Gdzie OCD, depresja i lęk Converge

Nasze postrzeganie zdrowia psychicznego stale ewoluuje. Tak jest w przypadku trzech mocarstwowych klasyfikacji zaburzeń zdrowia psychicznego: lęku, depresji i OCD. Te trzy kategorie są obecnie jednymi z najbardziej badanych w dziedzinie zdrowia psychicznego. Ponieważ więcej badań poświęca się interakcji między nimi, leczenie staje się bardziej skuteczne. Przed zrozumieniem, jak OCD, lęk i depresja oddziałują na siebie, ważne jest, aby uzyskać mocniejszy chwyt na każdej indywidualnej definicji.

Duże zaburzenie depresyjne: Key Aspects

Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne definiuje depresję (major depressive disorder, MDD) jako zaburzenie nastroju, które powoduje znaczne obniżenie samopoczucia w odniesieniu do kilku różnych obszarów życia. Na poziomie emocjonalnym depresja wywołuje uczucie smutku, osamotnienia, pustki, braku przyjemności lub energii oraz beznadziejności. Na poziomie poznawczym depresja wywołuje szkodliwe przekonania, że negatywne doświadczenia są winą danej osoby, że świat wokół niej jest samotny i przerażający oraz że sytuacja nigdy się nie poprawi. Na poziomie interpersonalnym depresja charakteryzuje się działaniami i reakcjami wobec innych, które destabilizują ich relacje i powodują rozdźwięk między osobą cierpiącą na depresję a osobami z jej otoczenia.

Depresja może często poważnie utrudniać poczucie własnej wartości, miejsce w społeczeństwie i codzienne funkcjonowanie.

Demografia depresji: Depresja jest stosunkowo często występującym zaburzeniem zdrowia psychicznego, dotykającym około jednego na 15 dorosłych (czyli 6,7%) dorosłej populacji. W Stanach Zjednoczonych 17,3 miliona dorosłych (7,1%) doświadczyło jednego lub więcej epizodów depresji w ciągu swojego życia.

Wykazano, że wiele czynników ryzyka zwiększa szansę rozwoju MDD. Należą do nich genetyka, środowisko w dzieciństwie, skłonności temperamentalne, późniejsze wydarzenia życiowe oraz istnienie dodatkowych zaburzeń psychicznych lub medycznych.

Duża depresja jest częścią większej rodziny zaburzeń depresyjnych, która obejmuje dystymię (uporczywe, mniej nasilone zaburzenie depresyjne), zaburzenia dysforyczne przedmiesiączkowe, zaburzenia depresyjne wywołane przez substancje/leki oraz zaburzenia depresyjne spowodowane innym stanem medycznym.

Lęk: Key Aspects

Lęk jest definiowany jako skrajny, niekorzystny i nieproporcjonalny niepokój związany z możliwym zagrożeniem. W przeciwieństwie do strachu, który jest postrzegany jako miarowa reakcja na postrzegane zagrożenie, lęk charakteryzuje się nadmierną reaktywnością na potencjalnie niebezpieczne bodźce.

Demografia lęku: Lęk należy do rodziny zaburzeń, z którymi zmaga się duża liczba osób. W USA u 19,1% diagnozuje się co najmniej jedno zaburzenie lękowe, a 31,1% dorosłych mieszkańców USA miało do czynienia z zaburzeniem lękowym w ciągu swojego życia.

Lęk i depresja są uważane za główne objawy zdrowia psychicznego i są uwzględniane w definicjach wielu zaburzeń zdrowia psychicznego jako cechy definiujące.

Zarówno lęk, jak i depresja są związane z doświadczaniem niepokoju w obliczu nieznanego, przy czym depresja wiąże się z niejasnym poczuciem żałoby, a lęk wyrasta z myśli o przyszłym zagrożeniu, którego prawdopodobieństwo pozostaje niejasne. Podczas gdy depresja jest definiowana przez brak energii, lęk jest postrzegany jako bardziej przeciążenie systemu i związany z nadmierną obawą o możliwość wyrządzenia sobie krzywdy.

