Hallo. Mijn naam is Christine en ik ben verslaafd aan suiker, zout en brood. Ik ben een zoetekauw en een zoutekauw. En ik ben een emotionele eter door en door.
Daar. Ik heb het gezegd. Over het algemeen ben ik geen slechte eter. Ik eet meestal echt voedsel, voornamelijk plantaardig, en ik eet nooit te veel. Ik sport regelmatig, beoefen yoga en mediteer (soort van). Over het algemeen ben ik gezond. Ik heb geen overgewicht. Er is niets om me zorgen over te maken, toch?
Behalve dat ik me beroerd voelde. Plus, de gezondheidsgeschiedenis van mijn familie is somber. Kanker komt aan beide kanten van de familie voor. En als je vader op 42-jarige leeftijd overlijdt aan een hartaanval, is een hartziekte een serieus probleem. Je groeit op met aandacht voor vitale functies, labtesten en andere markers van een goed functionerend lichaam.
Ergens onderweg luisterde ik niet meer en begon ik mijn gezondheid als vanzelfsprekend te beschouwen. In het bijzonder liet ik mijn eetgewoonten verslappen. Ik was niet meer kieskeurig over wat ik at.
Meer baksels en stukken taart vonden hun weg op mijn bord. Een handvol limoen Tostitos werd een halve zak. Ik had een meel tortilla nodig snel opgewarmd op het fornuis wanneer mijn stress niveaus begonnen te pieken. En brood – de knapperige, deegachtige gebakken pluisjes van de hemel – ik hield ervan.
Op een gegeven moment zat ik niet meer lekker in mijn vel. Mijn kleren voelden plakkerig aan in plaats van zelfvertrouwen opwekkend. Glimmend rode en boze plekken eczeem, die gewoonlijk alleen mijn vingers en bovenlip teisterden, staken met wraak toe op de achterkant van mijn nek, oogleden, kin en vingers. Ik voelde me opgeblazen en futloos. Ik was een slaaf van mijn suiker verlangens. Ik werd de meeste ochtenden wakker met het gevoel alsof ik door een vrachtwagen was aangereden of een kater had (terwijl ik de avond ervoor niet eens had gedronken). Ik kon niet met mijn familie praten totdat ik een halve kop koffie in mijn systeem had geschoten.
Over de sociale media en de blogosfeer hoorde ik van steeds meer mensen die begonnen aan een clean eating-programma van een maand waarbij suiker, alcohol, soja, zuivel, granen/gluten, peulvruchten en maïs werden geëlimineerd. Het klonk als het zoveelste rage-dieet dat te veel wonderbaarlijke voordelen beloofde.
Ik kon niet met mijn familie praten totdat ik een halve kop koffie in mijn systeem had geschoten.
Maar toen ik dieper graafde, was ik nieuwsgierig. Hoe zou het verminderen van de hoeveelheid ontstekingsbevorderend voedsel eigenlijk mijn systeem beïnvloeden? Zou het de hersenmist opheffen? Zou het me meer energie geven? Zou het mijn suikerverslaving doorbreken? Zou mijn eczeem erdoor verdwijnen? Ik ben in het verleden bij dermatologen geweest, maar die boden niet veel meer hulp dan een recept voor steroïde crèmes die mijn huid rimpelig en flinterdun maakten. Als er een kans was dat mijn eczeem voedselgerelateerd was en ik de oorzaak kon identificeren? Dan zou ik bereid zijn om het te proberen. Maar mijn vorige pogingen om suiker te minderen waren een enorme mislukking. Het maakte niet uit of het een 3-daagse, 5-daagse of 7-daagse suiker detox was, ik gaf het altijd op op dag 2, niet in staat om de bonkende hoofdpijn te onderdrukken of de sirene oproep van mijn geheime voorraad chocolade verborgen achter in de voorraadkast.
Als ik het al niet twee dagen zonder suiker kon redden, hoe zou ik het dan 30 dagen zonder suiker, alcohol, soja, zuivel, granen en gluten samen met peulvruchten, maïs en additieven en conserveringsmiddelen kunnen overleven?
Maar er moest iets veranderen. Mijn lichaam en geest hadden een reset nodig.
