Kobiety i mężczyźni mieli równoległe role, ale w społeczeństwie inkaskim były one odrębne. Byli oni jednakowo cenieni za rolę, jaką odgrywali w swoim społeczeństwie, pomimo ich odmiennych ról. Małżeństwo nie było inne.
Kobiety inkaskie były zazwyczaj wydawane za mąż w wieku szesnastu lat, podczas gdy mężczyźni żenili się w wieku dwudziestu lat. Wiek jednak nie był tak ważny, jak śledzenie etapu życia, na którym znajdowała się dana osoba, np. czy była w stanie pracować lub być zamężna, czy też nie. Ranga odgrywała również rolę w statusie małżeńskim danej osoby. Mężczyźni o niższej randze mogli mieć tylko jedną żonę; ludzie o randze wyższej niż kuraka mogli mieć ich więcej. Jeśli mężczyzna miał więcej niż jedną żonę, jedna z nich była główną żoną, podczas gdy pozostałe były uważane za drugorzędne. Posiadanie większej liczby żon wskazywało, że mężczyzna miał więcej siły roboczej, co świadczyło o zamożności gospodarstwa domowego. Śmierć głównej żony spotykała się czasem z podejrzeniami, że mąż odegrał jakąś rolę w jej śmierci. Mężczyzna musiał znaleźć nową główną żonę, zanim był w stanie otrząsnąć się po śmierci poprzedniej. Aby zapobiec takim podejrzeniom i zwiększyć prawdopodobieństwo udanego małżeństwa, istniały sytuacje, w których para mogła sprawdzić, jak dobrze będzie funkcjonować w małżeństwie.
Małżeństwa próbne były typowe dla kultury inkaskiej. W tego typu małżeństwach mężczyzna i kobieta zgadzali się na wypróbowanie bycia małżeństwem przez kilka lat. Pod koniec tego czasu kobieta mogła wrócić do domu, do swoich rodziców, jeśli chciała, a jej mąż mógł również odesłać ją do domu, jeśli nie sądził, że to się uda. Jednak po uprawomocnieniu się małżeństwa mogli się rozwieść tylko wtedy, gdy kobieta była bezdzietna. Aby uczynić małżeństwo ostatecznym, gubernator prowincji musiał zatwierdzić związek.
W społeczeństwie Inków, ślub był prostym wydarzeniem. Zamiast tego, to było patrząc na więcej jak biznes-jak umowy. Dlatego małżeństwo było umową gospodarczą między dwiema rodzinami. Rodzice po obu stronach musieli dojść do porozumienia, zanim małżeństwo miało miejsce, a para nie mogła być ze sobą bezpośrednio spokrewniona. Kobiety prawie zawsze wychodziły za mąż za mężczyzn z tej samej klasy społecznej co one. Chociaż bardzo rzadko zdarzało się, aby wychodziły za mąż za mężczyznę z wyższej klasy społecznej, to jednak dla niektórych młodych kobiet było to możliwe. Jedynym sposobem dla młodej kobiety, aby zmienić swoją pozycję społeczną byłoby, gdyby mężczyzna o wyższej pozycji zwrócił na nią uwagę.
Odkąd kobieta została wydana za mąż, oczekiwano, że będzie zbierać jedzenie i gotować, pilnować zwierząt i dzieci oraz dostarczać tkaniny do rządu. Kobiety wyższej rangi również tkały, podobnie jak te niższej rangi, ale ich praca była wykorzystywana w specjalnych ubraniach dla wyższych rang. Rola mężczyzny czasami przypominała rolę kobiety, ale działały one w połączeniu ze sobą. Obowiązki domowe kobiety nie zmieniały się po zajściu w ciążę. Kiedy dowiadywała się, że jest w ciąży, modliła się i składała ofiary inkańskiemu bogu, Kanopie. Używanie małżeństwa jako strategii sojuszu było również powszechne wśród Inków. Jeszcze przed przybyciem Hiszpanów Inkowie używali małżeństwa jako sposobu na zapewnienie sobie władzy. Po przybyciu Hiszpanów Inkowie pozwolili na małżeństwa między Inkami i Hiszpanami, aby zdobyć władzę w czasie wojny domowej.
Pop#Inkowie byli społeczeństwem podbijającym, a ich ekspansjonistyczna asymilacja innych kultur jest widoczna w ich stylu artystycznym. Styl artystyczny Inków wykorzystywał słownictwo wielu regionów i kultur, ale łączył te tematy w znormalizowany styl imperialny, który mógł być łatwo powielany i rozprzestrzeniany w całym imperium. Proste abstrakcyjne formy geometryczne i wysoce stylizowane przedstawienia zwierząt w ceramice, rzeźbieniu w drewnie, tkaninach i metaloplastyce były częścią kultury Inków. Motywy te nie były tak renesansowe jak w poprzednich imperiach. Żadne motywy innych społeczeństw nie były bezpośrednio wykorzystywane, z wyjątkiem sztuki Huari i Tiwanaku.
