Część II w serii artykułów, które próbują dać więcej perspektywy do prawd, których unikają nasze podręczniki historii.
Zwycięstwo Indian pod Little Bighorn , 25 czerwca 1876 roku, zmusiło USA do podwojenia swojej kalwarii na Równinach. Wojownicy Lakoty, Czejenów i Arapaho stanęli w obliczu niemożliwych do pokonania przeciwności w latach następujących po dniu zwycięstwa pod Greasy Grass. Ich zwycięstwo zostało zniweczone przez ogromny wysiłek, jaki Stany Zjednoczone włożyły w pokonanie Lakotów i ich sojuszników. Wielka Wojna Siuksów nasiliła się, gdy armia amerykańska zaokrągliła Indian, zmuszając ich do życia na niepożądanych terenach rezerwatów.
Pole Bitwy nad Little Bighorn jest obecnie pomnikiem narodowym. Były dyrektor parku narodowego Gerard Baker (1990-1998) był Indianinem Mandan Hidatsa z Północnej Dakoty, który spędził swoją kadencję czyniąc miejsce „Ostatniego Stanowiska” bardziej znaczącym i duchowym dla Indian.
„”To reprezentuje koniec sposobu życia dla Indian,” kurator, Gerard Baker, powiedział, gdy gestykulował w kierunku pola bitwy na falistych wzgórzach południowej Montany, które było zatłoczone turystami … „Kiedy Indianie przyjeżdżają tutaj, płaczą i są wściekli z powodu utraty tego sposobu życia, tej wolności. To jest coś, czego już nigdy nie odzyskamy. Po to właśnie jest to miejsce.”
„Utrata tego sposobu życia”
Przed bitwą pod Tłustą Trawą w 1874 roku odkryto złoto w Czarnych Wzgórzach Południowej Dakoty, jakieś 330 mil na południowy wschód. Custer złożył roszczenie do tego odkrycia. To przyniosło górników i poszukiwaczy do tego obszaru. Rząd Stanów Zjednoczonych zbudował drogi i linie kolejowe na terenie Wielkiego Narodu Siuksów, łamiąc postanowienia traktatu z Fort Laramie z 1868 roku – to naruszenie wywołało kilka konfliktów z Custerem i amerykańską kawalerią.
Kiedy Siuksowie i ich sojusznicy pokonali Custera i członków 7. kawalerii, zaczęto domagać się szybkiego odwetu. Dwa miesiące później, w sierpniu 1876 roku, Stany Zjednoczone wprowadziły „Sprzedawaj lub głoduj”, które wstrzymały obiecane racje żywnościowe od plemion, które pokonały Custera i jego ludzi. Stany Zjednoczone chciały Czarnych Wzgórz – ich złota i innych zasobów. Po cierpieniach i głodzie, Lakota zrzekli się prawa do swoich świętych ziem: Czarnych Wzgórz. Ustawa z 1877 roku była kolejnym złamaniem traktatu z Fort Laramie z 1868 roku. Ustawa Kongresu zmusiła Indian do przeniesienia się do rezerwatów, a rząd federalny USA przejął na własność Czarne Wzgórza.
W ciągu następnych kilku lat, Lakota i sąsiednie plemiona stanęły w obliczu ludobójstwa ich kultury, tradycji, ziemi – wszystko przepadło. Święte miejsca takie jak Wind Cave, Devil’s Tower, Black Elk Peak i Six Grandfathers Mountain (obecnie Mount Rushmore – nazwana tak po bogatym nowojorskim prawniku w 1885 roku) były teraz w rękach Euro-Amerykanów. To było druzgocące.
Historia za Mt. Rushmore
Góra Sześciu Dziadków (Tȟuŋkášila Šákpe) została nazwana przez Lakota medicine man Nicolas Black Elk po wizji. „Wizja dotyczyła sześciu świętych kierunków: zachodu, wschodu, północy, południa, góry i dołu. Kierunki te miały reprezentować dobroć i miłość, pełne lat i mądrości, jak ludzcy dziadkowie.” Granitowe urwisko, które górowało nad Wzgórzami pozostało wyrzeźbione tylko przez wiatr i deszcz aż do 1927 roku, kiedy to Gutzon Borglum rozpoczął swój szturm na górę.
