Terug naar The HUNT
De overstap naar traditioneel boogschieten
Ik kan me mijn eerste boog nog goed herinneren. Het was een oude fiberglas Bear “Red Fox” recurve. Toen mijn grootvader hem aan mij gaf, vertelde hij me dat hij van mijn moeder was geweest toen zij nog een kind was. Het was niets bijzonders, een lang, dun stuk fiberglas met een rubberen handvat dat ook dienst deed als pijlhouder. Ik herinner me dat ik me zo cool voelde toen ik naast mijn opa schoot. Ik schoot er af en toe mee en had er plezier in, maar het boogschieten werd pas veel later serieus.
Alle fotocredits: Luke Griffiths
Toen ik op de middelbare school zat, besloot mijn vader, die al heel lang op geweren jaagde, om met boogschieten te beginnen, vooral om het hertenseizoen te verlengen en zichzelf meer mogelijkheden in het veld te geven. Mijn vader heeft altijd alles gedaan om zijn passie voor de jacht met mij te delen, dus natuurlijk kreeg ik ook een boog.
Ik begon terloops te jagen met een compound toen ik 14 was. Ik oefende een maand of twee voor het seizoen en had het geluk om een paar weekenden met mijn boog te jagen voordat het geweerseizoen begon. Het duurde een paar jaar, maar toen ik eenmaal mijn eerste hert met een boog had gedood, was ik meteen verkocht. De opwinding om zo dichtbij te zijn en het gevoel van voldoening om het eindelijk te doen, was als een drug. Ik begon dieper in de wereld van het boogschieten te duiken in de jaren die volgden en besteedde meer tijd (en geld) aan mijn nieuw gevonden passie.
Ik jaagde met mijn compoundboog gedurende mijn twintiger jaren met matig succes en schoot zelfs in een paar toernooien tijdens het laagseizoen. Na een tijdje vervaagde het plezier dat ik ooit had in het schieten. Ik hield nog steeds van jagen met mijn boog, maar het dagelijkse schieten was bijna een karwei geworden. Totdat ik de overstap maakte.
Sinds ik mijn grootvader als klein kind op zijn Bear Kodiak zag schieten, was ik geïntrigeerd door traditioneel boogschieten en in februari van 2017 ging ik eindelijk op pad en kocht ik een recurve. Ik begon meteen met schieten en, hoewel de resultaten varieerden, had ik weer plezier. Ik merkte dat ik thuiskwam van het werk en zin had om te schieten. Na ongeveer een maand oefenen, legde ik me vast op het jagen met de recurve in de komende herfst.
De rest van het jaar schoot ik ten minste zes dagen per week, zelfs als het elke dag maar een paar pijlen waren. Ik maakte tijd om te schieten omdat ik dat wilde. Ik monteerde zelfs een lamp boven mijn doel, zodat ik ’s nachts kon schieten. Ik leerde al snel dat het belang van vorm en consistentie nog groter werd met de stokboog. Ik spendeerde uren aan het fletsen en testen van pijlen, het onderzoeken van schiettechnieken en schieten. Ik was geobsedeerd (vraag het maar aan mijn vrouw). Ik probeerde meerdere richtmethodes, waaronder een vaste crawl en gap shooting, maar ik vond dat instinctief schieten de meest consistente resultaten opleverde.
De eenvoud van het schieten met een recurve is een groot deel van zijn aantrekkingskracht op mij. Er zijn geen fiber-optic pinnen of drop away pijlsteunen aan te passen: gewoon een stok, een string, en een pijl. Het kostte tijd, maar al snel ontwikkelde ik het vermogen om simpelweg te focussen op waar ik de pijl wilde laten inslaan en hem dan te laten vliegen. Zolang ik de juiste vorm aannam en me bleef concentreren, werkte het.
Toen het jachtseizoen naderde, had ik vertrouwen in mijn vermogen om een dodelijke pijl tot op 30 meter af te leveren. Met nano diameter schachten en 250 grains aan de voorkant, kreeg ik een geweldige penetratie op die afstand. Ik wist dat als ik binnen 30 meter van een bok kon komen, ik hem kon doden. Was het maar zo gemakkelijk.
Ik heb het geluk dat ik hier in Californië een klein stukje privé-eigendom heb om op te jagen met de boog, waar elk jaar een paar behoorlijke bokken staan. Ik begon eind juli met het ophangen van trail camera’s en er waren een paar bokken die op de camera’s afkwamen. Ik wist dat het doden van mijn eerste bok met een recurve een kwestie van dichtbij komen zou zijn, dus ik besloot in een boomhut te gaan zitten in de hoop dat een van de bokken me een kans zou geven.
In de weken voor de opening verschenen mijn doelbokken minder vaak op de camera, maar ze doken nog steeds op. Ik ging naar mijn eerste zitplaats op de openingsdag met hoge verwachtingen, maar alleen wijfjes kwamen binnen. Ik moest de volgende dag werken en mijn schoonbroer zat in zijn stand (op hetzelfde pad) en doodde een mooie 3-punter.
Mijn vakantie begon op dinsdag en ik koos ervoor om het gebied een paar dagen te laten rusten en trok de wildernis in. Ik bracht er drie dagen door en zag bokken, maar was niet in staat om binnen die 30-yard limiet te komen die ik had ingesteld, dus ging ik terug naar de boomhut. Ik trok de kaart van de trail camera op weg naar binnen en bekeek de foto’s toen ik eenmaal in de boom zat. Er kwamen nog steeds een paar bokken voorbij, maar het was al ver na donker. Ik hoopte dat ze met het verdwijnen van de maan nog genoeg licht zouden hebben om een foto te maken. Ik bleef nog twee avonden zitten, maar elke keer zag ik dezelfde acht hinden. Op weg naar huis die avond, belde ik een vriend en uitte mijn frustratie. Ik was klaar om de boomtent op te geven. Hij bood vriendelijk wat informatie aan over een gebied waar ik nog nooit had gejaagd en ik besloot de volgende middag te gaan kijken.
