De “Arrested Development” remix van seizoen 4 en de originele cut beginnen en eindigen op dezelfde manier: In de openingsseconden gaat Michael (Jason Bateman) naar Cinco de Cuatro met de bedoeling een enorme, kleine fout te maken, en in de slotseconden maakt hij een echt grote fout met zijn zoon, George Michael (Michael Cera). Hoewel bijna alles daartussenin anders is gearrangeerd, is de uitkomst van beide versies vrijwel gelijk: er zijn fouten gemaakt.
Sommige zijn onherstelbaar en blijven dat ook in de nieuwe geremixte iteratie. Andere konden worden hersteld, en de nieuwe versie, met als ondertitel “Fateful Consequences”, doet wat het kan – met name het herschikken van de verhaalstructuur zodat de hele cast een prominentere rol krijgt toebedeeld. Fans schreeuwen al sinds seizoen 4 om een evenwichtige ensemble-versie, waarbij velen de scheiding van personages aanhalen als de belangrijkste reden waarom de nieuwe afleveringen niet zo klikten als de oude. Maar in plaats van te wachten op Seizoen 5 om te zien hoe die versie van “Arrested Development” eruit zou zien, gaf maker Mitch Hurwitz ons een voorproefje met de remix.
Populair op Indiewire
Hier is hoop, hoe dan ook. De remix is gewoon leuker dan het origineel. Het begin is duidelijk sterker, vult het gat tussen Seizoen 3 en 4 efficiënt op en heeft een overschot aan scènes met de volledige cast. Hoewel het middenstuk een beetje verslapt (vooral door verkeerde narratieve keuzes zoals Michael’s overdreven val uit de gratie en de meeste verhaallijnen van Lindsay), kon daar niets aan gedaan worden. Er is meer mis met seizoen 4 dan achteraf gecorrigeerd kan worden, dus het is onredelijk om te verwachten dat de remix alles op magische wijze herstelt.
Maar het zou seizoen 5 kunnen redden. Wat hier verbeterd is, belooft veel goeds voor toekomstige afleveringen – waarvan Hurwitz cryptisch liet doorschemeren dat ze “binnenkort” komen. Zoals heel snel. Als je zou weten wanneer, zou je niet verkeerd zijn om te denken: ‘Waarom horen we dit allemaal nu pas?'” De maker heeft er al voor gezorgd dat de personages allemaal beschikbaar zouden zijn om samen scènes op te nemen, maar na het bekijken van de remix is dat niet de enige fix die nodig is om de serie terug te brengen naar zijn oude glorie.
An Experiment Meant for Netflix
Seizoen 4 debuteerde in mei 2013, en het wierp kijkers voor een lus. Hoewel de conflicten over de planning van de cast en de nieuwe afleveringstructuur bekend waren voor het debuut van het seizoen, was het onmogelijk om te begrijpen hoe het zou worden ontvangen. In een interview dat jaar met The New York Times, zei Hurwitz dat hij overwoog hoe Netflix de show zou uitbrengen toen hij nadacht over het structureren van het seizoen.
“Wow,” zei Hurwitz dat hij bij zichzelf dacht. “Dit is een nieuw medium waar je alle afleveringen in één keer te zien krijgt. Misschien moeten ze allemaal op hetzelfde moment gebeuren.”
Dat experiment bleek controversieel. Hoewel er natuurlijk fans waren (die zijn er altijd), had een aanzienlijk deel van de critici problemen met de nieuwe structuur. Zonder regelmatige interactie tussen personages, vervaagden de verslavende ritmes en scherpe dialogen.
Maar er was meer aan de hand. Michael was altijd het morele centrum van de show, maar in het nieuwe seizoen wordt hij een incompetente en onwetende lastpost. In plaats van zijn familie koste wat kost te beschermen, is hij erop uit om ze uit te verkopen – hij besteedt letterlijk een groot deel van zijn schermtijd aan het verkopen van het verhaal van zijn familie als een film. Dat maakte de serie stuurloos, zonder een echte protagonist, en het tempo werd een ander probleem. De komische afrekeningen die zich normaal in 22 minuten opbouwden, werden soms over een paar uur uitgesmeerd. Zelfs als er een terugblik in de aflevering was, verpestte het ingewikkelde plotwerk dat nodig was om de afzonderlijke verhalen samen te voegen soms de grap. En het hielp niet dat de afleveringen afzonderlijk veel te lang waren.
Rang van bijna 29 minuten tot bijna 38 minuten elk, zijn de 15 afleveringen van Seizoen 4 gemiddeld ongeveer 33,5 minuten lang. Dat klinkt misschien niet als veel, gezien het feit dat komedies vaak worden gezien in stappen van een half uur, maar de oorspronkelijke drie seizoenen waren allemaal 21-22 minuten lang. Dat is 11 tot 12 minuten extra per aflevering, wat snel oploopt en waardoor het seizoen uiteindelijk als een sleur aanvoelt.
“Fateful Consequences, Indeed”
De remix zet de afleveringen terug naar bijna exact dezelfde tijd als die originele afleveringen. Zeker, er zijn 22 afleveringen in plaats van 15, maar geen enkele duurt langer dan 23 minuten (en het hele seizoen is ongeveer acht minuten korter). Dat houdt de vaart erin, vooral tijdens de eerste vier afleveringen.
In zijn brief waarin hij de release van de remix aankondigde, zei Hurwitz dat hij dit deed voor het geld – “Ik wil dat dit ding uiteindelijk wordt gesyndiceerd” – hij voegde eraan toe: “Ik heb het ook nagestreefd als een komedie-experiment om te zien of er nieuwe grappen en een nieuw perspectief zouden ontstaan uit een remix waarin alle Bluths in elke aflevering voorkomen, en waarin de gelijktijdigheid van het verhaal chronologisch wordt uitgespeeld.”