W latach dwudziestych XX wieku, historyk stanowy Południowej Dakoty, Doane Robinson, widział Sześciu Dziadków jako okazję dla stanu SD do zwiększenia turystyki przez obszar Czarnych Wzgórz. Kontrowersyjny rzeźbiarz Gutzon Borglum został zatrudniony do stworzenia rzeźby „ku czci największych bohaterów Zachodu, zarówno rdzennych Amerykanów jak i pionierów”. Borglum chciał pomnika o znaczeniu narodowym i przekonał historyka stanowego SD do wykorzystania twarzy znanych prezydentów USA.
Przez 14 lat Borglum wydmuchiwał, dłutował i składał twarze George’a Washingtona, Thomasa Jeffersona, Theodore’a Roosevelta i Abrahama Lincolna w granitowym urwisku. Dla Lakotów był to jeszcze jeden akt kolonizacji. Choć prezydenci ci byli przywódcami Stanów Zjednoczonych, a każdy z nich miał znaczące znaczenie historyczne, ich twarze na świętej górze były ostatecznym aktem podboju. Waszyngton i Jefferson posiadali niewolników. Roosevelt ukuł powiedzenie: „Jedyny dobry Indianin to martwy Indianin”. Natomiast Lincoln, w dzień po podpisaniu Proklamacji Emancypacji, nakazał egzekucję Dakoty 38+2 w Forcie Snelling w Minnesocie.
Nie trzeba dodawać, że Mount Rushmore jest znana jako sanktuarium demokracji. Jej wizerunek jest synonimem wolności i patriotyzmu, jednak druga strona jej historii pokazuje brak zrozumienia i szacunku okazywanego rdzennym mieszkańcom, którzy zamieszkiwali Paha Sapa przez pokolenia przed przybyciem Europejczyków.
Podzielenie się nową narracją na Mount Rushmore
Gerard Baker został pierwszym rdzennie amerykańskim kuratorem Mount Rushmore w 2004 roku (2004-2010). W swoim przemówieniu na pomniku, Baker wyjaśnił, że decyzja o objęciu sterów w Mount Rushmore była wyzwaniem. Powołuje się on na to, że narracja dzielona przez służbę Parku Narodowego nakreśliła jedynie pierwsze wieki Ameryki i czterech prezydentów.
„I to jest dla mnie wyzwanie, ponieważ uważam, że powinniśmy cofnąć się przed ten czas. Chcę pokazać, jak wyglądało życie zanim George Custer znalazł złoto na Czarnych Wzgórzach, zanim (Gutzon) Borglum przyszedł i zaczął rzeźbić tutaj rzeźby” – powiedział.
To jest dokładnie to, co zrobił Baker. Postawił przy pomniku tipi. Pewnego dnia zobaczył 20-30 zwiedzających stojących wokół tipi – wielu z nich pytało się nawzajem o konstrukcję i jej przeznaczenie na Mount Rushmore. Gerald potraktował to jako zaproszenie do edukowania grupy. Mówił o historii ziemi i ludzi, a wkrótce grupa rozrosła się do prawie 200 osób. Proste ustawienie teepee zapoczątkowało to, co dziś jest Wioską Dziedzictwa, gdzie tradycje i zwyczaje rdzennych mieszkańców są podkreślane.
„To nie jest tylko teepee tutaj,” mówi Baker. „Promujemy wszystkie kultury Ameryki. Tym właśnie jest to miejsce. To jest Mount Rushmore! To jest Ameryka! Każdy z nas jest tu kimś innym; wszyscy jesteśmy inni. I tylko może to sprawia, że znowu rozmawiamy jako istoty ludzkie, jako Amerykanie.”
Jak czekamy na ten weekend wakacji z okazji Dnia Niepodległości, zastanówmy się nad Nieopowiedzianą Historią Rdzennej Ameryki. Musimy zrozumieć prawdziwą historię tego wielkiego narodu, aby iść naprzód razem jako naród mężczyzn i kobiet, którzy są stworzeni równymi.
.
