Mijn verhaal: Wat 21 jaar werk mij geleerd heeft over de integratie van vrouwen in de rechtshandhaving

Ik heb het gehaald! Het was de dag dat ik afstudeerde aan de politieacademie – een enorme prestatie voor iedereen, man of vrouw. Zestien weken van militaire formaties, marcheren, wonen in slaapzalen, mijn haar kort knippen om aan de academie-eisen te voldoen, naar de vloer staren in “leunrust”, en veel push-ups doen om onze instructeurs te vermaken tijdens de pauzes in de klas. (De gierende echo’s van “Ga met je kont naar beneden, rekruut!” achtervolgen me nog steeds wanneer ik push-ups doe.)

Zoals de meeste rekruten, waren mijn academiedagen gevuld met een mix van klassikaal leren – strafrecht, beleid en procedures – en fysieke training – vuurwapens, officiersoverleving, defensieve tactieken en rijden. Het was een 16 weken durende waas die eindigde met de uitgifte van mijn eerste uniform, getooid met een glimmende nieuwe badge, en een diploma-uitreiking die onwerkelijk aanvoelde, zelfs terwijl mijn vrienden en familie met trots toekeken.

De jaren die volgden brachten zware uitdagingen, ongelooflijke kansen en veel leermomenten met zich mee. Vrouwelijke politieagent zijn was slechts een deel van mijn identiteit, maar het was er een die ik niet kon afwerpen, hoe graag ik er ook gewoon bij wilde horen. Mijn avontuur in de rechtshandhaving-21 verbazingwekkende jaren die leidden tot mijn pensionering met de rang van kapitein – biedt een aantal lessen voor de integratie van vrouwen in rechtshandhavingsinstanties.

Evalueer Onboarding

Hoewel de academie moeilijk is, dwingt het afstuderen je vol in de realiteit. Klaar of niet, welkom bij je nieuwe persoonlijkheid: de vrouwelijke politieagent. Je bent de weerspiegeling van tientallen jaren van veranderingen in de rechtshandhaving rekrutering en beleid, allemaal verpakt in een onhandig passend, niet-vrouwelijk gesneden uniform.

De eerste politie-afdeling werd opgericht in New York City in 1844, maar het duurde tot 1968 Indianapolis Metropolitan Police Department de eerste vrouwelijke patrouilleagenten van het land, Elizabeth Robinson en Betty Blankenship, in een patrouillewagen zette. De volgende grote doorbraak was de Equal Opportunity Employment Act in de jaren 1970, waardoor meer vrouwen in het beroep van vredesbewaker kwamen. Ondanks deze vooruitgang was in 2017 de genderverdeling van fulltime wetshandhavers in de VS 87,5% man en 12,5% vrouw – een vooruitgang, maar een lange weg te gaan.

Veel artikelen zijn geschreven over de noodzaak van een effectievere werving van vrouwelijke officieren. Werving is essentieel, maar we moeten evenveel aandacht besteden aan de manier waarop vrouwelijke officieren in het agentschap worden verwelkomd. De manier waarop vrouwelijke officieren worden “ingewerkt” speelt een grote rol bij hun aanvaarding en op hun beurt bij hun behoud bij de politie.

Wat mij het meest bijblijft van mijn eerste dag is de uitdrukking op het gezicht van mijn sergeant: volledig verbijsterd, verbaasde ogen, hoofd naar één kant en de mond licht open. Op zijn pensioneringsreceptie vele jaren later, noemde hij zelfs die uitdrukking; hij wist welk effect het op mij had als zijn eerste vrouwelijke nieuweling.

“De luitenant zei dat we een nieuweling kregen, maar ik wist niet dat het een vrouw zou zijn.”

Maar laat me even teruggaan. Ik werkte voor een staatsdienst die agenten aan districten toewijst. Een week voor je afstudeerde, ging je naar het district in een poging huisvesting te vinden. Het mijne was een subdistrict kantoor, beperkt tot kantooruren van maandag tot vrijdag. Toen ik in het weekend op bezoek was, zag ik echter een leenpatrouillewagen op de parkeerplaats staan, dus stopte ik om mijn nieuwe collega te ontmoeten. Ik drukte nerveus op de belknop, inwendig hopend op geen antwoord.

“Staatspolitie, kan ik u helpen?” Een diepe stem klonk door de luidspreker.

