1 maja 2009 — Kiedy 46-letnia Jane Smith poddała się terapii małżeńskiej ze swoim mężem, sesje odblokowały części pamięci Jane, które, jak twierdzi, tłumiła przez ponad dekadę – wspomnienia o przerażającej mocy.
„Zaczęłam sobie przypominać, że byłam świadkiem znęcania się nad moim bratem… I zaczęłam sobie przypominać moje własne znęcanie się”, powiedziała Jane, która prosiła, aby nie używać jej prawdziwego imienia. Powiedziała, że później zdała sobie sprawę, że była fizycznie i seksualnie wykorzystywana przez członków rodziny, począwszy od 4 roku życia.
Jane skonfrontowała się z rodzicami, mówiąc, że chce o tym porozmawiać, ale oni nie chcieli.
„Dwa tygodnie później dostałam od nich list z informacją: 'Nie kontaktuj się z nami więcej'”, powiedziała Jane.
To wtedy zaczęły się jej ataki.
Trauma Related Seizures
„Kiedy rodzice wysłali jej list odrzucający ją, nagle miała atak w naszym domu”, powiedział jej mąż, 47-letni John Smith (nie jest to jego prawdziwe nazwisko). „Byliśmy zszokowani. Myślałem, że ona po prostu umiera.”
Ale Jane nie umierała. Zamiast tego cierpiała na coś, co jest znane jako psychogenne napady niepadaczkowe (PNES), epizody podobne do napadów, które mogą być wywołane przez traumę, a także depresję i lęk.
Choć takie napady są dobrze scharakteryzowane w literaturze medycznej, PNES są trudne do leczenia, ponieważ stan ten mieści się w szarej strefie między psychologią a neurologią – miejscu, do którego wielu lekarzy nie chce się udać.
„To niesamowita ziemia niczyja”, powiedział John.
Ale nowe badania przedstawione w Amerykańskiej Akademii Neurologii w tym tygodniu mogą być krokiem w kierunku identyfikacji związku między umysłem a mózgiem, jeśli chodzi o PNES i w kierunku poprawy leczenia.
„Jest coraz więcej dowodów na to, że istnieje dwukierunkowy związek między napadami i depresją”, powiedział dr W. Curt LaFrance, asystent profesora psychiatrii, ludzkiego zachowania i klinicznej neuronauki i Brown University i główny autor badania. „Jeśli leczyć te choroby współistniejące, można leczyć te napady niepadaczkowe?”
PNES nie są wynikiem nieregularnej aktywności elektrycznej w mózgu, jak to jest w przypadku napadów padaczkowych. Zamiast tego, PNES mają leżące u podstaw psychologiczne lub emocjonalne przyczyny, w tym stres pourazowy, depresję, lęk i przewlekłe choroby, takie jak choroba serca lub przewlekły ból.
W swoim badaniu LaFrance zbadał 38 pacjentów z napadami niepadaczkowymi, z których połowa otrzymała lek placebo, a połowa leki przeciwdepresyjne. Stwierdził, że ci leczeni na depresję wykazali 40-procentową redukcję napadów. Dane wykazały również, że pacjenci z cięższą depresją mieli mniejsze szanse na poprawę po leczeniu farmakologicznym.
Leki przeciwdepresyjne jako terapia
Ale LaFrance powiedział, że nie może być pewien, czy ogólne wyniki nie okażą się przypadkowe po dalszych próbach, zwrócił uwagę, że kiedy dane zostały podzielone według rodzaju napadów, znaczna redukcja napadów wystąpiła w grupie, która miała podstawowe problemy psychologiczne. LaFrance powiedział, że jego wyniki wspierają kontynuację większych badań nad zastosowaniem terapii antydepresyjnej u osób z PNES.
Ogółem, eksperci w tej dziedzinie akceptują teorię LaFrance’a.
„Ludzie z psychogennymi napadami niepadaczkowymi często mogą mieć inne psychologiczne lub psychogenne objawy , i to jest ta współzależność, którą ludzie próbowali uporządkować przez długi czas,” powiedział dr. Martin Goldstein, dyrektor neurologii poznawczej w Mt. Sinai School of Medicine w Nowym Jorku.
„Jeśli leczysz towarzyszące, powiązane objawy psychologiczne pacjentów, którzy mają napady niepadaczkowe, ci pacjenci z czasem radzą sobie lepiej. Zmniejsza się częstotliwość i nasilenie napadów niepadaczkowych.”
