Ja zatem, więzień Pański, proszę was, abyście prowadzili życie godne powołania, do którego zostaliście wezwani, z całą pokorą i cichością, z cierpliwością, znosząc siebie nawzajem w miłości, starając się zachować jedność Ducha w więzi pokoju. Jedno jest ciało i jeden Duch, tak jak i wy zostaliście powołani do jednej nadziei, która należy do waszego powołania, jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest, jeden Bóg i Ojciec nas wszystkich, który jest ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich.
Wielkie powołanie sędziego Sądu Rejonowego
Cztery lata temu jeden z naszych sędziów Sądu Rejonowego w Hennepin został ocenzurowany za dziesięć spotkań z 26-letnią prostytutką. W zeszłym tygodniu inny sędzia został usunięty z urzędu za kupowanie seksu od piętnastu męskich prostytutek. Jeden z sędziów stanowego Sądu Najwyższego musiał nie podejmować decyzji w zeszłym tygodniu, ponieważ jest on przedmiotem dochodzenia komisji ds. standardów w sprawie naruszeń zasad etycznych. To nie był dobry tydzień dla sądownictwa w Minnesocie. Wydarzenia te w znacznym stopniu przyczyniły się do wzbudzenia podejrzeń obywateli, że w całym naszym systemie panuje wiele zgnilizny. Ale to, co chcę z tego zilustrować, to znaczenie słowa godny. Mówimy: „Ten człowiek okazał się niegodny swojej sędziowskiej funkcji”. Albo: „Żył niegodnie swojego wysokiego urzędu”. Kiedy to mówię, mam na myśli to, że urząd sędziego Sądu Okręgowego w Hennepin zasługuje na wyższy poziom uczciwości. To stanowisko jest godne większej czujności moralnej i wyższego charakteru. Sędziowanie zasługuje na lepszego człowieka.
Zauważ, że chociaż powiedziałem: „Człowiek okazał się niegodny swojego urzędu”, na czym się skupiam, to wartość urzędu, a nie człowieka. Mówię, że wartość urzędu powinna była powstrzymać tego człowieka od zbezczeszczenia go. Decyzja Sądu Najwyższego z zeszłego tygodnia mówi: „Ujawniając prostytutkom swoją tożsamość i stanowisko sędziowskie, co więcej, jeszcze bardziej zwiększył ryzyko zdyskredytowania siebie i sądownictwa”. Innymi słowy, honor i wartość jego pozycji w sądownictwie powinny być dla niego tak wiele warte, że nie ośmieliłby się doprowadzić do jej kompromitacji. Wielkość jego powołania powinna była zmusić go do prowadzenia życia godnego jego powołania. Ale tak się nie stało i teraz opinia publiczna ma znacznie mniejszy szacunek nie tylko dla niego, ale co gorsza, dla Sądu Okręgowego Hrabstwa Hennepin.
Daleko większe powołanie chrześcijan
W Liście do Efezjan 4:1 Paweł wzywa nas, chrześcijan, „abyśmy prowadzili życie godne powołania, do którego zostaliście wezwani”. Nie oznacza to, że powinniśmy starać się zasłużyć na nasze miejsce w Bożej łasce. Oznacza to, że powinniśmy uznać, jak bardzo nasze miejsce w Bożej łasce zasługuje na nas. Nie skupiamy się na naszej wartości, ale na wartości naszego powołania. Jeśli cofniemy się do rozdziałów od 1 do 3, możemy uchwycić przebłysk powołania, które Paweł ma na myśli.
- 1:4, Bóg wybrał nas dla siebie, zanim świat został stworzony.
- 1:5, przeznaczył nas, abyśmy byli jego dziećmi – a to oznacza dziedzicami wszystkiego, co posiada nasz Ojciec!
- 1:7, posłał Chrystusa, aby zadośćuczynił za wszystkie nasze winy.
- 1:13, zapieczętował nas swoim Duchem Świętym, aby nas zachować na zawsze.
- 2:7, obiecuje spędzić wieczność zwiększając naszą radość w niezmierzonym bogactwie swojej łaski.