Budownictwo okrętoweEdit
Dla celów rybołówstwa, handlu, budownictwa, transportu i celów wojskowych Inkowie budowali statki pełnomorskie zwane balsas, tkając razem trzciny totora. Największe z tych statków miały od 20 do 30 metrów długości, co czyniło je porównywalnymi pod względem długości z hiszpańskimi karawelami. Ta metoda konstruowania statków z plecionej trzciny jest starożytną peruwiańską tradycją, która długo poprzedzała Inków. Istnieją przedstawienia takich statków w ceramice Moche datowanej na 100 r. n.e.
OdzieżEdit
Inca urzędnicy nosili stylizowane tuniki, które wskazywały na ich status. Zawiera ona amalgamację motywów używanych w tunikach poszczególnych urzędników. Na przykład, czarno-biały wzór szachownicy zwieńczony różowym trójkątem jest uważany za noszony przez żołnierzy armii. Niektóre z motywów odnoszą się do wcześniejszych kultur, takich jak stopniowane diamenty Huari i trójstopniowy motyw schodkowy Moche.
Tkanina została podzielona na trzy klasy. Alaska był używany do użytku domowego, i zazwyczaj wykonane z wełny lamy. Drobniejsza tkanina, quips, była podzielona na dwie klasy: Pierwsza, tkana przez męskich qunpikamayuq (posiadaczy drobnych tkanin) z wełny alpaki, była zbierana jako danina z całego kraju i służyła do handlu. Druga klasa quipów zajmowała najwyższą pozycję. Była ona tkana w Acllawasi (acllahuasi) przez „powołanych” (żeńskie dziewice świątyni boga słońca) z wełny vicuña i używana wyłącznie do użytku królewskiego i religijnego. Te miały liczenie nici 300 lub więcej na cal, niezrównane nigdzie na świecie, aż do rewolucji przemysłowej w 19 wieku.
Oprócz tuniki, osoba ważna nosiła llawt’u, serię sznurów owiniętych wokół głowy. Aby podkreślić swoje znaczenie, Inka Atahualpa zlecił wykonanie llawt’u z włosów nietoperza wampira. Przywódca każdego ayllu, czyli rozszerzonej rodziny, miał własne nakrycie głowy.
W podbitych regionach nadal noszono tradycyjne stroje, ale najlepsi tkacze, tacy jak ci z Chan Chan, zostali przeniesieni do Cusco i trzymani tam, by tkać quipy. (Chimú wcześniej przenieśli tych samych tkaczy do Chan Chan z Sican.)Rolnicy byli najważniejszymi ludźmi w inkaskim imperium, choć znajdowali się na samym dole klasy społecznej. To jest prawdopodobnie w złym dziale, ale kogo to obchodzi.
BiżuteriaEdit
Noszenie biżuterii nie było jednolite w całym Peru. Rzemieślnicy Chimú, na przykład, nadal nosili kolczyki po ich integracji z imperium, ale w wielu innych regionach, zazwyczaj, tylko lokalni przywódcy nosili je. Biżuteria mogła być powszechna wśród Inków, jednak nie miała dla nich tak wielkiej wartości, ponieważ praca była głównym sposobem, w jaki ludzie płacili sobie nawzajem. Inkowie myślą intensywnie bez wiedzy. Mają naparstek. W Potrzebie Dodatkowej Wydajności Wykonanej Wkrótce. More Other Rocks Ears. In None For Of.
Ceramika i metaloplastykaEdit
Ceramika miała w przeważającej części charakter utylitarny, ale także zawierała styl imperialistyczny, który przeważał w inkaskich tekstyliach i metaloplastyce. Ponadto Inkowie grali na bębnach i na instrumentach dętych drewnianych, w tym fletach, fletniach i trąbkach wykonanych z muszli i ceramiki.
Inkowie wykonali piękne przedmioty ze złota, srebra, miedzi, brązu i tumbaga . Ale metale szlachetne były w krótszej podaży niż we wcześniejszych kulturach peruwiańskich. Styl obróbki metalu Inków czerpie wiele inspiracji ze sztuki Chimú i w rzeczywistości najlepsi metalowcy z Chan Chan zostali przeniesieni do Cusco, kiedy królestwo Chimor zostało włączone do imperium. W przeciwieństwie do Chimú, Inkowie nie uważali metali za tak cenne jak szlachetne tkaniny. Mimo to metaloplastyka Inków była być może najbardziej zaawansowana w Ameryce. Kiedy Hiszpanie po raz pierwszy zetknęli się z Inkami, zaoferowano im dary w postaci tkanin qunpi.