Het weekend voor Dag 1, plande ik maaltijden en bereidde ik eten voor als een kampioen. Ik wist precies wat ik zou gaan eten voor elke maaltijd gedurende de week plus noodsnacks. Ik kocht nieuwe basisproducten voor de voorraadkast. Ik zette me schrap voor de ontwenningsverschijnselen waar iedereen me voor waarschuwde – hoofdpijn, dorst, vermoeidheid en het algemene gevoel dat ik iedereen die in mijn richting keek een klap wilde verkopen. Ik verontschuldigde me bij voorbaat in stilte bij mijn man en kinderen.
Maar dag 1 verliep zonder incidenten. En toen dag 2 en dag 3 en de hele eerste week. Afgezien van het feit dat ik de hele dag wilde slapen op dag 3 en 4, waren er geen grote incidenten. Geen hoofdpijn. Geen ontwenning. Geen misstappen. Geen verlangens. Misschien was mijn lichaam me dankbaar dat ik het eindelijk goed had behandeld.
Er waren uitdagingen. De eerste twee weken duurden lang. Op dag 10 wist ik niet of ik nog 20 dagen kon overleven. Het enige wat ik deed was aan eten denken, eten kopen, eten klaarmaken en koken. Had ik de energie om dit vol te houden? Niet alleen dat, ik was op deze 30-daagse reis in mijn eentje.
Terwijl ik variaties at op slowcooker kip, worst, geroosterde groenten en eieren, bleven mijn man en kinderen pasta, pizza, vakantiekoekjes en cake eten. Schalen vers gesneden fruit, wortelsticks, gesneden paprika’s en een gedetailleerd maaltijdplan dat wedijverde met mijn geannoteerde bibliografie van mijn masterscriptie hielden me gefocust en op schema. Maar ik moest mezelf er constant aan herinneren om geen kookgerei te besmetten of hun gerechten te proeven.
Aan het eind van de 30 dagen, heb ik me nog nooit zo goed gevoeld. Mijn bloedsuikerspiegel en energieniveaus zijn stabieler en ik heb geen honger meer. Ik snak niet meer naar suiker of snacks. Mijn gedachten zijn helderder. Ik voel me slanker en mijn kleren passen beter. Hoewel ik geen duidelijke oorzaak voor mijn eczeem heb gevonden, zijn er minder rode vlekken en zijn ze niet zo boos.
Na een maand van het maken van goede voedselkeuzes, mijn suiker en koolhydraten verslavingen niet meer pest me de hele dag. Door te beseffen dat ik niet hoef toe te geven aan die impulsen, heb ik een nieuw niveau van vertrouwen gekregen en betere manieren gevonden om om te gaan met stress en de emotionele ups en downs van het leven. Ik heb geleerd dat ik veerkrachtiger ben dan ik eerder dacht. Wie had gedacht dat gewoon het veranderen van de manier waarop ik eet zou veranderen de manier waarop ik voel over mezelf?
Aan het einde van de 30 dagen heb ik me nog nooit zo goed gevoeld. Mijn bloedsuikerspiegel en energieniveau zijn stabieler en ik heb geen honger meer.
Ik geef toe. Ik ben nerveus over het overstappen van de regels en voorschriften van dit maandenlange experiment en het opnieuw introduceren van voedselgroepen in mijn dieet. Maar de gedachte om terug te keren naar een lichaam en geest waarin mijn verlangens en emoties beslissingen over voedsel voor mij nemen in plaats van voor mezelf, is genoeg om op dit pad te willen blijven.
Natuurlijk zal ik de strenge regels verlichten. Ik kan niet voor altijd afscheid nemen van taart, scones en pizza. Maar ik heb een beter gevoel van wat matiging eigenlijk betekent en hoe ik de keuzes kan maken die ervoor zorgen dat mijn lichaam en geest zich het beste voelen.
Ik weet wel dat ik echt voedsel zal blijven eten: voornamelijk planten en veel eiwitten. Dat betekent het maken van wekelijkse maaltijdplannen, het bevoorraden van de keuken met fruit en groenten uit de markt, het lezen van etiketten en echt aandacht besteden aan de ingrediënten in het voedsel dat mijn gezin en ik eten.
Ik moet zeggen dat ik me meer dan ooit gesterkt voel om te doen wat het beste is voor mij en mijn gezin.