Ik parkeerde mijn truck rond 16:30 uur en stapte naar buiten in de zinderende hitte van 113 graden. Ik pakte mijn boog, droeg mijn rugzak, en begon te wandelen door dijhoog dood gras en vulkanisch gesteente. Ik liep langzaam met de wind in mijn gezicht en stopte regelmatig om vooruit te kijken. Ik zag een zwaar gebruikt pad dat over een verre bergkam liep en besloot op onderzoek uit te gaan. Toen ik dichterbij kwam kon ik zien dat het pad door het hoge gras tot op de grond liep en bezaaid was met grote herten sporen. Ik controleerde de wind en kroop langzaam de bergkam op; de kale aarde zorgde voor een veel stillere reis dan het droge gele gras. Toen ik de top van de bergkam naderde, merkte ik dat het pad door een zadel sneed en ik besloot dat ik me voor de avond in het zadel zou opstellen in de hoop herten te zien lopen.
Toen ik het zadel naderde, zag ik beweging in de periferie. Ik bevroor en draaide langzaam mijn hoofd en was geschokt toen ik een bok uit zijn bed zag stappen en zich begon te voeden aan een tak boven zijn hoofd. Ik zakte door mijn knieën, schoot een pijl en probeerde dichterbij te kruipen. Ik bewoog slechts twee meter voordat ik besloot dat het droge gras te veel lawaai maakte; ik kon de bovenkant van de rug van de bok en zijn achtertanden zien terwijl hij doorging met eten met zijn kop naar achteren. Hij was groot en dichtbij genoeg.
Ik legde mijn vingers onder de pik en zei tegen mezelf dat ik niet naar zijn gewei moest kijken; “Kies een plek.” Ik stond en trok tegelijkertijd en richtte op een plek achter de schouder van de bok. Toen ik het schot doortrok, draaide de bok zich naar me toe, maar de pijl was al onderweg.
Alles gebeurde zo snel dat ik me niet kan herinneren dat ik de pijl heb horen raken. Nadat het schot was gebroken, deed de bok een stap en verdween over de bergkam. Ik stond daar een paar minuten stomverbaasd en probeerde te verwerken wat er net gebeurd was.
“Heb ik gemist?” Ik haalde mijn afstandsmeter tevoorschijn en controleerde de afstand. De bok was op 26 yards toen ik schoot. Nog steeds onzeker, liep ik naar de plek waar hij stond en vond bloed. Ik liep terug naar het pad en ging zitten. Ik wist nu dat hij geraakt was, maar ik wist niet zeker waar, dus besloot ik minstens een uur te wachten voor ik het pad weer op zou gaan. Het was nu 18.30 uur en ik had nog iets minder dan twee uur licht over. Ik belde mijn vader en vertelde hem wat er gebeurd was en hij moedigde me aan om zo lang mogelijk te wachten. Ik belde mijn jachtmaatje om hem te bedanken voor de hete tip.
Na een uur en 45 minuten, besloot ik mijn pijl te zoeken en te gaan speuren. Kruipend in de manzanita borstel die achter de bok lag, vond ik mijn pijl vast in de grond. De witte veren waren rood geverfd. Er was niet veel bloed te zien op de grond, maar het hoge gras was verstoord, dus volgde ik het op handen en knieën. Tien meter kruipen en ik zat weer onder het bloed. Ik stond op en deed een paar stappen voordat ik een gewei uit het gras zag steken. De bok ging na de klap nog geen 40 meter verder en stierf, opgestapeld in een kleine afvoer.
Ik stond even in ontzag en tilde de ruif uit het gras. Ik had niet veel tijd besteed aan het beoordelen van de grootte van de bok voor het schot en was in shock toen ik me realiseerde wat een grote bok het eigenlijk was. Ik maakte snel een foto en stuurde die naar mijn zwager, Jason, die me onmiddellijk belde.
“Waar ben je?” zei hij, “Ik kom zo snel mogelijk!”
Jason vertrok midden in het diner en haastte zich naar buiten om te helpen foto’s te maken en vlees in te pakken. Op de terugweg naar de truck, dacht ik na over al het harde werk en de voorbereiding die aan deze nacht vooraf waren gegaan en hoe gelukkig ik was om op zo’n geweldig hert te stuiten. Hoewel deze bok aan de verkeerde kant van de Interstate 5 leefde om als een “echte” blacktail te worden beschouwd, is hij de grootste bok die ik in 20 jaar jagen in Californië heb gedood.
Toen ik de beslissing nam om over te schakelen op een traditionele boog, ging ik ervan uit dat het moeilijk zou zijn. Ik had niet verwacht dat ik in mijn eerste jaar veel succes zou hebben met het jagen met een stokboog, laat staan met het jagen op een trofeehert. Er waren veel momenten waarop ik twijfelde aan mijn beslissing en een paar keer kwam ik in de verleiding om de compound te pakken. Uiteindelijk ben ik zo blij dat ik het heb volgehouden. De ervaring die ik tijdens deze jacht heb opgedaan en het gevoel van voldoening dat het gaf, zijn ongeëvenaard in al de jaren dat ik heb gejaagd en ik weet dat ik die kick de komende jaren zo vaak mogelijk zal najagen. Als iemand die dit leest interesse heeft in het schieten met een traditionele boog, wil ik u aanmoedigen er een te pakken en te gaan schieten!
