Understanding Addiction

A Harvard Health article

New Insights into the Causes of Addiction

Uzależnienie polega na intensywnym pożądaniu czegoś, utracie kontroli nad jego używaniem i kontynuowaniu zaangażowania w to pomimo niekorzystnych konsekwencji. Uzależnienie zmienia mózg, najpierw poprzez zmianę sposobu, w jaki rejestruje on przyjemność, a następnie poprzez uszkodzenie innych normalnych popędów, takich jak uczenie się i motywacja. Chociaż zerwanie z uzależnieniem jest trudne, można to zrobić.

Co powoduje uzależnienie?

Słowo „uzależnienie” pochodzi od łacińskiego terminu oznaczającego „zniewolony przez” lub „związany z”. Każdy, kto zmagał się z pokonaniem uzależnienia – lub próbował pomóc komuś innemu – rozumie dlaczego.

Uzależnienie wywiera długi i silny wpływ na mózg, który przejawia się na trzy różne sposoby: pragnienie przedmiotu uzależnienia, utrata kontroli nad jego używaniem i ciągłe zaangażowanie w niego pomimo negatywnych konsekwencji.

Przez wiele lat eksperci uważali, że tylko alkohol i silne narkotyki mogą powodować uzależnienie. Technologie neuroobrazowania i nowsze badania wykazały jednak, że pewne przyjemne czynności, takie jak hazard, zakupy i seks, również mogą spowodować uzależnienie mózgu.

Chociaż standardowy amerykański podręcznik diagnostyczny (Diagnostic Diagnostyka (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, Fourth Edition lub DSM-IV) opisuje wiele uzależnień, każdy związany z konkretnej substancji lub działalności, konsensus jest wyłaniając się, że mogą one stanowić wiele przejawów wspólnego procesu mózgu.

Nowe spojrzenie na wspólny problem

Nikt nie zaczyna z zamiarem rozwoju uzależnienia, ale wielu ludzi złapać w jego sidła. Weźmy pod uwagę najnowsze statystyki rządowe:

• Niemal 23 miliony Amerykanów – prawie jeden na dziesięciu – jest uzależnionych od alkoholu lub innych narkotyków.
• Ponad dwie trzecie osób uzależnionych nadużywa alkoholu.
• Główne trzy leki powodujące uzależnienie to marihuana, opioidowe (narkotyczne) leki przeciwbólowe i kokaina.

W latach 30-tych, kiedy naukowcy po raz pierwszy zaczęli badać, co powoduje uzależniające zachowanie, wierzyli, że ludzie, którzy rozwinęli uzależnienia były w jakiś sposób moralnie wadliwe lub brak siły woli. Przezwyciężenie uzależnienia, myśleli, zaangażowane karanie miscreants lub, alternatywnie, zachęcając ich do zebrać wolę, aby przełamać habit.

Naukowy konsensus zmienił się od tego czasu. Dziś uznajemy uzależnienie za chorobę przewlekłą, która zmienia zarówno strukturę, jak i funkcję mózgu. Tak jak choroby układu krążenia uszkadzają serce, a cukrzyca upośledza pracę trzustki, tak uzależnienie porywa mózg. Dzieje się tak, gdy mózg przechodzi przez serię zmian, zaczynając od rozpoznawania przyjemności, a kończąc na dążeniu do zachowań kompulsywnych.

Zasada przyjemności

Mózg rejestruje wszystkie przyjemności w ten sam sposób, niezależnie od tego, czy ich źródłem jest narkotyk psychoaktywny, nagroda pieniężna, spotkanie seksualne, czy satysfakcjonujący posiłek. W mózgu przyjemność ma wyraźną sygnaturę: uwalnianie neuroprzekaźnika dopaminy w jądrze akumbrii, skupisku komórek nerwowych leżącym pod korą mózgową (patrz ilustracja). Uwalnianie dopaminy w jądrze akumbrii jest tak konsekwentnie związane z przyjemnością, że neurobiolodzy określają ten region jako mózgowe centrum przyjemności.

Wszystkie narkotyki, od nikotyny po heroinę, powodują szczególnie silny przypływ dopaminy w jądrze akumbrii. Prawdopodobieństwo, że zażywanie narkotyku lub uczestnictwo w nagradzającej czynności doprowadzi do uzależnienia, jest bezpośrednio związane z szybkością, z jaką promuje on uwalnianie dopaminy, intensywnością tego uwalniania i niezawodnością tego uwalniania.

Nawet przyjmowanie tego samego narkotyku różnymi metodami podawania może wpływać na to, jak prawdopodobne jest, że doprowadzi on do uzależnienia. Na przykład palenie narkotyku lub wstrzykiwanie go dożylnie, w przeciwieństwie do połykania go w postaci pigułki, generalnie powoduje szybszy, silniejszy sygnał dopaminowy i jest bardziej prawdopodobne, że doprowadzi do nadużywania narkotyków.