- 3:10, dał nam misję jako kościołowi, abyśmy ukazywali jego mądrość, nawet wobec księstw i władz na wyżynach niebieskich. Albo jak mówi 1:12, jesteśmy „przeznaczeni i powołani, aby żyć dla chwały jego chwały”
Innymi słowy, przywilej i cel naszego chrześcijańskiego powołania jest większy niż przywilej i cel stanowiska sędziego Sądu Okręgowego Hrabstwa Hennepin. Sędziowanie jest powołaniem od człowieka; nasze powołanie jest od Boga. Sędziostwo osiąga status i (mamy nadzieję) poczucie godnego osiągnięcia; nasze powołanie osiąga boskie synostwo i stajemy się beneficjentami wszystkiego, co należy do Boga. Sędziowanie będzie trwało kilkadziesiąt lat, nasze powołanie będzie trwało wiecznie. Jeśli, jak powiedział Sąd Najwyższy w zeszłym tygodniu, zaszczyt i przywilej bycia sędzią Sądu Okręgowego powinien dać sędziemu pasję do uczciwości, to o ileż bardziej zaszczyt i przywilej bycia chrześcijaninem powinien kształtować nasze życie!
Życie godne naszego powołania
W Liście do Efezjan 4:3 sposobem na prowadzenie życia godnego naszego powołania jest „utrzymywanie jedności Ducha w więzi pokoju”. Werset 2 mówi nam, jak utrzymywać duchową jedność: „Z wszelką pokorą i cichością, z cierpliwością, znosząc jedni drugich w miłości”. Zanim jednak przyjrzymy się temu, jak zachować jedność Ducha w wersecie 2, musimy się upewnić, że wiemy, czym ona jest. Jaki jest rodzaj jedności, która przyniesie zaszczyt i uznanie naszemu wysokiemu powołaniu?
Czym jest jedność Ducha?
Część odpowiedzi znajduje się w wersetach 11-13. Paweł mówi tu, że Chrystus dał kościołowi „apostołów, proroków, ewangelistów, pasterzy i nauczycieli dla przysposobienia świętych do wykonywania posługi, dla budowania ciała Chrystusowego, aż dojdziemy wszyscy do jedności wiary i poznania Syna Bożego.”
Rzeczywistość do utrzymania i cel do osiągnięcia
Jedną z różnic pomiędzy wersetem 3 i wersetem 13 jest to, że w wersecie 3 mamy powiedziane, aby utrzymać jedność, ale w wersecie 13 mamy powiedziane, aby osiągnąć jedność. W wersecie 3 jest to rzeczywistość, którą należy utrzymać. W wersecie 13 jest to cel, który należy osiągnąć. Powodem tego nie jest to, że istnieją dwa rodzaje jedności chrześcijańskiej, ale to, że jedność chrześcijańska w jednym sensie została już osiągnięta, a w innym nie. Spójrzmy na List do Efezjan 2:13-16:
Ale teraz w Chrystusie Jezusie wy, którzy niegdyś byliście daleko, zostaliście zbliżeni przez krew Chrystusa. On bowiem jest naszym pokojem, który uczynił nas jednością i zburzył dzielący nas mur wrogości, zniósłszy w swoim ciele prawo przykazań i nakazów, aby stworzyć w sobie nowego człowieka w miejsce dwóch, wprowadzając pokój, i aby pojednać nas z Bogiem w jednym ciele przez krzyż, kładąc w ten sposób kres wrogości.
Ten tekst pokazuje, że w decydującym akcie zadośćuczynienia i pojednania Chrystus już uczynił nas jednym. To, czego dokonał na Kalwarii, powinniśmy utrzymywać przez Ducha. Ale w innym sensie jedność, którą Chrystus nabył i zagwarantował swoją krwią, musi być teraz przeżywana i doprowadzona do pełnego wyrazu w życiu Kościoła. W tym sensie jest ona celem do osiągnięcia.