“Ik ben de nieuwe officier die hier gestationeerd is.” Ik wou dat ik kon zeggen dat mijn stem zijn commando evenaarde, maar in werkelijkheid trilde hij waarschijnlijk.

De voordeur zwaaide open. In de ingang verscheen een forse man met sergeant strepen. Ik volgde hem het rustige kantoor in, waar hij me naar een bezoekersstoel voor zijn bureau dirigeerde. En toen sloeg hij me met die uitdrukking – volledig verbijsterd. De stilte was ongemakkelijk. Ik wilde me omdraaien en wegrennen, maar ik zei tegen mezelf, je hebt net 16 slopende weken op de academie overleefd, je kunt dit! De luitenant zei dat we een nieuweling kregen, maar ik wist niet dat het een vrouw zou zijn. Op dat moment wist ik dat ik hard zou moeten werken om mijn plaats te verdienen. Dat had ik al verwacht. Ik ben opgegroeid als kind van de politie; mijn vader was hulpsheriff en mijn moeder een 911 dispatcher. Maar de meeste vrouwen die in dit beroep beginnen, hebben niet het voordeel dat ze de cultuur kennen en voorbereid zijn op de twijfel en het achteraf oordelen van anderen.

Zonder de juiste steun, sluipt de zelftwijfel er gemakkelijk in: “Ik vraag me af of ze denken dat ik dit werk kan doen.” “Ik ben net zo sterk als die vent, toch?” Elke agent moet zichzelf bewijzen door hard te werken, maar we kunnen zeker onze aanstellingspraktijken onderzoeken om te bepalen of vrouwen op dezelfde manier worden verwelkomd als mannen en dezelfde hulpmiddelen krijgen om te slagen. Dit is misschien de norm in grotere diensten, maar er zijn veel kleine en landelijke diensten die nog nooit een vrouwelijke politieagent hebben gezien. Volledige integratie van vrouwen in wetshandhavingsinstanties vereist een afdelingscultuur die hen niet als een anomalie ziet.

Oh, en die sergeant? Hij werd een goede vriend. Ik was gezegend met geweldige mentoren in die eerste jaren die me hielpen me te vormen tot een officier.

Overweeg vuurwapenaccommodaties

Net als elke nieuwe officier maakte ik veel fouten, en mijn rangemasters zouden zeggen dat mijn schokkerige trekker overhalen er een was die ik nooit helemaal te boven ben gekomen. Gedurende deze tijd waren er slechts 11 vrouwelijke officieren op ongeveer 300 mannelijke officieren in mijn bureau. Het was een traditioneel bureau, vol trots. Er waren geen aanpassingen voor een officier.

De kansen waren tegen mij, maar ik trok een royal flush met mijn eerste groep van de opleiding van officieren. Toen ze mijn schokkerige trekker overhaalden, hadden twee rangemasters medelijden met me en trainden me met aanpassingen. Ze pasten de kolf van mijn geweer aan en gebruikten een verminderde terugslag kogel tijdens de kwalificaties om de terugslag te verminderen. Niets in het vuurwapenbeleid zei dat ze dat niet mochten, dus deden ze het. Helaas waren niet alle 12 districten van de Staatspolitie gelijk geschapen – een paar van mijn vrouwelijke collega’s vielen uit de boot omdat ze zich niet konden kwalificeren. Ondertussen hield ik me gedeisd en deed mijn werk.

Politiebureaus over de hele wereld vinden dat een sterker beleid en sterkere procedures cohesie brengen en risico’s verminderen onder hun leden, mannen en vrouwen.

Terwijl het bureau langzaam de 21e eeuw binnentrad, werden vuurwapenaanpassingen voor vrouwelijke officieren meer geaccepteerd. Het bureau nam uiteindelijk de verminderde terugslag kogel in de vuurwapens curriculum en aangepast jachtgeweren in de academie om vrouwen en kleinere mannelijke rekruten te passen. We begonnen meerdere modellen wapensystemen aan te schaffen om aan verschillende handafmetingen tegemoet te komen. Deze veranderingen in de beste praktijken waren klein maar krachtig: Meer vrouwelijke rekruten haalden hun week van vuurwapenkwalificaties op de academie. De kwalificatiescores van de huidige vrouwelijke officieren stegen ook, waardoor hun vertrouwen in het gebruik van vuurwapens – en dus hun veiligheid – toenam.

