dostarczając naszym czytelnikom odrobinę wiedzy, jaką może zapewnić nauka.
Cytaty:
1. Wedderburn, Pete (październik 2008). „Rasy kotów – trofea z ukrytymi problemami”. Journal of Small Animal Practice. BSAVA Companion. 49 (10): 7-9. doi:10.1111/j.1748-5827.2008.00680.x
.