Rodzina zaburzeń lękowych obejmuje następujące zaburzenia:

• Zaburzenie lękowe uogólnione: Nadmierne martwienie się o jedną lub więcej głównych dziedzin życia (praca, dom, rodzina, itp.).
• Zaburzenie z lękiem separacyjnym: Zwiększony niepokój związany z oddzieleniem się od osoby przywiązanej (z wyłączeniem odpowiednich etapów rozwoju dziecka).
• Zaburzenie paniczne: Silne i niespodziewane ataki niepokoju, w końcu obawa przed wystąpieniem kolejnego ataku.
• Zaburzenie lęku społecznego: Niepokój związany z sytuacjami społecznymi, które mogą dotyczyć kontroli.
• Fobia specyficzna: Obawa przed pewnymi bodźcami, przedmiotami lub scenariuszami.
• Mutyzm wybiórczy: Niezdolność do mówienia w miejscach publicznych.
• Agorafobia: Lęk przed otwartymi lub zamkniętymi przestrzeniami, korzystaniem z transportu publicznego, przebywaniem w tłumie lub na zewnątrz i samotnością w określonych sytuacjach.
• Zaburzenia lękowe wywołane substancjami/lekami: Objawy lęku rozwinięte w następstwie stosowania leków lub nadużywania substancji.

Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne: Key Aspects

Zaburzenie obsesyjno-kompulsywne, czyli OCD, to zaburzenie psychiczne definiowane jako połączenie wywołujących lęk treści psychicznych i działań fizycznych. OCD może być czasochłonne, tworzyć znaczne ilości niepokoju i upośledzać funkcjonowanie w kilku głównych obszarach życia.

OCD w istocie działa jako nadaktywny mechanizm obronny, który wielokrotnie wprowadza niepokój do systemu zdrowia psychicznego jednostki. Składa się głównie z obsesyjnych myśli i kompulsywnych zachowań, które obracają się wokół wspólnej troski, takich jak czystość lub bezpieczeństwa osobistego, który został kopnięty w hiperdrive.

Obsesyjne myśli: Myśli związane z OCD mają tendencję do skupiania się na jednym lub kilku tematach, które powodują u danej osoby skrajny niepokój. Takie myśli są natrętne, niechciane i mają tendencję do powtarzania się w sposób ruminatywny.

Cztery najczęstsze tematy związane z OCD to czystość i obawy o zanieczyszczenie, obawy o katastrofalne wydarzenia, myśli tabu i „w sam raz” myślenie, które nadmiernie koncentruje się na symetrii i organizacji.

Zachowania kompulsywne: Osoby walczące z OCD często czują się tak, jakby były atakowane przez własny umysł, ze względu na ich niekorzystne, powtarzające się wzorce myślowe. W rezultacie, wielu rozwija rytuały powtarzających się zachowań w dążeniu do stłumienia uczucia niepokoju, którego doświadczają. Ale podczas gdy te zachowania mogą tymczasowo przynieść o ulgę, ostatecznie stają się kompulsywne, przyczyniając się w ten sposób do indywidualnego rosnącego poziomu stresu.

Przykłady zachowań związanych z OCD są liczne i obejmują nadmierne szorowanie podłóg, niekończące się sprawdzanie, czy wszystkie urządzenia domowe są bezpiecznie wyłączone, organizowanie i reorganizowanie szafy bez końca, lub unikanie spotkania z kimś w próbie zapobieżenia negatywnym myślom na jego temat.

Demografia OCD: 2,3% dorosłych w USA i 1%-2,3% dzieci i młodzieży w USA boryka się z OCD. Chociaż zaburzenie to może rozpocząć się w każdym wieku, objawy OCD pojawiają się zwykle między dziesiątym rokiem życia a wczesną dorosłością. Warto zauważyć, że OCD może być trudne do zdiagnozowania i często jest tłumaczone jako osobista osobowość. Z tego powodu od momentu pojawienia się objawów do rozpoczęcia leczenia mija średnio 14-17 lat.

OCD wiąże się z wieloma czynnikami ryzyka. Obejmują one genetykę, czynniki środowiskowe, temperament i wydarzenia życiowe.