Centrum nagrody mózgu

Narkotyki uzależniające zapewniają skrót do mózgowego układu nagrody, zalewając jądro akumbens dopaminą. Hipokamp kładzie wspomnienia tego szybkiego poczucia satysfakcji, a migdałek tworzy uwarunkowaną reakcję na pewne bodźce.

Proces uczenia się

Naukowcy uważali kiedyś, że samo doświadczenie przyjemności wystarczy, by skłonić ludzi do dalszego poszukiwania uzależniającej substancji lub czynności. Jednak najnowsze badania sugerują, że sytuacja jest bardziej skomplikowana. Dopamina nie tylko przyczynia się do odczuwania przyjemności, ale także odgrywa rolę w uczeniu się i zapamiętywaniu – dwa kluczowe elementy w przejściu od polubienia czegoś do uzależnienia się od tego.

Zgodnie z obecną teorią na temat uzależnienia, dopamina współdziała z innym neuroprzekaźnikiem, glutaminianem, aby przejąć mózgowy system uczenia się związanego z nagrodą. System ten ma ważną rolę w podtrzymywaniu życia, ponieważ łączy czynności potrzebne do przetrwania człowieka (takie jak jedzenie i seks) z przyjemnością i nagrodą.

Obwód nagrody w mózgu obejmuje obszary związane z motywacją i pamięcią, jak również z przyjemnością. Substancje i zachowania uzależniające stymulują ten sam obwód – a następnie go przeciążają.

Powtarzająca się ekspozycja na substancję lub zachowanie uzależniające powoduje, że komórki nerwowe w jądrze akumbrii i korze przedczołowej (obszar mózgu zaangażowany w planowanie i wykonywanie zadań) komunikują się w sposób, który łączy lubienie czegoś z pragnieniem tego, co z kolei prowadzi nas do podążania za tym. Oznacza to, że proces ten motywuje nas do podjęcia działań w celu znalezienia źródła przyjemności.

Rozwój tolerancji

Z czasem mózg przystosowuje się w sposób, który faktycznie sprawia, że poszukiwana substancja lub czynność staje się mniej przyjemna.

W naturze nagrody zwykle przychodzą tylko z czasem i wysiłkiem. Uzależniające narkotyki i zachowania zapewniają drogę na skróty, zalewając mózg dopaminą i innymi neuroprzekaźnikami. Nasze mózgi nie mają łatwego sposobu, aby wytrzymać ten napór.

Narkotyki uzależniające, na przykład, mogą uwolnić dwa do 10 razy więcej dopaminy niż naturalne nagrody, i robią to szybciej i bardziej niezawodnie. U osoby, która popada w uzależnienie, receptory mózgowe zostają przeciążone. Mózg reaguje produkując mniej dopaminy lub eliminując receptory dopaminy – adaptacja podobna do zmniejszania głośności w głośniku, gdy hałas staje się zbyt głośny.

W wyniku tych adaptacji, dopamina ma mniejszy wpływ na mózgowe centrum nagrody. Ludzie, którzy rozwijają uzależnienie, zazwyczaj stwierdzają, że z czasem pożądana substancja nie daje im już tyle przyjemności. Muszą brać jej więcej, aby uzyskać ten sam dopaminowy „haj”, ponieważ ich mózgi się przystosowały – efekt znany jako tolerancja.

Przymus przejmuje kontrolę

W tym momencie przymus przejmuje kontrolę. Przyjemność związana z uzależniającym narkotykiem lub zachowaniem ustępuje – a jednak pamięć o pożądanym efekcie i potrzeba odtworzenia go (pragnienie) utrzymuje się. To tak, jakby normalna maszyneria motywacji już nie funkcjonowała.

Proces uczenia się wspomniany wcześniej również wchodzi w grę. Hipokamp i migdałek przechowują informacje o wskazówkach środowiskowych związanych z pożądaną substancją, aby można ją było ponownie zlokalizować. Wspomnienia te pomagają stworzyć uwarunkowaną odpowiedź – intensywne pragnienie – gdy osoba napotyka te środowiskowe cues.

Cravings przyczyniają się nie tylko do uzależnienia, ale do nawrotu po ciężko zdobytej trzeźwości. Osoba uzależniona od heroiny może być zagrożona nawrotem, gdy zobaczy na przykład podskórną igłę, podczas gdy inna osoba może zacząć pić ponownie po zobaczeniu butelki whisky. Uwarunkowane uczenie się pomaga wyjaśnić, dlaczego ludzie, u których rozwija się uzależnienie, ryzykują nawrót nawet po latach abstynencji.

.