Napady są w rzeczywistości prymitywnym sposobem wyrażania emocji lub uczuć, których nie można wyrazić werbalnie lub w inny sposób, np. płaczem.
A napady były dla Jane Smith sposobem na wyrażenie tego, co wydarzyło się w jej przeszłości. Po dalszej terapii Jane zdała sobie sprawę, że miała również napady podczas epizodów znęcania się nad nią w dzieciństwie, począwszy od czwartego roku życia, okresy, które opisała jako „stracony czas.”
„Przypomniałam sobie pierwszy raz, kiedy byłam maltretowana i miałam napad,” powiedziała Jane. „A potem, kiedy miałam wspomnienia i retrospekcje z tym związane, powodowało to napady.”
Jane powiedziała, że jej napady były prawdopodobnie mechanizmem radzenia sobie z wykorzystywaniem. W końcu, gdy jako nastolatka przejęła kontrolę nad swoim ciałem i życiem, Jane wyparła wspomnienia o maltretowaniu i napady ustały. Ani wspomnienia, ani napady nie pojawiły się ponownie, dopóki nie skończyła 31 lat i nie otrzymała listu, w którym jej rodzice zerwali z nią kontakt.
Problemy w poszukiwaniu leczenia
Jane jest wyjątkowa, ponieważ była w stanie szybko zidentyfikować związek między jej napadami a traumatycznymi przeżyciami z przeszłości. John powiedział, że większość ludzi, którzy się z nim kontaktują, nie ma pojęcia o tym, co może być przyczyną ich stanu.
„Pacjenci z napadami niepadaczkowymi czują się absolutnie, całkowicie zaniedbani. Są dosłownie zdesperowani” – powiedział John Smith. „Chcą wierzyć, że jest to problem medyczny i po prostu nie robią połączenia.”
W rezultacie, ludzie z PNES są przerzucani tam i z powrotem pomiędzy neurologami i psychologami, gdy próbują sklasyfikować i leczyć swój stan.
„Z praktycznego punktu widzenia, co jeszcze zamierzamy zrobić?” powiedział dr. Selim Benbadis, profesor neurologii i dyrektor Comprehensive Epilepsy Program na Uniwersytecie Południowej Florydy w Tampie.
Subtelności klasyfikacji poważnego problemu fizycznego, takiego jak napady, które są spowodowane intensywnymi problemami emocjonalnymi i są trudne do leczenia farmakologicznego sprawiają, że lekarze czują się nieswojo, według Benbadisa. Szacuje on, że częstość występowania napadów niepadaczkowych wynosi od 2 do 33 na 100 000 osób.
Pogłębianie problemu polega na tym, że ponad 20 procent ludzi z padaczką może również mieć PNES, co może prowadzić do tego, że ludzie z PNES są błędnie diagnozowani z padaczką i leczeni lekami, które okazują się nieskuteczne. Ponadto niewielka podgrupa pacjentów, którzy udają napady, aby zwrócić na siebie uwagę, dla pieniędzy lub z innych korzystnych powodów – tzw. malingering – może uprzedzać osoby prowadzące leczenie do ludzi, którzy nie znają przyczyny swoich napadów.
Mind Or Brain Or Both?
Ponieważ zidentyfikowała związek między traumatycznymi przeżyciami z przeszłości a swoimi napadami, Jane mogła zbadać możliwości leczenia szybciej niż inni w jej sytuacji. Większość osób z PNES potrzebuje średnio siedmiu lat, zanim otrzyma właściwą diagnozę i leczenie.
Dzięki terapii i lekom antydepresyjnym Jane udało się zmniejszyć częstotliwość i nasilenie napadów do punktu, w którym pozostaje przytomna, rozmawiając przez nie.
Radzenie sobie z napadami związanymi z traumą
„Mam kilka dość poważnych wspomnień, które prawie powodują, że wpadam w ,” powiedziała Jane. Zamiast paroksyzmów pełnego napadu, jej ciało teraz tylko zaciska się w poczuciu bezradności.
„Ale wtedy przypominam sobie, że jestem tam dla siebie. Wspomnienie jest o dziecku, ale dorosły jest tam, aby przyciągnąć mnie z powrotem do teraz.”