Zakres zaburzeń związanych z OCD

OCD jest częścią zakresu tego, co w DSM-V określane jest jako zaburzenia związane z OCD. Warunki w tej grupie obejmują obsesyjne wzorce myślowe i niechciane działania lub ceremonie mające na celu złagodzenie uczucia niepokoju. Należą do nich: zbieractwo, trichotillomania (wyrywanie włosów), ekscytacja (skubanie skóry), zbieractwo i zaburzenie dysmorficzne ciała (zaabsorbowanie postrzeganym defektem fizycznym).

Jak MDD, OCD i lęk odnoszą się do siebie

Wszystkie trzy z tych zaburzeń mają coś wspólnego z pozostałymi dwoma, choć w nieco inny sposób.

Połączenie OCD i lęku

Połączenie OCD i lęku jest najprostsze, ponieważ lęk jest głównym objawem pojawiającym się w OCD, i powodem, dla którego OCD zostało wcześniej włączone do rodziny lęków, zamiast do oddzielnej sekcji w dwóch wiodących podręcznikach diagnostycznych – DSM-V Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego i ICD-10 Światowej Organizacji Zdrowia.

Umieszczenie OCD razem z innymi zaburzeniami lękowymi miało sens, ponieważ lęk jest głównym objawem OCD. Jednak kilka istotnych osiągnięć w dziedzinie badań nad OCD uzasadnia wyodrębnienie tego zaburzenia do osobnej kategorii: po pierwsze, dzięki najnowocześniejszym odkryciom naukowym udało się nakreślić szlaki i struktury neuronalne, które odgrywają rolę w rozwoju tego zaburzenia; po drugie, terapeuci w tej dziedzinie zauważyli, że określone metody leczenia, takie jak terapia poznawczo-behawioralna, są w stanie zaoferować osobom z OCD bardzo potrzebne złagodzenie objawów; po trzecie, badania genetyczne skoncentrowane na OCD ujawniły podobieństwa genetyczne dla OCD i zaburzeń związanych z OCD, oddzielając je jeszcze bardziej od innych zaburzeń lękowych.

Jak OCD i lęk odnoszą się do depresji

Jako stan oparty na lęku, OCD i zaburzenia lękowe wynikają z tego samego podstawowego objawu. Ale jak lęk lub OCD odnoszą się do depresji?

Jeden dość intuicyjny związek między obu tych kategorii lękowych i depresji jest oparty na przyczynowości: osoba, która cierpi na OCD lub lęk może czuć się beznadziejne, smutne lub nie może cieszyć się życiem – wszystkie objawy depresji. Jako takie, w obliczu jednego z tych zaburzeń przez długi czas może ostatecznie spowodować ich rozwoju depresji, jak również.

Po drugie, wszystkie trzy rodziny zaburzeń często pojawiają się razem. W związku z tym, depresja, lęk i OCD wykazują wysoki poziom współwystępowania ze sobą, z prawdopodobieństwem rozwoju dwóch lub więcej z nich razem jest znacznie wyższa niż szansa. Niestety dla tych, którzy stoją w obliczu kilku z tych warunków jednocześnie, współwystępowanie zmniejsza szanse na bezobjawowy powrót do zdrowia w porównaniu do tych walczących pojedynczych zaburzeń.

Genetyka również wydają się kształtować związek między tymi trzema warunkami. Połączenie tutaj wydaje się przechodzić przez neurotyczność, cechę osobowości, która powoduje intensywne, niekorzystne reakcje na wewnętrzne i zewnętrzne czynniki stresogenne, co skutkuje uczuciem smutku, winy i gniewu. Ponieważ stwierdzono, że neurotyczność jest zarówno wysoce dziedziczna, jak i stanowi czynnik ryzyka dla lęku, depresji i OCD, badacze tej cechy wysunęli hipotezę, że działa ona jako mediator między tymi trzema warunkami.

Wreszcie, struktury neuronalne również wydają się odgrywać rolę w rozwoju współwystępowania lęku, OCD i depresji. W szczególności, migdałek i jego rola w przetwarzaniu emocji okazały się być związane z rozwojem tych trzech zaburzeń. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku warunkowania klasycznego, które może wywołać reakcję fizjologiczną lub emocjonalną (taką jak pocenie się lub poczucie lęku) na określony bodziec (pojawienie się psa), po wytworzeniu więzi łączącej te dwie rzeczy ze sobą (traumatyczne wydarzenie, takie jak ugryzienie przez psa). Rzeczywiście, wykazano, że uszkodzenie migdałka wpływa na sposób, w jaki przetwarzamy i odbieramy bodźce zagrażające i przejawy szczęścia, co może skutkować pojawieniem się depresji, lęku i objawów związanych z OCD.

