Witam. Mam na imię Christine i jestem uzależniona od cukru, soli i chleba. Mam równe szanse na słodkie i słone zęby. I jestem emocjonalnym zjadaczem na wylot.
Tutaj. Powiedziałam to.
Ogólnie rzecz biorąc, nie jestem strasznym zjadaczem. Mam tendencję do jedzenia prawdziwego jedzenia – głównie roślinnego – i nigdy nie jem za dużo. Ćwiczę regularnie, praktykuję jogę i medytuję (tak jakby). Ogólnie rzecz biorąc, jestem zdrowa. Nie mam nadwagi. Nie ma się czym martwić, prawda?
Poza tym, że czułam się jak gówno. Plus, historia zdrowia mojej rodziny jest ponura. Rak występuje po obu stronach rodziny. A kiedy twój ojciec umiera w wieku 42 lat na atak serca, choroba serca jest poważnym zmartwieniem. Dorastasz, zwracając uwagę na oznaki życiowe, badania laboratoryjne i inne wyznaczniki dobrze funkcjonującego organizmu.
Gdzieś po drodze przestałam słuchać i zaczęłam brać moje zdrowie za pewnik. W szczególności, pozwoliłem, by moje nawyki żywieniowe zepsuły się. Przestałam być wybredna w kwestii tego, co jadłam.
Więcej wypieków i kawałków ciasta znalazło swoją drogę na mój talerz. Z garści limonkowych Tostitos zrobiło się pół torebki. Potrzebowałam tortilli z mąki szybko podgrzanej na kuchence, kiedy tylko poziom stresu zaczynał mi się podnosić. I chleb – chrupiący, ciastowaty, pieczony puch nieba – uwielbiałam go.
W pewnym momencie nie czułam się już komfortowo we własnej skórze. Moje ubrania czuły się przylegające, a nie podnoszące pewność siebie. Błyszczące czerwone i wściekłe plamy egzemy, które zwykle nękały tylko moje palce i górną wargę, pojawiły się z zemsty na karku, powiekach, podbródku i palcach. Czułam się nadęta i ospała. Byłam niewolnicą moich zachcianek na cukier. Budziłam się najczęściej rano z uczuciem, jakbym została potrącona przez ciężarówkę lub z kacem (kiedy nawet nie piłam poprzedniego wieczoru). Nie mogłem mówić do mojej rodziny, dopóki nie strzeliłem pół filiżanki kawy do mojego systemu.
Przez media społecznościowe i blogosferę, słyszałem o coraz więcej ludzi podejmujących na miesiąc czystego programu żywieniowego, który wyeliminował cukier, alkohol, soję, nabiał, ziarna / gluten, rośliny strączkowe i kukurydzę. Brzmiało to jak kolejna modna dieta, która obiecywała zbyt wiele cudownych korzyści.
Nie mogłam rozmawiać z rodziną, dopóki nie wstrzyknęłam do swojego organizmu połowy filiżanki kawy.
Ale gdy dokopałam się głębiej, byłam ciekawa. Jak zmniejszenie ilości żywności promującej stan zapalny wpłynęłoby na mój system? Czy zniosłoby to mgłę mózgową? Czy dałoby mi to więcej energii? Czy przełamałoby moje uzależnienie od cukru? Czy oczyściłoby to moją egzemę? Widziałam dermatologów w przeszłości, ale nie zaoferowali mi zbyt wiele pomocy poza receptą na kremy sterydowe, które pozostawiły moją skórę pomarszczoną i cienką jak papier. Gdyby istniała szansa, że moja egzema jest związana z jedzeniem i mógłbym zidentyfikować czynnik ją wywołujący? Byłabym skłonna spróbować.
Ale moje poprzednie próby cięcia cukru były ogromnymi porażkami. Nie miało znaczenia, czy był to 3-dniowy, 5-dniowy czy 7-dniowy detoks cukrowy, zawsze poddawałam się w drugim dniu, nie mogąc stłumić przeszywającego bólu głowy lub wezwania syreny z mojej tajnej skrytki z czekoladą ukrytej z tyłu spiżarni.
Jeśli nie mogłam wytrzymać dwóch dni bez cukru, jak mogłam przetrwać 30 dni bez cukru, alkoholu, soi, nabiału, ziaren i glutenu, roślin strączkowych, kukurydzy oraz dodatków i konserwantów?
Ale coś musiało się zmienić. Moje ciało i umysł potrzebowały resetu.
