Naast de showbusiness is het presidentschap een van de weinige banen met een eigen lied.
In een traditie die teruggaat tot de jaren 1800, wanneer de opperbevelhebber de kamer binnenkomt, zet de U.S. Marine Band “Hail to the Chief” in.
Het begint met de zogenaamde “Ruffles and Flourishes” – vier stuks achter elkaar. Dan het lied zelf. Een langzame, melodieuze, direct herkenbare mars – entreemuziek voor de leider van de vrije wereld.
De eerste keer dat presidenten “Hail to the Chief” voor zich horen spelen is direct na het afleggen van de ambtseed. Er zijn geen vaste regels voor wanneer – of hoe vaak – het lied wordt gebruikt.
In deze eerste dagen van de regering-Trump hebben we het niet veel gehoord. Hij gebruikte het tijdens een bezoek aan een Boeing-fabriek in South Carolina, maar president Trump kiest net zo vaak voor de muziek die op zijn campagnebijeenkomsten te horen is, waaronder de ultra-patriottische countryballad “God Bless the USA” van Lee Greenwood. Dat is wat hij onlangs gebruikte op de grote Conservative Political Action Conference. Het is minder statig, maar een publiekslieveling – en gemakkelijker mee te zingen.
De echte traditie van “Hail to the Chief” gaat terug tot president James K. Polk, die in 1844 werd gekozen. Het groeide uit de praktische, politieke instincten van first lady Sarah Childress Polk.
“Polk was geen over-the-top karakter; hij was niet larger than life,” volgens Thomas Price, curator van het James K. Polk Home and Museum in Columbia, Tenn. “Sarah Polk vertelde dat hij soms onopgemerkt drukke zalen binnenkwam.”
James K. Polk, de 11e president van de V.S., was een bescheiden figuur. First lady Sarah Childress Polk liet de marinierskapel “Hail to the Chief” spelen, zodat de mensen het zouden opmerken als hij de kamer binnenkwam. Mathew Brady/Getty Images hide caption
toggle caption
Mathew Brady/Getty Images
James K. Polk, de elfde president van de V.S., was een bescheiden figuur. First lady Sarah Childress Polk liet de marinierskapel “Hail to the Chief” spelen, zodat de mensen het zouden opmerken als hij de kamer binnenkwam.
Mathew Brady/Getty Images
Polk was geen onstuimige militaire figuur zoals sommige van zijn voorgangers. Hij was niet goed in oreren of comfortabel in de omgang. Price zegt dat de first lady dat allemaal als een potentieel probleem voor haar man zag.
Maar, met een scherp gevoel voor hoe Washington werkte, had ze een idee.
“Omdat ze wat fanfare aan het presidentschap wilde toevoegen, liet ze ‘The President’s Own’ Marine Band het lied ‘Hail to the Chief’ spelen,” zegt conservator Price, zodat de mensen zouden weten dat de president was gearriveerd.
Van daaruit werd het de officiële hymne van de president.
Vóór Polk was het lied – in (of rond) 1812 aangepast van een oud Schots wijsje, door orkestleider James Sanderson – wel gespeeld voor eerdere presidenten, maar niet routinematig.
Nog steeds is het gebruik van het lied afhankelijk van de wensen van elke bewoner van het Witte Huis. Sommigen hebben het verafschuwd. President Chester Arthur lanceerde zelfs wat men tegenwoordig een “Repeal and Replace” campagne zou kunnen noemen tegen het lied. Hij stopte het gebruik ervan en vroeg niemand minder dan John Philip Sousa om een nieuw presidentieel themalied te componeren. Het feit dat je waarschijnlijk nog nooit van Sousa’s “Presidentiële Polonaise” hebt gehoord, vertelt je hoe succesvol die poging was.
Nu is het de beurt aan Trump om te beslissen hoe prominent “Hail to the Chief” op zijn presidentiële afspeellijst staat.
En, voor het geval u het zich afvroeg – of hoopte het zelf mee te zingen – het lied heeft een zelden gehoorde tekst, ergens in de jaren 1900 geschreven door Albert Gamse:
Hail to the Chief we have chosen for the nation,
Hail to the Chief! Wij groeten hem, één en al.
Gegroet het opperhoofd, nu wij samenwerking beloven
In trotse vervulling van een grote, nobele roep.
Uw doel is dit grootse land grootser te maken,
Dat zult u doen, dat is onze sterke, vaste overtuiging.
Gegroet degene die wij als bevelhebber hebben gekozen,
Gegroet de President! Heil aan de Chief!