Jak podejść do leczenia wszystkich trzech stanów

Zrozumienie, na których objawach należy skupić swoją uwagę, jest ważnym krokiem w przygotowaniu kursu leczenia. W tym celu istnieje kilka podejść do leczenia współwystępujących zaburzeń zdrowia psychicznego.

Inne podejście działa zgodnie z hierarchią zaburzeń zdrowia psychicznego, stanowiąc, że depresją należy się zająć przed leczeniem wszelkich stanów lękowych. Zwolennicy tego podejścia zwracają uwagę, że nie tylko wszystkie leki przeciwdepresyjne są uważane za anksjolityki (leki przeciwlękowe), ale że występowanie depresji w połączeniu z zaburzeniami lękowymi sygnalizuje większą ciężkość choroby i gorsze rokowanie. W sumie te powody przemawiają za tym, że depresja jest poważniejszym zaburzeniem, którego leczenie może również złagodzić objawy lęku.

Trzecie, nieco wywrotowe podejście odrywa te trzy warunki od siebie, próbując namalować szerszy obraz życia pacjenta, wykraczający poza diagnostyczne etykiety zdrowia psychicznego. Perspektywa ta jest mniej zainteresowana tym, czy dany objaw, taki jak hiperarousal, jest częścią OCD lub lęku pacjenta, lub czy jego beznadziejność jest oznaką katastrofizowania opartego na OCD, czy też wynika z ponurego, depresyjnego spojrzenia na życie. Zamiast tego stara się zrozumieć, jak każdy objaw pasuje do ogólnego doświadczenia danej osoby, jako część jej istniejących zmagań.

Opcje leczenia OCD, lęku i depresji

Wykazano, że kilka głównych metod leczenia zdrowia psychicznego oferuje znaczącą ulgę w objawach OCD, lęku i depresji.

Leki przeciwdepresyjne: Ta grupa leków poprawiających nastrój, a zwłaszcza selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), jest uważana za lek pierwszego rzutu w leczeniu lęku, depresji i OCD. Wynika to ze skuteczności i bezpieczeństwa SSRI w leczeniu wszystkich trzech z tych warunków, przypuszczalnie poprzez obniżenie poziomu stresu doświadczanego przez osobę walczącą z nimi. SSRI działają poprzez zwiększenie okresu aktywacji neuroprzekaźnika serotoniny, który, jak wielokrotnie wykazano, poprawia samopoczucie, zmniejsza reakcję jądra migdałowatego na bodźce wywołujące lęk oraz zmniejsza nasilenie objawów zarówno lęku, jak i depresji. Oprócz leków SSRI, grupa leków przeciwdepresyjnych z grupy inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SNRI) jest uważana za leczenie pierwszego rzutu w przypadku depresji i lęku.

Terapia psychodynamiczna: Psychodynamika okazała się szczególnie skuteczna w przypadku depresji i niektórych zaburzeń lękowych, choć w mniejszym stopniu w przypadku OCD. Ta forma terapii oferuje rozszerzone, głębokie podejście do przyczyn źródłowych pacjent stoi w obliczu, starając się lepiej zrozumieć środowisko, które ułatwiło ich rozwój. Jak kontekst, w którym rosły staje się jaśniejsze, zaburzenia, które walczą zaczynają pojawiać się mniej zagrażające, i bardziej do opanowania.

CBT: Terapia poznawczo-behawioralna (CBT), a w szczególności prewencja ekspozycji i reakcji (ERP), jest również uważana za terapię pierwszego rzutu w leczeniu OCD, ze względu na udowodnioną skuteczność w leczeniu tego schorzenia. CBT działa poprzez systematyczną identyfikację szkodliwych przekonań, męczących obsesji i niepokojących, kompulsywnych zachowań, w celu ustanowienia silniejszego poczucia kontroli w obliczu destabilizujących bodźców.

