Dear Editor:
Dual diagnosis was first identified in the 1980s among individuals with coexisting severe mental illness and substance abuse disorders.1,2 Today, the Substance Abuse and Mental Health Services Administration (SAMSHA) uses the term co-occurring disorders (COD) to refer to the aforementioned concurrent disorders. ChZS definiuje się jako współwystępowanie zaburzeń związanych z substancjami i zaburzeń psychicznych. Pacjenci, u których stwierdza się współwystępowanie zaburzeń, mają jedno lub więcej zaburzeń związanych z substancjami oraz jedno lub więcej zaburzeń psychicznych.3 Według National Survey on Drug Use and Health szacuje się, że 2,7 miliona dorosłych w wieku 18 lat lub starszych zgłosiło współwystępowanie epizodu dużej depresji i zaburzeń związanych z używaniem alkoholu w ciągu poprzedniego roku. Wśród tych dorosłych 40,7 procent nie było leczonych z powodu żadnego z tych zaburzeń.4 Ponad 24 miliony Amerykanów zgłaszało poważne cierpienie psychiczne, a 21,3 procent z tej populacji miało aktywne zaburzenia związane z nadużywaniem/uzależnieniem od substancji zdefiniowane w Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, Fourth Edition, Text Revision (DSM-IV-TR).5 Obecnie w DSM-IV-TR nie ma kryteriów diagnostycznych dla podwójnej diagnozy lub zaburzeń współwystępujących.6 Ze względu na duże rozpowszechnienie tego zaburzenia należy opracować i dodać do DSM standaryzowane kryteria diagnostyczne, aby pomóc klinicystom we właściwym i terminowym diagnozowaniu i leczeniu tych pacjentów. Krytyczna analiza tego tematu wymaga badań mających na celu ocenę kryteriów diagnostycznych dla podwójnej diagnozy, jak również określenie, które zaburzenia współwystępujące spełniają kryteria.
Osoby, u których zdiagnozowano zaburzenia współwystępujące, często potrzebują bardziej intensywnego leczenia ze względu na złożoność ich przypadku, co podkreśla znaczenie klinicystów dla zapewnienia skutecznego i efektywnego leczenia tych pacjentów. Osoby, u których zdiagnozowano zaburzenia współwystępujące, ponoszą większe konsekwencje nadużywania substancji w porównaniu z pacjentami, u których zdiagnozowano tylko chorobę psychiczną, taką jak schizofrenia lub zaburzenie dwubiegunowe.7 Przykłady takich konsekwencji obejmują większe nasilenie objawów psychiatrycznych, nieprzestrzeganie zaleceń lekarskich, wzrost zachowań agresywnych i przemocowych, niską higienę osobistą, wizyty na pogotowiu ratunkowym i hospitalizacje psychiatryczne.1, 8-12
W połowie lat 80. XX wieku pacjenci z rozpoznaniem podwójnym byli leczeni albo z powodu zaburzeń zdrowia psychicznego, albo z powodu zaburzeń związanych z używaniem substancji.13 Ze względu na niskie wskaźniki skuteczności leczenia tej populacji Narodowy Instytut Zdrowia Psychicznego, Narodowy Instytut Nadużywania Narkotyków oraz Narodowy Instytut Nadużywania Alkoholu i Alkoholizmu zaleciły integrację leczenia zaburzeń zdrowia psychicznego i zaburzeń związanych z używaniem substancji dla tej populacji.2,14-To zalecane zintegrowane podejście do leczenia przyniosło sprzeczne dowody empiryczne potwierdzające skuteczność tego typu leczenia dla osób zdiagnozowanych podwójnie.2,7 Problemy metodologiczne, które pojawiają się u badaczy badających skuteczność integracyjnego podejścia do leczenia pacjentów zdiagnozowanych podwójnie, zaczynają się od niespójnych kryteriów diagnostycznych, które klinicyści stosują, aby skierować pacjentów do odpowiednich programów leczenia.13 Problem ten wskazuje na dalszą potrzebę standaryzacji kryteriów diagnostycznych dla podwójnego rozpoznania, aby klinicyści mogli zidentyfikować osoby odpowiednie do leczenia zintegrowanego, a także aby opracować skuteczną metodę leczenia tej złożonej populacji z różnorodnymi zaburzeniami psychicznymi. Poprzez standaryzację definicji podwójnej diagnozy, osoby z podwójną diagnozą będą identyfikowane uniwersalnie przez klinicystów, a nie na podstawie indywidualnych opinii zawodowych.
Celem tego listu jest wezwanie do przeprowadzenia badań w celu opracowania standaryzowanych kryteriów diagnostycznych dla osób z rozpoznaniem współwystępowania zaburzeń związanych z substancjami i zaburzeń psychicznych. Poprzez ustanowienie kryteriów diagnostycznych badacze mogą precyzyjnie opracować odpowiednie metody leczenia zidentyfikowanych współwystępujących zaburzeń psychicznych i związanych z substancjami. To wezwanie do badań jest również potrzebne do zidentyfikowania skutecznych metod leczenia dla innych podgrup zdiagnozowanej obustronnie populacji, takich jak personel wojskowy. W Stanach Zjednoczonych Ameryki istnieje duża populacja wojskowych powracających z Iraku i Afganistanu. Około 56 procent personelu wojskowego zwolnionego ze służby między wrześniem 2001 a wrześniem 2005 zostało zidentyfikowanych z dwoma lub więcej współwystępującymi zaburzeniami psychicznymi.17 Poprzez standaryzację kryteriów diagnostycznych podwójnej diagnozy, ten personel wojskowy może mieć możliwość bycia odpowiednio skierowanym do zintegrowanych programów leczenia, w zależności od potrzeb, opartych na tych nowo opracowanych kryteriach. Wkrótce negatywne skutki wojny powrócą do domu, co będzie można zaobserwować wśród dużej liczby żołnierzy powracających z rozpoznanymi zaburzeniami współwystępującymi. Specjaliści zdrowia psychicznego muszą diagnozować i leczyć te osoby odpowiednio i szybko ze względu na możliwość poważnych konsekwencji związanych z tym zaburzeniem.
.