Trzy składniki jedności chrześcijańskiej
Jeśli więc o tej samej podstawowej jedności mówi się w 2:13-16 i 4:3 i 4:13, to możemy ją teraz zdefiniować. Jedność chrześcijan obejmuje trzy rzeczy, które powinniśmy mieć wspólne. List do Efezjan 4:13 mówi o „jedności (…) poznania Syna Bożego”. To są nasze wspólne przekonania na temat Chrystusa. Werset ten mówi również o „jedności wiary”. Jest to nasza wspólna ufność w Chrystusa. List do Efezjan 2:14 mówi o końcu wrogości. Kiedy wrogość zostaje zastąpiona miłością, mamy wspólną troskę o siebie nawzajem. Tak więc podsumowałbym jedność chrześcijan z Efezjan 2-4 jako posiadanie wspólnych przekonań o Chrystusie, wspólnego zaufania do Chrystusa i wspólnej troski o siebie nawzajem.
Płynący z Ducha Świętego
Efezjan 4:3 nazywa to jednością Ducha. To Duch Święty uwalnia nasze serca od irracjonalnych, samoobronnych uprzedzeń, abyśmy byli gotowi przyznać się do prawdziwych przekonań o Chrystusie (1 Kor 2, 14-16). To Duch Święty uzdalnia nas do wiary w Chrystusa i do ufnego wołania do Boga: „Abba, Ojcze” (Rz 8, 15-16). I to Duch Święty przynosi w naszym życiu owoce miłości i daje nam wspólną troskę o siebie nawzajem (Ga 5, 22). Tak więc nasze wspólne przekonania, zaufanie i troska pochodzą od Ducha Świętego. Dlatego Paweł nazywa to „jednością Ducha” (w. 3).
Dwa etapy miłości na drodze do tej jedności
Teraz, kiedy wracamy do wersetu 2, aby zobaczyć, jak utrzymujemy tę jedność, widzimy dwa etapy miłości. Żaden z tych etapów nie jest naturalny dla ludzkiej natury. Oba są wynikiem działania Ducha Świętego w naszym życiu. Przyjrzyjmy się pokrótce każdemu z nich.
1. Pokora i łagodność
Pierwszym etapem miłości, która prowadzi do jedności, jest pokora i łagodność. „Prowadźcie życie godne powołania, do którego zostaliście wezwani, z całą pokorą i cichością”. Świadomość naszego wysokiego powołania powinna sprawić, że poczujemy się bardzo nisko. Chrześcijańska cichość jest usposobieniem do myślenia nisko o sobie, a wysoko o Chrystusie. Chrześcijańska cichość jest postawą osoby o takim usposobieniu. Właśnie dlatego, że zostało mu dane poznać Boga, chrześcijanin jest człowiekiem pokornym. Uważa on swoją wiedzę za małą i niską, ponieważ widział wszechwiedzącego Boga. Uważa swoją siłę za małą i niską, ponieważ zobaczył wszechmocnego Boga. Uważa swoją sprawiedliwość za małą i niską, ponieważ widział Świętego Izraela. A ponieważ chrześcijanin jest ukierunkowany na Boga, a nie na człowieka, nie jest nadęty z powodu jakiejkolwiek małej wyższości, jaką może mieć nad innymi ludźmi. Jeśli mrówka mierzy się wieżą IDS, nie będzie się przechwalać nad pchłą.
Chrześcijańska niskość sprawia, że człowiek czuje się niezręcznie przyjmując pochwały. Sprawia, że człowiek odrzuca współczesne rady dotyczące asertywności, poczucia własnej wartości i pewności siebie. Wielką rozkoszą pokornego chrześcijanina jest korzystanie z darmowego, niezasłużonego miłosierdzia Bożego. Wszystkie jego tęsknoty są zaspokojone w Bogu. Bóg jest tym, którego on szanuje. Bóg jest jego zaufaniem. Bóg jest tym, który kiedyś się upomni o ubogich w duchu i sprawi, że ostatni będą pierwszymi. W międzyczasie człowiek pokorny jest sługą wszystkich. To jest pierwszy etap miłości i jest to dzieło Ducha Świętego, który otwiera nasze oczy, abyśmy zobaczyli majestat świętości Boga i małość nas samych
2. Cierpliwość i wyrozumiałość
Drugi etap miłości wynika z pierwszego. Nazywa się on cierpliwością lub długim znoszeniem. „Prowadźcie życie godne powołania, do którego zostaliście wezwani, z całą pokorą i cichością, z cierpliwością”. Niskość jest warunkiem wstępnym cierpliwości. Ludzie wyniosli nie są cierpliwi. Im bardziej wysoko myślisz o sobie, tym szybciej będziesz uważał, że powinieneś być obsługiwany. „Za kogo oni się uważają, że każą mi tak czekać!”. Ale jeśli masz usposobienie pokory, to nie będziesz się czuł tak niestosownie, gdy nie będziesz traktowany jak dostojnik i gdy owoce twojej pracy będą przychodzić powoli. Jeżeli widziałeś majestat Bożej świętości, to znasz swoją małość i grzeszność, i nie zakładasz, że zasługujesz na specjalne traktowanie. A jeśli widziałeś wspaniałość Bożej łaski, wiesz, że On da ci siłę, by czekać i zamieni wszystkie twoje opóźnienia w strategiczne manewry zwycięstwa.