Głęboki TMS: Głęboka przezczaszkowa stymulacja magnetyczna, lub głęboki TMS, jest rozwinięciem tradycyjnego, figuralnego 8 TMS, który pojawił się przed nim, który udaje się rozwiązać niektóre z problemów podniesionych przez jego poprzednika.

Nieinwazyjne leczenie, Głęboka TMS wykorzystuje pole magnetyczne do bezpiecznego i skutecznego regulowania aktywności neuronalnej struktur mózgowych uznanych za związane z wieloma warunkami zdrowia psychicznego. Zabieg ten nie wymaga znieczulenia i może być włączony do codziennej rutyny danej osoby.

Deep TMS udaje się przezwyciężyć ograniczenia zasięgu i ukierunkowania, z którymi boryka się tradycyjny TMS, dzięki opatentowanej przez Deep TMS technologii H-Coil, która jest utrzymywana wewnątrz wyściełanego hełmu dopasowanego do głowy pacjenta. Cewka H-Coil wytwarza pola magnetyczne, które są w stanie bezpośrednio dotrzeć do szerszych i głębszych obszarów mózgu, zwiększając tym samym skuteczność i bezpieczeństwo terapii.

Skuteczność głębokiego TMS została potwierdzona w wieloośrodkowym, kontrolowanym pozorowanym badaniu z 2015 roku, opublikowanym w World Psychiatry. W badaniu stwierdzono, że u jednego na trzech pacjentów z opornym na leczenie MDD udało się osiągnąć remisję po poddaniu się czterotygodniowej ostrej fazie leczenia Deep TMS.

Deep TMS odnotowano jeszcze wyższą skuteczność w warunkach rzeczywistych. Z danych ponad 1000 uczestników otrzymujących Deep TMS w leczeniu MDD, około 75% uzyskało odpowiedź kliniczną, a jeden na dwóch pacjentów osiągnął remisję.

Skuteczność leczenia OCD została również potwierdzona w wieloośrodkowym badaniu kontrolowanym metodą pozorowaną z 2019 roku, opublikowanym w American Journal of Psychiatry. W badaniu tym stwierdzono w szczególności, że regulowanie funkcji „przyśrodkowej kory przedczołowej i przedniej kory zakrętu obręczy znacząco poprawiło objawy OCD.”

Oprócz skuteczności jako samodzielnego leczenia, Deep TMS można również łączyć z wszelkiego rodzaju lekami lub dodatkowymi terapiami. W badaniu z 2019 roku opublikowanym w Journal of Psychiatric Research podkreślono jego zdolność do integracji z szerszym tokiem leczenia, stwierdzając, że osiąga on znacznie wyższe wskaźniki remisji w połączeniu z leczeniem farmakologicznym, w przeciwieństwie do samego leczenia farmakologicznego.

Deep TMS wykazano również, że oferuje bezpieczny proces leczenia, bez żadnych długotrwałych, istotnych lub ogólnoustrojowych efektów ubocznych. Badanie z 2007 roku opublikowane przez Clinical Neurophysiology potwierdziło to, stwierdzając, że Deep TMS jest dobrze tolerowaną formą terapii, która nie powoduje niekorzystnych fizycznych lub neurologicznych efektów ubocznych.

To właśnie to połączenie skuteczności i bezpieczeństwa sprawiło, że w 2013 roku Deep TMS uzyskał status dopuszczenia przez FDA do stosowania w leczeniu depresji. Deep TMS jest również pierwszym nieinwazyjnym urządzeniem medycznym, które otrzymało status dopuszczenia przez FDA do leczenia OCD. Ostatnio, w 2020 roku, Deep TMS uzyskał status urządzenia dopuszczonego przez FDA do stosowania w leczeniu zaprzestania palenia. Deep TMS jest również oznaczony znakiem CE w Europie, jako opcja leczenia tych i wielu innych schorzeń psychicznych

Choć skuteczny jako samodzielne leczenie, należy również wspomnieć, że łączenie różnych form leczenia może mieć większy efekt niż każde leczenie na własną rękę. Okazało się to prawdą zarówno w przypadku leczenia lęku, jak i depresji, szczególnie w przypadku łączenia leków z grupy SSRI z psychoterapią skoncentrowaną na aspektach poznawczych, taką jak CBT, lub łączenia leczenia farmakologicznego z głębokim TMS.

.