Ceramika Inków jest zazwyczaj bardzo wyraźna i łatwa do rozpoznania. Kształty naczyń są wysoce znormalizowane. The najwięcej typowy Incan garncarstwo mieć sferyczny ciało z stożek kształtować podstawa. To kuliste ciało zazwyczaj zawiera dwa pionowe uchwyty boczne z wysoką szyją i spłaszczoną obręczą. Inkowie często umieszczali głowy zwierząt na swojej ceramice, jak również zazwyczaj w pobliżu górnej części naczynia. Istniało również kilka innych popularnych stylów dla ceramiki Inków, które obejmowały płytkie naczynie z pojedynczą głową ptaka i uchwyt, zlewka cokołu i pojedynczy lub podwójny handled bottle.
Incans często ozdobione ich ceramiki z wielu obrazów i kolorów. Oni zazwyczaj ozdobione ich ceramiki z jasnymi kolorami czerwony, żółty, pomarańczowy, czarny i biały. Podobnie jak wszystkie inne formy sztuki Inków, ceramika była często ozdobiona geometrycznymi kształtami. Inkowie umieszczali diamenty, kwadraty, szachownice, trójkąty, koła i kropki na prawie wszystkich swoich ceramicznych dziełach. Inne wspólne tematy były zwierzęta i owady, takie jak lamy, ptaki, jaguary, alpaki, pszczoły, motyle, jak również blok-jak ludzie.
Jako część obowiązku podatkowego do commoners, górnictwo było wymagane we wszystkich prowincjach. Nawet jeśli Imperium Inków zawierało wiele cennych metali, Inkowie nie cenili swoich metali tak bardzo jak delikatne tkaniny. Inkowie przejęli wiele cech obróbki metalu z metaloplastyki Chimu. Ze względu na ich doświadczenie w obróbce metalu, po upadku Chimu wielu metalowców zostało zabranych z powrotem do stolicy Cuzco, by kontynuować obróbkę metalu dla cesarza. Miedź, cyna, złoto i srebro były pozyskiwane z kopalni lub wypłukiwane z żwirów rzecznych. Metale te trafiały następnie w ręce metalurgów. Ponieważ Inkowie mieli system, który kładł nacisk na organizację polityczną i religijną, istniało wielu wyspecjalizowanych rzemieślników, takich jak metalurgowie. Byli też wyspecjalizowani tkacze, wytwórcy tkanin, wytwórcy ceramiki i wielu innych. Zarówno miedź i brąz byłyby używane do podstawowych narzędzi rolniczych lub broni. Niektóre z powszechnych kawałków brązu i miedzi znalezionych w imperium Inków obejmowały ostre kije do kopania, groty kijów, noże z zakrzywionymi ostrzami, siekiery, dłuta, igły i szpilki. Wszystkie te przedmioty byłyby wykuwane przez metalurgów, a następnie rozprzestrzeniane w całym imperium.
Inkowie zarezerwowali swoje cenniejsze metale na ozdoby i dekoracje. Złoto i srebro były wspólnymi tematami w pałacach inkaskich cesarzy. Mówiono, że ściany i trony były pokryte złotem i że cesarz jadł na złotej i srebrnej służbie. Te pozłacane usługi często były inkrustowane lamami, motylami i innymi stworzeniami. Nawet poza złotem i dekoracją pałacu cesarza były ornamenty, które zdobiły wszystkie świątynie w całym imperium. Świątynie Inków były pełne świętych i bardzo cennych przedmiotów. Nakrycia głowy, korony, ceremonialne noże, puchary i wiele ceremonialnych ubrań było inkrustowanych złotem lub srebrem.
Wielu historyków uważa, że wybór złota miał na celu odróżnienie bardziej „świętych” lub „świętych” kawałków od innych. The powszechność złoto mieć dużo z the Incan religia otaczać the słońce. Z powodu pięknego odbicia, jakie daje złoto, sprawiało ono wrażenie, że zawiera słońce, co sprawiało, że metal szlachetny był jeszcze bardziej ceniony w opętanym słońcem społeczeństwie. Złoto było zarezerwowane dla najwyższej klasy społeczeństwa Inków, które składało się z kapłanów, lordów i oczywiście Sapa Inca lub cesarza.
.