W weekend przed dniem 1, zaplanowałam posiłek i przygotowałam jedzenie jak mistrz. Wiedziałam dokładnie, co będę jeść na każdy posiłek w ciągu tygodnia plus awaryjne przekąski. Kupiłam nowe zszywki do spiżarni. Przygotowałam się na objawy podobne do odstawienia, o których wszyscy mnie ostrzegali – bóle głowy, pragnienie, zmęczenie i ogólne poczucie chęci spoliczkowania każdego, kto spojrzał w moją stronę. Cicho przeprosiłam mojego męża i dzieci z góry.
Ale dzień 1 minął bez incydentu. A potem dzień 2 i dzień 3 i cały pierwszy tydzień. Oprócz chęci spania przez cały dzień w dniu 3 i 4, nie było żadnych poważnych incydentów. Żadnych bólów głowy. Żadnego wycofania. Żadnych wpadek. Żadnych zachcianek. Może moje ciało dziękowało mi za to, że w końcu traktuje je dobrze.
Były wyzwania. Pierwsze dwa tygodnie się przeciągały. W 10. dniu nie byłam pewna, czy dam radę przetrwać kolejne 20 dni. Wszystko, co robiłam, to myślenie o jedzeniu, robienie zakupów, przygotowywanie jedzenia i gotowanie jedzenia. Czy mam wystarczająco dużo energii, aby to utrzymać?
Nie tylko to, byłam na tej 30-dniowej podróży sama.
Podczas gdy jadłam wariacje na temat kurczaka z wolnowaru, kiełbasy, pieczonych warzyw i jajek, mój mąż i dzieci nadal jedli makaron, pizzę, świąteczne ciasteczka i ciasto. Misy świeżych ciętych owoców, marchewkowe pałeczki, pokrojone papryki i szczegółowy plan posiłków, który rywalizował z moją adnotowaną bibliografią z mojej pracy magisterskiej, utrzymywały mnie w skupieniu i na torze. Ale ciągle musiałam sobie przypominać, żeby nie zanieczyszczać naczyń kuchennych i nie testować ich potraw.
Pod koniec 30 dni, nigdy nie czułam się lepiej. Mój poziom cukru we krwi i energii jest bardziej stabilny i nie jestem już głodna. Nie mam ochoty na cukier ani przekąski. Moje myśli są bardziej klarowne. Czuję się szczuplejsza, a moje ubrania lepiej pasują. Chociaż nie znalazłam wyraźnego czynnika wyzwalającego moją egzemę, jest mniej czerwonych plam i nie są one tak wściekłe.
Po miesiącu dokonywania dobrych wyborów żywieniowych, moje uzależnienia od cukru i węglowodanów nie dręczą mnie już przez cały dzień. Zdając sobie sprawę, że nie muszę ulegać tym impulsom, zyskałam nowy poziom pewności siebie i znalazłam lepsze sposoby radzenia sobie ze stresem i emocjonalnymi wzlotami i upadkami w życiu. Dowiedziałam się, że jestem bardziej odporna, niż wcześniej sądziłam. Kto by pomyślał, że zmiana sposobu odżywiania się może zmienić moje samopoczucie?
Pod koniec 30 dni, nigdy nie czułam się lepiej. Mój poziom cukru we krwi i energii jest bardziej stabilny, a ja nie jestem już głodna.
Przyznaję. Denerwuję się na myśl o wyjściu poza zasady i przepisy tego miesięcznego eksperymentu i ponownym wprowadzeniu grup pokarmowych do mojej diety. Ale myśl o powrocie do stanu umysłu i ciała, w którym moje zachcianki i emocje podejmują decyzje żywieniowe za mnie, zamiast podejmować je za siebie, jest wystarczająca, by chcieć pozostać na tej ścieżce.
Oczywiście, że rozjaśnię sztywne zasady. Nie mogę na zawsze pożegnać się z ciastem, podpłomykami i pizzą. Ale mam lepsze wyczucie tego, co tak naprawdę oznacza umiar i jak dokonywać wyborów, które sprawią, że moje ciało i umysł poczują się najlepiej. Oznacza to robienie tygodniowych planów posiłków, zaopatrywanie kuchni w owoce i warzywa z rynku, czytanie etykiet i zwracanie uwagi na składniki żywności, którą jem ja i moja rodzina.
Muszę powiedzieć, że czuję się o wiele bardziej upoważniona niż przez długi czas, aby robić to, co jest najlepsze dla mnie i mojej rodziny.
.