Het proces dat mijn bureau heeft doorlopen, is iets dat elk bureau kan en zou moeten overwegen. Als uw afdeling niet verschillende vuurwapenmodellen levert, of het gebruik van een verminderde terugslag kogel toestaat, kan het zijn dat u onnodig vrouwen elimineert. Vuurwapens zijn niet anders dan een uniform; ze moeten passen bij het lichaam van de officier die ze gebruikt.

Reach Out to Female Officers

Een van de belangrijkste elementen in de evolutie van mijn bureau in de richting van de integratie van vrouwen kwam met de benoeming van een vooruitstrevende chief. Hij begon zich af te vragen waarom het bureau geen vrouwen in zijn rangen kon houden. Er werden orders naar de districten gestuurd en alle vrouwelijke officieren werden voor de chef gebracht, die een rondetafelgesprek leidde.

Wat nog belangrijker was, hij luisterde. Hij voerde nieuwe opleidingsnormen in en veel van de hierboven genoemde vuurwapenaanpassingen. Hij keurde een project goed om een leverancier te vinden voor uniformbroeken met vrouwelijke snit. (Helaas was het geen succes, maar vandaag de dag hebben vrouwelijke agenten meer uniformopties.)

Ik ga het niet allemaal als rozengeur en maneschijn afschilderen; zelfs toen de normen veranderden en de beste praktijken werden aangenomen, veranderde de mening van sommige mannelijke officieren niet. Het kantoor van de chef werd zelfs onder de loep genomen voor het houden van een “alleen vrouwen” bijeenkomst. Maar dit soort contacten is essentieel. Het creëren van een forum waar vrouwelijke politieagenten veranderingen kunnen voorstellen, kan van grote invloed zijn op de retentie.

Beleid inzake beste praktijken aannemen

Hoewel de acties van individuele opleidingsfunctionarissen en leiders een enorm verschil hebben gemaakt in mijn carrière als vrouwelijke politieagent, hoeven wetshandhavingsinstanties niet te vertrouwen op individuen om voor verandering te pleiten. Er is een veel krachtiger instrument beschikbaar: beleid dat is gebaseerd op beste praktijken. Politiebureaus over de hele wereld vinden dat een sterker beleid en betere procedures zorgen voor samenhang en begrip om risico’s onder hun leden, man of vrouw, te beperken.

De kennismaking van mijn bureau met beter beleid kwam toen we een nationaal accreditatieprogramma voltooiden. Het ouderwetse “we hebben het altijd al zo gedaan”-denken maakte plaats voor methoden die door rechtshandhavers in het hele land worden erkend. We stelden beleid en procedures vast die gebaseerd waren op normen, niet alleen op traditie. De consistentie in het volgen van deze bijgewerkte normen genereerde nieuwe trainingsmogelijkheden.

Tegen de tijd dat ik met pensioen ging, waren er 34 vrouwelijke officieren, 23 meer dan op mijn eerste werkdag. Mijn laatste functie was commandant van de afdeling die het nieuwe beleid beheerde en opstelde. Het was een eer om een rol te spelen in het moderniseren van oude tradities, en ik ging met pensioen met trots getuige van de cohesie tussen de vrouwelijke en mannelijke officieren.

Het volgende hoofdstuk

In een artikel over de evolutie van vrouwen in de Amerikaanse rechtshandhaving, schrijft Sgt. Betsy Brantner Smith dat het verhaal van vrouwen in de rechtshandhaving zich blijft ontwikkelen. Wat zal uw verhaal zijn? vraagt ze. (Bekijk de uitstekende artikelen van Sgt. Smith op PoliceOne.com.)

Als lid van het Lexipol-team ben ik begonnen aan een nieuw hoofdstuk in mijn verhaal, maar het is een natuurlijke evolutie van mijn rechtshandhavingscarrière. Ik help wetshandhavingsinstanties bij het aannemen en implementeren van Lexipol’s staat-specifieke beleid – beleid dat juridisch verdedigbaar is, gebouwd op best practices en voortdurend bijgewerkt door ons team van experts. Mijn werk draait niet om de rol van vrouwen in de rechtshandhaving, maar ik weet uit persoonlijke ervaring dat beleid en normen een basis vormen voor vooruitgang.

En dat is een verhaal waar ik trots op ben dat ik mag helpen schrijven.