Innym sposobem opisania rezultatów pokory jest określenie wyrozumiałości. „Prowadźcie życie godne powołania, do którego zostaliście wezwani, z całą pokorą i cichością, z cierpliwością, znosząc jedni drugich w miłości”. Innym słowem na określenie „wyrozumiały” jest „wytrwały”. Tak jak łagodność jest postawą pokory, tak wytrwałość jest postawą cierpliwości.
Jestem bardzo zadowolony, że Paweł powiedział, że musimy znosić siebie nawzajem. To uwalnia mnie od hipokrytycznej potrzeby myślenia, że ja, lub ktokolwiek inny w kościele, jestem doskonały. Doskonali ludzie nie potrzebują być znoszeni ani przebaczani (Kolosan 3:13). Ale my to robimy, często. Paweł nie jest naiwny. Wie, że w Betlejem jest kilka osób, które są zrzędliwe, krytyczne, nierzetelne lub drobiazgowe. Wie, że pastor ma dziury w tkaninie swojego uświęcenia. Tak więc jego rada nie dotyczy tego, jak doskonali ludzie mogą żyć razem w jedności, ale jak prawdziwi, niedoskonali Baptyści Konferencji mogą utrzymać jedność Ducha, mianowicie poprzez znoszenie siebie nawzajem w miłości.
Zachowanie wspólnej troski o siebie nawzajem
Skupiamy się w wersetach 2 i 3 nie tyle na tym, jak utrzymać nasze wspólne przekonania czy wspólne zaufanie. Zostały one przyjęte jako podstawa, a uwaga skupia się na tym, jak grupa niedoskonałych ludzi może zachować wspólną troskę o siebie nawzajem. Jak możesz nadal troszczyć się o osobę, która cię nie lubi? Albo osobę, która lubi muzykę, której ty nie lubisz? Albo osobę, która się tobie sprzeciwia i chce udaremnić twoje marzenia? Jak utrzymać jedność Ducha z tą osobą, zamiast stać się wrogim i zimnym? Odpowiedź Pawła: bądźcie pokorni w duchu, abyście mogli cierpliwie znosić ich różnice i ich grzechy. Człowiek pokorny jest świadomy ogromu swojego długu wobec Boga i tego, jak zhańbił Boga przez niewiarę i nieposłuszeństwo. Jest on również świadomy niesamowitej łaski Bożej, która ocaliła takiego nędznika jak on.
Dlatego człowiek pokorny nie może łatwo lub szybko brać odwetu, kiedy jest krzywdzony. On wie, że przed Bogiem nie zasługuje na nic lepszego i wie, że gdyby odpłacał złem za zło, powiedziałby Bogu: „Byłeś głupcem, że byłeś cierpliwy wobec mnie, znosiłeś mój grzech i odpłacałeś dobrem za moje zło”. A to przyniosłoby o wiele więcej hańby i kompromitacji naszemu wysokiemu powołaniu niż prostytucja homoseksualna sprowadzona na Sąd Okręgowy Hrabstwa Hennepin w zeszłym tygodniu.
Dlatego nie bądźmy nadęci, ale pokorni i cisi. I nie bądźmy niecierpliwi lub urażeni, lecz cierpliwi i wyrozumiali. Wtedy jedność, dla której stworzenia Chrystus umarł, stanie się rzeczywistością w naszym kościele i nie przyniesiemy ujmy wielkiemu Bogu, który powołał nas do swego królestwa i chwały
.