“Fateful Consequences” speelt zich inderdaad op volgorde af, hoewel er nogal wat flashbacks en een handvol flash-forwards zijn die helpen om de komende grappen op te starten. Toch gaat de remix sneller, en met extra vertelling opgenomen door Ron Howard om te helpen scènes bij elkaar te houden, voelt het tempo net zo chaotisch als de eerste drie seizoenen – op een goede manier. (Er zijn zelfs een paar extra cutaways toegevoegd, zoals een brief geschreven door een fan die een verwijzing uitlegt die kan worden gebruikt als een seksact.)
Het inkorten van de lengte van de aflevering heeft een ander positief effect: Wanneer die problematische plotlijnen opduiken, krijgen kijkers een snellere uitstel. Dus als Michael in de slaapkamer van George Michael verblijft, weet je dat andere segmenten je zullen redden en dat je minder tijd hoeft te spenderen aan het kronkelen onder de onhandige vergeetachtigheid van Papa Bluth. Dat maakt die problemen niet verdwijnen, maar het vermindert wel hun totale effect.
Wat werkt over Seizoen 4 werkt nog steeds in de remix en wat niet werkt, doet het nog steeds niet. Gob (Will Arnett) en Tony Wonder (Ben Stiller) zijn nog steeds een uitstekend duo (grotendeels te danken aan hun performers) en Marky Bark’s (Chris Diamantopoulos) gezichtsblindheid is nog steeds te veel. (OK, zeker, hij kan Lindsey niet van een man onderscheiden, maar hoe komt het dat hij niet kan onderscheiden wanneer ze lacht?) De nieuwe snit is geen remedie voor wat ervoor kwam, maar de balsem voelt goed. En het zou kunnen wijzen op een kentering in het tij.
An End to Netflix Bloat
De mooie manier om dit deel van het gesprek in te kaderen is dat seizoen 4 zijn tijd ver vooruit was. Hurwitz’s plan om zijn seizoen te ontwerpen rond mensen die het allemaal in één keer consumeren, is een praktijk die keer op keer wordt herhaald als Netflix zijn originele programmering uitbreidt. Met de vrijheid die streaming met zich meebrengt, kunnen makers afleveringen zo lang of zo kort maken als ze willen, in vrijwel elk aantal, en ze opbreken op elk punt dat ze nodig achten. Helaas is een neveneffect van dat plan een trend die nu algemeen bekend staat als Netflix bloat.
Episodes worden te lang, dan seizoenen te lang, en er is niets in plaats om makers in toom te houden. Elke redacteur zal je vertellen dat beknoptheid de beste vriend van een verhaal is, maar het is vaak de visie van de schrijver die het wint bij Netflix; dat netwerk hecht zoveel waarde aan een auteur dat ze bereid zijn een serie te stoppen als hij of zij ermee stopt. Dus als hun visie vraagt om langere scènes, afleveringen en seizoenen, dan zij het zo.
Maar na vijf jaar van soortgelijke experimenten met het oprekken van de vorm, blijkt dat een strakke montage precies kan zijn wat nodig is. Hurwitz lijkt in ieder geval blij met het resultaat van zijn remix die al lang in de maak is. Naast het commentaar hieronder, zijn de originele cuts voor seizoen 4 goed verstopt op Netflix. (Ze staan niet onder de sectie “Episodes” waar alle andere afleveringen te vinden zijn. Je moet op het tabblad “Trailers and More” klikken om de oude cuts te vinden, waardoor de remix de facto het vierde seizoen is voor iedereen die het inhaalt voor seizoen 5.)
“Ik ben echt enthousiast over het eindresultaat,” zei Hurwitz in zijn brief aan de fans. “Het is grappig op een geheel nieuwe manier, en ik geloof dat het een echt vermakelijke en hilarische nieuwe ervaring creëert voor de ‘kijker’.”
Wat dit alles ons vertelt, is dat Hurwitz zich niet alleen bewust is van wat er vijf jaar geleden misging, maar ook waarom zijn experiment van vroeger niet hoeft te worden gerepliceerd in de tegenwoordige tijd. Netflix schaadt zeker niet financieel van het maken van langere afleveringen – dat is gewoon meer inhoud, wat de naam van hun spel is – maar ze betalen er artistiek voor. “Arrested Development” seizoen 4 had een waarschuwing moeten zijn voor makers die extended cuts als hun definitieve versies wilden uitbrengen. In plaats daarvan heeft Netflix bloat alleen maar meer ongebreideld.
Odds zijn dat trend zal blijven, maar niet voor “Arrested Development.” Hurwitz’s gedisciplineerde nieuwe cut moet de weg bereiden voor een vijfde seizoen met gelijke focus. Er zijn andere kwesties om te overwegen (Tambor’s aanwezigheid is daar een van), maar met de cast terug bij elkaar en een strakker kader op zijn plaats, zou de remix uiteindelijk seizoen 5 kunnen redden. Er zijn fouten gemaakt, maar ze hoeven niet herhaald te worden. Als het nieuwe seizoen goed gaat, zullen toekomstige shows misschien een voorbeeld nemen aan Hurwitz, net zoals ze deden met seizoen 4 – alleen deze keer, ten goede.
“Arrested Development” seizoen 4 en de remix van seizoen 4 worden nu gestreamd op Netflix. Seizoen 5 gaat 29 mei in première.
